The seasons change ฤดูที่แตกต่าง

ฤดูที่แตกต่าง………..เปลวไฟ ใจคน และเวลา
 
“ฟ้าฝ่า!!!!!!!!!!!!!!!!!”เสียงผู้หญิงคนนึงกรีดร้องขึ้นมา  ผู้คนในงานต่างพากันวิ่งหนีไปคนละทิศละทาง สายฟ้าที่ผ่าลงมาบวกกับแรงลมส่งผลให้ไฟที่ไหม้ลุกลามไปทั่วอาคารไม้สีขาว อย่างรวดเร็ว เกลพยายามขยับตัวออกจากเปียโนที่ทับร่างของเธอแต่ก็ไม่เป็นผล ความร้อนทำให้เหงื่อไหลไปทั่วร่างเปียกชุ่ม
“มารช์…….มา….มารชช์อยู่ไหน”เกลเรียกร้องหาคนรักอย่างน่าเวทนา
มารช์ฝ่าดงผู้คน และ กองเพลิงวิ่งไปที่เวทีแต่ก็ถูกมือๆนึงรั้งไว้ซะก่อน
“ออกไปจากที่นี่กัน คุณจะไปไหนอีกเร็วไฟไหม้แรงมาก ไม่แน่อาคารจะถล่มก็ได้นะ” เฟียตพยายามดึงมารช์ให้ออกจากอาคารไปพร้อมกับตนเอง
“ฉันจะไปหาเกล…..เกล!!!!”มารช์ผลักเฟียตออกและวิ่งผ่าเข้าไปในกองเพลิงทันที
และพบร่างของเกลนอนอยู่
“เกลผมมาช่วยแล้วนะ” มารช์ยกเศษไม้และเปียโนออกจากร่างที่ไร้สติของเกลมีรอยไฟครอกและเลือดอยู่เต็มร่างของเธอไปหมด
“มะ…..มารช์”
“เกลได้สติแล้วหรอ อดทนไว้นะผมจะพาคุณออกไป”
“ฉะ……ฉันเจ็บเหลือเกิน…..”
“อดทนไว้นะเกล อดมนไว้” มารช์อุ้มเกลฝ่ากองเพลิงออกมา
แต่ไม่ทันได้ไปถึงไหนฟ้าก็ผ่าลงมาอีกครั้งทำให้ทั้งสองกระเด็นออกไปคนละทิศละทาง คานไม้ของอาคารถล่มลงมาราวกับพระเจ้าจะกลั่นแกล้งก็ไม่ปาน เสาไม้ต้นหนึ่งทับร่างของมารช์ไปครึ่งแต่นั้นยังไม่เท่ากับที่เกลได้รับ หลังคาของอาคารร่วงลงมาทั้งแผงฝั่งร่างของเธอ มารช์ผลักเสาไม้ออกจากตัวของเขาและตะเกียดตะกายไปหาเกล “ช่วยด้วย……….ใครก็ได้ช่วยที”มารช์ตะโกนขอความช่วยเหลือแต่ก็ดูจะไร้วี่แววของหน่วยกู้ภัย มีแต่ควันไฟ และไฟที่กำลังโหมกระหน่ำอยู่รอบข้างเขา มารช์พยายามยกแผ่นไม้ที่ทับเกลออกแต่แรงของเขาตอนนี้แค่เดินก็อาจจะไม่รอดด้วยซ้ำได้แต่กุมมือเกลและบอกเธอให้อดทน
“คุณต้องไม่เป็นไรนะเกล เราจะต้องปลอดภัย อดทนไว้นะ”
“มะ….มารช์ ฉะ…….ฉันดีใจที่ได้รู้จักนาย ”
“เกลรอผมก่อนนะผมจะไปตามหน่วยกู้ภัย”
“ไม่ต้องหรอก มารช์ ไม่มีใครมาช่วยหรอก”
“เดี๋ยวก็มีคนมาช่วยนะ คุณต้องไม่เป็นไร”
“มารช์อย่าปลอบใจเราเลย”
“ไม่เราต้องอยู่ด้วยกันอีกนาน”
“ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราไม่เคยรู้สึกเสียใจเลยสักนิดที่ได้รักมารช์ มารช์เป็นคนเดียวที่เรารักและอยากอยู่ด้วยไปตลอด แม้เราจะไม่อยู่แล้วเราก็ยังรักมารช์”
“เราจะต้องได้อยู่ด้วยกันคุณจะต้องไม่ไปไหน”
“มารช์ไม่ต้องกลัวนะฉันไม่ไปไหนหรอก ใจของฉันจะอยู่กับมารช์ตลอดไป”
“ใจของผมก็จะอยู่กับคุณตลอดไป”
“มารช์….ทำไมท้องฟ้ามืดอย่างนี้เราไม่เห็นหน้ามารช์แล้ว  เราไม่เห็นหน้ามารช์แล้ว”
“ผมอยู่นี่  ผมไม่ได้ไปไหน”น้ำตาไหลลงมาอาบหน้าของทั้งสองไม่หยุด
“เราจะไปอยู่บนฟ้า และค่อยมองมารช์ตลอดไปนะ   ฉันรักคุณมารช์ ฉันรักคุณ”
“ผมก็รักคุณ”
“ฉันรักนาย   ฉัน     รัก     นาย       ฉัน………………..รัก…………………..นาย”เสียงของเกลค่อยๆแผ่วลงเรื่อยๆจนเงียบไป พร้อมกับสายฝนที่พรั่งพรูลงมา ชำระคราบขี้เถ้าและเปลวไฟ
-THE END - Sesone 1-