Love

      พอพวกเราขึ้นรถเสร็จ ประจำที่นั่งทั้งคนขับและผู้โดยสาร รถก็เคลื่อนที่ออกจากลานจอดของมหาลัย ทุกคนเงียบไม่มีใครพูดอะไรมีแต่เสียงเครื่องยนต์

 กรี๊งๆๆๆๆๆๆๆ โทรศัพท์ยูเอง ไม่ต้องนะว่าใคร

"ฮัลโหลค่ะ"

"ยูเลิกเรียนหรือยังค่ะ"

"เลิกแล้วค่ะ กำลังนั่งรถกลับค่ะ" 

"หรอกค่ะ แล้วไปไหนต่อหรือปาว"

"ปาวค่ะ วันนี้พี่อริสโทรมาบอกว่าปิดร้านแล้วเลยไม่ต้องไปค่ะ"

"งั้นเดียวพี่ไปหาที่บ้านนะค่ะ"

"ค่ะ กลับมาถึง ได้นอนพักหรือยัง"

"นอนแล้วค่ะ เพิ่งตื่นแล้วก็โทรหายูนี้ละ ถ้าตื่นเร็วกว่าดีพี่คงไปรับ"

"ค่ะ ดีแล้วพักผ่อนเยอะๆดีแล้ว อยากกินอะไรหรือปาวค่ะ"

"อืออออ เดียวพี่ซื้อของไปทำให้กินดีกว่า"

"จะเอาแบบนั้นหรอกค่ะ"

"ค่ะ"

"ตามใจค่ะเจอกันนะค่ะ" ^^

"ค่ะ บาย" ยูว่างโทรศัพท์และยิ้มกับมัน โดนที่ไม่ได้สังเกตอีกคนที่ขับรถและฟังยูคุยโทรศัพท์ทุกการกระทำ คำพูดมันอยู่ในสายตาของรุ่นพี่

      ทั่งหมดเธอคงคุยกับญาติหรือคนสำคัญถึงได้พูดไปยิ้มไปตลอดการสนธนา และยังบอกว่าเจอกัน ผมอยากรู้จังว่าคนนั้นเป็นใคร

"ถึงแล้วค่ะจอดตรงนั้นได้เลยค่ะ" พอถึงหน้าบ้านยูรีบชี้และบอกให้จอด

"ขอบคุณนะค่ะรุ่นพี่จุนยอง อังยูไปแล้วนะเจอกันพรุ่งนี้" ยูโคร้งตัวให้ผมและบอกลาเพื่อน

"อืมโชคดีจร้าาาาา นั้นมีคนออกมารอรับแล้วไปเถอะ" แป๊ะ/// ยูตีลงไปที่แขนอังเบาๆ

"เขินหรอกกกกกก 555555" ยูยู้หน้าใส่อัง และลงจากรถวิ่งเบาๆไปหาพี่ชานยอลที่มายืนรอหน้าบ้าน

"ใครมาส่งค่ะ" ยูวิ่งมาถึง ผมถามพร้อมยกมือขึ้นลูบผมเบาๆ และช่วยถือหนังสือและกระเป๋าของยู แล้วมองไปที่รถคันนั้นเห็นสายตาคู่นึงมองมาที่เราสองคน

"รุ่นพี่ค่ะ เข้าบ้านดีกว่าอากาศหนาวเนอะ" ยูทำท่าสั่นกอดอกตัวเองแบบน่ารักให้ผมดู มันทำให้ผมหัวเราะออกมากับการกระทำของเด็กตรงหน้า

"ค่ะป่ะเข้าบ้านกัน" พูดจบแล้วโอบหัวไหล่ยูและเดินเข้าบ้านพร้อมกัน ผมรู้ว่าการกระทำของเราทั่งคู่ คนในรถนั้นมองไม่ว่างสายตา ผมไม่รู้ว่าเขาคือใครแต่ไม่มีทางปล่อยยูให้คนอื่นแน่นอน ฝันไปเถอะ