ปันใจให้นายรุ่นพี่

"ในที่สุดก็ถึงสักที" ฉันหันไปมองหน้าเฟย์ก็พอเข้าใจเพราะ เฟย์บ่นเพราะการนั่งเครื่องบินข้ามทวีปมันใช้เวลาไม่ใช่น้อยๆ
 
 
 
 
 
 
"เรารีบไปเอากระเป๋าแล้วไปหาพ่อแม่กันเถอะ" ฉันเสนอเพราะตอนนี้ฉันตื่นเต้นที่จะได้เจอพ่อแม่จนทนไม่ไหว ฉันไม่ได้รอฟังคำตอบจากเพื่อนและวิ่งนำเพื่อนๆไปหยิบกระเป๋าก่อนใคร
 
 
 
 
 
 
"ฟางเลิกอ่านหนังสือก่อน แล้วรีบตามยัยแก้วดีกว่า วิ่งไปนู่นแล้ว" เสียงเฟย์เรียกฟาง และวิ่งตามฉันมา
 
 
 
 
 
 
 
พอมาถึงในตัวสนามบินฉันก็รีบมองหาพ่อแม่ของตัวเองและพ่อแม่จองเฟย์และฟางแต่ก็ไม่เจอ
 
"พ่อแม่ลืมมารับพวกเราหรือป่าวเนีย"
ฉันบ่นพร้อมกดโทรศัพท์ส่งไลน์หาแม่
 
 
 
 
 
"ตรงนั้นหรือป่าว" ฟางพูดพร้อมชี้ไปทางที่มีป้ายที่เขียนชื่อพวกเธอไว้ ฉันกับเฟย์มองตามทางที่ฟางชี้ก็เจอผู้ชายสูงๆ 3 คนยื่นถือป้ายคนละใบ คนแรกถือชื่อ เฟย์ คนที่สองถือชื่อ ฟาง และคนสุดท้ายถือชื่อ แก้ว
 
 
 
 
 
"พวกเค้าเป็นใครทำไมเฟย์ไม่คุ้นหน้าเลย แต่พวกเค้าก็หล่อดีนะ" ฉันฟังที่เฟย์พูดนะ แต่นั้นๆมัน
 
 
 
 
"พวกพี่เค้าหรือป่าวนะ" ฉันพึมพำพูดกับตัวเอง
 
 
 
 
"อะไรนะแก้ว" ฉันได้ยินที่ฟางถามนะแต่ขาวของฉันมันหยุดไม่ได้แล้ว ต้องใช่แน่ๆ ฉันจำไม่ผิดหรอก
 
 
 
 
 
"อ้าวเฮ้ย!! แก้วรอด้วย" เฟย์รีบดึงมือฟางแล้ววิ่งตามไป
 
 
 
 
"พี่ค่ะๆ พวกพี่ใช่3แสบไหมค่ะ" กลุ่มผู้ชายที่ถูกฉันถามหันมามองหน้าฉัน
 
 
 
 
"ยัยตัวเล็ก/ยัยแสบ/ยัย..ทะทอม" ทั้ง3คนพูดพร้อมกัน ฉันรู้สึกพอใจกับคำทักทายของพี่หมีสุดละ
 
 
 
 
"เย้!! แก้วคิดถึงพวกพี่จัง" ต่อให้ฉันไม่พอใจกับคำทักทายแต่ฉันก็ดีใจอดที่จะกระโดดกอดพี่ชายคนสนิททั้ง3คนของฉันไม่ได้
 
 
 
 
"ไอ่โมะ แบบนี้ไม่ทอมแล้วมั้ง" ฉันหันไปมองหน้าพี่โทโมะทันทีที่ได้ยินพี่เขื่อนพูด
 
 
 
 
 
"โตแล้วสวยซะด้วย" พี่ป๊อปปี้พูดแล้วยีหัวฉัน พี่เค้ายังอบอุ่นเหมือนเดิมเลย
 
 
 
 
 
"แต่ก็เตี้ยเหมือนเดิม" พี่โทโมะพูดทำให้ฉันหันไปส่งสายตาอาคาตทันดี แต่พี่เข้าไม่ได้มองหน้าฉัน
 
 
 
 
"อะไรนะพี่โมะ แก้วสูงขึ้นแล้วนะ สูงขึ้นมาตั้ง 5 เซน"ฉันพูดแล้วทำหน้างอใส่โทโมะ พร้อมเขย่งขาให้ตัวเองสูงขึ้น
 
 
 
 
 
"แล้วตอนนี้สูงเท่าไหร่หนะเรา" พี่เขื่อนถามเพราะตั้งใจจะช่วยโทโมะแกล้งฉัน
 
 
 
 
 
"แก้วสูงตั้ง 158 แล้วนะ" ฉันหันไปตอนพร้อมทำแก้มพองลม
 
 
 
 
 
"555...สูงก็สูง/ก็ยังเตี้ย" เสียงพี่เขื่อนหัวเราะกับพี่โทโมะที่พูดแล้วหันมายิ้มกวนๆให้ฉัน หนอยมันหน้านักนะ
 
 
 
 
 
"พี่ป๊อป!! ดูพี่เขื่อนกับพี่โมะดิ ล้อแก้วอีกดอ" ฉันหันไปเขย่าแขนพี่ป๊อปปี้ ให้พี่ป๊อปปี้ช่วยฉัน
 
 
 
 
 
"พวกมึงเลิกแกล้งน้องได้แล้ว" ฉันแลบลิ้นใส่พี่เขื่อนกับพี่โทโมะ
 
 
 
 
 
"เคๆ เลิกก็เลิก" พี่เขื่อนตอบพร้อมพยายามหยุดขำ
 
 
 
 
"แก้วอ่ะ ไม่รอฟางกับเฟย์เลย" ฟางวิ่งมาก็รีบบ่นฉันทันที จริงสิฉันลืมเฟย์กับฟางไปเลย มัวแต่ดีใจ
 
 
 
 
 
"ช่ายย ตัวก็เล็กนิดเดียววิ่งเร็วชะมัด" เฟย์เป็นกำลังเสริมให้ฟาง ฉันเข้าใจนะว่าฉันตัวเล็กที่สุดในกลุ่ม แต่ไม่เห็นต้องเรียกฉันว่ายัยตัวเล็กเลย -3-
 
 
 
 
"ก็แก้วดีใจที่เจอพวกพี่ๆเค้า" ฉันรีบตอบเพื่อไม่ให้เพื่อนบ่นไปมากกว่านี้
 
 
 
 
"นี้เหรอพวกพี่ๆที่แก้วเล่าให้ฟัง" ฟางถามพร้อมมองหน้าพี่ๆ
 
 
 
 
"ช่ายยย พวกพี่ๆของแก้วเอง พี่หมีใจดีของแก้วชื่อพี่ป๊อปปี้ พี่กบสุดกวนคนนี้ชื่อพี่เขื่อน แล้วก็พี่ตุ๊ดคนนี้พี่เค้าชื่อพี่โทโมะ" ฉันแนะนำพี่ๆให้ฟางกับเฟย์รู้จัก
 
 
 
 
"พี่โทโมะเป็นตุ๊ดเหรอค่ะ เฟย์เสียด้ายอ่า หลอหล่อ พี่ไม่น่าเป็นเลย" เฟย์ทำหน้ายู้ยี่ ฉันอดขำกับท่าทางของเฟย์ไม่ได้ นี่เฟย์เชื่อจริงๆหรอ
 
 
 
"สวัสดีค่ะ พี่ป๊อปปี้ พี่เขื่อน และก็พี่โทโมะ หนูชื่อฟางค่ะ" เสียงฟางรีบทักทายทั้ง3คนหลังจากเฟย์พูดเสร็จ
 
 
 
 
 
"ขอโทษค่ะ เฟย์ลืมทักทายพวกพี่ๆเลย สวัสดีค่ะ หนูชื่อเฟย์" เฟย์ทักด้วยความสดใสซนๆของเธอ
 
 
 
 
 
"ไอ้โมะอ่ะมันไม่ใช่ตุ๊ดหรอก ยัยแก้วก็พูดไป" พี่เขื่อนตอบแทนพี่โทโมะ
 
 
 
 
 
"ก็พี่โทโมะมาว่าแก้วว่าเป็นทอมก่อน"
ฉันพูดพร้อมย่นจมูกใส่ ก็มันจริงอ่ะ
 
 
 
 
 
 
"ชวนน้องฟางคุยด้วยก็ได้" พี่ป๊อบปี้พูดเพราะเห็นว่าไม่มีใครคุยกับฟาง  
 
 
 
 
 
 
“ฟางไม่งอลหรอกค่ะ” ยัยเฟย์ตอบพี่ป๊อปปี้ ก็จริงของยัยเฟย์เพราะยัยฟางไม่ค่อยพูดอยู่แล้ว
 
 
 
 
 
“พี่ป๊อปเรากลับกันเถอะค่ะ แก้วเริ่มง่วงแล้ว”  ฉันเริ่มง่วงๆมึนๆ   คงเป็นเพราะอาการ Jet lag
 
 
 
 
 
“โอเคค่ะ  พวกมึงพาน้องกลับบ้านกัน” พี่ป๊อปปี้ตอบฉันและหันไปพูดกับพี่เขื่อนกับพี่โทโมะ
 
 
 
 
 
ไม่นานพวกเรานักรถของพวกเราก็ถึงบ้าน   วันนี้เฟย์กับฟางรวมถึง พวกพี่ๆนอนบ้านฉัน  เพราะครอบครัวของเราทั้ง6คนไปเที่ยวเกาหลีกัน ช่ายเพราะเหตุนี้เลยไม่ได้มารับพวกฉันที่สนามบิน คิดแล้วมันหน้าน้อยใจนัก  แต่ชั่งเถอะ  เฟย์กับฟางนอนห้องช้างๆด้านซ้ายของห้องฉัน  ส่วนพวกพี่ๆนอนห้องข้างๆด้านขวาห้องฉัน  พวกพี่ๆเค้ามีห้องอยู่แล้วเพราะมาบ่อยจนต้องมีห้องไว้ให้  ฉันก็มีห้องนอนที่บ้านพวกพี่ๆเค้านะฉันไปบ่อยเหมือนกันแต่ส่วนใหญ่เป็นเพราะฉันงองแงไม่ยอมให้พวกพี่ๆกลับบ้านทั้งๆที่บ้านเรา4คนอยู่ติดกันแท้ๆ -3-  ตอนนี้ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงได้ติดพี่ๆเค้าขนาดนั้น  จริงๆฉันก็ไม่คิดว่าห้องพี่ๆเค้ายังเหมือนเดิม  ส่วนเฟย์กับฟางแม่ให้ป้านุชจัดไว้ให้  พ่อแม่ให้พี่ๆมานอนเป็นเพื่อนเพราะคิดว่าฉันต้องงองแงอีกแน่ไม่ก็เป๋นห่วงไม่อยากให้ผู้หญิงอยู่บ้านกันแค่3คน หมายถึงบนบ้านใหญ่อ่านะ เพราะที่พักคนงานก็มีคนอีก วันนี้ฉันเหนื่อยละ  วันหลังถ้ามีเรื่องจะเล่าฉันจะมาอีกนะจ๊ะ......ไออารี่จ๋า