รักที่สับสน

   
 
 
     เสียงแดดอ่อนๆส่องกระทบกับต้นไม้ อีกไม่นานดวงอาทิตย์ก็จะตกดิน  อากาศอบอุ่น
ทำให้ผ่อนคลายความเครียดจากการเรียนได้ดีเลย
 
 
'เฮ้ออ สบายจัง'  ฉันพูดพร้อมกับเดินบิดขี้เกียจไปมา
 
 
'นั่นสิ  ไม่ได้มาเดินเล่นแบบนี้นานล่ะ'  โทโมะพูดแล้วเดินไปไปนั่งบนเก้าอี้ยาวใกล้สระน้ำ
 
 
'จะว่าไปที่นี้ก็มีที่เงียบสงบเหมือนกันเนอะ'   ฉันพูดพร้อมนั่งลงข้างๆโทโมะ
 
 
.....
 
 
.....
 
 
.....
 
 
'คิดถึงจัง'  
 
 
'อะไรนะ'   โทโมะพูดเสียงเบาจนฉันแทบไม่ได้ยิน แต่ก็พอที่จะรู้ว่าเขาพูดอะไร
 
 
'ปะ ป่าว ไม่มีอะไรหรอก'   เขาพูดแก้ตัว
 
'ถ้ามีเรื่องอะไรไม่สบายใจ เล่าให้ฉันฟังได้นะ'  ฉันพูดพร้อมเอามือไปแตะที่ไหล่ของโทโมะ
 
...
 
...
 
 
'แก้ว'  หลังจากที่เงียบอยู่ไม่นานเขาก็เรียกชื่อฉัน
 
 
'อะไร'  ฉันทำหน้างง แล้วหันไปมองเขา
 
 
'แกว่าคนที่เขารักกัน แต่ว่าต้องห่างกัน เขายังจะรักกันเหมือนเดิมมั้ย'  โทโมะพูดแต่สายตาของเขามองเหม่อไปยังพระอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้า
 
 
'เหมือนเดิมสิ ถ้ามันคือรักแท้ ไม่ว่าเราจะห่างกันแค่ไหน ก็จะไม่มีอะไรมาทำลายได้ถ้าเราเชื่อใจกัน' ฉันยิ้มพร้อมตอบเขา
 
 
'นั่นสินะ ถ้าเราเชื่อใจกัน'  โทโมะยิ้มแล้วหันมาหาฉัน
 
'ว่าแต่ แกถามฉันทำไม'  
 
'ป่าวว ไม่มีอะไรหรอกก'
 
'จริงหรอ' ฉันถามพร้อมกับส่งสายตาจับผิด
 
'จริงสิ'  
....
 
....
 
....
 
'แก้ว'
 
'หือ อะไรอีก'  ฉันหันไปถามอย่าง งงๆ
 
'สัญญาได้มั้ยว่าจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป  ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเราจะอยู่ข้างๆกัน คอยช่วยเหลือกันเสมอ'   เขาหันมามองหน้าฉันพร้อมกับชูนิ้วก้อยขึ้นมาขอคำสัญญา
 
'อืมม สัญญาว่าเราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเราก็จะอยู่ข้างๆกันเสมอ'
ฉันยิ้มพร้อมกับเกี่ยวก้อยสัญญากับเขา
 
'สัญญาแล้วนะ'  โทโมะถาม
 
'อืมม' เขายิ้มม  
 
'กลับบ้านกันป่ะ ใกล้ค่ำแล้ว'  ฉันถามเพราะตอนนี้พระอาทิตย์ก็ตกินไปแล้ว
 
 
'ป่ะกลับบ้านกัน' 
 
......
 
 
 
........
 
 
'กลับบ้านดีๆนะ'  ฉันพูดพร้อมกับโบกมือบ๊ายบายเขา เมื่อเดินมาถึงหน้าบ้านของตัวเองแล้ว
 
 
'อืม บ๊ายบาย' โทโมะหันมาบ๊ายบายกลับ
 
 
หลังจากที่ฉันทานข้าว และอาบน้ำเสร็จแล้ว ฉันก็ออกมาเดินเล่นตรงระเบียงบ้าน
 
 
'สัญญาได้มั้ยว่าจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป  ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเราจะอยู่ข้างๆกัน คอยช่วยเหลือกันเสมอ'
  
 
ฉันนึกถึงคำสัญญาของเขา  ไม่รู้ทำไมเขาถึงมาสัญญาแบบนี้ เขามีอะไรอยู่ในใจรึป่าว
ฉันก็ไม่อาจเดาได้  รึอาจจะเป็นแค่คำสัญญาของเพื่อนที่มีต่อกัน  เขาคงกลัวฉันจะเปลี่ยนไปล่ะมั้ง
 
 
'ตื้อดึง' เสียงไลน์ดังขึ้นฉันเลยเดินกลับเข้าไปในห้องแล้วหยิบขึ้นมาดู
 
(เป็นไงบ้างอยู่ที่นั้น สบายดีมั้ย) ฉันยิ้มแล้วส่ายหัวเบาๆ พร้อมกับพิมพ์ข้อความตอบกับไป
 
สบายดีค่ะ พี่ล่ะเป็นไงบ้าง
 
(เหงาสิ ไม่มีแก้วอยู่ไม่สนุกเลย)
 
โถ่ๆๆๆ ทำตัวเป็นเด็กๆไปได้
 
(ก็พี่คิดถึงแก้วหนิ)
 
แก้วก็คิดถึงพี่เหมือนกัน  
 
(ดูแลตัวเองดีๆล่ะ พี่เป็นห่วง)
 
คร่าา พี่ก็เหมือนกันอย่าไปกวนตีนใครเขาล่ะเดี่ยวจะโดนเตะเอา555
 
(เดี่ยวเถอะ ไปนอนเลยยัยตัวแสบ)
 
คร่าาฝันดี จุ๊บๆ55555
 
ฉันคุยไลน์กับรุ่นพี่ที่โรงเรียนที่เคยสนิทกันมาก่อน เป็นรุ่นพี่ที่คอยช่วยเหลือฉันมาตลอด แต่เสียอย่างเดียวพี่แกปากหมาไปหน่อย แต่พี่แกก็ใจดีนะ:) ปกติฉันกับรุ่นพี่คนนี้จะคุยหยอกล้อกันเป็นแบบนี้ประจำ จนคนที่เห็นเขาคิดว่าเราสองคนเป็นแฟนกัน แต่ความจริงแล้วพี่แก เป็นพี่ข้างบ้านตอนที่ฉันอาศัยอยู่ที่กรุงเทพ เวลาไปโรงเรียนเราก็ไปด้วยกันตลอด กลับก็กลับด้วยกันตลอด เราสนิทกันมาก จนฉันได้ย้ายกลับมาอยู่ที่นี้ แต่เราก็ยังติดต่อกันได้เหมือนเดิม อ่อลืมบอกชื่อไป รุ่นพี่คนนี้ชื่อพี่ป๊อป ฉายา ปากหมาโครตๆๆ 
 
..............................................................................
พี่ป๊อปกับแก้วรู้จักกันด้วย แถมสนิทกันอีก แล้วเรื่องจะเป็นยังไงต่อไป
โปรดติดตามตอนต่อไป