Love,That one word 'รัก' คำๆ นี้ที่ยังติดค้างในใจ

...เปิดเรียนวันแรกของภาคเรียน...
     "ลูกสาวแม่ ขึ้นม.ปลายวันนี้แล้ว ชุดเข้ากับหนูมากๆ เลย"
     "แม่เชียร์หนูด้วยนะคะ พ่อก็ด้วยนะ ^^"
     "พ่อสงสัยจัง ลูกโง่ขนาดนี้ขึ้นม.ปลายได้ยังไง"
     "คุณก็ ให้กำลังใจลูกหน่อยสิ" บลาๆๆ
ฉันขี้เกียจฟังแม่กับพ่อเถียงกัน ตัดสินใจเดินไปรอรถเมล์ที่ป้าย ไปโรงเรียนวันแรกเลยดีกว่า ระหว่างรอก็นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อย เช่น ฉันสอบติดม.ปลายได้ยังไง ฉันน่ะโง่มากๆ เลย ใครๆ ก็บอกแบบนั้นสูตรคูณแม่ 2 น่ะ ฉันท่องไม่ได้เลย ฉันโง่มากจริงๆนะ แต่ช่างเถอะฉันไม่แคร์หรอกฉันไปโรงเรียนก็เพื่อไปเจอเพื่อนแล้วก็ทำหน้าโง่ๆ ฟังครูพูดเรื่องมีสาระที่ไม่เคยเข้าหูฉันไปอย่างนั้นล่ะ รถเมล์มาแล้วฉันก็เดินขึ้นไปหาที่นั่งจนกระทั่งเจอกับ 1 ที่ว่าง ดูเหมือนคนที่นั่งอยู่ก่อนแล้วจะไปโรงเรียนเดียวกันกับฉันแฮะ <จ้องหน้าคริส จ้องแล้วจ้องอีก คริสหันมามองทีนึงก่อนจะขวมดคิ้วเป็นปมแล้วส่ายหัว จากนั้นก็หยิบหูฟังในกระเป๋าขึ้นมาเสียบฟังเพลงอย่างไม่สนใจโลก ในขณะที่ U มองแล้วมองอีก มองอยู่นั่น>
     "เธอมองอะไรนักหนา" เขาถามฉันด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย (ไม่น้อยเท่าไหร่ -..-)
     "อยู่โรงเรียนXXX หรือเปล่าคะ ฉันเห็นมีชื่อย่อโรงเรียนเหมือนกันกับฉันคิดว่าจะเป็นมิตรซะอีก"
     "ถึงแล้วเธอจะลงไหม"
เอ๋? ลงหรอ อ้อ...ถึงแล้วสินะ อยู่โรงเรียนเดียวกันจริงด้วย แต่ดุจังสงสัยพ่อแม่เถียงกันเหมือนฉันแฮะ ลงจากรถมาแล้วฉันก็เดินตามเขามาเรื่อยๆ มีแต่คนมองล่ะ ไม่รู้ว่ามองอะไรกัน สงสัยฉันจะดูเป็นมิตรและน่าเข้าใกล้ ^^ ขณะที่ฉันมโนเรื่องของสายตาทุกคู่ที่จับจ้องมานั้น
          พลั่ก! อะไรก็ไม่รู้เร็วๆ ปรู๊ดปร๊าดดด พุ่งชนฉันอย่างแรง
     "อ๊ะะ โอ๊ยยย...เจ็บ" 
     "ขอโทษนะครับ!" สงสัยจะเป็นคนชน (ก็คนน่ะสิยะหล่อด้วยเงยหน้าขึ้นมาดู!) เค้าคงจะรีบ ไม่เป็นไรหรอกเนอะไม่ได้ตั้งใจนี่นา
     "ไปได้เลยค่ะ ฉันไม่เป็นอะไรมาก คงจะรีบสินะคะ ^^" ฉันเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้กับคนชน ก่อนจะไปเขาพูดว่าขอโทษฉันบ่อยมากเลยจนรำคาญเลยล่ะ ก็ฉันบอกว่าไม่เป็นไรไม่ฟังเลยตัวเองกำลังรีบแท้ๆ เขาเป็นคนหน้าตาดีมากคนนึงเลย ดีนะที่ยังขอโทษหล่อนิสัยดีแบบนี้สิถูกต้อง ไม่เหมือนคนเมื่อเช้าเลยหน้าบึ้งตลอดเวลาหน้าตาดีซะเปล่า พอฉันลุกขึ้นคิดว่าตัวเองไม่เป็นอะไร ที่ไหนได้มีรอยถลอกที่เข่าด้วย แต่ไม่เป็นอะไรมากหรอกมั้งไปล้างน้ำเปล่าก็คงพอแล้ว (ไม่รู้ว่าห้องพยาบาลอยู่ไหนก็บอก -..-) เดินไปหลังตึกนี้ก็คงจะเป็นก๊อกน้ำล่ะมั้ง แต่พอเดินไปกลับมีแต่โต๊ะม้าหินอ่อนและเพื่อนนักเรียนเต็มไปหมดก๊อกน้ำอยู่ตรงไหนเนี่ย (กว่าหล่อนจะหาก๊อกน้ำเจอเค้าไม่เข้าแถวกันหมดแล้วหรอยะ!) ฉันตัดสินใจถามคนแถวนั้นดูเสร็จแล้วก็เดินไปล้างแผล แล้วจู่ๆ ก็มีเสียงประชาสัมพันธ์ประกาศเรียกเด็กใหม่ของเทอมนี้ไปประชุมที่โรงอาหาร ฉันจึงได้แต่ล้างแบบลวกๆ แล้วไปตามคำสั่งนั้น แต่โรงอาหารอยู่ไหนเนี่ย? ถึงจะเป็นโรงเรียนมัธยมแต่ก็ใหญ่มากเลย แบบนี้หลงกันพอดี ตอนเดินออกมาก็เจอกับนักเรียนหน้าบึ้งบนรถเมล์นั่นอีกแล้ว แต่เรื่องนั้นช่างเถอะ ถามทางไปโรงอาหารดีกว่า
     "เอ่อ...นายหน้าบึ้งคนนั้นน่ะ!"
          คริสหันซ้ายหันขวา แล้วเอานิ้วชี้หน้าตัวเองอย่างงงๆ
     "เอ่อ...นายนั่นแหล่ะ เท่าที่เห็นก็มีหน้าบึ้งอยู่คนเดียวไง!"
          จู่ๆ พวกนักเรียนหญิงแถวนั้นก็ส่งสายตาประทุษร้ายมาให้ฉัน +_+ ฉันทำอะไรผิด ช่างเถอะ ถามทางนายหน้าบึ้งก่อนดีกว่า
     "มีอะไร รู้จักกันดีแค่ไหนมาเรียกฉันแบบนี้" เขาตอบเสียงเรียบเหมือนเส้นคลื่นชีพจรที่หยุดเต้น (ฉันเคยดูมาจากในละคร)
     "ก็ฉันไม่รู้จักชื่อนายนี่นา แล้วก็เห็นชอบทำหน้าบึ้งตึงแบบคนที่เพิ่งโดนแม่หักค่าขนมอะไรแบบนั้น หรือว่านายโดนหักค่าขนม ฉันน่ะโดนบ่อยแล้วล่ะ..."
     "หยุดพล่าม มีอะไรก็รีบๆ พูดมา" เขาพูดขัดฉันขึ้นมา นั่นสิลืมไปสนิทเลยจะถามทางไปโรงอาหารนี่นา
     "โรงอาหารไปทางไหนหรอ?"
     "ตามมานี่!" เขาพูดด้วยน้ำเสียงอารมณ์หงุดหงิดก่อนจะพาฉันมาที่โรงอาหาร ฉันถึงโรงอาหารอย่างปลอดภัย ระหว่างทางเดินมาเครียดแทบตายกลัวจะโดนดุอีก แม่ฉันยังไม่เคยดุใส่แบบนี้ด้วยเรื่องขี้ปะติ๋วนี่เลย ฉันไม่ได้กวนอะไรเขามากมายซะหน่อย ชิ -..-