รักร้ายหักสวาท ปฐมบท

“ในอีก5วันจะมีการเปิดรีสอร์ตใหม่ที่จังหวัดเชียงใหม่คุณอนงรักษ์ซึ่งเป็นเจ้าของได้ส่งการ์ดเชิญให้โรงแรมของเราไปร่วมงานด้วยครับ” ผู้บริหารชั้นล่างพูดในที่ประชุมพลางกดสไล้บนจอโปรเจคเตอร์ที่ฉายเป็นสถานที่รีสอร์ต

 

“อืม..ชั้นว่ารีสอร์ตสวยดีน่ะแถมด้านหลังยังเป็นภูเขาสูงอีกด้วย ป๊อปชั้นว่าเราน่าจะขอเข้าร่วมหุ้นด้วยก็ดีน่ะ” เขื่อนพูด

 

“ชั้นก็เห็นด้วยเหมือนกันงั้นก็ตอบกลับไปน่ะว่าโรงแรมของเราตกลงที่จะไปและขอร่วมหุ้น50%ในการบริหารเพราะรีสอร์ตนี้ก็ยืมเงินเราไปลงทุนเยอะเหมือนกัน” ป๊อปปี้พูด สภาทุกคนต่างเห็นด้วยในความคิดที่จะซื้อหุ้น

 

“แล้วงานการจัดนิทรรศการท้องทะเลที่จังหวัดสงขลาเป็นยังไงบ้าง” ป๊อปปี้ถามเลขา

 

“เรียบร้อยดีค่ะงานจะจัดขึ้นในอีก2วันค่ะ” เลขาพูด

 

“คุณภานุนี้จริงๆครับเปิดโรงแรมมาได้2ปีรุ่งมากมีงานเข้ามาไม่หยุดหย่อนแถมยังเปิดรีสอร์ตเปิดบริษัทออแกรไนล์ออกแบบตั้งหลายแห่ง ผมนับถือจริงๆครับ” ผู้บริหารพูดก่อนจะลุกขึ้นปรบมือให้กับป๊อปปี้พร้อมกับพนักงานหลายๆคนต่างปรบมือให้กับป๊อปปี้

 

“ผมคงจะทำงานจนมาได้ไกลขนาดนี้ไม่ได้ถ้าไม่มีเขื่อนครับ” ป๊อปปี้พูดก่อนทุกคนจะปรบมือให้เขื่อนเหมือนกัน ก่อนป๊อปปี้จะเอ่ยปิดประชุม

 

“้เป็นไงล่ะเราเมื่อคืนสนุกไมล่ะ” ป๊อปปี้พูด

 

“สนุกบ้าอะไรล่ะพี่ป๊อป เฟร์เกือบโดนปล้นแถมเกือบโดนข่มขืนน่ะคิดแล้วแค้นชมัด” เฟร์พูด

 

“ใอ้พวกนั้นน่ะโดนจำคุกอีกนานเพราะไปก่อคดีใว้เยอะ ดีน่ะที่เมื่อคืนชั้นไปเจอเธอก่อนไม่งั้นเธอได้แค้นใอ้พวกนั้นมากกว่านี้แน่” เขื่อนพูด

 

“แล้วทำไมมึงไม่พาเฟร์ไปส่งบ้านกูว่ะ” ป๊อปปี้พูด

 

“อ้าว ก็ดูสภาพคุณหนูแห่งบ้านจิระคุณหน่อยสิเมาเละอย่างกับคนบ้าที่อยู่ข้างถนนถ้าพ่อแม่มึงเห็นไม่อกแตกตายหรอ” เขื่อนพูดทำให้เฟร์ขึ้น

 

“นี้พี่ว่าเฟร์ว่าเฟร์เหมือนคนบ้าหรอ!” เฟร์พูดก่อนจะปาสมุดจดข้อมูลใส่

 

“ก็ใช่น่ะสิแถมเมื่อเช้ายังมาทำประจำเดือนเลอะใส่ที่นอนพี่อีกรู้ไมว่าผ้าห่มน่ะมันมีราคาแพงมากน่ะ” เขื่อนพูดแล้วนึกเสียดายผ้าห่มหนาสีครีมที่เค้าซื้อมาจากอิตาลี

 

“เลิกพูดน่ะ เฟร์จะไปรู้ได้ไงเหล่าว่ามันจะมาวันนี้” เฟร์โต้เถียงก่อนที่เสียงทั้งคู่จะประชดใส่กัน

 

“โอ้ย พอ! เลิกทะเลาะกันซ่ะที”

                         ‘ติ้ดๆ ติ้ดๆ’ เสียงโทรศัพท์ป๊อปปี้ดังขึ้นก่อนป๊อปปี้จะหยิบแล้วเดินไปตรงท้านหัวโต๊ะประชุม

 

“สวัสดีครับ” ป๊อปปี้พูด

 

(สวัสดีจ๊ะ..นี้ตาป๊อปใช่ไมจ๊ะ) แม่ฟางพูด ป๊อปปี้จำได้ก่อนจะยิ้มดีใจ

 

“ใช่ครับ คุณน้ามีอะไรรึป่าวครับ” ป๊อปปี้พูด

 

(คือ..ฟางเค้าจะเอาเค้กไปส่งที่บ้านสวนลูกค้าคนโปรดน่ะจ๊ะแต่น้าเห็นว่ามันไกลแถมกลับดึก น้าอยากให้ป๊อปไปเป็นเพื่อนน้องหน่อยจะได้ไมจ๊ะ)แม่ฟางพูด

 

“ว่างครับ..ผมประชุมเสร็จพอดีเดี่ยวผมไปรับน้องฟางครับ” ป๊อปปี้ตอบทันทีก่อนจะวางสายแล้วเดินไปคว้าเอากระเป๋าเอกสารเตรียมจะออกจากห้องทันที

 

"พะ..พี่ป๊อป..พี่ป๊อปจะไปใหนค่ะ” เฟร์พูด

 

"พี่มีธุระด่วนน่ะเย็นนี้พี่ไม่ทานข้าวที่บ้านน่ะ บายพรุ่งนี้ตอนเช้าเจอกัน” ป๊อปปี้พูดรีบๆก่อนจะเดินออกจากห้องอย่างเร็ว

 

“รีบไปใหนของเค้าน่ะ..พี่เขื่อนรู้ป่าว” เฟร์ถาม

 

 

“พี่จะไปรู้หรอ ยังไม่ถามอะไรก็พรวดพราดไปล่ะแต่ถ้าให้เดาน่ะต้องรีบไปหาคู่หมั้นชัว” เขื่อนพูด

 

“เฟร์ก็ว่าอย่างนั้นล่ะค่ะ..เฟร์อยากกลับบ้านแล้วค่ะ” เฟร์พูดก่อนจะคว้าเอากุญแจรถเขื่อนไปทันที

 

“เห้ย! นี้มันรถพี่น่ะ เฟร์! “ เขื่อนพูดก่อนจะรีบตามเฟร์ออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

"ฟางบอกแล้วไงค่ะว่าฟางไปเองได้ไม่ต้องให้ใครไปรับไปส่ง” ฟางพูดพลางถือถุงกล่องเค้กวนิลาจำนวน5กล่องที่ซ้อนกัน

 

“มันไกลน่ะลูก..แล้วลูกต้องขับรถกลับดึกๆน่ะมันอัตราย” แม่ฟางพูดก่อนของป๊อปปี้จะมาขับมาจอดที่ประตูหน้าบ้าน

 

“ตาป๊อปมาแล้ว ไปเถอะลูก” แม่ฟางพูด

 

“คนอะไรก็ไม่รู้ ยุ่งจริง” ฟางพูดก่อนจะเดินออกไปจากห้องรับแขกโดยแม่ของเธอมองแล้วยิ้มที่ป๊อปปี้มาแล้วรีบออกไปทันที

 

“เชิญครับ คนสวย” ป๊อปปี้พูดก่อนจะเปิดประตูรถ

 

“ถ้ารถคนขับรถบ้านชั้นไม่มาเสียวันนี้ชั้นไม่มีวันนั่งรถกับคุณอีกแน่” ฟางพูด

 

“หรอครับงั้นผมว่าผมต้องขอบคุณรถบ้านคุณน่ะที่เสียวันนี้เพราะคุณก็ต้องขึ้นรถกับผมอีกครั้ง” ป๊อปปี้พูดกวน ฟางรู้สึกอยากจะเอาน้ำมาสาดใส่หน้า

 

“ไปกันเถอะครับเราต้องเดินทางอีกไกลน่ะ” ป๊อปปี้พูด ฟางมองก่อนจะรีบเดินเข้าไปนั่งทันทีแล้วป๊อปปี้ก็รีบวิ่งไปที่นั่งคนขับแล้วสตาร์ทรถออกไป

 

"คุณป๊อปกับคุณฟางนี้เหมาะสมกันน่ะค่ะ “ คนใช้พูด แม่ฟางมองดูรถที่เคลื่อนออกไปก็ยิ้มไม่หุบ

 

 

 

 

"อ๊ะ ข้าวกล่องกับน้ำปล่าวและนี้ก็ขนม" ป๊อปปี้พูดก่อนจะเอาถุงของกินให้ฟาง

 

"ขอบคุณค่ะ..ว่าแต่คุณเถอะ..ไม่ทานข้าวก่อนหรอ" ฟางพูด

 

"ไม่หรอกครับ ผมมีกาแฟแล้ว" ป๊อปปี้พูดพลางหยิบกาแฟกระป๋องขึ้นมาก่อนจะโดนฟางตีแขน

 

 

"ดื่มแต่กาแฟมันก็เสียสุขภาพหมดสิคุณ..อ๊ะ มากินข้าวกับชั้นก็ได้ชั้นไม่ค่อยหิวเท่าไหร่หรอก" ฟางพูด ป๊อปปี้ยิ้มก่อนจะตักข้าวผัดของฟางกินแล้วเปลี่ยนกันกินกับฟางโดยที่เธอไม่รังเกียจเลย

 

"นี้ฟางไม่รังเกียจช้อนที่ใช้ร่วมกันหรอ" ป๊อปปี้ถาม

 

"ไม่หรอก ตอนที่ชั้นเข้าเรียนมหาลัยใหม่ๆน่ะรับน้องน่ะคุณรุ่นพี่ให้ทานข้าวร่วมกันแต่ใช้ช้อนเดียวกันใช้เป็น10ๆคนเลยน่ะตอนแรกชั้นก็รังเกียจนั้นแหละแต่มันแสดงให้เห็นถึงความสามัคคีความรักกันที่จะนำไปใช้ในอนาคตได้ ทุกคนก็ต้องทำ" ฟางพูด

 

"ใช่..คนไทยเกิดชาติเดี่ยวกันบนแผ่นดินเดียวกันก็ต้องรักกันเนอะ" ป๊อปปี้พูดโดยเน้นประโยคสุดท้ายว่าต้องรักกันทำเอาฟางน่าแดง

 

"ชะ..ชั้นอิ่มแล้ว..คุณเอาไปทานต่อเถอะจะได้มีแรงขับรถต่อ" ฟางพูดก่อนจะหันไปเปิดถุงขนมแล้วกินโดยไม่สนใจป๊อปปี้ ป๊อปปี้ยิ้มก่อนจะตักข้าวกิน

 

 

 

 

 

 

 

                         ก็ถูกอย่างที่ป๊อปปี้ว่าน่ะ คนไทยเกิดบนแผ่นดินไทยก็ต้องรักกันสิแต่เจาะจงไม่เติมคำว่าสามัคคีรึป่าวน่ะ ป๊อป