รักร้ายหักสวาท ปฐมบท

                        “พี่ป๊อปค่ะ ฟางว่าเติมเกร็ดสีชมพูลงไปนิดๆดีกว่าน่ะค่ะ” ฟางพูดพลางมองป๊อปปี้ที่กำลังเทเกร็ดสีชมพูลงไป

“อย่าจับตุ๊กตาแรงสิค่ะเดี่ยวมันพังพอดี” ฟางพูดเมื่อเห็นป๊อปปี้เอาตุ๊กตาคู่บ่าวสาวยัดลง

“ฟางงงงง พี่เหนื่อยแล้วน่ะทำไมมันทำยากอย่างนี้เนี้ย” ป๊อปปี้บ่นก่อนจะเอนหลังใส่โซฟา

“ลุกขึ้นมาทำช่วยกันเลยน่ะค่ะอีกนิดเดียวก็เสร็จแล้ว” ฟางพูดพลางมองป๊อปปี้ก่อนที่จินนี่จะเข้ามา

“พี่ป๊อปค่ะ” จินนี่พูดทำให้ฟางและป๊อปปี้ชงัก

“จินนี่…” ป๊อปปี้พูดพลางมอง

“คือจินนี่อยากมาช่วยพี่ป๊อปกับคุณฟางทำของชำร่วยงานแต่งน่ะค่ะ..มิทราบว่า...ให้จินนี่ช่วยได้รึป่าวค่ะ” จินนี่พูดพลางยิ้ม ฟางมอง

“ดะ..ได้สิค่ะ..เชิญคุณจินนี่ค่ะ” ฟางพูด จินนี่ยิ้มก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆป๊อปปี้

“พี่ป๊อปสอนจินนี่ด้วยน่ะค่ะ จินนี่อยากหัดใว้” จินนี่พูด ป๊อปปี้หันมามองฟาง

“พี่ป๊อปสอนคุณจินนี่เถอะค่ะ..เดี่ยวฟางทำของฟางให้เสร็จเองค่ะ” ฟางพูด ป๊อปปี้พยักหน้าก่อนจะหันไปสอนจินนี่ทำของชำร่วยโดยที่ฟางนั่งหงอยพลางมองทั้งคู่

“หึ! สมน้ำหน้า!” เฟื่องฟ้ายิ้มร้ายก่อนจะเข้าไปสิงร่างฟาง

‘โครม!!!’ ฟางกวาดข้าวของที่วางอยู่บนโต๊ะลงไปกองอยู่กับพื้นทันที

“ฟาง! ฟางทำอะไรของฟางน่ะ!” ป๊อปปี้พูด ฟางหันมามองด้วยสายตาเกรี้ยวกราด

“นั้นสิค่ะ...คุณฟางทำแบบนี้ทำไมค่ะ” จินนี่พูด

“ชั้นเกลียดของพวกนี้! เอามันไปทิ้ง!!” ฟางพูดทำให้ป๊อปปี้ชงัก

“พี่ป๊อป..รึว่าอาการบ้าของคุณฟางจะกำเริ่มค่ะ” จินนี่พูด

“ฟาง! ตั้งสติหน่อยสิ” ป๊อปปี้พยายามปลอบแต่สายตาของฟางก็ยังมีแต่ความโกรธความโมโห ฟางลุกขึ้นก่อนจะเอาแก้วที่มีน้ำเปล่าสาดใส่จินนี่

‘ว้าย!!!’ จินนี่ร้อง ก่อนที่แม่ป๊อปปี้จะเข้ามา

“ว้าย! หนูฟาง! ทำจินนี่ทำไมจ๊ะ” แม่ป๊อปปี้พูดพลางเข้ามา

“ชั้นเกลียดมัน! มันจะแย่งคนรักของชั้น!!” ฟางพูดทำให้ทุกคนชงัก

“ป๊อป มาว่าพาหนูฟางเค้าไปเช็คประสาทก็ดีน่ะคือแม่รับไม่ได้ถ้าจะมีลูกสะใภ้ที่มีอารมณ์โกรธร้ายแบบนี้” แม่ป๊อปปี้พูด

“แม่ครับ! คือฟาง…” ป๊อปปี้กำลังจะพูดแต่ฟางกลับผลักร่างสูงลงไปนั่งกับโซฟาก่อนจะตบจินนี่

“กรี้ดดดดด” จินนี่ร้องเมื่อฟางบีบคอ

“หยุดน่ะ! หนูฟาง!” แม่ป๊อปปี้พูดพลางเข้าห้ามแต่ถูกฟางผลักออก

“ฟาง! หยุดน่ะฟาง” ป๊อปปี้พูด

“ชั้นเกลียดแก!! ชั้นจะฆ่าแก!!” ฟางพูดเหมือนไม่ได้สติ

“อั่กๆ พะ..พี่ป๊อปช่วยจินนี่ด้วย” จินนี่พูด ป๊อปปี้รู้สึกว่าร่างกายของเค้าเหมือนมีอะไรมากดใว้ไม่สามารถขยับได้ก็ได้แต่ตะโกนบอก

“หยุดเถอะโยม….” เสียงของพระสงฆ์ดังขึ้นทำให้เฟื่องฟ้าในร่างฟางชงัก

“อย่าสร้างเวรสร้างกรรมต่อไปเถิดน่ะ” พระสงฆ์พูด

“ไม่! กูจะฆ่ามัน! ท่านมาจากทางใหนก็เชิญกลับไปทางนั้น!!” เฟื่องฟ้าพูดพลางบีบคอจินนี่

“ถ้าโยมไม่หยุด..อาตมาก็จะหยุดโยมเอง” พระสงฆ์พูดก่อนจะเอาน้ำมนตร์ในขันพรมใส่ร่างของฟาง

“กรี้ดดดดดด!!” ฟางร้องก่อนจะสลบไป

“แฮ่กๆ..” จินนี่พูดพลางหายใจลำบาก ป๊อปปี้หลุดออกจากมนตร์ตราได้ก็รีบเข้าไปดูฟาง

“พาโยมผู้นี้ไปพักเถิดอีกสักหน่อยก็คงจะฟื้น” พระสงฆ์พูด ป๊อปปี้มองก่อนจะอุ้มฟางออกไป

“เย็นนี้แกต้องไปงานเต้นรำกับหนูขนมจีน” พ่อโทโมะพูด

“ไม่ครับ ผมไม่ไป” โทโมะพูด

“เลิกดื้อสักทีนี้มันก็2เดือนแล้วน่ะเมื่อไรแกจะรับหนูจินนี่แต่งงานสักที” พ่อโทโมะพูด

“ต่อให้เป็นร้อยเป็นพันชาติผมก็ไม่มีวันจะแต่งงานกับขนมจีนเพราะผมรักแก้ว! พ่อได้ยินไมครับว่าผมรักแก้ว!” โทโมะพูด

“นังผู้หญิงคนนั้นมันหายไปตั้งแต่วันที่ชั้นประกาศงานแต่งของแกกับขนมจีนไปแล้ว ปานนี้คงได้แฟนใหม่แล้วล่ะ” พ่อโทโมะพูด โทโมะมองก่อนจะนึกถึงเมื่อ2เดือนกว่าที่หลังจากที่เค้ากลับมากับพ่อมาอยู่บ้านก่อนพ่อของเค้าจะประกาศงานแต่งงานของเค้าและขนมจีนในวันถัดมา เค้าก็ไม่ได้ข่าวแก้วอีกเลย

“ไม่มีทาง...แก้วรักผมคนเดียว...ผมจะไม่ทนอีกต่อไป ผมจะไปตามหาแก้ว” โทโมะโดยกำลังจะเดินออกจากบ้าน

“ได้! ถ้าแกต้องการแบบนี้ก็ตามใจแต่แกจะไม่ได้อะไรจากชั้นเลยและชั้นก็จะไม่ประกันความปลอดภัยให้แกด้วยถ้าแกก้าวออกจากบ้านไปแม้แต่ก้าวเดียว” พ่อพูด โทโมะหันมามองก่อนจะเดินสวนขึ้นบรรไดไป

“หึ! นึกว่าจะแน่” พ่อพูดพลางส่ทยหน้าก่อนจะอ่านหนังสือต่อ ผ่านไป15นาทีโทโมะกลับลงมาพร้อมกับกระเป๋าใบใหญ่

“นั้นแกจะไปใหน!!” พ่อพูด

“ผมจะไปหาแก้ว” โทโมะพูดก่อนจะเดินก้าวออกจากบ้านไปทำให้ผู้เป็นพ่อหัวใจแทบสลาย

“ให้น้อยไปตามคุณหนูกลับมาไมค่ะ” คนรับใช้พูด

“ไม่ต้อง...ปล่อยมันไปเถอะมันเลือกแล้ว..ชั้นก็คงห้ามอะไรไม่ได้” พ่อพูด

“อะไรน่ะ โทโมะหอบกระเป๋าหนีออกจากบ้านไปแล้ว!” พ่อขนมจีนพูดพลางโทรศัพท์กับสายสืบที่ส่งให้ไปติดตามดูเจ้าตัว

(ครับ คาดว่าน่าจะหนีครับ) สายสืบพูด

“มีอะไรรึป่าวค่ะคุณพ่อ” ขนมจีนพูด

“โทโมะ...หนีงานแต่งงาน..” พ่อพูดทำให้ขนมจีนชงัก

“หนี...หนีหรอค่ะ!!” ขนมจีนพูดพลางมอง

“พ่อว่าลูกตัดใจจากผู้ชายคนนี้เถอะน่ะไม่งั้นลูกจะเจ็บปวดใจเปล่าๆ” พ่อพูดปลอบ

“ไม่ค่ะ!! ยังไงส่ะขนมจีนก็ต้องแต่งงานกับโทโมะให้ได้! บอกคนของพ่อให้ไปตามจับตัวโทโมะมา...ใครขวางก็ฆ่ามันตายให้หมด” ขนมจีนพูดพลางกำหมัดแน่นแล้วนึกถึงแก้วซึ่งคาดว่าโทโมะต้องไปหาแก้วแน่นอน

“แก้ว...คุณยายเป็นยังไงบ้าง..” แม่แก้วพูดพลางคุยโทรศัพท์กับแก้ว

(คุณยายอาการดีขึ้นค่ะแก้วพยายามป้อนยาคุณยายบ่อยๆแล้วค่ะ..อีกไม่นานคุณยายก็จะหายป่วยค่ะ) แก้วพูดพลางเช็ดตัวให้หญิงชราที่นอนป่วยอยู่บนเตียง

“อืม..ดีแล้วล่ะลูก...แล้วแก้วเหนื่อยไม..สวนสตอร์เบอร์รี่ของคุณยายมันใหญ่น่ะหนูทำคนเดียวใหวไม” แม่พูด

(ก็เหนื่อยนิดๆอ่ะค่ะใครว่าแก้วทำคนเดียวล่ะค่ะแก้วมีมิณทร์เป็นผู้ช่วยด้วยน่ะ) แก้วพูดถึงมิณทร์เด็กหนุ่มวัย19ปีที่เป็นหลานของเพื่อนบ้านมาคอยช่วยแก้วบริหารไร่สตอเบอรี่

“โทโมะ…” แม่แก้วพูดเมื่อเห็นโทโมะเดินเข้ามาในบ้าน

(แม่...แม่พูดถึงเค้าทำไมค่ะ) แก้วพูด

“แก้ว!” เสียงโทโมะดังขึ้นทำให้แก้วชงักตกใจก่อนรีบวางสายทันที

“แม่ครับ..แม่รู้ใช่ไมครับว่าแก้วอยู่ใหน” โทโมะพูดพลางจ้องหน้าหญิงวัยกลางคนนิ่ง

ฉับๆๆๆ ฉากหน้าฟางตื่นมาจะเจออะไรบ้าง

โทโมะจะตามหาแก้วเจอไมน่ะ

ติดตาม+คอมเม้นกันด้วยร่าาา^∆^