The seasons change ฤดูที่แตกต่าง

ฤดูที่แตกต่าง………..การพบเจอที่ต้องลาจาก
เช้าของวันงานดูเหมือนท้องฟ้าจะไม่ค่อยเป็นใจสักเท่าไหร่ฝนตกลมแรงสารพัดดูแล้วไม่น่าออกไปไหนซะเลย แต่ผมต้องทำหน้าทีแฟนที่ดีต่อเกล
  ผมขับรถมาเรื่อยๆมุ้งหน้าไปบ้านของเกลเพื่อไปรับเธอ เส้นทางที่ผมขับผ่านไปนั้นเป็นป่าสนขึ้นทึบจนบดบังแสงอาทิตย์ได้บรรยากาศราวกับเรื่อง ทไวไลท์ก็ไม่ปราน
อากาศเย็นๆที่สัมผัสได้โดยไม่ต้องเปิดแอร์รถ มีหมอกลงบางๆที่พื้นถนนตลอดทางแลดูน่าวังเวงผมขับมาได้สักพักก็เจอเข้ากับอุบัติเหตุข้างหน้าผมเสียงหวอ ของรถตำรวจและรถพยาบาลดังสลับกันไปมา ผมหยุดดูเหตุการณ์สักพักก็เห็นบุรุษพยาบาลหามร่างๆหนึ่งวางบนเตียงแล้วก็ดันเข้าไปในรถจากที่ผมฟังมาจากชาวบ้านที่เห็นเหตุการณ์เค้าบอกว่ารถเก๋งขับมาด้วยความเร็วสูงแล้วเกิดเสียหลักพุ่งชนเข้ากับต้นไม้จนร่างของเค้าทะลุออกมานอกรถกลิ้งไปไกลหลายเมตร และถูกรถที่วิ่งตามมาข้างหลังเหยียบเข้าที่กะโหลกจนเละไม่มีชิ้นดี OMG อะไรมันจะน่ากลับปานนั้นเฮ้อเวรกรรมจริงๆ “กริ๊ง……………………………………………………”
เสียงโทรศัพท์ผมดัง ไม่ต้องสงสัยเลยว่าใครโทรมา
“จ้าเกลจ๋าผมกำลังไปครับ”
“โกหกรึเปล่า ทำไมนานจัง”
“พอดีมีอุบัตติเหตุหนะเลยติดนานหน่อยเดี่ยวไปแล้วจ๊ะ”
“อุบัติเหตุหรอ แล้วมารช์เป็นอะไรรึเปล่า!!!!!!”
“เปล่าๆจ้ามารช์ไม่ได้เป็นไรจ๊ะ”
“แล้วไปตกใจหมดเลย งั้นก็มาๆนะ”
“ครับรับทราบคร้าบบบบ”
21:00  ที่งานเลี้ยง
    เหล่าบรรดาหนุ่มสาวชมรมดนตรีต่างพากันแต่งตัวสวยหล่อกันแบบจัดเต็มเดินกันเต็มไปหมดแล้วผมหละแน่นอนอยู่แล้วว่าเกลต้องไม่ยอมให้ใครมาว่าคู่ควงของเธอได้เกลจำผมแต่งตัวเป็นชุดสูทสีเทาดูเรียบๆแต่ก็เท่ไม่เบาเหมือนกัน ผมกับเกลเข้ามาในงานก่อนเกลจะแยกตัวไปห้องน้ำ
   ที่ๆผมอยู่ตอนนี้เป็นอาคารใหญ่ชั้นเดียวสีขาวทั้งอาคารสักษณะเป็นอาคารไม้ทั้งหลังดูเก่าแต่แฝงไปด้วยมนต์เสน่ห์ที่น่าหลงไหลด้านในของอาคารก็มีการจัดเวทีเล็กๆสำหรับโชว์ห้อมล้อมไปด้วยวงดนตรีคลาสสิค บรรเลงเพลงตลอดงานผมเดินหาอะไรกินไปเรื่อยในงานเพราะจะให้ไปคุยกับใครที่ไหนก็ไม่รู้จักสักคน
    แสงไฟในงานอ่อนลง สปอต์ไลต์ ฉายสานส่องไปทั่วงานก่อนจะฉายไปที่เวทีปรากฎให้เห็นชายสวมชุดสูทสีดำวัยกลางคนยืนถือไมค์อยู่
“ฮัลโหล 1 2 3 ยินดีต้อนรับทุกคนเข้าสู่งานเลี้ยงของเราในค่ำคืนนี้ ฉัน โจนาธาน ไรท์ รับหน้าที่เป็นพิธีกรในวันนี้ คืนนี้เป็นอีกค่ำคืนหนึ่งที่เราชาววงออเครสต้าจะได้โชว์แสดงความสามารถให้ทุกคนได้รับชมรับฟังกันอีกครั้งแต่ก่อนที่จะไปพอกับพวกเขา ผมขอเสนอโชว์พิเศษโชว์หนึ่งให้กับทุกท่านได้รับชมกันก่อน ขอเชิญทุกท่านพบกับ เจสสิก้า เกล บรรเลงศิลป์”  เสียงปรบมือดังไปทั่วอาคาร แต่ผมกับอึ้งเมื่อได้ยินชื่อนักแสดง เกล นี้หน่าแสดงอะไรเนี่ยไม่เห็นบอกผมมาก่อนเลย
  “เพลงนี้ฉันขอมอบให้กับ คนที่ฉันรักมากที่สุด และจะรักตลอดไปค่ะ….. มารช์”
ห๊ะให้ผมหรออะไรเนี่ยเกลผมงงไปหมดแล้วนะ เกลดีดคีย์เปียโนตัวแรก บทเพลงก็ปลดปล่อยพลังอันน่าประทับใจอย่างที่สุดออกมาภายใต้การบรรเลงสุดแสนวิเศษของเธอ บทเพลงเปียโนนี้มีลีลาท่วงทำนองวนเวียนซ้ำไปมา แต่ในบทเพลงยังแฝงไปด้วยความรู้สึกของผู้เล่นออกมาได้อยากชัดเจนเพลงที่เกลเล่นค่อยไปในท่วงทำนองที่ดูเศร้าหมองแล้วขมขื่นเหมือนกับว่าพรุ่งนี้จะไม่มีอีกแล้วก็ไม่ปราณ ทุกคนในงานต่างพากันมองดูการแสดงของเกลกันอย่างตั้งใจ แต่แล้วก็เกิดพายุขึ้นเสียงฟ้าร้องดังกระหึ่มไปทั่วบริเวณทำเอาทุกคนในงานใจหายกันไปตามๆกัน
“อ่าส์สสสสสสสส”ใครเหยียบเท้าว่ะเนี่ย
“โอ๊ย ของโทษครับ”เสียงเด็กผู้ชายตอบกลับมาพร้อมกับก้มหน้สก้มตาขอโทษ
“อ่อไม่เป็นไรหรอก พอแล้วๆไม่ต้องขอโทษแล้ว”
เด็กคนนั้นเงยหน้าขึ้นมา “เฮ้ย!!!เฟียต”
“นายไอ้คนกวนประสาท” เฟียตว่าผมทันทีพอเห็นหน้าผม
“นายมาทำอะไรที่นี่เนี้ย”เฟียตถาม
“ฉันมากับเกลแฟนฉันหนะ”
“อ่อมากับแฟนหรอ”
“ทำไมอ่ะนายมีไร เฟียต”
“เปล่าหรอกฉันไปและ บาย”แล้วเฟียตเดินหายไปในหมู่คนดู
บึ้ม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!เสียงระเบิดดังมากก้องไปทั่วอาคารก่อนที่ทุกคนจะหันไปมองที่เวทีเป็นตาเดียว