Conquerhearts ปฏิบัติการพิชิตหัวใจ

Chapter 1 วิธีเดียวแก้ดวง

 

 

          เอี๊ยด!!! ปริ้นๆๆ!

 

 

 

            “ปัดโธ่! เดินยังไงเนี่ยไม่ดูทางเลย ถ้าฉันชนเธอเต็มๆ ฉันไม่ต้องเสียตังค์ค่าทำขวัญหรือไง”

 

 

 

            “ห๊ะ O[]O!” ฉันถึงกับอ้าปากพะงาบๆ ทันที ขณะที่ตัวเองกำลังอยู่ในอ้อมแขนของยัยฟางที่ช่วยประคองฉันเอาไว้ได้ทัน

 

 

 

            ถ้าตอนนี้ถ้าใครยังไม่เข้าใจเหตุการณ์ ฉันจะอธิบายให้ฟังนะคะ ย้อนไปเมื่อสามนาทีที่แล้ว ฉันกับยัยฟางเดินออกมาจากซอยบ้านแม่หมอซึ่งข้างในซอยไม่มีมอเตอร์ไซด์รับจ้างซักคัน ส่วนเรื่องรถแท็กซี่นั้นตัดไปได้เลยเพราะไม่มีแม้แต่เงา หลังจากที่เดินออกมาจากซอยเราสองคนก็เดินเลาะมาตามฟุตบาทริมถนนใหญ่เรื่อยๆ ตั้งใจว่าจะเดินต่อไปอีกหน่อยค่อยเรียกรถแท็กซี่ แต่ก็ดันมีมอเตอร์ไซด์ที่ไหนไม่รู้วิ่งมาเฉี่ยวฉันจนเซถลาเกือบล้มลงไปกองอยู่ที่พื้น ดีนะที่ยัยฟางช่วยเอาไว้ทัน

 

 

 

            แต่เมื่อกี้ไอ้คนขับนั่นบอกว่าฉันเดินไม่ดูทางอย่างนั้นเหรอ!?!

 

 

 

            “นี่คุณ ตรงนี้มันฟุตบาทนะคะ ถ้าฉันผิด คุณก็คงผิดมากกว่าที่ขี่รถขึ้นมาบนนี้”

 

 

 

            “โอ๊ยๆๆๆ! เสียเวลา!” ว่าจบคนผิดก็ขี่มอเตอร์ไซด์ไปต่อทันทีอย่างไม่สนใจฉัน แม้แต่คำขอโทษสักคำก็ไม่มี -*-

 

 

 

            “ฮึ่ย! ไม่ไหวเลยจริงๆ คนสมัยนี้” ยัยฟางมองตามไปแล้วสบถอย่างหงุดหงิด ก่อนที่จะดันตัวฉันออกแล้วมองสำรวจหาบาดแผล

 

 

 

            “แกเจ็บตรงไหนหรือเปล่าแก้ว”

 

 

 

            “ที่แขนนิดหน่อยน่ะ สงสัยจะช้ำ คนยิ่งหิวๆ อยู่ดันมาเจอเรื่องให้เจ็บตัวอีก อารมณ์เสียจริงๆ” ฉันยกแขนข้างที่โดนเฉี่ยวเมื่อกี้ขึ้นมาดูแล้วเอามืออีกข้างลูบเบาๆ ตรงรอยแดงๆ ที่อีกไม่นานมันคงกลายเป็นสีเขียวอมม่วงเนื่องจากมันช้ำนั่นเอง T^T

 

 

 

            “แก หรือว่า…” ยัยฟางทำสีหน้าตกใจแต่ก็ไม่ยอมพูดต่อให้จบ

 

 

 

            “หรือว่าอะ…”

 

 

 

            ตุ๊บ!

 

 

 

            “โอ๊ย! >O<”

 

 

 

            ฉันยกมือขึ้นมากุมไว้ที่หัวทันทีเมื่อมีลูกบอลลอยมาจากสนามบอลเล็กๆ ที่ติดกับฟุตบาทนี้ มันกระแทกเข้าที่หัวของฉันเต็มๆ

 

 

 

            อะไรมันจะซวยอย่างนี้เนี่ย!

 

 

 

…ระวังตัวดีๆ นะ ต่อจากนี้…

 

 

 

            ตอนนี้นอกจากประสาทสัมผัสของฉันจะรับรู้ความเจ็บแล้ว สมองของฉันก็ดันนึกถึงคำพูดของแม่หมอลวงโลกนั่นก่อนที่ฉันจะออกมาจากบ้านหลังนั้นด้วย คำพูดที่ลอยเข้ามาในหัวราวกับเสียงกระซิบจากนรก

 

 

 

            ใช่แล้ว…นรกมาก! อย่าบอกนะว่าที่ยัยแม่หมอนั่นพูดจะเป็นเรื่องจริงน่ะ

 

 

 

            ความเจ็บจากที่โดนรถเฉี่ยวยังไม่ทันหายไป ความเจ็บใหม่จากลูกบอลงี่เง่านั่นก็ซ้ำเติมเข้ามาอีก นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกันเนี่ย ใครก็ได้ตอบฉันมาที T^T

 

 

 

            “ขอ โทษครับพี่ๆ” เด็กผู้ชายที่ดูท่าทางแล้วน่าจะอยู่ประมาณประถมปลายวิ่งมาเก็บลูกบอลแล้วขอ โทษฉัน ก่อนที่จะรีบวิ่งกลับไปเล่นกับเพื่อนๆ ต่อโดยไม่รอให้ฉันว่าอะไรสักคำ เฮ้อ! แต่ก็เด็กล่ะนะ ฉันเองก็ว่าอะไรไม่ลง -^-

 

 

 

            “ตายแล้วๆ เล่นแรงไปมั๊ยเนี่ย”

 

 

 

            “แกว่าไงนะฟาง -_-^” ฉันหันขวับไปถามยัยฟางที่ยืนบ่นอุบอยู่

 

 

 

            “อ๋อ ฉันหมายถึงว่าเด็กพวกนั้นน่ะสิ เล่นกันแรงนะ ตัวนิดเดียวแต่แรงเตะบอลเยอะชะมัดเลย แกไม่เป็นอะไรมากนะ” ฟางอธิบายก่อนที่จะเหลือบมองที่หัวของฉัน

 

 

 

            “นั่นสิ ตัวกระเปี๊ยกเดียว เมื่อกี้ฉันรู้สึกเหมือนไม่ใช่เด็กพวกนั้นเตะเลยอะ TvT” ฉันบ่นพลางใช้มือลูบหัวปอยๆ เจ็บจนน้ำตาจะไหล เจ็บกว่ารถเฉี่ยวเมื่อกี้นี้อีก

 

 

 

            “จะบ้าเหรอ แกแหกตาดูสิว่ามีแต่เด็กทั้งนั้น -_-^” คนพูดชี้นิ้วไปที่สนามบอล ซึ่งฉันก็หันไปมองตามนิ้วนั้น แล้วก็เห็นว่ามีแต่เด็กจริงๆ

 

 

 

            “อย่างว่าแหละ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด” ฟางพูดต่อพร้อมกับทำหน้าปลงๆ

 

 

 

            “จริงสิ เมื่อกี้แกจะพูดอะไรนะ ที่แกพูดค้างไว้ก่อนที่ฉันจะโดนลูกบอลกระแทกดังตุ๊บ T^T”

 

 

 

            “หืม ฉันพูดอะไรเหรอ…” ฟางทำหน้าคุร่นคิดก่อนที่จะเบิกตาโตออกมาเมื่อคิดอะไรบางอย่างออกแล้ว “ฉันจะบอกแกว่า แกอาจจะกำลังดวงตกอย่างที่แม่หมอบอกก็ได้นะ O_O”

 

 

 

            ตอนนี้สีหน้าของยัยฟางดูเหมือนจะตกใจมากกว่าฉันอีกนะ อย่างกับคนดวงตกซะเองอย่างนั้นแหละ ฉันเองยังไม่รู้สึกตกใจมากมายเท่ายัยนี่เลย…แต่ที่ยัยนี่พูดเมื่อกี้…ถ้ามันเป็นเรื่องจริงล่ะ?

 

 

 

            แต่ยี่สิบปีเลยนะ มันจะเป็นไปได้เหรอ?

 

 

 

            “ฉันว่า…”

 

 

 

            “แกไม่เชื่อแต่ฉันเชื่อนะ แกว่ามันจะเป็นเรื่องบังเอิญเหรอ ที่แกโดนรถเฉี่ยวเมื่อกี้ แถมยังลูกบอลนั่นอีก” ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบยัยฟางก็พูดแทรกขึ้นซะก่อน ทำให้ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วเริ่มประมวลผลเหตุการณ์เมื่อครู่อีกครั้งอย่างพิจารณา พลางสายตาก็มองตรงไปตลอดทางฟุตบาทที่อยู่ข้างหน้า ซึ่งตอนนี้มอเตอร์ไซด์คันนั้นขี่หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ จากนั้นฉันก็เหลียวหลังหันกลับไปก็มองฟุตบาทที่อยู่ทางด้านหลัง และมันก็ไร้เงาของมอเตอร์ไซด์โดยสิ้นเชิง ปกติคงไม่มีใครขี่รถขึ้นมาบนนี้เท่าไหร่หรอกมั้ง

 

 

 

            พวกเด็กตรงนั้นก็ดูเตะบอลไม่แรงเหมือนเมื่อกี้นี้เลยนะ…ฉันคิดขณะที่สายตาเปลี่ยนไปจับจ้องยังสนามบอลที่เด็กๆ ยังคงเตะบอลเล่นกันต่อไปอย่างสนุกสนาน

 

 

 

            ดวงตกยี่สิบปี?

 

 

 

            ซวยไปอีกยี่สิบปี?

 

 

 

            แก้วคนนี้น่ะเหรอ! -[]-!

 

 

 

            “ไปกับฉันเร็วยัยฟาง” ไม่พูดเปล่าแต่ฉันคว้าข้อมือของยัยฟางแล้วกระชากให้เดินย้อนกลับไปตามทางเดิมที่ เราสองคนเพิ่งจะเดินออกมาเมื่อกี้นี้ ฉันต้องรู้ให้ได้ว่านี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!

 

 

 

            “แกจะไปไหนยัยแก้ว” ฟางถามขณะที่ยังอยู่ในอาการตกใจที่โดนฉันลากให้เดินกลับมา

 

 

 

            “ไปคุยกับยัยแม่หมอนั่นให้รู้เรื่อง!”

 

 

 

            “=_=+” สีหน้าของฉัน

 

 

 

            “กลับมาเร็วกว่าที่คิดนะนังหนู ^^” ประโยคแรกที่แม่หมอทักฉันหลังจากที่เราสองคนนั่งเล่นสงครามจ้องตากันมานานหลายนาทีตั้งแต่ฉันกับยัยฟางกลับมาถึงที่นี่

 

 

 

            “…”

 

 

 

            “ว่าไงล่ะนังหนู เฮ้อ! สีหน้าคนดวงตกนี่ไม่สดชื่นจริงๆ เลยนะ”

 

 

 

            สดชื่นก็แย่แหละ!

 

 

 

            “ไม่ตลกนะแม่หมอ บอกฉันมาดีๆ ว่านี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ทำไมต้องเกิดเรื่องให้ฉันเจ็บตัวในเวลาติดๆ กันด้วย”

 

 

 

            “ฮ่าๆๆๆ ข้าบอกเอ็งแล้วไงว่าเอ็งน่ะดวงตก ทีนี้เชื่อข้าแล้วใช่มั๊ยล่ะ?”

 

 

 

            “ไม่!”

 

 

 

            “แก้วใจ~” ฟางที่นั่งอยู่ข้างๆ ฉันกระตุกเสื้อฉันเบาๆ เป็นการเตือนสติ

 

 

 

            “เชื่อนิดนึงก็ได้ -^-”

 

 

 

            “ฮ่าๆๆๆ เด็กสมัยนี้คิดแต่ว่ามันเป็นเรื่องงมงาย”

 

 

 

            “ก็แล้วถ้าฉันดวงตกจริง งั้นก็ต้องมันต้องมีวิธีแก้สิ อย่างเช่นสะเดาะเคราะห์” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นลงกว่าเดิม

 

 

 

            “วีธีแก้น่ะมันก็พอมีอยู่หรอก”

 

 

 

            “เช่น?” ฉันเลิกคิ้วสูงพร้อมกับรีบถามด้วยคาวมอยากรู้ ปกติคนอย่างฉันไม่เชื่อเรื่องอะไรพวกนี้นะเนี่ย T^T

 

 

 

            “เช่นเหรอ? ไม่มีเช่นหรอก บังเอิญว่ามันมีทางเดียวซะด้วยสิสำหรับคนที่ยังโสดอย่างเอ็ง”

 

 

 

            O_O! หน้าตาของฉันมันบอกขนาดนั้นเลยเหรอว่าฉันยังไม่มีแฟนน่ะ! -///-

 

 

 

            “ถ้าฉันมีแฟนแล้วล่ะ”

 

 

 

            “ตัวของใคร ใครก็รู้ตัวเองดี…จริงมั๊ยนังหนู” แม่หมอหัวเราะหึในลำคอก่อนที่หันไปถามความเห็นกับยัยฟาง ซึ่งคนถูกถามก็พยักหน้าหงึกหงักอย่างเห็นด้วย

 

 

 

            “โสดก็ได้ แล้วทางเดียวที่ว่าเนี่ยมันคืออะไรล่ะคะแม่หมอขา -3-”

 

 

 

            “อักษรอันดับที่ยี่สิบ”

 

 

 

            “ห๊ะ?”

 

 

 

            ใครเข้าใจที่ยัยแม่หมอนี่พูดช่วยบอกฉันทีสิว่าไอ้ ‘อักษรอันดับที่ยี่สิบ ' ที่ว่าเนี่ยมันคืออะไร แล้วมันจะช่วยให้ฉันรอดพ้นจากการดวงตกครั้งนี้ได้ยังไงไม่ทราบ

 

 

 

            “อักษรอันดับที่ยี่สิบคือชื่อเรียก เป็นที่หนึ่งแห่งความเร็ว…เอ็งต้องทำให้ที่หนึ่งมาเป็นคู่ของเอ็งให้ได้ ไม่อย่างนั้นดวงเอ็งก็จะตกอยู่อย่างนี้ไปอีกยี่สิบปี ฮ่าๆๆๆ”

 

 

 

            ที่ยี่สิบของความเร็วบ้าบออะไรกัน ไอ้ความเร็วที่ว่าเนี่ยหมายถึงอะไรน่ะ?

 

 

 

            “หมายความว่ายังไง”

 

 

 

            “หมายความตามนั้น”

 

 

 

            “ฉันว่าเขาหมายถึงให้แกไปหาแฟนนั่นแหละยัยแก้ว” ฟางกระซิบบอกฉัน ทำให้ฉันเบิกตาโตทันทีด้วยความตกใจ

 

 

 

            จริงสิ! เมื่อกี้แม่หมอบอกให้ฉันทำให้ที่หนึ่งบ้าบอนั่นมาเป็นคู่! O_O

 

 

 

            “ว่าไงนะ! ให้ฉันไปจีบผู้ชายเหรอ”

 

 

 

            “เข้าใจก็ดีแล้ว ฮ่าๆๆ”

 

 

 

            “แล้วมันเป็นใครฉันจะไปรู้เหรอ”

 

 

 

            “ถ้าคิดอะไรไม่ออก ลองกลับไปถามคนที่บ้านเอ็งดู เขารู้จักดี เพราะเขาเองก็ชอบความเร็วไม่ใช่เหรอ” คิดเหมือนฉันมั๊ยว่ายัยแม่หมอนี่กวนประสาท! แล้วคนที่บ้านฉัน? พี่เข่งเหรอ? ก็ฉันอยู่กับพี่ชายสองคนแล้วจะเป็นใครไปได้อีกล่ะเนี่ย -w-

 

 

 

            “ข้าบอกเอ็งได้เท่านี้แหละ นี่ก็ถือว่าเยอะแล้ว…เขา เองก็กำลังตกอยู่ใต้อำนาจของความชั่วอยู่เช่นกัน ถ้าเอ็งทำได้เท่ากับเอ็งช่วยเขาด้วย และเขาก็จะทำให้เอ็งรอดจากเคราะห์ครั้งนี้ไปได้ เนื้อคู่…ฮ่าๆๆๆ เนื้อคู่…เอ็งมาขัดจังหวะการกินข้าวของข้า ดังนั้นข้าขอตัวก่อน ขอให้โชคดี…” ว่าจบก็ลุกขึ้นแล้วเดินหายเข้าไปด้านในของบ้านเหมือนตอนแรกก่อนที่ฉันจะกลับออกไป

 

 

 

            เนื้อคู่เหรอ?

 

 

 

            ไร้สาระ -3-

 

 

 

            “แกคิดอะไรอยู่น่ะ” ฟางถามขณะที่เราสองคนกลับมาเดินอยู่ที่ฟุตบาทริมถนนใหญ่อีกครั้ง

 

 

 

            “คิดว่าจะเชื่อได้หรือเปล่าน่ะสิ แกว่ามันจะเป็นไปได้เหรอฟาง”

 

 

 

            “แกถามฉัน ฉันก็ตอบว่าเป็นไปได้นะ อะไรก็เกิดขึ้นได้แกก็รู้ ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้หรอกน่า” ฟางตอบพลางยกมือขึ้นมาลูบไหล่ฉันเบาๆ เป็นการปลอบใจ

 

 

 

            “…”

 

 

 

            “เอาน่ะ ยังไงฉันก็จะช่วยแกเอง”

 

 

 

            ฉันมองหันไปมองหน้าฟางโดยที่ไม่ได้พูดอะไร เพราะตอนนี้สมองของฉันกำลังประมวลผลอย่างหนัก…ตั้งแต่ เกิดมาฉันไม่เคยเชื่อเรื่องพวกนี้เลยนะ แล้วจะให้เปลี่ยนไปเชื่อง่ายๆ แบบนี้เลยน่ะเหรอ? แต่ถ้าฉันไม่เชื่อ ก็ไม่รู้ว่าครั้งต่อไปฉันจะโดนรถเฉี่ยวอีกหรือเปล่า หรือไม่ก็อาจจะเป็นรถสิบล้อชนเลยก็ได้  ถ้าเป็นอย่างนั้นล่ะแย่เลย ใครจะอยู่ดูแลพี่เข่งล่ะ พ่อแม่ก็ทำงานอยู่ต่างประเทศนานๆ จะกลับมาสักที จะโทรมาก็เวลามีเทศกาล หรือไม่ก็ตอนโอนเงินมาให้เท่านั้น เพราะพวกท่านงานยุ่งมาก TTvTT

 

 

 

            แต่เอ๊ะ! แม่หมอบอกว่ายี่สิบปี ดังนั้นฉันคงไม่ถึงตายหรอกมั้ง…แต่ก็อาจจะพิการได้! โดนรถสิบล้อชนเชียวนะ!!!

 

 

 

            แล้วนี่ฉันคิดอะไรเป็นตุเป็นตะเนี่ย -_-^

 

 

 

            “…ลองเชื่อดูก็ได้มั้ง”

 

 

 

           “จริงเหรอ! >_<”

 

 

 

           “ทำไมแกต้องทำน้ำเสียง สีหน้า แล้วก็ท่าทางดีใจขนาดนั้นด้วยฟาง =_=”

 

 

 

           “ก็ฉันเป็นห่วงแกนี่ ถ้าแกไม่เชื่อ แกอาจจะเจอเรื่องให้เจ็บตัวอีกก็ได้ TT.TT” พูดแล้วก็ทำหน้าเศร้าจับใจ “แต่ฉันบอกแล้วไงว่าฉันจะช่วยแกเอง ^O^”

 

 

 

           “ก่อนอื่น เรามาช่วยกันคิดดีกว่าว่าไอ้ที่หนึ่งอะไรนั่นน่ะคืออะไร” คิดเรื่องนี้แล้วก็คิดไม่ตก เฮ้อ!

 

 

 

            เป๊าะ!

 

 

 

           “ไอ้ปีเตอร์หรือเปล่าแก! ถ้าเรื่องความเร็วล่ะก็มันไม่แพ้ใครเลยนะ O_O” ฟางดีดนิ้วอย่างเก็ทไอเดียแล้วหันมาพูดกับฉัน แต่ฉันอยากจะตบมันให้คว่ำจริงๆ เลย ไอ้ปีเตอร์เหรอเนื้อคู่ฉันน่ะ -*-

 

 

 

            กำลังสงสัยใช่มั๊ยค่ะว่าไอ้ปีเตอร์คือใคร มันไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกค่ะ แต่มันคือแมลงสาบซึ่งใช้ท่อนำทิ้งของครัวบ้านยัยฟางเป็นที่ซุกหัวนอนทำตัวกลมกลืนเป็นสมาชิกของบ้าน -_-^ ซึ่งยัยฟางฉีดยาก็แล้ว วางยาก็แล้ว มันก็ยังไม่ตาย ในขณะที่ตัวอื่นชักดิ้นชักงอกันไปหมด มันเป็นแมลงสาบที่อายุยืนมากๆ แล้วเมื่อกี้ยัยนี่ก็เพิ่งบอกว่ามันอาจจะเป็นเนื้อคู่ของฉันตามที่ยัยแม่หมอนั่นบอก

 

 

 

            ใช้อะไรคิดเนี่ย?-3-

 

 

 

           “เอามันเก็บไว้ที่บ้านแกนั่นแหละดีแล้วไม่ต้องเอามาเผื่อแผ่ฉัน”

 

 

 

           “แต่เวลามันบินโฉบไปมา นี่อย่างไวเลยนะแก ฉันกระโดดหนีแทบไม่ทัน T^T” ยังไม่จบอีกยัยนี่

 

 

 

           “ช่วยคิดอะไรที่มันเป็นไปได้หน่อยสิยัยบ้า”

 

 

 

            “T.T”

 

 

 

           “แก…หรือว่าจะเป็นพวกนักวิ่งอะไรแบบนั้น -.,-” พูดไป ฉันก็กำลังคิดว่าที่หนึ่งแห่งความเร็วอาจจะเป็นแชมป์วิ่งแข่ง อะไรแบบนั้นหรือเปล่า

 

 

 

           “จะบ้าเหรอแก ฉันว่าเราไปถามพี่ขนมเข่งดีมั๊ย แม่หมอบอกว่าคนที่บ้านแกรู้จักไม่ใช่เหรอ”

 

 

 

           “เอางั้นเหรอ แต่นักวิ่ง…”

 

 

 

           “นี่ ลองคิดดูนะ ถ้าพี่เข่งรู้จัก แกคิดว่าพี่ชายแกจะรู้จักนักวิ่งเหรอวันๆ นอกจากเรียนแล้วพี่เขาก็อยู่แต่ที่สนามแข่งรถไม่ใช่หรือไง”

 

 

 

           O_O!

 

 

 

            ฉันคิดออกแล้ว ไม่สิ ยัยฟางคิดมากกว่า พี่ชายฉันชอบความเร็วจริงๆ นั่นแหละ เพราะเขาชอบแข่งรถเป็นประจำ แล้วที่ยี่สิบที่ว่าเนี่ย…เฮ้ย! มันก็พี่ชายฉันไม่ใช่เหรอ ก็แชมป์ประจำเดือนของสนามที่พี่ฉันสิงอยู่มันเป็นของเขามายี่สิบสมัยซ้อนแล้วนี่!

 

 

 

            “ฟาง…แก คิดว่าพี่ชายฉันจะเป็นเนื้อคู่ของฉันหรือเปล่าอะ” ฉันหันไปถามยัยฟางอย่างกล้าๆ กลัวๆ ว่าสิ่งที่ฉันคิดจะเป็นความจริง ถ้าเป็นอย่างนั้นล่ะก็ ฟ้าจะส่งให้ฉันกับเขาเกิดมาเป็นพี่น้องที่คลานตามกันออกมาทำไม? (<ฟ้าส่งมาเกิด =_=)

 

 

 

           “คิดได้ไงเนี่ย -_-^”

 

 

 

           “ก็พี่ชายฉันเป็นที่หนึ่งยี่สิบสมัยเลยนะ” ฉันพูดพลางนึกถึงหน้าแว่นๆ ของพี่ชายๆ ตัวเอง ถึงเขาจะใส่แว่นแต่เขาก็ไม่ได้ติ๋มหรือเนิร์ดอะไรนะ เรียกได้ว่า หน้ากวนตีน ด้วยซ้ำไป

 

 

 

           “แล้วอักษรอันดับที่ยี่สิบอะไรนั่นล่ะ”

 

 

 

            จริงสิ! แม่หมอบอกว่าอักษรอันดับที่ยี่สิบคือชื่อเรียก? น่าจะหมายถึงชื่อของเขาหรือเปล่า แต่พี่ชายฉันชื่อ ขนมเข่ง ขึ้นต้นด้วยขอไข่อะ ไม่ใช่กอไก่ T^T

 

 

 

            “หมายถึงชื่อล่ะมั้ง งั้นพี่เข่งก็ตัดไปได้เลยสินะ”

 

 

 

           “ก็ควรจะตัดตั้งแต่เขาเป็นพี่ชายแท้ๆ ของแกแล้วล่ะย่ะ ใช้ตาตุ่มคิดหรือไงเนี่ย ประสาท!” ยัยฟางได้เลยก็สวดใหญ่เลย เชอะ!

 

 

 

            สรุปแล้วฉันกับยัยฟางก็ตกลงว่าจะหยุดคิดเรื่องนั้นก่อน จากนั้นจึงไปหาอะไรอร่อยๆ กินกันจนอิ่มท้อง แล้วช่วยกันนั่งคิดต่อว่าไอ้คนที่แม่หมอบอกว่าฉันต้องไปทำให้เขามาเป็นคู่ ให้ได้น่ะคือใคร T^T แต่ แล้วก็คิดอะไรไม่ออกเลยจริงๆ เพราะมันไม่มีความเป็นไปได้เลยอย่างไอ้ปีเตอร์ที่บ้านยัยฟาง หรือเด็กแว้นแถวๆ หลังมหาวิทยาลัย คิดไปคิดมาก็สมองตัน -.,-  สงสัยฉันก็คงต้องไปถามพี่เข่งจริงๆ แล้วล่ะมั้ง…ไม่มีทางเลือกแล้วนี่

 

 

 

            บรึ้นนนน~ บรึ้นนน~! บรึ้นนน!!!

 

 

 

            เสียงออกตัวของรถดังไปทั่วทั้งบริเวณ ตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่มกว่าๆ ได้แล้วล่ะฉันกับยัยฟางกำลังอยู่ที่ ริกกี้เวย์ หรือสนามแข่งรถดีๆ นี่เอง ไอ้ริกกี้นั่นมันเป็นชื่อสนามค่ะ ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมฉันถึงมาโผล่หัวที่สนามแข่งรถ นั่นก็เพราะพี่ชายตัวดีของฉันอยู่ที่นี่น่ะสิ ริกกี้เป็นบ้านหลังที่สองของพี่ขนมเข่งก็ว่าได้ บ้านช่องกว่าจะกลับก็ดึกๆ นั่นแหละ ฉันทนรอให้เรื่องนี้มันค้างคาใจไม่ไหวหรอกนะ ความจริงฉันกลัวจะถูกสิบล้อชนซะก่อนน่ะสิ -___-^

 

 

 

           “เสียงดังชะมัดเลย -3-” ยัยฟางบ่นอุบพลางยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาปิดหูเอาไว้ “แก้วใจ แกไม่หนวกหูหรือไง”

 

 

 

           “ไม่อะ ชินแล้ว ฉันเคยมาที่นี่น่ะ เวลาเบื่อๆ ก็มาอยู่กับพี่เข่ง ตอนนี้เรามาหาพี่ชายของฉันเถอะ โทรไปก็ไม่รับ” ก่อนจะมาที่นี่ฉันก็โทรถามเขาแล้วนะ พี่แกยังรับสายอยู่เลย ฉันบอกแล้วด้วยว่าให้คอยรับโทรศัพท์ฉันอีกรอบ แต่ก็ไม่ยอมรับจนได้ T.T

 

 

 

           “อยู่ไหนของเขานะ” ฉันพึมพำกับตัวเองพลางหันซ้ายหันขวา

 

 

 

           “นั่นหรือเปล่าน่ะ หัวแดงๆ” ฟางถามพลางชี้นิ้วไปยังกลุ่มผู้ชายที่นั่งคุยจ้อกันอยู่อย่างสนุกสนาน แล้วหนึ่งในนั้นก็มีผู้ชายที่ฉันรู้จักเขามาตั้งแต่จำความได้ คนที่ท่าทางกวนตีนที่สุดในโลกกับผมสีแดงเพลิงใส่แว่น(มันเป็นแว่นแฟชั่นอัน โปรดที่เขาจะใส่มันตลอดเวลาเลยดูเหมือนเขาสายตาสั้น แต่เปล่าเลย =_= )เขาคือพี่ชายของฉันจริงๆ ไม่ผิดตัวแน่!

 

 

 

            ถ้าพี่ชายฉันช่วยได้อย่างที่ยัยแม่หมอนั่นบอกจริง ก็ได้เวลาไขปริศนาแล้วล่ะ!

 

 

 

            แล้วเจอกันนะนายเนื้อคู่! (กระดากปากชะมัดยาดเลยอะ TTvTT)

 

 

------------------------------------------------------โปรดติดตามตอนต่อไป------------------------------------------------------

         ตอนหน้าพระเอกของแก้วใจน่าจะออกแล้วล่ะมั้ง

มันควรจะออกได้แล้วแหละ 55555 รับรองว่าจะได้พบกับตัวละครน่ารักๆ

ที่จะมาสร้างสีสันให้เรื่องนี้

 

เม้นโหวต = 1 กำลังใจ