รักร้ายหักสวาท ปฐมบท

                        “สวัสดีขอรับท่านชายภานุ” เจ้าของร้านเครื่องประดับพูด

“สวัสดีขอรับ….” ภานุพูด

“มาซื้อเครื่องประดับให้คุณหญิงสร้อยรึขอรับ” ชายวัยกลางคนพูด

“ขอรับ…” ภานุตอบก่อนจะมองที่เครื่องประดับมากมายในตู้โชว์ที่มีทั้งแหวน ตุ้มหู สร้อย กำไล และปิ่น

“ท่านชายสนใจอันใดรึขอรับ” ชายวัยกลางคนถาม

“เอิ่ม….เราว่า….ขอดูปิ่นหน่อยสิ” ภานุพูด ชายวัยกลางคนมองก่อนจะหยิบปื่นสีน้ำเงินออกมา

“นี้เป็นปิ่นจากเมืองจีนถูกส่งมาเมื่อ2วันก่อนขอรับ” ชายวัยกลางคนพูด ภานุมองด้วยความสนใจก่อนจะหยิบขึ้นมาดู

“ท่านชายสนใจรึขอรับ ถ้าสนใจกระผมขายให้ 40 ตำลึงขอรับ” ชายวัยกลางคนพูด ภานุมองปิ่นก่อนจะตกลงซื้อ

ป๊อปปี้นั่งเช็คเอกสารในห้องทำงานที่โรงแรมก่อนเฟื่องฟ้าจะปรากฏตัวขึ้น

“ท่านชาย….” หญิงสาวยิ้มพลางน้ำตาไหลที่ได้กลับมาเจอกับคนที่รัก

‘ก๊อกๆ ‘ เสียงประตูดังขึ้น

“เข้ามา” ป๊อปปี้พูดก่อนเลขาสาวจะเดินเข้ามา

“คุณฟางมาขอเข้าพบค่ะ” เลขาสาวพูด ป๊อปปี้ได้ยินชื่อฟางก็วางปากกาทันที

“เดี่ยวผมลงไปหาฟางเอง คุณช่วยเอาเอกสารที่ผมเซ็นแล้วไปส่งให้ฝ่ายบริการให้รียบร้อยน่ะ” ป๊อปปี้พูดแล้วหยิบเอากุญแจรถกับกระเป๋าตังออกไปทันที

“อีนังมารผจร!! เมื่อใดที่มึงจะเลิกยุ่งกับท่านชายกูเสียที!!!” เฟื่องฟ้าพูดก่อนจะตามป๊อปปี้ออกไป

‘พรึ่บ!~’ ลมปะทะเข้าหน้าหญิงสาวที่กำลังเก็บเอกสารอยู่

“เมื่อกี้….เหมือนมีคนผ่านเลยอ่ะ” หญิงสาวพูดก่อนจะสลัดความคิดอุ้มเอกสารออกจากห้องไป

ฟางยืนดูวิวตึกต่างๆผ่านทางกระจกก่อนป๊อปปี้จะย่องมากอดจากด้านหลัง

“ว้าย พี่ป๊อป” ฟางร้องเมื่อป๊อปปี้กอด

“คิดถึงพี่หรอ..ถึงได้มาหาอ่ะ” ป๊อปปี้พูดแล้วหอมแก้มฟาง

“อย่าทำแบบนี้ค่ะ..เราไม่ได้อยู่กันสองคนน่ะค่ะ” ฟางพูดพลางมองดูพนักงานที่เดินผ่านไปมา

“พวกเค้ารู้ว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน..ไม่ต้องอายหรอก” ป๊อปปี้พูดก่อนจะโดนมือเล็กฝาดเข้าต้นแขน

“พี่ป๊อปอ่ะ พูดจาไม่เกรงใจลูกน้องเลยน่ะค่ะ” ฟางพูดก่อนโทรศัพท์จะดังขึ้น

“ฮัลโหลค่ะ” ฟางพูด ป๊อปปี้เงียหูฟัง

(ฟาง..) เสียงแก้วร้องไห้ ทำให้ฟางตกใจทันที

“แก้ว!! แก้วเป็นอะไรร้องไห้ทำไม” ฟางพูด

(โทโมะ...โทโมะถูกยิงอ่ะ..นอนอยู่ในห้องไอซียูตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว..) แก้วพูด

“ไม่เป็นไรน่ะแก้ว..เดี่ยวฟางจะรีบไปหา” ฟางพูดแล้ววางสาย

“เกิดอะไรขึ้น” ป๊อปปี้ถาม

“เพื่อนฟาง..โดนยิงค่ะฟางต้องไปโรงพยาบาล” ฟางพูด

“งั้นไปกับพี่” ป๊อปปี้พูดแล้วจูงมือฟางออกไปโดยมีสายตาเฟื่องฟ้ามองดูด้วยความโกรธแค้น

“อีนังสายฝน!!” เฟื่องฟ้าพูด พลางหายตัวไปหามินตรา

“คุณหมอค่ะ..แฟนชั้นเป็นยังไงบ้างค่ะ” แก้วถามเมื่อหมออกมาจากห้องฉุกเฉิน

“คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วน่ะครับแต่เสียเลือดมากเลยทำให้ต้องวิ่งหาเลือดบริจาคทั้งคืน..โชคดีที่มีคนใจบุญสละเลือดให้ครับ ส่วนตอนนี้หมอจะทำการย้ายคนไข้ไปที่ห้องพิเศษเพื่อให้คนไข้พักผ่อนน่ะครับ หมอขอตัวก่อนน่ะครับ” หมอพูดก่อนจะเดินออกไปทำให้แก้วรู้สึกโล่งใจ

“โล่งใจสักทีน่ะ..โทโมะไม่เป็นอะไร” ฟางพูดพลางมองดูโทโมะที่นอนหลับ

“อืม...ชั้นยังกลัวว่าโทโมะจะเป็นอะไรไปน่ะสิ..” แก้วพูดพลางจับมือโทโมะแน่น

“แล้วแก้วรู้ป่าวว่าใครคิดจะฆ่าแก้วอ่ะ” ฟางถาม แก้วมองก่อนจะคิด

“แก้วรู้สึกสงสัย...อยู่คนหนึ่ง…” แก้วพูดพลางมองหน้าฟางนิ่ง

“กรี้ดดดดด” ขนมจีนร้องก่อนจะทำลายข้าวของในห้องนอน

“ขนมจีน!!” พ่อขนมจีนพูดแล้ววิ่งเข้ามา

“พ่อให้คนยิงโทโมะทำไม!! ยิงเค้าทำไม!!” ขนมจีนตะโกน

“มันผิดพลาดน่ะลูก...ลูกน้องพ่อกะจะยิงนังผู้หญิงที่ชื่อแก้วนั้นแต่โทโมะดันเอาตัวขวางใส่ส่ะก่อน” พ่อขนมจีนพูด

“ปานนี้โทโมะจะเป็นอย่างไงบ้างน่ะ...พ่อค่ะ ขนมจีนอยากไปหาโทโมะ” ขนมจีนพูด

“ไม่ได้ลูก..ตอนนี้โทโมะเจ็บอยู่อีกอย่างถ้าลูกไปเห็นนังแก้วนั้นกำลังดูแลโทโมะอยู่..ลูกจะเจ็บมากน่ะ” พ่อพูด

“หึ!! จะไปยากอะไรล่ะค่ะก็ตบมันสักฉากสองฉากสิค่ะ” ขนมจีนพูด

“ไม่ได้..แค่นี้ลูกก็มีแต่ข่าวเสียหายเต็มไปหมดถ้าก่อเรื่องขึ้นมาอีก..ลูกอาจจะโดนสังคมรุมก็ได้น่ะเชื่อพ่อสิ...ใจเย็นๆ ค่อยๆคิดหาแผนจัดการมันใหม่ดีกว่า” พ่อพูด ขนมจีนคิดก่อนจะมองหน้าพ่อตนเอง ‘ แก นังแก้ว ชั้นไม่เอาแกใว้แน่’

“แก้ว..ฟางว่าแก้วไปพักเหอะเดี่ยวฟางเฝ้าโทโมะให้” ฟางพูด

“ไม่อ่ะแก้วไม่อยากไปใหน..อยากรอโทโมะฟื้นก่อน” แก้วพูด

“คุณแก้วครับ ผมว่าถ้าคุณยังฝืนตัวเองแบบนี้มันจะไม่ดีต่อตัวคุณเองน่ะครับ กลับไปพักก่อนเถอะครับแล้วค่อยมาก็ได้” ป๊อปปี้พูด แก้วมองโทโมะซักพักก่อนจะพูด

“ก็ได้ค่ะ..งั้นแก้วฝากฟางดูแลโทโมะหน่อยน่ะเดี่ยวแก้วมา” แก้วพูด ฟางพยักหน้าก่อนที่แก้วจะเดินไปหยิบกระเป๋าสะพายแล้วเดินนอกไป

“ฟางจะกลับไปร้านรึป่าว” ป๊อปปี้พูด

“เอิ่ม...คงไม่หรอกค่ะ คงต้องให้โบว์ปิดร้านให้แล้วพี่ป๊อปล่ะค่ะต้องไปใหนรึป่าว” ฟางถาม

“ไม่ครับเดี้ยวพี่อยู่เฝ้าเป็นสามีฟางน่ะ” ป๊อปปี้พูดก่อนจะโดนฟางตีเข้าที่แขน

“เค้ามีแต่เพื่อนค่ะ” ฟางพูดพลางยิ้มก่อนจะมองไปที่โทโมะ

“แก้วเค้าเป็นแฟนกับหมอนี้หรอ” ป๊อปปี้พูด

“ไม่รู้สิ ฟางก็ไม่รู้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่เท่าไหร่หรอกค่ะ แต่ที่แน่ๆรู้ว่าสองคนนี้รักกันค่ะ” ฟางพูด

“อ่อ..” ป๊อปปี้มองโทโมะที่นอนไม่ได้สติก่อนจะกอดฟาง

“พะ..พี่ป๊อป ทำอะไรอ่ะค่ะ” ฟางพูดปนหน้าแดง

“ก็กอดเมียพี่ไง” ป๊อปปี้พูด

“ใครเมียพี่กัน ฟางยังไม่ได้แต่งงานสักหน่อย” ฟางพูด

“งั้นพิสูจน์ไมล่ะเอาให้ลืมไปเลยว่ายังไม่แต่งงาน” ป๊อปปี้พูดเจ้าเหล่ห์ทำเอาฟางหน้าแดง

“อะแฮ่ม ลืมแล้วหรอว่ามีชั้นนอนอยู่ตรงนี้” โทโมะพูดทำเอาป๊อปปี้และฟางหันไปตามเสียงทันที

“โทโมะ..นายเป็นไงมั้ง” ฟางพูดพลางลุกไปดูโทโมะ

“ก็ปวดๆที่แผลอ่ะน่ะ นี้..เวลาจู๋จี๋กันน่ะช่วยไปที่อื่นได้ไมพอดีมันหวานจนชั้นจะเลี่ยนตายอยู่แล้ว” โทโมะพูด ฟางหน้าแดงทันที

“อ้าว ก็คนมันรักกันมากไงครับก็ต้องหวานกันเป็นธรรมดา” ป๊อปปี้พูดพลางเดินเข้ามาดูโทโมะ

“ครับๆ ว่าแต่แก้วล่ะ” โทโมะพูด

“แก้วกลับไปพักผ่อนน่ะตั้งแต่นายถูกยิง..แก้วก็ไม่หลับไม่นอนไม่ยอมทานอะไรเพราะมันแต่เฝ้านายเนี้ยแหละ” ฟางพูด

“อืม..ดีแล้วล่ะแล้วฟางล่ะคนนี้หรอคู่หมั้น” โทโมะพูด

“อือ ใช่ หมอนี้แหละคู่หมั้นจอมตื้อ” ฟางพูด

“ถ้าไม่ตื้อจะได้ฟางเป็น...อุป!” ป๊อปปี้พูดหยอกฟางก่อนจะโดนฟางเอามืออุดปาก

“เอ่อ..เดี่ยวฟางไปซื้อข้าวซื้อผลไม้มาให้น่ะ” ฟางพูดแล้วลากป๊อปปี้ออกมา โทโมะยิ้มก่อนจะนอนหลับต่อ

          หวานกันจังเลยน่ะ ป๊อปปี้-ฟางเนี้ย 

          อัพแย้วน่าาาา รออ่านยุป่าว