รักร้ายหักสวาท ปฐมบท

                        “ช่วยด้วย! ท่านชายช่วยน้องสายฝนด้วยเพค่ะ!!!” แพรวดาวตะโกนก่อนร่างของชายและหญิงจะขึ้นมาจากน้ำ

“น้องสายฝน…” แพรวดาวพูดพลางมอง สายฝนที่กำลังเช็ดน้ำออกจากหน้า

“ดีน่ะที่น้ำไม่ลึกไม่งั้นพี่คงช่วยน้องมิทันแน่” ภานุพูด

“พี่หญิงมิต้องเป็นห่วงน่ะเพค่ะ..น้องสบายดี” สายฝนยิ้ม แพรวดาวยิ้มตอบก่อนภานุจะออกห่างและสาดน้ำใส่

“ว้าย! ท่านพี่อ่ะ” สายฝนพูดพลางเอามือกันน้ำ

“ดื้อนัก เอาบัวไม่ถึงยังจะพยายามอีก นี้แนะๆ ฮ่าๆ” ภานุพูดแล้วควักน้ำใส่ สายฝนไม่ยอมก่อนจะตีน้ำใส่บ้าง

“คิดรึเพค่ะว่าน้องจะให้ท่านพี่กระทำอยู่ฝ่ายเดียว นี้แนะๆๆๆ” สายฝนพูดแล้วตีน้ำใส่ แพรวดาวที่นั่งอยู่บนเรือยิ้มให้กับทั้งคู่

“ท่านชายขอรับห้องที่ให้เตรียมเสร็จแล้วขอรับ” คนรับใช้วิ่งมาบอกก่อนทั้งคู่จะหยุด

“ท่านชาย..จัดห้องใหม่รึเพค่ะ” แพรวดาวพูดอย่างสงสัยพลางมองหน้าภานุ

“นี้มันอะไรกัน..ชายจัดห้องใหม่เพื่อการใด” คุณหญิงสร้อยพูดพลางมองหน้าลูกชาย

“ชายจะให้เมียอีกคนชายมาอยู่ขอรับ” ภานุพูดทำให้ทุกคนชงักตกใจ

“มะ..เมีย..เมียอีกคน..” แพรวดาวพูด สายฝนมองพลางปลอบ

“นังนั้นมันเป็นใครกันหน้าด้านมาแย่งผัวชาวบ้านเสียจริง!” คุณหญิงสร้อยพูด

“เฟื่องฟ้ามิได้แย่งชายน่ะขอรับ เราสองคนรักกันต่างหาก” ภานุพูดทำให้แพรวดาวชงัก

“นี้นังเฟื่องฟ้า...อีเพื่อนเลว” แพรวดาวพูด สายฝนมองก่อนจะเอื้อมไปกุมมือ

“พรุ่งนี้เฟื่องฟ้าจะเข้ามาอยู่ในวังในฐานะเมียเล็ก จะมีการเครพยำเกรงกัน อยู่ใครอยู่มัน” ภานุสั่ง แพรวดาวมอง

“ไม่! แม่ไม่ต้องการให้มันมาอยู่ในวังหากเอามันเข้ามาก็ให้ย้ายไปอยู่เรือนหลังเล็ก” คุณหญิงสร้อยพูด

“แต่…” ภานุกำลังจะพูดแต่คุณหญิงสร้อยขัดขึ้นก่อน

“ไม่มีแต่ลืมไปแล้วรึว่าหญิงแพรวก็เป็นเมียของลูกอีกคน หากนำมาอยู่ด้วยกันขี้คร้านนังนั้นมันจะโอหังเทียบกับเชื้อสายเจ้า” คุณหญิงสร้อยพูด

“ขอรับ ชายให้เฟื่องไปอยู่เรือนหลังเล็กก็ได้ขอรับงั้นชายขอตัวไปจัดแจงก่อนน่ะขอรับ” ภานุพูดแล้วลุกเดินออกไป

“ชาย! ชาย! โถ่เอ้ย! ลูกคนนี้นิ!!” คุณหญิงสร้อยพูดพลางโมโห

“ใจเย็นๆก่อนน่ะเพค่ะคุณหญิง…” สายฝนพูด

“ฮึกฮือๆๆ” แพรวดาวร้องไห้ก่อนที่ทุกคนจะหันมามอง

“โถ่..ลูกหญิง…” คุณหญิงสร้อยพูดแล้วเข้าไปกอดปลอบหญิงสาว

“หญิงจะไปคุยกับท่านพี่ให้รู้เรื่องเพค่ะ” สายฝนพูดแล้วลุกวิ่งออกไป

ภานุเดินเปิดหน้าต่างไปทั่วบ้านก่อนจะชงักเข้ากับร่างบาง

“เจ้ามาหาพี่มีเรื่องอันใด” ภานุพูด

“น้องอยากจะบอกท่านพี่ว่าพี่หญิงแพรวรักท่านพี่มากท่านพี่ไม่น่าทำแบบนี้กับพี่หญิงเลยน่ะเพค่ะ” สายฝนพูด

“ถ้าพี่ไม่ทำแบบนี้แล้วหากวันหนึ่งเฟื่องฟ้าเค้าท้องขึ้นมาล่ะ..พี่มิอาจเห็นคนที่พี่รักต้องเผชิญปัญหาคนเดียวดอก” ภานุพูด

“แล้วทำไมท่านพี่ไม่บอกทุกคนว่าท่านพี่มีคนรักอยู่แล้ว ท่านพี่จะมาแต่งงานกับพี่หญิงทำไม..” สายฝนพูด

“ก็ทุกคนบังคับพี่นิ พี่ก็บอกพ่อแม่พี่ไปแล้วแต่ท่านไม่ยอม..รั้นแต่จะผลักไสพี่ให้ฝืนหัวใจตนเองแล้วน้องจะให้พี่ทำเช่นไร!!” ภานุเริ่มขึ้นเสียง

“น้อง….” สายฝนพูด

“เจ้ากลับไปส่ะเถอะพี่จะจัดห้องหอของพี่กับเฟื่องฟ้าต่อ” ภานุพูดพลางเดินเข้าไปในบ้าน สายฝนเข่าทรุดทันที

“น้องแค่ไม่อยากเห็นพี่สาวของน้องเจ็บปวดเหมือนกับน้องไงเพค่ะ...ที่รักท่านพี่มาก…” สายฝนพูดแผ่วเบาพลางเช็ดน้ำตาก่อนจะลุกขึ้นแล้วหันหลังกำลังจะเดิน

“นี้น้องสายฝนรักพี่งั้นรึ” ภานุพูด สายฝนชงัก

“ป่าวเพค่ะ นะ..น้องจักพูดเช่นนั้นได้เยี่ยงไรเพค่ะ” สายฝนพูดแต่ไม่หันกลับไปหาร่างสูง

“แต่ที่พี่ได้ยินเมื่อกี้...เจ้าพูดออกมาจากปากเองน่ะ” ภานุพูด

“จักได้ยินว่าเรื่องใดก็ช่าง..รู้แต่ว่า..น้องไม่มีทางที่จะแย่งคนที่พี่รักและคนที่เพื่อนรักดอกเพค่ะ..และน้องก็จะออกไปจากที่นี้วันพรุ่งนี้เพค่ะ” สายฝนพูดแล้วเดินออกไป ภานุมอง

“เจ้าไม่น่ารักพี่เลย…” ภานุพูดก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน

“พี่เฟื่องจักไปยริงๆหรอจ๊ะ” ชบาเดินเข้ามาในห้องพลางมองเฟื่องฟ้าที่กำลังเก็บเสื้อผ้า

“ใช่..พี่เป็นเมียท่านชายแล้ว..และท่านชายก็สัญญาว่าจะรับผิดชอบพี่” เฟื่องฟ้าพูด

“แต่พี่จะเข้าไปอยู่ในฐานะ..เอ่อ...เมียน้อย” ชบาพูดเฟื่องฟ้าหันควับมามองทันที

“พี่ไม่ใช่เมียน้อย พี่มาก่อนยัยคุณหญิงนั้น” เฟื่องฟ้าพูด

“แต่คุณหญิงท่านได้แต่งงานจดทะเบียนกับท่านชายภานุแล้วน่ะ!” ชบาพูด เฟื่องมองก่อนจะหันกลับไปเอาเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋าต่อ

“ก็ช่างสิ..แล้วมันจะรู้ว่าใครคือหนึ่งในดวงใจของท่านชายตัวจริง”เฟื่องฟ้าพูด ชบาส่ายหน้าก่อนจะเดินออกไป

“พี่หญิงเพค่ะ...ไปทานอาหารเถอะเพค่ะ” สายฝนพูดพลางมองแพรวดาวที่เอาแต่นอนร้องไห้

“พี่กินมิลงดอก...ชายที่ตนรัก..แอบไปมีเมียน้อย..ฮึก..จะให้พี่ทำใจงั้นรึ” แพรวดาวพูด

“ึงั้นพรุ่งนี้เรากลับบ้านเรากันเถอะเพค่ะ..พี่หญิงจะได้ไม่ต้องเห็นหน้าเฟื่อง” สายฝนพูด แพรวดาวชงักก่อนจะลุกขึ้นนั่ง

“ไม่! พี่ไม่ยอมให้มันเข้ามาเป็นสะใภ้ใหญ่ของวังนฤบดีดอก..พี่ต้องอยู่..อยู่สู้..เจ้าต้องอยู่กับพี่ด้วย” แพรวดาวพูดทำเอาสายฝนชงัก

“น้องมิอยากอยู่ที่นี้เพค่ะ” สายฝนพูด

“เจ้าคงคิดถึงพ่อกับแม่สิน่ะ พี่จักให้เจ้ากลับไปเก็บเสื้อผ้าแล้วย้ายมาอยู่กับพี่ที่นี้...ท่านหญิงแม่คงมิว่าอะไรดอกเพราะท่านก็ชื่นชมเจ้าอยู่มิใช่น้อย” แพรวดาวพูด

“ก็ได้เพค่ะ..น้องจะทำตามคำของพี่หญิง” สายฝนพูดพลางมองแพรวดาว

“อ้าวมาแล้วรึ...มาๆมาทานข้าวกัน” คุณหญิงสร้อยพูดก่อนที่แพรวดาวและสายฝนจะเดินมานั่ง

“คุณหญิงแม่เพค่ะคือ..ลูกอยากจะให้สายฝนเข้ามาอยู่ในวัง..มาอยู่เป็นเพื่อนลูกได้รึไม่เพค่ะ” แพรวดาวพูด ภานุมองสายฝน

“ได้สิจ๊ะ ตามสบายเลยน่ะ..ต่อไปนี้สายฝนก็มาเป็นลูกแม่อีกคนน่ะจ๊ะ” คุณหญิงสร้อยพูด

“ขอบพระคุณคุณหญิงแม่เพค่ะ” สายฝนพูดพลางมองภานุก่อนที่เธอจะหลบสายตา

หลังจากที่ทานอาหารเสร็จสายฝนก็ขออาสาช่วยบ่าวไพร่ทำความสะอาด

“คุณหญิงเพค่ะ..ขึ้นไปพักผ่อนเถิดเพค่ะเดี่ยวทรงเหนื่อยป่าวๆ” บัวพูด

“มิเป็นไรดอก..เราขึ้นไปตอนนี้เราก็นอนมิหลับให้เราช่วยเถิดน่ะ” สายฝนยิ้มพลางล้างจาน คนรับใช้มองพลางยิ้มก่อนที่ภานุจะเดินเข้ามา

“ท่านชายภา...อุป” บัวกำลังจะพูดแต่ภานุเอามืออุดปากก่อนจะไล่คนรับใช้ออกไปทำงานที่อื่น

“บัวจ๊ะ จานเสร็จแล้วน่ะเดี่ยงเราช่วยปอกขิงใว้ทำอาหารด้วยน่ะ” สายฝนพูดก่อนจะหันมาเจอภานุก็ชงัก

“ดึกแล้วเหตุใดเจ้ามิไปนอน” ภานุพูด

“คือ..น้อง..นอนมิหลับเพค่ะ” สายฝนพูด

“หากมิพักผ่อนเดี่ยวเจ้าก็ทรุดป่วยอีกไปนอนเถิด” ภานุพูด

“เดี่ยวน้องขอปอกขิงอีกสักประเดี่ยวน่ะเพค่ะ..ท่านพี่ไปบรรทมก่อนเถิดเพค่ะ” สายฝนพูด

“เจ้านี้ดื้อนักเพิ่งบอกไปว่าให้พักผ่อน” ภานุพูด สายฝนไม่มองพลางกำลังเอามีดปอกเอาเปลือกขิงออก

“ว้าย! ท่านพี่!” สายฝนร้องเมื่อจู่ๆภานุก็มาอุ้มเธอขึ้น

“ไปนอนกัน” ภานุพูดพลางกำลังจะเดิน

“ก็ได้ๆ น้องยอมแล้วเพค่ะ..ปล่อยน้องลงเถิดเพค่ะ” สายฝนพูด ภานุยิ้มก่อนจะเอาตัวสายฝนลงนั่งบนแค่ร์

“ไปสิ” ภานุสั่ง สายฝนมองก่อนจะเอามีดกับขิงวางลงแล้วลุกเดินสวนออกไป

“ข้าว่าท่านชายภานุเหมาะกับคุณหญิงสายฝนมากกว่าคุณหญิงแพรวดาวอีกน่ะ” หญิงสาวพูด

“ทำไมรึ” หญิงสาวอีกคนพูด

“ก็คุณหญิงสายฝนเธอดูเป็นที่มีจิตใจที่อ่อนโยน แสนดี ผิดกับคุณหญิงแพรวดาว..เธอสวยก็จริงแต่นิสัยเหย่อหยิ่งดูไม่เป็นธรรมชาติ” คนรับใช้ต่างพากันเม้ามอยก่อนจะแยกกันไปนอน

“ท่านพี่จักกลับไปบรรทมที่เรือนหลังเล็กรึเพค่ะ” สายฝนถามเมื่อภานุอุ้มมาส่งในห้องก่อนจะปล่อยร่างบางลง

“คงไม่ดอก...ดึกแล้วพี่มิอยากรบกวนบ่าวไพร่เปิดประตูวังน่ะ” ภานุพูด

“งั้นท่านพี่….ก็คงจักกลับไปห้องบรรทมของพี่หญิงแพรว” สายฝนพูด

“ไม่รู้สิ...คืนนี้พี่อาจจะไปนอนที่ห้องรับแขกก็ได้” ภานุพูดพลางกำลังจะเดินออกไป

“ห้องรับแขกยุ่งเยอะนัก...ท่านพี่ภานุมานอนบนโซฟาห้องน้องก็ได้น่ะเพค่ะ” สายฝนพูด ภานุหันมามอง

“เจ้ามิกลัวพี่ทำอันใดเจ้ารึ” ภานุพูดทำให้สายฝนชงัก

“ท่านพี่..คงมิล่วงเกินน้องดอกเพค่ะเพราะน้องรู้ดีว่า...ท่านพี่ต้องไม่นอกใจคนที่ตนเองรัก” สายฝนพูดพลางสลดก่อนจะเดินไปเอาผ้าห่มผืนใหญ่ในตู้ออกมา

“นี้ผ้าห่มเพค่ะ” สายฝนพูดพลางยื่นผ้าห่ม ภานุมองก่อนจะเดินมารับ

“น้อง..ขอตัวนอนก่อนน่ะเพค่ะ” สายฝนพูดพลางหันหลังเดินขึ้นเตียง ภานุมองก่อนจะเดินไปนอนบนโซฟา สายฝนหันหลังกลับมามองภานุที่หลับไปแล้วพลางยิ้มก่อนจะนอนหลับไปอีกคน

อัพแย้วววน่าาา ไปอ่านกันต่อเลย^°^ อิอิ