Conquerhearts ปฏิบัติการพิชิตหัวใจ

 

 

ปึ้ง!!!

 

 

“ซวย! ซวย!!!”

 

 

            “อ้าวเจ๊ ทำไมพูดงี้อะ” ฉันเลิกคิ้วสูง ยกแขนขึ้นมากอดอกทำท่าทางหาเรื่อง แม่หมอ ที่ ยัยฟางเพื่อนสุดเลิฟลากให้ฉันมาดูดวงเป็นเพื่อน แต่ทันทีที่ก้าวผ่านประตูบ้านเข้ามา เจ้าของเรือน(แม่หมอนั่นแหละ) ก็ตบโต๊ะเสียงดังแล้วชี้หน้าฉัน ก่อนที่จะพูดประโยคชวนหมดสิ้นซึ่งกำลังใจที่จะใช้ชีวิตอยู่ต่อนั่น -^-

 

 

            “เอ๊ะ นังหนูนี่ ข้าบอกว่าซวยก็ซวยสิวะ” แน่ะ! ยังไม่เลิกใช่มั๊ย

 

 

            “ยัยฟาง ฉันว่าเรากลับเถอะ ยัยเจ๊นี่เชื่อถือได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ ดูท่าทางไม่น่าไว้ใจยังไงชอบกล” ฉันหันไปพูดกับเพื่อนรักที่ยืนหน้าเหวออยู่ข้างๆ แล้วก็จงใจพูดเสียงดังให้แม่หมอนั่นได้ยินด้วย

 

 

            “ใจ เย็นๆ สิ แม่หมอเขาดูดวงแม่นมากเลยนะ ลองถ้าทักเรื่องอะไรแล้วล่ะก็ แม่นอย่างกับตาเห็น” ยัยฟางเขย่าแขนฉันเบาๆ พร้อมกับกระซิบให้ฉันได้ยินเพียงคนเดียว

 

 

            “เพิ่งจะรู้นะว่าสาวมั่นทันสมัยอย่างแกก็เชื่อเรื่องพวกนี้ด้วย” ฉันพูดพร้อมกับมองเพื่อนตัวเองตั้งแต่เท้าจรดหัว -.,-

 

 

             กระโปรงนักศึกษาทรงเอที่ยาวจากสะโพกลงมาไม่ถึงสองคืบกับเสื้อนักศึกษาที่ใส่แล้วเห็นสัดส่วนได้ชัดเจนว่ายัยนี่หุ่นน่า ‘ฟัด’ ขนาด ไหน แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่ได้รัดรูปจนน่าเกลียดหรอก ความจริงก็เหมือนกับผู้หญิงคนอื่นทั่วๆ ไปนั่นแหละ (แค่ฉันไม่เป็น) ที่ดูยังไงก็โคตรเข้ากับหน้าตาน่ารัก จิ้มลิ้มนั่นอีก แล้วฉันก็เหลือบไปที่รองเท้าส้นสูงสีสันฉูดฉาดที่ถอดวางไว้หน้าประตูคู่กับ รองเท้าผ้าใบเน่าๆ คู่หนึ่ง(ของฉันเอง)

 

 

             เป็นใครก็คิดเหมือนฉันทั้งนั้นแหละว่าคนอย่างยัยฟาง เจ้าของสรรพคุณที่ฉันเพิ่งบรรยายจบไปข้างบนนั่นไม่น่าจะเชื่อเรื่องการ ดูดวง แต่ว่าผิดถนัด! ดูท่าทางยัยนี่จะเชื่อเอาซะมากๆ เลยด้วยล่ะ

 

 

ฉันไม่ได้ลบหลู่นะ แค่ค่อนข้างไม่ค่อยเห็นด้วย -.,-

 

 

            เออ…ยอมรับก็ได้ว่าแทบจะไม่มีความเชื่ออยู่ในตัวฉันเลย (_ _!!!)

 

 

            “นังหนูสองคน ตกลงจะดูหรือเปล่าดวงน่ะ ยืนคุยกันอยู่ได้”

 

 

            “ไม่!/ดูค่ะ!” ฉันรีบหันไปมองหน้าคนข้างๆ อย่างขัดใจทันที “ยัยฟาง!” ฮึ่ย! ฉันล่ะอยากจะวาบหายตัวไปจากตรงนี้เสียจริงๆ เลย ให้ตายเหอะ

 

 

            “เอาน่ะ แกอยู่เป็นเพื่อนฉันก่อนนะ”

 

 

            “เออๆ เร็วๆ ล่ะ ฉันหิวข้าว…นั่ง รอตรงนี้นะ ไม่ขอเข้าไปฟัง” ฉันพูดอย่างรำคาญแล้วเดินไปนั่งเก้าอี้ไม้ที่ตั้งอยู่ใกล้ๆ ประตู ยัยฟางมองฉันก่อนที่จะถอนหายใจออกมาแล้วเดินเข้าไปด้านในที่เรียกว่า…สำ นักล่ะมั้ง นี่ถ้ายัยนี่อยู่นานเกินชั่วโมง ฉันต้องเมากลิ่นธูปตายเป็นผีแน่ๆ ข้าวกลางวันก็ยังไม่ได้กิน แน่ล่ะ ก็พอเรียนเสร็จยัยนี่ก็ลากฉันมาที่นี่ แล้วฉันก็ต้องนั่งสูดควันธูปที่คละคลุ้งตลบอบอวลน่ะสิ ฆ่าฉันเถอะ TTvTT

 

 

             จริงสิ! ทุกคนคงยังไม่รู้ใช่มั๊ยว่าไอ้คนที่นั่งบ่นนั่งพล่ามอยู่นี่มันเป็นใคร? ฉันชื่อ แก้ว ค่ะ อายุครบสิบเก้าปีเมื่อเร็วๆ นี้เอง มีพี่ชายสุดหล่อแสนน่ารักใจดีชื่อ ขนมเข่ง เราสองคนอายุห่างกันแค่ปีเดียว เรียนมหา’ลัย เดียวกัน คณะเดียวกัน ภาคเดียวกัน เจอหน้ากันทุกวันทั้งที่บ้านและตอนไปเรียน =_= เราสองคนมีพ่อชื่อ…เอาล่ะ ฉันว่าอย่ารู้เยอะเลย รู้แค่นั้นแหละ

 

 

            ฉัน นั่งหน้าหงิกรอเพื่อนสาวอยู่ราวๆ เกือบครึ่งชั่วโมงได้ แล้วยัยนั่นก็เดินยิ้มแฉ่งออกมายืนตรงหน้าฉันที่นั่งก้มหน้าเซ็งๆ มองถุงเท้าลายปิ๊กาจูของตัวเองอยู่ซึ่งความจริงมันเป็นของพี่เข่งต่างหากล่ะ เขาซื้อมาแต่ยังไม่ทันได้ใช้ ฉันก็ขโมยมาซะก่อน ฟรีไซส์ แฮ่! >_<

 

 

            “นึกว่าจะอยู่ยันเย็น” ฉันบ่นอุบพร้อมกับลุกขึ้นแล้วบิดตัวนิดหน่อยแก้เมื่อย

 

 

            “แม่หมอแม่นมากเลยนะแก แถมยังรู้ด้วยว่าเมื่อวานฉันทำขุมทรัพท์หาย T.T” ยัยฟางพูดพลางทำตาเศร้าแล้วย่นจมูกอย่างนึกเสียดาย

 

 

            “ขุมทรัพย์?...” ฉันเลิกคิ้วสูง ก่อนที่จะเหลียวหลังไปมองแม่หมอที่ดูเหมือนว่าตอนนี้เขาก็กำลังมองมาที่ฉันอยู่เหมือนกัน “หมายถึงบัตรเครดิตของป๊าแกเมื่อวานอะนะ”

 

 

              ฉันนึกขึ้นได้ทันทีว่าเมื่อวานยัยฟางไปช็อปปิ้งกับครอบครัวแล้วทำอีท่าไหนก็ไม่ รู้ให้บัตรเครดิตของป๊าหล่นหายกว่าจะรู้ตัวก็โทรไปอายัดบัตรแทบไม่ทัน ด้วยสาเหตุนี้ล่ะมั้งที่ฉันโดนยัยนี่ลากมาดูดวงเป็นเพื่อนเนี่ย -_-^

 

 

            แม่นอยู่นะ…แต่ฉันก็ยังไม่เชื่ออยู่ดีอะ

 

 

            “เดี๋ยวก่อนนังหนู” เสียงแม่หมอเรียกเราสองคนเอาไว้ ขณะที่เรากำลังจะก้าวเท้าพ้นประตูบ้านออกไป ฉันกับยัยฟางจึงหันกลับไปมองด้วยความสงสัย

 

 

            “นังหนูคนนั้นน่ะ ถึงคราวซวยจริงๆ นะ ไม่ใช่เล่นๆ”

 

 

            “คิดจะหาเรื่องฉันให้ได้เลยใช่ป้ะ” ฉันสวนกลับทันที กิริยาก้าวร้าวไม่มีใครเกินฉันหรอก -.,-

 

 

            “หึหึ ไม่ต้องหาหรอก…เรื่อง น่ะ มันมาหาเอ็งด้วยตัวเองแล้วนังหนูเอ๊ย ข้าจะบอกให้ว่าดวงเอ็งน่ะตกแล้ว ตกตั้งแต่อายุเข้าเลขสิบเก้า ยี่สิบปีต่อจากนี้ หนีไม่รอดแน่…บอกได้คำเดียวว่า ซวย ฮ่าๆๆๆ” แม่หมอพูดพลางลุกขึ้นแล้วเดินออกมาจากบริเวณสารพัดโต๊ะบูชา

 

 

            “อ้อ เพิ่งฉลองวันครบรอบวันเกิดไปเมื่อาทิตย์ก่อนใช่มั๊ยล่ะ ฮ่าๆๆ ระวังตัวดีๆ นะ หลังจากนี้…” พูด ทิ้งท้ายจบก็เดินหายเข้าไปข้างในส่วนลึกของบ้านทันที ฉันกระพริบตาปริบๆ มองตามไปก่อนที่จะหันมาถอนหายใจเฮือกใหญ่ใส่ยัยฟางที่ยืนหน้าซีดอยู่

 

 

            “อ้าว นี่ก็อีกคน เขาทักฉันไม่ได้ทักแก ไม่ต้องมากลัวแทนฉัน -__-” ชิ! ทำมาเป็นรู้ดีว่าฉันอายุครบสิบเก้าเมื่ออาทิตย์ที่…

 

 

            เฮ้ย! รู้ได้ไงอะ? O_O

 

 

            “แกไม่เชื่อจริงๆ เหรอ ฉันว่าที่แม่หมอพูดเมื่อกี้มันก็น่าคิดนะ เขาดูแม่นนะแก” รู้ตัวมั๊ยที่แกบอกว่าแม่นน่ะ เท่ากับแกเชื่อเลยนะว่าฉันจะดวงซวยอย่างที่แม่หมอเก๊นั่นทักมา ยัยเพื่อนบ้า แค่คิดจะเชื่อฉันก็ขนลุกแล้ว ไร้สาระทั้งเพ  -0-

 

 

            “เมื่อกี้แม่หมอนั่นถามวันเกิดฉันกับแกเหรอ”

 

 

            “เปล่านะ ไม่ได้พูดถึงแกเลยด้วยซ้ำ -_-^”

 

 

            “…”

 

 

            “แม่นนะแก” พูดจบเจ้าตัวก็เดินเชิดนำฉันกลับออกไปข้างนอกทันที ทิ้งฉันให้ยืนใช้ความคิดอยู่ที่เดิมคนเดียว

 

 

            ยี่สิบปีต่ออยากนี้อย่างนั้นเหรอ?...ฉันซวยเพราะมาที่นี่วันนี้นั่นแหละ รู้ไว้ซะด้วย

 

 

            “แม่นกับผีล่ะสิ คนบ้าอะไรจะดวงซวยติดกันนานถึงยี่สิบปี! -*-”

 

 

__________________________________________________________

เปิดเรื่องใหม่เม้นโหวตกันหน่อยเร็ว

 

เตรียมตัวให้พร้อม ระวังหัวใจเอาไว้ให้ดี

เดี๋ยวจะหลงรัก มือที่สาม คนนี้แบบไม่รู้ตัว