Next Station สถานีต่อไป...ความสุข

 
       เสียงบรรเลงเปียโนที่แสนอ่อนหวานดังไปทั่วโรงเรียนสอนดนตรีบรรยากาศแสนจะอบอุ่น ทุกคนในห้องกำลังนั่งฟังเสียงเปียโนอย่างเคลิ้บเคลิ้ม เด็กสาวตัวน้อยกำลังเล่นเปียโนอย่างเบามือ
 
แปะๆๆๆๆ
 
       เสียงปรบมือดังขึ้นหลังจากที่เสียงเปียโนนั้นจบลง เด็กสาวยืนขึ้นก่อนจะโค้งให้เพื่อนๆที่ปรบมือให้เทอ 
 
' น้าทิพย์ไหนคุณพ่อบอกว่าจะมาดูฟางเล่นเปียโนไงค่ะ ' เด็กสาวหันไปแม่เลี้ยงที่ยืนอยู่ข้างเทอ
 
' ก็คุณพ่อเขาไม่ว่าง น้าอัดเสียงไว้แล้วเดี๋ยวเราเอาไปเปิดให้คุณพ่อฟังบนรถก็ได้นิ ' สายทิพย์ตอบก่อนจะยื่นโหลขนมให้ครูที่สอนเปียโน
 
' วันนี้วันเกิดน้องฟางน่ะค่ะ จะให้หยุดก็ไม่ยอมหยุดบอกว่าจะมาเล่นเปียโนให้เพื่อนๆฟัง ยังไงก็ฝากคุณครูช่วยแจกเด็กๆให้ทีนะค่ะ ' 
 
' น้องฟางเป็นเด็กที่มีมือเป็นนักเปียโนค่ะ วันนี้วันเกิดน้องฟางงั้นเรามาอวยพรให้น้องฟางกันดีมั๊ยจ้ะเด็กๆ ' ครูสาวรับโหลขนมก่อนที่จะหันไปพูดกับเด็กๆ 
 
' สุขสันต์วันเกิดนะฟาง มีความสุขมากๆน้า ' เด็กๆต่างพากันอวยพรให้ฟางที่ยืนยิ้มหวานอยู่หน้าห้อง
.
.
.
.
.
' คุณพ่อออออออ ' ฟางรีบวิ่งไปหาผู้เป็นพ่อที่ยืนพิงรถรอเทออยู่ด้วยสีหน้าเคร่งเครียดราวกับว่ามีเรื่องให้หนักใจอยู่อย่างมาก
 
' น้องฟางอย่าวิ่งสิลูกเดี๋ยวจะหกล้มนะค่ะ ขอโทษที่พ่อมาช้าไป นี่ของขวัญของลูก ' ชายหนุ่มรับลูกสาวไว้ในอ้อมกอดก่อนจะยื่นตุ๊กตาเด็กผู้หญิงให้กับฟาง
 
' ฉันว่าเราขึ้นรถไปซื้อเค้กให้น้องฟางกันดีกว่าค่ะ ' สายทิพย์ที่เดินตามหลังฟางมาพูดขึ้น
 
' อืม ไปกันดีกว่า ' ธีรยุทธตอบภรรยายสาวก่อนที่ทั้งสามจะขึ้นรถไป
 
       รถคันหรูแล่นออกสู่ถนนใหญ่ในรถมีเพลงบรรเลงเปียโนของฟางที่สายทิพย์ได้อัดมาเพื่อเปิดให้สามีฟังฝีมือการเล่นเปียโนของลูกสาวเขา ธีรยุทธฟังไปยิ้มไปอย่างอารมณ์ดี
 
' วันนี้ครูสอนเปียโนชมว่าน้องฟางมีมือที่เป็นนักเปียโนค่ะ ' สายทิพย์พูดขึ้นมาหลังจากเพลงจบ
 
' น้องฟางเก่งอยู่แล้วใช่มั๊ยค่ะลูก เดี๋ยวหนูลงไปเลือกเค้กกับน้าทิพย์ก่อนนะค่ะ เดี๋ยวคุณพ่อจะไปจอดรถตรงฝั่งนู้นแล้วจะตามไป ' ธีรยุทธหันไปบอกลูกสาวก่อนจะจอดรถที่หน้าร้านให้ทั้งคู่ลงจากรถแล้วตนก็วนไปจอดรถที่ฝั่งตรงข้าม
 
' ไงฟางเลือกได้หรือยังล่ะว่าจะเอาอันไหน ' พรทิพย์ถามฟางที่ยืนเลือกเค้กอยู่ที่หน้าตู้
 
' เอาเค้กสตรอเบอรี่ค่ะ ' ฟางชี้ไปที่เค้กชิ้นโตประดับด้วยสตรอเบอรี่สีแดงสด
 
' เข้าใจเลือกจัง เลือกที่แพงซะด้วย เอาละๆน้าลืมกระเป๋าตังไว้ในรถ เราไปตามพ่อเรามาจ่ายเงิน น้าจะสั่งเค้กก่อน ' สายทิพย์พูดก่อนจะหันไปสั่งเค้กฟางพยักหน้าก่อนจะเดินออกไปหน้าร้านเพื่อเรียกพ่อของตน
 
' อะไรนะ..นี้ธนาคารไม่ช่วยเลยหรอ..ทางธนาคารททำอย่างนี้ก็เท่ากับประกาศว่าเราล้มละลาย ' ธีรยุทธที่เอาแต่คุยโทรศัพท์อย่างเคร่งเครียดระหว่างข้ามถนนจนไม่ได้สนใจรถที่แล่นผ่านจึง..
 
โครม!!!!
 
' คุณพ่อ!!! ' ฟางร้องออกมาอย่างสุดเสียงก่อนจะรีบวิ่งไปหาผู้เป็นพ่อทันที
 
' ฮืออๆๆ คุณพ่ออย่าเป็นอะไรนะค่ะ ใครก็ได้ช่วยด้วย ฮือๆๆ ' เด็กสาวร้องไห้กอดพ่อที่ไร้สติในตอนนี้
 
' คุณยุทธ!! ' สายทิพย์ที่ได้ยินเสียงดังจึงเดินออกมาดูก่อนจะตกใจกับภาพตรงหน้ารีบวิ่งเข้ามากอดสามีที่นอนไร้สติอยู่
 
' ไม่จริงง คุณยุทธๆๆ ใครก็ได้เรียกรถพยาบาลที ใครก็ได้ช่วยที ' 
......
' อย่าคิดว่าตายแล้วไม่ต้องใช้หนี้นะ เหอะ ไอ้ธีรยุทธคงกลัวเป็นหนี้แล้วก็ติดคุกเลยวิ่งให้รถชนจะบอกให้นะถึงขายของที่นี้ทั้งหมดรวมถึงบ้านหลังนี้ยังไม่พอใช้เลย! ' ผู้จัดการธนาคารได้มายื่นเอกสารหลักฐานการล้มละลายของธีรยุทธหลังจากเสร็จสิ้นพิธีงานศพแล้ว
 
' เอาล่ะขนของทั้งนี้ออกไปให้หมด ' สิ้นประโยคนี้คนงานก็ได้เริ่มขนของออกจากบ้านทันที โดยที่สายทิพย์ยืนนิ่งด้วยความตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น 
 
' ไม่นะอย่าเอาเปียโนหนูไป เปียโนของหนู ฮือๆๆๆ อย่าเอาของหนูไป ฮือๆ ' ฟางวิ่งไปยื้อคนงานที่กำลังขนเปียโนออกไป
 
' ฟาง ยัยฟาง! ยังจะเล่นเปียโนอีกหรอ!? พ่อตามใจจนเคยตัวแล้วสุขสบายมาตั้งแต่เด็กแต่ตอนนี้เขาตายแล้ว ร้องไห้ทำไมเทอก็เหมือนกับฉันน่ะละ ไม่เหลืออะไรแล้ว! ฉันนี้สิต้องร้องไห้!!! ' สายทิพย์วิ่งเข้าไปกระชากฟางออกมาก่อนจะตะคอกใส่ฟางทั้งน้ำตาตอนนี้เทอไม่เหลืออะไรแล้ว
 
' ไป!! ไปตายเอาดาบหน้าแล้วกัน!! ' สายทิพย์พูดก่อนจะเก็บกระเป๋าแล้วดึงมือฟางออกจากบ้านไป
 
' นิฟาง เดี๋ยวเทอวิ่งไปขโมยของร้านนั้นนะแล้ววิ่งหนีไป เดี๋ยวน้าจะไปเอาซาลาเปาในหม้อนิ่งนั้น ' ทั้งคู่นั่งรถออกมาไกลพอสมควรก่อนที่สายทิพย์จะบอกแผนของเทอเพราะตอนนี้ทั้งคู่ก็ไม่มีเงินเลยสักบาท ฟางรีบส่ายหน้า
 
' นิ..จะทำมั๊ย? ถ้าไม่ทำน้าจะทิ้งเราไว้นี้ละ! ' สายทิพย์ขู่ก่อนจะทำทีเป็นเดินหนีฟางที่กลัวว่าจะโดนทิ้งจึงรั้งไว้สุดขีด ก่อนจะยอมวิ่งไปขโมยตามแผน
 
       เมื่อเจ้าของร้านวิ่งตามฟางไปสายทิพย์จึงรีบวิ่งไปขโมยซาลาเปาทันที แต่กลับสายไปเมื่อเจา้ของร้านกลับมาก่อนจะจับสายทิพย์ไว้
 
' ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันคืนของให้ก็ได้ ' สายทิพย์ร้องขอก่อนจะมีมือหนึ่งยื่นเงินมาตรงหน้าของเจ้าของร้าน
 
' อ่ะ..เอาไป ' ชายหนุ่มปริศนาพูดกับเจ้าของเราก่อนที่จะพยุงร่างสายทิพย์ให้ยืนขึ้น
 
' เป็นอะไรหรือเปล่าจ้ะ ' ชายหนุ่มที่ดูจะแก่วัยกว่าสายทิพย์อยู่พอประมานถามเทอ
 
' เอ่อ..ไม่เป็นไรค่ะขอบคุณมากนะค่ะที่ช่วยฉันกับยัยฟางไว้ ' สายทิพย์ยกมือไหว้
 
' ไม่เป็นไรๆ ' ชายหนุ่มโอบกอดสายทิพย์เชิงปลอบใจทำให้ฟางเห็นแล้วรู้สึกไม่พอใจในตัวเขาสักเท่าไหร่ราวกับสัมผัสได้ว่าเขาไม่ใช่คนดีสักเท่าไหร่
 
' แล้วนี้มีปัญหาอะไรหรือเปล่าทำไมถึงมาทำแบบนี้ ' ชายหนุ่มพูดขึ้น
 
' คือพวกเราไม่มีที่อยู่น่ะจ้ะ ' สายทิพย์เป็นผู้ตอบ
 
' งั้นไปอยู่กับฉันมั๊ย? ' ชายหนุ่มถามอย่างเข้าทาง
 
' ไม่! ' ฟางรีบพูดก่อนจะดึงมือสายทิพย์ให้ออกมาจากตรงนั้น
 
' อะไรกันเนี่ยยัยฟาง!? ถ้าเราจะไปก็ไปคนเดียวน้าเหนื่อยแล้ว! น้าจะอยู่กับเขา! ' สายทิพย์รีบสะบัดมือก่อนที่จะพูดแล้วเดินถือกระเป๋ากลับไปหาชายหนุ่ม
 
       ฟางเห็นอย่างนั้นจึงต้องเดินตามกลับไปอย่างจำยอมเพราะตนก็เป็นแค่เด็กประถมคนหนึ่งจะไปสู้กับโลกกว้างคนเดียวได้อย่างไร เมื่อมาถึงที่บ้านของชายหนุ่มก็เป็นร้านอาหารเล็กๆไม่ได้ใหญ่โต สายทิพย์ที่เลือกจะใช้ชีวิตกับชายหนุ่มแปลกหน้าคนนี้
 
       ทำให้ฟางต้องช่วยทำงานในร้านนี้โดยเปลี่ยนจากการเป็นคุณหนูกลับกลายมาเป็นคนล้างจานในร้านอาหารแห่งนี้เพื่อดำเนินชีวิตต่อไป
 
 
 
 
 
 
 
 
__________________________________________________________________________
สวัสดีค้าาาา จบไปแล้วกับตอนแรกเป็นยังไงบ้างค่ะ???
เราเพิ่งต้องแต่งเรื่องนี้เรื่องแรกยังไงก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยน้า 
ติชมได้เต็มทีเลยน้าขอคำแนะนำหน่อยยยๆ
ถ้ามีตรงไหนที่ผิดพลาดหรือไม่ดีก็ขอโทษด้วน้าจะพยายามปรับปรุงน้า
ยังไงก็ฝากติดตามฟิคเรื่องนี้ของเค้าด้วยน้า