Conquerhearts ปฏิบัติการพิชิตหัวใจ

Chapter 20 หมากฝรั่ง

Kaewjai talking

 

 

               สามโมงครึ่งมารอที่รถฉันนี่แหละ…

 

 

               สามโมงครึ่งก็แล้ว…

 

 

               สี่โมงก็ยังไม่มา…

 

 

               จนตอนนี้…

 

 

              “สี่โมงครึ่งแล้วไอ้บ้า!!!”

 

 

               ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลาเป็นครั้งที่หนึ่งหมื่นเก็าพันเก็าร้อยเก็าสิบ…เอ่อ เอาเป็นว่าหลายครั้งล่ะกัน แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าคนนัดจะมาตามเวลา โทโมะเลทไปแล้วตั้งชั่วโมงนึง! คิดจะแกล้งฉันใช่มั้ยเนี่ย โทรไปก็ไม่ยอมรับสาย ฉันโทรไปตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงที่แล้วจนเลิกโทรแล้วเนี่ย -0-

 

 

               ปั่ก!!!

 

 

               “เฮ้ย! เธอเตะรถฉันทำไม -*-” พอฉันเริ่มอันธพาลทำลายข้าวของก็โผล่หัวมาเลยนะ มันน่าปล่อยหมัดอัดให้หมดหล่อนัก

 

 

               “ก็นายนัดสามโมงครึ่ง แล้วทำไมเพิ่งมาเอาป่านนี้ฮะ? นี่มันสี่โมงครึ่งแล้วนะ เป็นเบ๊ประสาอะไรเนี่ย -0-”

 

 

               “อาจารย์ปล่อยเลท แล้วก่อนมาฉันต้องเอางานไปให้อาจารย์ตรวจที่คณะว่าต้องแก็ไขอะไรบ้าง” เขาบอกอย่างใจเย็นพร้อมกับเดินมาสำรวจรถของตัวเองบริเวณที่ฉันเตะไปเมื่อกี้ แต่เชื่อฉันเถอะว่ามันไม่บุบสลายหรอก แล้วดูเขาทำหน้าเข้าสิ อย่างกับตอนนี้สีมันลอกออกมาแล้วอย่างนั้นแหละ

 

 

               “แล้วโทรไปก็ไม่รับ Y^Y”

 

 

               “ก็คุยงานกับอาจารย์อยู่ไง -_-^”

 

 

               “มาถึงขอโทษสักคำก็ไม่มี ฉันโกรธนะ!” จริงๆ ก็ไม่โรธอะไรหรอก ฉันเข้าใจเหตุผลของเขาอยู่แล้วล่ะ แต่ไม่รู้ทำไมเหมือนกันฉันถึงได้รู้สึกอยากจะแกล้งโกรธเขาแบบนี้ ทำแล้วมีความสุขดีนะ -///-

 

 

               “อย่าโกรธเลย”

 

 

               “โกรธ!”

 

 

               “เดี๋ยวฉันพาไปนั่งรถเล่น เธอไม่ต้องโกรธนะ ^_^”

 

 

               “นั่นมันเป็นสิ่งที่นายต้องทำอยู่แล้วนะโมะ-0-” คิดว่าตัวเองเล่นตลกอยู่หรือไงนะไอ้บ้านี่ เดี๋ยวแม่ต่อยหน้าหงายเลย ชิ!

 

 

               “วันนี้วันศุกร์”

 

 

               “ฮะ?” นั่นเขากับลังพูดกับฉันอยู่หรือเปล่าน่ะ หรือว่าเขาพูดคนเดียว หรือพูดกับรถ อะไรยังไงกัน ฉันงงไปหมดแล้ว เล่นเอาเอ๋อ ไอ้ที่แกล้งโกรธนี่แทบหลุดฟอร์มเลย

 

 

               “ฉันบอกว่าวันนี้วันศุกร์ -_-^”

 

 

               “นายพูดกับฉันใช่มั้ย? วันศุกร์แล้วยังไง คิดจะเปลี่ยนเรื่องสินะ TT_TT”

 

 

               “เปล่า แต่ที่จัตุรัสสิบสองมีถนนคนเดิน เธออยากไปมั้ยล่ะ ถ้าฉันพาไปแล้วเธอหายโกรธฉันพาไปได้นะ” ถึงเขาจะพูดด้วยโทนเสียงแข็งๆ กับใบหน้านิ่งๆ อย่างปกติที่เขาชอบทำแต่ฉันกลับรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่แฝงตัวออกมากับประโยคเหล่านั้น…

 

 

เขาแคร์ฉันใช่หรือเปล่านะ?

 

 

คงไม่หรอก บางทีฉันอาจจคิดไปเอง

 

 

               จริงสิ พูดถึงจัตุรัสสิบสอง มันคือย่านเศรษฐกิจสำคัญยามค่ำคืนของวัยรุ่นขาช็อปขากินเลยล่ะ เพราะทุกเย็นๆ ถึงประมาณตีสองของทุกวันศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ ที่นั่นจะมีร้านค้าต่างๆ มาตั้งขายของกันมากมาย ส่วนมากก็จะเป็นเสื้อผ้า ของประดับประดาตกแต่งร่ายกายเสริมความสวยความงามตามแฟชั่นของพวกวัยรุ่น และที่ขาดไม่ได้ก็คือของกิน

 

 

               และที่เรียกว่าจัตุรัสสิบสองก็เพราะอิงมาจากชื่อสะพานจตุรัสสิบสองซึ่งเป็นสะพานข้ามแม่น้ำสายหลักนั่นเอง แต่ตัวตลาดกับสะพานก็ห่างกันประมาณหนึ่งป้ายรถเมล์ได้ แล้วที่นั่นไม่ได้อยู่ย่านกลางเมืองหรอกนะ มันไกลออกไปทางแถบชานเมืองน่ะ บรรยากาศดีมากๆ เลยล่ะขอบอก

 

 

               “O.O”

 

 

               “จ้องอะไรของนาย -///-” ฉันถึงกับผงะแล้วก็าวถอยหลังโดยอัตโนมัติเล็กน้อยเมื่อรู้สึกตัวอีกทีก็พบว่าโทโมะมายืนเบิกตาโตจ้องมาที่หน้าของฉันในระยะประชิด!

 

 

               “ก็เห็นเธอเงียบไปนานไม่ตอบสักทีก็เลยสงสัยว่าเป็นอะไร -_-^” บางทีก็ไม่ต้องสงสัยก็ได้นะ เล่นเอาฉันหน้าร้อนผะผ่าวไปหมดแล้วเนี่ย เดี๋ยวควบคุมตัวเองไม่ได้ขึ้นมาแล้วไปข่มขืน(?)นายเข้าฉันจะทำยังไงเล่าฮะโทโมะ!

 

 

               “ปะ เปล่าสักหน่อย ไปเดินเล่นหาอะไรกินที่นั่นก็ดีเหมือนกัน” ฉันตอบแล้วก็มหน้าเพื่อไม่ให้ตัวเองสบตากับเขา สายตาหมอนี่มันแพรวพราวและแวววาววิ้งค์ๆ ที่สุด มันสามารถฆ่าคุณได้หากคุณจ้องนานเกินความจำเป็น -.,-

 

 

               “ถ้างั้นก็ขึ้นรถเถอะ” เขาบอกแล้วกดรีโมทปลดล็อกก่อนจะเดินอ้อมไปฝั่งของตัวเองแล้วเข้าไปนั่งประจำตำแหน่งคนขับ ส่วนฉันก็ยืนสตั๊นท์ไปสามวิก่อนจะเปิดประตูรถพาตัวเองเข้ามานั่งด้านข้างคนขับบ้าง ที่ฉันเอ๋อไปเมื่อกี้ก็เพราะนึกว่าโทโมะจะเปิดประตูรถให้ต่างหากล่ะ -*-

 

 

บอกเลยว่าเมืองหลวงรถโคตรติด!!!

 

 

ยิ่งตอนเย็นวันศุกร์แบบนี้…

 

 

ยิ่งอยู่ในย่านกลางเมืองแล้วล่ะก็…

 

 

               หลับจนอิ่ม นั่งหลับจนคอเคล็ดนั่นแหละค่ะกว่าจะผ่านสถาณการณ์เลวร้ายแบบนั้นมาได้บางทีตื่นจนง่วงอีกรอบรถก็ยังติดอยู่เลย -*-

 

 

               และแล้วตอนนี้ก็เป็นเวลาประมาณทุ่มกว่าๆ ได้ รถเต่าสีเหลืองนมคันสวยที่ฉันนั่งมานี้กำลังเคลื่อนตัวอยู่บนถนนสายหลักที่มุ่งหน้าไปสู่ชานเมือง แน่นอนว่าถนนเส้นนี้รถบางตากว่าในตัวเมืองมาก แต่กว่าฉันกับโทโมะจะหนีจากการจราจรที่ติดขัดแบบตรงนั้นก็ติดตรงนี้หรือตรงไหนก็ติดมาได้ก็เล่นเอาแทบอยากจะลงจากรถแล้วไปใช้บริการพี่วินมอเตอร์ไซด์เลยล่ะ

 

 

               “แบบนี้สิถึงเรียกว่านั่งรถเล่นของจริง เมื่อกี้มันนั่งดูรถติดชัดๆ” ฉันบ่นอุบ เพราะปกติแล้วฉันไม่ค่อยกลับบ้านเวลาเย็นๆ เท่าไหร่หรอก สังเกตได้จากเลิกเรียนก็กลับเลยนอกจากมีธุระอะไรหรือไม่ก็มีนัด แล้วอีกอย่างแถวบ้านฉันก็ไม่ค่อยมีตึกสูงเสียดฟ้าที่มีแรงงานหลักเป็นมนุษย์เงินเดือนจำนวนพันคนขึ้นไปรวมมาตัวแออัดกันอยู่ในนั้นสักเท่าไหร่ถึงแม้จะจัดอยู่ในโซนกลางเมืองหลวงก็เถอะนะ เพราะแบบนี้การจราจรก็เลยลื่นไหลดีพอสมควร

 

 

               “เธอยังไม่ชินอีกเหรอ”

 

 

               “ชินแล้ว แต่มันเซ็งน่ะสิ =_=^ จริงสิ! ฉันยังไม่ได้บอกพี่เข่งเลยว่าจะมากับนาย” ฉันเบิกตาโพลงพร้อมกับเตรียมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อจะโทรไปบอกพี่ชายสุดที่รักแต่ก็ต้องชะงักมือเพราะ…

 

 

               “ฉันโทรไปบอกแล้วเมื่อตอนบ่ายหลังจากแยกกับเธอ” เร็วดีนะ -_-;

 

 

               “โอเค เขาไม่ว่าอะไรใช่มั้ย”

 

 

               “ถ้าว่าแล้วฉันจะพาเธอมานี่ได้เหรอ ถามอะไรพิลึก”

 

 

               “เออๆ ไม่ถามก็ได้ -0-”

 

 

               “แล้วนี่หิวหรือยัง”

 

 

               “นิดหน่อยน่ะ เป็นห่วงฉันเหรอ >_<” สุดท้ายฉันก็ยังไม่ลืมที่จะหยอดเขาไปอีกจนได้ บางทีมันก็จะกลายเป็นนิสัยของฉันแล้วนะเนี่ย ไม่ใช่ความผิดฉันเลยนะ เป็นความผิดโทโมะต่างหากที่ไม่ยอมคบกับฉันสักที -0-

 

 

               “เปล่า แต่ฉันหิวแล้ว เธอไปที่นั่นบ่อยมั้ย จะถามว่ามีร้านไหนอร่อยๆ แนะนำหรือเปล่า”

 

 

โอเค ทุกอย่างคือการคิดไปเอง…เจ็บสุดก็ตรงนี้แหละ T_T

 

 

               “ไม่มี! ไม่ได้ไปนานแล้ว -0-”

 

 

               “แล้วทำไมต้องตะโกนเสียงดังด้วย -_-^” นี่เขาไม่รู้หรือแกล้งไม่รู้กันแน่นะเนี่ย มันน่าโมโหนัก

 

 

               “อยากเสียงดังอะนายจะทำไม”

 

 

               “อืม” โทโมะพยักหน้าลงเป็นเชิงรับรู้โดยไม่หันมามองหน้าฉัน เขาไม่รู้ใช่มั้ยว่ายิ่งเขาทำเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไรแบบนี้ฉันก็ยิ่งอยากจะกระโจนเข้าไปบีบคอเขาให้ขาดอากาศหายใจตายคามือไปเลย เห็นแล้วหมั่นไส้ตงิดๆ

 

 

               ไม่นานเกินรอโทโมะก็พาฉันมาถึงจัตุรัสสิบสองจนได้เขาเลี้ยวรถเข้ามาจอดยังลานจอดรถที่มีคนคอยเก็บค่าจอดรถด้วยเพื่อบำรุงสถานที่ คนเริ่มทยอยมากันเยอะแล้วล่ะถึงแม้จะหัวค่ำก็เถอะ ทำให้ตลาดถนนคนเดินคราคร่ำไปด้วยวัยรุ่นขาช็อปทั้งชาวไทยและชาวต่างชาติ แต่ก็ไม่ได้มีแค่วัยรุ่นนะ วัยอื่นๆ ก็หาได้จากที่นี่เหมือนกัน ยิ่งดึกเท่าไหร่บรรยากาศที่นี้ก็ยิ่งครึกครื้นและดูมีเสน่ห์ในแบบของมัน

 

 

                 หลังจากที่ฉันกับโทโมะลงมาจากรถแล้วเราสองคนก็เดินเข้าสู่ตัวถนนคนเดินซึ่งของที่วางขายก็มีหลากหลายให้เลือกซื้อสิ่งที่ฉันสนใจส่วนมากก็จะเป็นพวกงานแฮนด์เมดล่ะนะ

 

 

               “ไปหาอะไรกินก่อนมั้ยแล้วค่อยเดินเล่นทีเดียว นายหิวไม่ใช่เหรอ” ฉันหันไปถามคนตัวสูงที่เดินอยู่ด้านหลังอย่างสบายอารมณ์ชื่นชมบรรยากาศอันคึกคักและออกไปทางวุ่นวาย

 

 

               “เอางั้นก็ได้”

 

 

               ในที่สุดเราสองคนก็เลือกมื้อเย็นบวกค่ำของเราวันนี้เป็นราดหน้ายอดผักเจ้าอร่อย(ป้ายชื่อร้านเขาบอกอย่างนั้นอะ) แต่มันก็อร่อยจริงๆ นั่นแหละนะยอดผักคะน้านี่กรุบกรอบเลยล่ะ แถมกลิ่นราดหน้ายังหอมมากๆ ด้วย

 

 

               “ทำไมนายไม่กินผักอะ” ฉันถามขึ้นอย่างสงัยเมื่อเห็นว่าโทโมะกินแต่น้ำ เส้น แล้วก็หมู แต่ไม่ยอมแตะผักคะน้าเลย มันอร่อยมากๆ เลยนะพลาดได้ไงเนี่ย

 

 

               “ฉันกินคะน้าไม่เป็น -_-^”

 

 

               “อ้าว! แล้วเมื่อกี้ไม่บอก จะได้ไปกินอย่างอื่น”

 

 

                “ฉันไม่กินคะน้า แต่ไม่ได้ไม่กินราดหน้านี่” เขาบอกพลางตักชิ้นหมูเข้าปากเคี้ยวง่ำๆ อย่างสบายๆ

 

 

               “แต่ถ้ากินอย่างอื่นที่นายกินทุกอย่างในจานได้มันก็จะคุ้มกว่าไม่ใช่หรือไงเล่า -0-”

 

 

                “ก็เมื่อกี้เธอบอกอยากกินอันนี้ -_-^”

 

 

                “ก็นายไม่ยอมเลือกเอ…เอ่อ ช่างเถอะ ฉันกินเอง >_<” ฉันเก็บสิ่งที่จะพูดลงคอไปแล้วก็เปลี่ยนมายื่นมือไปตักผักคะน้าในจานของโทโมะมาใส่จานของตัวเองจนหมดพลางในหัวก็กำลังคิดอะไรบางอย่างแบบคนเข้าข้างตัวเอง แต่ทุกอย่างที่โทโมะแสดงออกมามันทำให้ฉันต้องคิดแบบนี้จริงๆ นะ

 

 

                  เขาไม่อยากให้ฉันยุ่งกับพิมและฌอห์นก็เพราะเขากลัวว่าฉันจะโดนคนพวกนั้นทำร้าย

 

 

                 เขาพาฉันออกมาเที่ยวนั่งรถเล่นชดเชยเมื่อคืนที่ไปไม่ได้เพราะติดฝนทั้งๆ ที่ฉันไม่ได้เป็นคนบอกให้เขาพามา

 

 

                เขายอมกินราดหน้าที่มีผักคะน้าซึ่งเขาไม่กินเพียงเพราะฉันเป็นคนบอกว่า เอาร้านนี้ดีกว่า

 

 

                ที่เขาทำทั้งหมดนั่นมันเพราะอะไรกันถ้าไม่ใช่เพราะเขา…เฮ้อ! ฉันไม่คิดไปเองดีกว่า เพราะถ้ามันไม่ใช่ฉันจะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจ

 

 

                 เอ๊ะ แล้วทำไมฉันต้องเสียใจด้วยล่ะ บ้าน่าชาชง จะไม่มีใครเสียใจทั้งนั้นแหละ แล้วก็คิดซะว่าที่เขาทำไปก็เพราะเป็นเบ๊เท่านั้น U.U

 

 

               “จะกินให้หน้าเป็นคะน้าเลยหรือไง หรือคิดว่าตัวเองเป็นหนอนคะน้า -_-^”

 

 

หนอนคะน้า? คิดได้ไงเนี่ยไอ้หล่อ -3-

 

 

               “บ้าเหรอ! ก็นายไม่กินเองนี่ น่าเสียดายออก”

 

 

               “ยัยประสาท” ฉันเสียดายผักแล้วมันเกี่ยวอะไรกับประสาทไม่ทราบเนี่ย ฉันว่าถ้าจะมีใครสักคนบ้าก็คงเป็นโทโมะเองนั่นแหละไม่ใช่ฉันหรอกตั้งแต่ไอ้หนอนเมื่อกี้แล้ว ว่ามั้ยล่ะ?

 

 

               เมื่ออิ่มหนำสำราญแล้ว(บางทีฉันอาจจะอิ่มคนเดียวเพราะกินคะน้าของโทโมะเข้าไปด้วย)เราสองคนก็เดินดูของต่างๆ เหมือนอย่างคนทั่วไปแต่ฉันคงไม่ซื้ออะไรหรอกนะเพราะวันนี้ไม่ได้เตรียมเงินมาช็อปปิ้ง แล้วอีกอย่างก็ยังไม่อยากได้อะไรด้วยแหละ

 

 

               “นายชอบเหรอ” ฉันถามโทโมะเมื่อเห็นว่าเขาหยุดอยู่ที่ร้านขายพวงกุญแจห้อยกระเป๋าที่ทำจากแผ่นหนังตัดเป็นรูปต่างๆ มากมายตั้งแต่สามเหลี่ยม สี่เหลี่ยมไปจนถึงรูปสัตว์ต่างๆ แล้วก็มีบริการตอกชื่อฟรีด้วยเมื่อซื้อพวงกุญแจ

 

 

               “อืม…เธออยากได้มั้ย?”

 

 

               “ไม่อะ”

 

 

               “แต่ฉันอยากให้…” พูดจบเขาก็เอื้อมมือไปหยิบพวงกุญแจแบบหนังรูปสี่เหลี่ยมที่เหมือนกันออกมาสองอัน แล้วก็หยิบสมุดเล่มเล็กสำหรับจดชื่อที่จะตอกมาเขียนอะไรบางอย่างยุกยิกๆ ก่อนจะยื่นทั้งพวงกุญแจแล้วก็สมุดไปให้ผู้ชายรูปร่างท้วมๆ วัยกลางคนดูท่าทางใจดีซึ่งเขาเป็นเจ้าของร้าน

 

 

               “รอสักครู่นะหนุ่มน้อย ^^” คนขายรับไปแล้วก็ลงมือตอกชื่อลงบนแผ่นหนังอย่างตั้งใจ ฉันพยายามชะโงกมองแล้วนะว่าโทโมะเขียนคำว่าอะไรแต่ก็มองไม่ถนัด แต่เห็นเหมือนจะเป็นอักษรตัวKขึ้นต้น สงสัยจะเป็นชื่อฉันนั่นแหละ ตอนแรกฉันก็ไม่อยากได้หรอกนะ แล้วพอเขาบอกว่าอยากให้ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกันว่ามันอยากได้ขึ้นมาซะเฉยๆ -///-

 

 

               รอเพียงไม่กี่อึดใจของที่สั่งไปก็ได้มาเรียบร้อย หลังจากที่โทโมะจ่ายเงินแล้วเขาก็ยื่นพวงกุญแจให้ฉันหนึ่งอันแล้วฉันก็ได้รับรู้ว่าชื่อที่ตอกลงไปไม่ใช่ชื่อของฉันแต่เป็นคำว่า…

 

 

ทีเค แบบภาษาอังกฤษ >> TK

 

 

เพื่ออะไรไม่อาจทราบได้ อย่างนี้ต้องสงสัย =_=?

 

 

               “อะไรของนายเนี่ย ฉันชื่อแก้วนะไม่ได้ชื่อทีเค”

 

 

               “ลองปิดตัวทีสิ” เขาบอกพลางเก็บพวงกุญแจอีกอันที่เขาทำให้ตัวเอง(ซึ่งก็ตอกชื่อเดียวกับฉัน)ลงกระเป๋ากางเกงไป ฉันเอานิ้วปิดอักษรสองตัวสุดท้ายตามที่เขาบอกก็จะเหลือแค่ K ซึ่งถ้าอ่านแล้วก็คือ ตัวย่อชื่อฉัน

 

 

               “ตัวย่อแล้วมันยังไงอะ ก็ยังไม่เข้าใจคำว่าทีเคอยู่ดี”

 

 

               “เฮ้อ! ไหนลองปิดตัวเคตัวนั้นซิ” เขาถอนหายใจแล้วส่ายหน้าเบาๆ อย่างเหนื่อยหน่าย ฉัยเบะปากแล้วทำตามที่เขาบอกอีกครั้ง แล้วครั้งนี้มันก็เหลือแค่ T ซึ่งอ่านได้ว่า ที ซึ่งเป็นตัวย่อชื่อของโทโมะ

 

               เดี๋ยวนะ…ฉันรู้ความหมายของทีเคแล้วล่ะ!!!

 

 

               “เขินแปบ >///<” ฉันบอกแล้วกำพวงกุญแจแน่นก่อนจะหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาแล้วจัดการห้อยมันเอาไว้

 

 

               “รู้แล้วสินะ -_-^”

 

 

               “รู้อะไรเหรอ” แกล้งไขสือนิดหน่อย อิอิ โทโมะนี่ก็แอบน่ารักเหมือนกันนะเนี่ย

 

 

               “ชื่อเธอกับฉันไง” เขาขมวดคิ้วน้อยๆ เพราะคิดว่าฉันยังไม่เข้าใจชื่อนี้จริงๆ

 

 

               “ก็รอให้นายพูดนี่แหละ -.,-” ดีค่ะ! หยอดกันไปยอดกันมาแต่ไม่ได้เป็นอะไรกันสักทีสุขแบบเศร้าๆ แต่เราก็อยู่ได้ เฮ้อ~

 

 

               “ฉันไม่คุยกับเธอแล้วยัยบ้า” โทโมะหน้าแดงระเรื่อขึ้นมานิดๆ ก่อนจะทำเป็นหยิบหมากฝรั่งในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาใส่ปากเคี้ยวแล้วเดินหนีฉันไปอีกทางฉันจึงรีบเดินตามคนตัวสูงไปทันที

 

 

               “จะไปไหนของนายน่ะ นั่นมันออกนอกถนนคนเดินแล้วนะ”

 

 

               “ฉันอยากไปเดินเล่นบนสะพานโน่น” เขาบอกพร้อมกับชี้ไปยังสะพานจัตุรัสสิบสองที่อยู่ห่างออกไป ยามค่ำคืนแบบนี้สะพานแห่งนั้นสว่างไสวด้วยแสงไฟสีส้มๆ จากยอดเสาไฟประดับตกแต่งที่ตั้งเรียงเป็นแถวตลอดแนวสองข้างของสะพาน มองจากตรงนี้ไปแล้วเป็นภาพที่สวยมากๆ เลยล่ะ >_<

 

 

               “ไม่ซื้ออะไรแล้วเหรอ”

 

 

               “ไม่ -///-” เขาปฏิเสธแล้วหันหลังกลับไปเดินต่อ ฉันจึงต้องเดินมากับเขาอย่างช่วยไม่ได้ เนื่องจากสะพานกับตัวถนนคนเดินห่างกันประมาณหนึ่งป้ายรถเมล์อย่างที่ฉันได้บอกไป เราสองคนจึงใช้เวลาประมาณเกือบห้านาทีในการเดินมายังสะพานแห่งนี้ ถ้าตั้งใจเดินก็ไม่นานขนาดนี้หรอกแต่เพราะ การเดินเล่น มันก็คือการเดินอ้อยอิ่งกินลมชมวิวดีๆ นี่เอง

 

 

               “ข้างบนนี้ลมเย็นดีแฮะ ^O^” ฉันบอกอย่างตื่นเต้นหลังจากที่เราเดินขึ้นมาตามทางเดินด้านของของสะพานจนมาหยุดอยู่ที่ตรงกลาง ณ จุดๆ นี้บอกเลยว่าฟิน

 

 

               “อย่ากระโดดลงไปนะ” โทโมะบอกเมื่อเห็นว่าท่าการจับขอบรั้วเหล็กที่กั้นเอาไว้คล้ายๆ ว่าคนกำลังจะกระโดดน้ำตาย -_-^

 

 

               “มันเป็นฟีลลิ่งน่า ฉันไม่ฆ่าตัวตายหรอกถ้ายังไม่ได้นายเป็นแฟน -.,-”

 

 

          “พอเถอะ -_-^” เขาบอกก่อนจะเงยหน้าขึ้นฟ้า “ขนาดชานเมืองยังไม่ค่อยเห็นดาวเลยแฮะ เฮ้อ~”

 

 

เปาะ!

 

 

              โทโมะเป่าลูกโป่งจากหมากฝรั่งในปากขึ้นฟ้าจนมันแตกแล้วเขาจึงเลิกมองท้องฟ้าที่มีดาวหยุมหยิมเป็นหย่อมๆ แล้วหันมาเคี้ยวหมากฝรั่งในปากต่อพร้อมกับเริ่มก้าวเท้าออกเดินอีกครั้ง

 

 

               “นายทำได้ยังไงน่ะ” ฉันรีบตามไปแล้วเดินอยู่ด้านข้างของเขาก่อนจะเอียงคอถามอย่างสนใจ รู้มั้ยว่าฉันเป่าลูกโป่งแบบนั้นไม่ได้ แต่พี่ขนมเข่งทำได้นะ จีก็ทำได้ TT_TT

 

 

               “ทำอะไร” โทโมะหยุดเดินแล้วหันมาขมวดคิ้วใส่ฉัน

 

 

               “ก็เป่าลูกโป่งแบบเมื่อกี้ไง สอนฉันมั่งสิ >_<”

 

 

               “ฮะ? มันยากตรงไหนเนี่ย -_-^”

 

 

               “มันยากมากเลยนะสำหรับฉัน สอนฉันหน่อยนะ นะๆๆ” ฉันอ้อนเหมือนเด็กน้อยจนเขาถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วหยิบหมากฝรั่งรสมิ้นท์ในกระเป๋ากางเกงออกมายื่นให้ฉันแล้วมันก็เป็นอันสุดท้ายของกล่องแล้วด้วย ฉันรับมาด้วยความดีใจแล้วจัดการนำมันเข้าปากก่อนจะเริ่มเคี้ยวแจ๊บๆ

 

 

               “เป่ายังไงนะ”

 

 

               “จะบอกยังไงดีล่ะ…ก็เป่านั่นแหละ เธอเอามันมาไว้ตรงปลายลิ้นสิ แล้วทำบางๆ แต่อย่าให้มันขาดนะ แบบนี้ไง…” เขาอธิบายพร้อมกับทำให้ฉันดู ฉันพยายามจะเลียนแบบเขาแต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้เหมือนเคย

 

 

               “ฮ่าๆ หน้าเธอตลกชะมัดเลย” เขาหัวเราะก่อนจะหันหน้าออกไปด้านข้างพร้อมกับเอามือจับราวกั้นของสะพานเอาไว้แล้วเป่าลูกโป่งใบใหญ่ออกมาจากปากจนฉันนึกอิจฉา

 

 

               “ฉันต้องทำได้สิ!” ฉันบอกอย่างมุ่งมั่นแล้วหันไปยืนเกาะราวอยู่ข้างๆ เขาพร้อมกับทำท่าเป่าลูกโป่งเหมือนกันแต่ผลกลายเป็นว่า “ปู้ด! แงๆๆ >[]<”

 

 

               “ฮ่าๆๆๆ” โทโมะหัวเราะก๊ากทันทีเมื่อเห็นว่าฉันเป่าลูกโป่ง ไม่สิ…เป่าหมากฝรั่งออกไปจากปากต่างหาก! แล้วตอนนี้มันก็ร่วงลงไปในแม่น้ำด้านล่างเป็นที่เรียบร้อยแล้วด้วย TT_TT

 

 

               “เป็นแบบนี้ทุกทีเลย หลุดจากปากตลอด T^T”

 

 

               “ลองใหม่มั้ย…อะนี่” เขาบอกพร้อมกับหยิบหมากฝรั่งรสบลูเบอร์รี่อีกกล่องขึ้นมาแกะออกแล้วหยิบให้ฉันหนึ่งอัน ฉันเคี้ยวหมากฝรั่งอย่างตั้งใจอีกครั้งแล้วก็เริ่มเป่าลูกโป่ง แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะสำเร็จเลยสุดท้ายมันก็ร่วงลงไปอีกจนได้

 

 

               “ฉันไม่…อ๊ะ!O_O”

 

 

เปาะ!

 

 

               “O_O!”

 

 

                ด้วยความที่ฉันมัวแต่ตั้งหน้าตั้งตาเป่าลูกโป่งก็เลยไม่ทันสังเกตว่าโทโมะกำลังพยายามจะแกล้งฉันอยู่โดยการเป่าลูกโป่งมาใกล้ๆ แล้วมันก็จะติดกับแก้มของฉันตามที่เขาหวังเอาไว้ถ้าไม่ติดว่าฉันดันหันหน้าไปหาเขาพอดี! ไอ้ลูกโป่งเจ้ากรรมก็เลยมาติดอยู่ที่ปากของฉันแทนแล้วมันก็แตกออก คนทำดูเหมือนจะตกใจอยู่เหมือนกันแต่ฉันไม่รู้หรอกว่าตกใจขนาดไหนแต่ฉันนี่ใจร่วงลงไปอยู่ที่ตาตุ่มแล้ว -///-

 

 

               “-///-” ฉันได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อไม่กล้าขยับไปไหนเพราะตอนนี้มีหมากฝรั่งเหนียบหนึบเชื่อมติดอยู่ที่ปากของฉันกับโทโมะ

 

 

               “…” คนตรงหน้าค่อยๆ ขยับเข้ามาใกล้ฉันช้าๆ พร้อมกับใช้ลิ้นช่วยเก็บหมากฝรั่งเข้าปากไปเรื่อยๆ ยิ่งระยะห่างของฉันกับเขาเหลือน้อยลงเท่าไหร่ฉันก็เริ่มรู้สึกหายใจไม่ค่อยออกมากเท่านั้น อุณหภูมิในร่างกายดูเหมือนจะพุ่งขึ้นสูงอีกครั้ง

 

 

ใกล้เข้ามาแล้ว…

 

 

ใกล้…

 

 

               “อุ๊บ!>x<”

 

 

               ในที่สุดปากฉันกับโทโมะก็แตะกันจนได้!

 

 

               ฉันหลับตาปี๋ด้วยความตกใจแล้วก็รู้สึกได้ถึงสัมผัสอุ่นๆ จากมือหนาที่เอื้อมมาประคับประคองใบหน้าของฉันเอาไว้พลางลิ้นอุ่นๆ ของโทโมะก็กำลังเล็มเลียหมากฝรั่งที่ริมฝีปากของฉันเข้าไปในปากของเขา ฉันแทบจะทรุดลงไปกองกับพื้นเพราะเริ่มรู้สึกว่าร่างกายไร้เรี่ยวแรง เพียงไม่นานปลายลิ้นซุกซนก็ลุกล้ำเข้ามาในโพรงปากของฉันพร้อมกับนำพารสมิ้นท์จากหมากฝรั่งในปากของเขาเข้ามาผสมปนเปกับรสบลูเบอร์รี่ที่ยังคงหลงเหลืออยู่ในปากของฉันแม้ว่าจะทำหมากฝรั่งร่วงลงน้ำไปแล้วก็ตาม

 

 

ตอนนี้ฉันควรจะเรียกมันว่ารสอะไรดีล่ะ?

 

 

               มิ้นท์เบอร์รี่?

 

 

               “อื้อ!” ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปในเท่าไหร่แต่มันก็คงนานพอสมควรที่ร่างกายฉันเริ่มจะต้องการออกซิเจนอีกครั้ง ฉันจึงรวบรวมแรงที่เหลืออยู่ยกมือขึ้นไปทุบหน้าอกโทโมะเบาๆ เพื่อให้เขาถอนจูบรสชาติหวานลิ้นนี้ออกไป ตอนแรกดูเหมือนเขาจะไม่ยอมแต่สุดท้ายก็ต้องปล่อยฉันให้เป็นอิสระจนได้ ฉันลืมตาขึ้นพร้อมกับยกมือขึ้นมาแตะปากตัวเองที่ยังอุ่นๆ อยู่

 

 

               “…” โทโมะเม้มริมฝีปากแน่นแล้วเสมองไปทางอื่น ตอนนี้สีแดงเรื่อๆ บนใบหน้าของเขาได้ลามไปถึงใบหูเรียบร้อยแล้วล่ะ!

 

 

               “นาย…ชอบฉันหรือเปล่า” ฉันตัดสินใจถามออกไปอย่างกล้าๆ กลัวๆ เพราะไม่เข้าใจสิ่งที่เขาทำ ว่าเป็นเพราะเขารู้สึกดีหรือเพราะบรรยากาศพาไปกันแน่ หรือไม่ก็แค่หมากฝรั่งเป็นใจเฉยๆ

 

 

               “ไม่รู้” คราวนี้เขาหันทั้งใบหน้าทั้งตัวหนีไปก่อนจะทิ้งสายตาลงมองที่แม่น้ำเบื้องล่าง

 

 

               “ไม่รู้แล้วทำแบบนี้ทำไม”

 

 

               “ฉันขอโทษ”

 

 

               “ฉันไม่ได้ต้องการคำขอโทษของนาย ถ้านายไม่รู้ว่าตัวเองคิดอะไรแล้วมาให้ความหวังฉันทำไมฮะ?!! ไอ้คนบ้า!”

 

 

ตุ้บๆๆ!

 

 

               ฉันเอามือทุบตีไปที่หลังของเขาด้วยแรงทั้งหมดที่มีก่อนจะเดินหนีมาพร้อมกับต่อมน้ำตาที่เริ่มทำงานอย่างรู้หน้าที่

 

 

เกลียดที่สุดเลยการมาให้ความหวังเนี่ย!

 

 

               “แก้วใจ!” เรียกไปเถอะ ฉันไม่หันหลับไปหรอกไอ้บ้า! มุกนี้มันเชยแล้วใช้กับฉันไม่ได้หรอก Y^Y

 

 

               “ยัยบ้าเอ๊ย! จะไปไหนของเธอน่ะ!!!” โทโมะวิ่งตามฉันมาพร้อมกับคว้าข้อมือของฉันเอาไว้

 

 

               “ถ้าไม่รักกันฉันจะไป ฮึก! ฮือๆๆ”

 

 

               “ไปไหน -_-^”

 

 

               “กลับบ้านนะเซ่!!! ปล่อย!” ฉันตะตวาดใส่หน้าเขาก่อนจะสะบัดแขนแรงๆ ให้มือเขาหลุดออกไปแต่แล้วเขาก็คว้าไปอีกจนได้

 

 

               “รถจอดอยู่ฝั่งโน้นนะ เธอจะข้ามฝั่งทำไม”

 

 

               “ใครบอกว่าฉันจะกลับกับนายล่ะ ฉันจะกลับเอง!”

 

 

               “มากับฉันแต่กลับเองพี่หนมเข่งจะมองว่ายังไง เขาไม่เล่นงานฉันตายเหรอ -_-^” นายมันใจร้ายที่สุดเลยโทโมะ ฮือๆๆๆ เป็นห่วงแต่ตัวเองสินะ TOT

 

 

               “ก็เรื่องของนายสิ นายมันเห็นแก่ตัวที่สุดเลย! ไม่คิดจะเป็นห่วงฉันเลยใช่มั้ย ปล่อยเลยนะ!” ฉันแกะมือเขาออกอีกครั้งแล้วก็รีบก้าวขาให้ยาวที่สุดเท่าที่จะทำได้ออกมาจากตรงนั้น แต่แล้ว…

 

 

หมับ!

 

 

ฟุบ!

 

 

                “ถ้าไม่เป็นห่วงจะตามมามั้ยล่ะไอ้หนอนคะน้า” โทโมะเดินจ้ำอ้าวตามฉันมาแล้วจัดการอุ้มฉันเอาไว้โดยที่ไม่ปล่อยให้ฉันได้ตั้งตัว -///-

 

 

               “เล่นอะไรของนายเนี่ย ฉันอายนะ!” ฉันบอกพลางดิ้นขลุกขลัก

 

 

               “อายทำไม รถวิ่งผ่านไปมาเยอะแยะ คิก!” จริงด้วย! นี่มันบนสะพานนี่นา แล้วเหตุการณ์ก่แนหน้านี้…อ้ากกก!

 

 

               “ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!” เมื่อคิดได้ว่าตรงนี้มันเป็นที่สาธารณะ(มากๆ)ฉันจึงออกแรงดิ้นแรงขึ้นกว่าเดิม

 

 

              “ถ้าไม่หยุดดิ้นล่ะก็ ฉันจับโยนลงแม่น้ำแน่ หึหึ”

 

 

              “T[]T” สิ้นคำนั้นเป็นอันที่ฉันต้องอยู่ในความสงบเสงี่ยมเจียมตัวในอ้อมแขนแกร่งของคนตัวสูงทันทีอย่างไม่มีทางต่อต้าน  

 

 

              ปากบอกไม่รู้ไม่รัก(?) แต่ทำแบบนี้ พูดดีแบบนั้น จะให้ฉันคิดเป็นอย่างอื่นได้ยังไงเล่า!!!

 

 

นายมันก็เป็นซะแบบนี้! 

 

 

มาอัพแล้ว อัพแบบปีข้ามปีกันเลยทีเดียว เม้นโหวตกันหน่อยน๊าาาา