รักร้ายหักสวาท ปฐมบท

                        “พี่แก้วฮ่ะ ผมให้คนงานไปช่วยจับเจ้าเล็กแล้วน่ะฮ่ะกว่าจะจับได้เล่นเอาเหนื่อยกันไปแถบๆ” มิณทร์พูดถึงหมูตัวน้อยที่หลุดออกมาจากคอกพลางเดินเข้ามาหาแก้ว

“ขอบใจมิณทร์มากน่ะที่ช่วย”แก้วพูด

“ไม่เป็นไรครับเรื่องแค่นี้เอง...แล้วพี่แก้วจะเข้าไปในไร่รึป่าวฮ่ะ” มิณทร์พูด

“อืม..พี่ว่าจะเข้าไปเช็คโอเดอร์ที่ลูกค้าสั่งหน่อยน่ะ มิณทร์ไปช่วยพี่น่ะ” แก้วพูด มิณทร์ยิ้ม

“ได้สิฮ่ะ ไปกันเถอะฮ่ะเดี่ยวสายๆแดดจะร้อน” มิณทร์พูด แก้วหันมาปิดสมุดบัญชีก่อนจะถือแล้วเดินออกไป

“แก้ว…” โทโมะพูดทำให้แก้วชงักเมื่อเห็นโทโมะยืนอยู่หน้าบ้าน

“นี้นาย...มาทำอะไรที่นี้” แก้วพูด

“พี่แก้ว...นี้ใครฮ่ะ..” มิณทร์พูดพลางมอง

“คือพี่เป็น…./เป็นเพื่อนน่ะ” โทโมะกำลังจะพูดแต่แก้วขัดก่อน

“อ่อฮ่ะ พี่แก้ว..งั้นมิณทร์ไปรอที่รถน่ะฮ่ะ” มิณทร์พูดก่อนจะเดินออกไปปล่อยให้ทั้งสองอยู่ด้วยกัน

“แก้ว...แก้วหนีโมะมาทำไม” โทโมะเปิดเรื่อง แก้วมอง

“หนี...ชั้นเนี้ยน่ะหนี..สำคัญตัวผิดรึป่าว” แก้วทำเฉยชาทำให้โทโมะชงัก

“แก้ว...เรื่องแต่งงานมันเป็นเรื่องที่ชั้นไม่รู้น่ะพ่อบังคับชั้น” โทโมะพูด

“บังคับ...บังคับงั้นหรอ..นายโตแล้วน่ะทำไมถึงปล่อยให้พ่อตัวเองควบคุมเหมือนนายเป็นลูกแง้ล่ะ” แก้วพูด

“ที่พ่อชั้นบังคับน่ะเพราะกลัวว่าชั้นจะตกอยู่ในอันตราย..แก้วก็รู้ว่าพ่อของขนมจีนเป็นมาเฟีย..ปานนี้คงรู้แล้วล่ะว่าชั้นหนีออกมา” โทโมะพูดพลางมองแก้ว

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับชั้น...ชั้นว่านายกลับไปเถอะอย่าทำให้พ่อของนายช้ำใจไปกว่านี้เลย” แก้วพูดพลางจะเดินหนีแต่โทโมะคว้ามือใว้ก่อน

“เกี่ยวสิ..เพราะโมะรักแก้วไง เรารักกันไม่ใช่หรอ” โทโมะพูด แก้วหันมามอง

“แต่ตอนนี้ชั้นไม่ได้รักนาย...เชิญกลับไปส่ะเถอะ” แก้วพูดทำให้โทโมะชงัก แก้วมองก่อนจะสะบัดมือแล้วเดินออกไป

เมื่อพ้นสายตาของโทโมะแก้วก็แทบทรุด..ทุกคำพูดที่เธอพูดออกไปก็แทบจะทำให้ใจสลายเหมือนกัน

เมื่อ 2เดือนก่อนหน้านั้น

แก้วรับงานเล่นดนตรีไทยซึ่งเป็นงานฉลองรับตำแหน่งของประธาณบริษัทแห่งหนึ่งโดยมีพ่อของโทโมะมาร่วมงานด้วย

“คุณพ่อ…”แก้วพูดเมื่อเห็นพ่อของโทโมะเดินมา

“ชั้นมีเรื่องที่จะต้องคุยกับเธอ”พ่อโทโมะพูด

“คุณพ่อมีเรื่องอะไรจะคุยกับแก้วค่ะ”แก้วพูดพลางมอง

“เธอรู้ใช่ไมว่าโทโมะเป็นลูกชายคนเดียวของชั้น” พ่อโทโมะพูดพลางมองแก้ว

“ระ..รู้ค่ะ” แก้วพูด

“ชั้นหวังในตัวเค้าสูงมากโดยเฉพาะกับอนาคต โทโมะน่ะมีอาชีพการงานที่ดี มีหน้ามีตาในสังคมก็มาก ชั้นอยากเห็นเค้าเดินควงภรรยาที่เหมาะสมกับเค้า” พ่อโทโมะพูดทำให้แก้วสะอึ้ก

“และภรรยาคนนั้นก็คือขนมจีน...ชั้นก็ไม่ได้รังเกลียดอะไรเธอหรอกน่ะแต่พ่อของขนมจีนเค้าเป็นผู้มีอิทธิพลใหญซึ่งเธอก็มักชอบลูกชายของชั้น...ชั้นก็อยากเธอให้เห็นในความรักที่แท้จริง...โดยการปล่อยให้คนที่เรารักไปมีความสุขชั้นขอแค่นี้หรือถ้าเธออยากได้เงินหรือค่าตอบแทนความรักของเธอชั้นก็ไม่ว่าอะไร” พ่อโทโมะพูด แก้วกำหมัดแน่น

“ดิชั้นไม่ต้องการเงินหรือค่าตอบแทนอะไรจากคุณทั้งนั้น...ดิชั้นสัญญาว่าจะไม่มาให้คุณพ่อเห็นหน้า..และโทโมะ เค้าจะได้ลืมชั้นและคงจะเลิกรักชั้นเหมือนที่คุณพ่อต้องการ” แก้วพูดก่อนจะสวนออกไปโดบน้ำตาก็ไหลลงมาอย่างช้ำใจ่

“ไปกันเถอะมิณทร์” แก้วพูด

“แน่ใจน่ะพี่แก้ว..ว่าพี่จะปล่อยให้พี่คนนั้นอยู่นั้น” มิณทร์พูด

“อือ..ช่างเค้าเถอะเดี่ยวเค้าก็คงจะกลับไปแล้วล่ะเรารีบไปไร่กันเถอะ” แก้วพูดพลางกำลังจะขึ้นรถ

“แก้ว! “ โทโมะตะโกนขึ้นก่อนที่แก้วและมิณทร์จะหันไปมอง

“กลับไปส่ะ! แล้วไม่ต้องมายุ่งกับชั้นอีก” แก้วพูด

“โมะไม่ไปใหนทั้งนั้นจนกว่าแก้วจะบอกเหตุผลมาว่าทำไมถึงทำแบบนี้” โทโมะพูด

“ชั้นไม่มีเหตุผลอะไรทั้งนั้นแหละ! เรารีบไปกันเถอะมิณทร์” แก้วพูดแต่โทโมะวิ่งมากอดเอาใว้

“ปล่อยชั้นน่ะ! มิณทร์!ช่วยพี่ด้วย!!” แก้วพูด

“บอกชั้นมาสิแก้วว่าทำไมถึงทำแบบนี้..โทโมะรักแก้วมากน่ะ!” โทโมะพูด

“พี่ครับ..ผมว่าปล่อยพี่แก้วเถอะฮ่ะ” มิณทร์พูด

“ปล่อยชั้นสิ!! เลิกบ้าสักที!!” แก้วพูดก่อนจะกระแทกศอกใส่ท้องร่างสูงก่อนที่โทโมะจะจุกเป็นกุ้ง

“เรารีบไปจากคนบ้านี้เถอะ” แก้วพูดแล้วรีบขึ้นรถก่อนที่รถจะเคลื่อนออกไป

“แก้ว! แก้ว!!” โทโมะตะโกนพลางน้ำตาไหลแต่ก็ไม่มีวันที่จะยื้อเธอใว้อีกแล้ว

“พี่สองคนเป็นแฟนกันใช่ไมฮ่ะ” มิณทร์พูดพลางมองแก้วที่ร้องไห้

“อืม...พี่กับเค้าเคยเป็นแฟนกัน” แก้วพูด

“แล้วมันเกิดอะไรขึ้นครับ..พี่สองคนถึงเลิกกัน” มิณทร์พูด

“เอ่อ…” แก้วอึกอักไม่รู้จะเล่ารึป่าว

“ผมใว้ใจได้ฮ่ะ ผมเก็บความลับเก่ง” มิณทร์พูดพลางยิ้ม

“ก็ได้...พี่จะเล่าให้มิณทร์ฟังก็ได้” แก้วพูดก่อนจะตัดสินใจเล่าเรื่องเธอและโทโมะให้มิณทร์ฟัง

สงสารแก้วT T คู่นี้ดร่าม่าล่ะ

อัพแย้วววใครจิ้น โทโมะ-แก้ว มาอ่านของทั้งคู่กัน