KNB รุ่นน้องวัยใสกระชากใจเหล่ารุ่นพี่ (allkuro)

     'แย่แล้ว...'ภายใต้สีหน้าเรียบนิ่งของคุโรโกะที่มองภายนอกอาจมองไม่เห็นความกลัวเลยแม้แต่นิด แต่คำๆนี้กลับโผล่เข้ามาในหัวแบบไม่หยุดหย่อน
     ถ้าจะถามว่าคนอย่างคุโรโกะกังวลอะไรอยู่ล่ะก็คงต้องย้อนไปเมื่อไม่กี่ชม.ก่อน
.
.
.
     "ยัยบ้าเอ๊ย"คุโรโกะบ่นใส่คนที่คุยโทรศัพท์ด้วย
     'ไม่เอาน่า ช่วยๆกันหน่อยน่า'
     "ทำไมแกไม่ออกมาซื้อเองล่ะห๊าา"รังสีอาฆาตเริ่มแผ่กระจาย
     'อ่ะแค่กๆๆ ฉันป่วยอยู่น่ะสิ แค่กๆ ช่วยทีนะกัปตัน ติ๊ด'
     "เฮ้ย! สุมิเระ! นั่นมันป่วยการเมืองชัดๆ เฮ้ย"
     'วางไปแล้ว...'
     "เฮ้อ"ร่างบางถอนหายใจยาวๆก่อนจะปลงแล้วเดินไปทางร้านหนังสือที่อยู่ตรงข้ามกับทางที่เธอเดินไป
     "ยินดีต้อนรับครับ"พนักงานต้อนรับกล่าวประโยคธรรมดาๆ เธอยิ้มตอบกลับเล็กน้อย แต่มันก็ทำให้พนักงานหนุ่มคนนั้นหน้าขึ้นสีแดงจางๆได้ ร่างบางเดินไปมุมนิตยสารกีฬา กวาดสายตามองหาสิ่งที่เพื่อนร่วมทีมตัวดีให้มาซื้อ
     'บาส NBA'ชื่อนิตยสารที่เพื่อนสาวเธอชอบอ่าน ปกติสุมิเระควรจะออกมาซื้อเอง แต่วันนี้ดันเล่นละครป่วยการเมืองให้เธอต้องย้อนกลับมาซื้อซะนี่
     'กลับไปเมื่อไหร่ แม่จะเอาไปฟาดหน้าให้ดู'ยิ่งคิดยิ่งแค้น เธอรีบเดินไปที่เคาท์เตอร์เพื่อคิดเงิน แต่พนักงานกลับจ้องหน้าเธออย่างเหม่อลอย
     "คุณคะๆ"เสียงหวานดังขึ้นเพื่อเรียกสติ
     "อ่ะ ขอโทษด้วยครับ 300 เยนครับ"ร่างบางจ่ายตังให้พนักงาน
     "ขอบคุณที่มาอุดหนุนครับ"พนักงานโค้งตัวเล็กน้อนขณะที่ร่างบางกำลังจะเดินออกไป
     ตึก ตึก ตึก โทรหายัยนั่นหน่อยดีกว่า เมื่อคิดได้ดังนั้นคุโรโกะก็หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรไปยังเพื่อนสาวตัวแสบ
     'ฮัลโหล'ปลายสายรับ
     "...ฉันซื้อหนังสือที่เธออยากได้มาแล้วนะ"
     'จริงเหรอ!?'
     "หายป่วยแล้วหรา"ร่างบางพูดแบบจับผิด
     'เอ่อ อ่ะค่อกแค่กๆๆ ยังเลย ยางเลยยย'ปลายสายรีบไอกลบเกลื่อนทันที
     "หึ จ้าๆ เอาไว้พรุ่งนี้จะเอาไปให้นะ วันนี้มันมืดแล้วน่ะ"ร่างบางเดินไปเรื่อยๆพร้อมมองท้องฟ้าที่บ่งบอกเวลาเกือบจะสองทุ่มแล้ว
     'โอเค ขอบคุณมากนะกัปตัน ติ๊ด'เอาล่ะ วันนี้ก็ผ่านไปด้วยดี...
     "นี่สาวน้อย"เสียงทุ้มๆเรียกเธอจากมุมมืด
     มั้งนะ?...กำลังคิดว่าผ่านไปด้วยดีหยกๆเลยนะเฮ้ย! ลืมไปซะสนิทเลยว่าแถวนี้มันไม่ค่อยมีคน คุยกับยัยนั่นเลยลืมดูไปเลยว่ามีใครอยู่รึป่าว
     "มาคนเดียวเหรอ"
     "ไปเที่ยวกับ'พวกเรา'ดีกว่านะ"
3คน!!! อะไรกัน แค่คนเดียวยังพอไปรอด แต่นี่มาดักตั้งแต่ตอนไหนล่ะเนี่ย ร่างบางเริ่มลุกลี้ลุกลนถึงแม้ภายนอกจะมองไม่ออกก็ตาม
ตัดกลับมาที่ปัจจุบัน...
     "เหห เธอใช่คุโรโกะรึป่าวนะ ที่เคยเห็นในทีวีน่ะ"
     "อ๋อๆ สาวน้อยที่ปฏิวัติวงการบาสสินะ"
     "แต่ดูจากลักษณะแล้วไม่น่าเป็นนักกีฬาเลยนะ"หนึ่งในนั้นเดินมาจับข้อมือเธอ
เพี๊ยะ!!!
     "อย่ามาแตะต้องตัวฉัน"ร่างบางพูดเสียงเย็นๆหลังจากที่ปัดมือของชายคนนั้นไปแล้ว
     "หนอย แก-"พูดไม่ทันจบ ทันทีที่สบตากับร่างบางนั่นรู้สึกได้เลยว่าแตกต่างจากตอนแรกโดยสิ้นเชิง
     'ปีศาจ! เด็กคนนี้มันปีศาจชัดๆ!'
     แปะๆๆ เสียงปรบมือดังขึ้นหลังจากที่สามคนนั้นทรุดไปแล้ว "แหมๆ"
     "เก่งกว่าที่ฉันคิดอีกแฮะ"
     "ไฮซากิคุง"ร่างบางเรียกชื่อคนๆนั้นเบาๆ
     "ส่วนพวกแกก็กล้ามากเลยนะที่มายุ่งกับ'คนของฉัน'แบบนี้น่ะ"ไฮซากิละสายตาจากร่างบางไปพูดกับสามหน่อที่ทรุดอยู่บนพื้น
     "ข ขอโทษด้วยครับ พวกเราไม่รุ้จริงๆว่านั่นเป็นคนของคุณ"คนพวกนั้นพูดเสียงสั่น
     "งั้นต่อไปนี้ก็รุ้ไว้ด้วยว่าถ้าใครมายุ่งกับคุโรโกะ ฮารุมิล่ะก็มันไม่ตายดีแน่ เข้าใจมั้ย!?"ไฮซากิพูดพร้อมเดินไปหาร่างบาง
     "ท ทราบแล้วครับ"ทั้งสามตอบ
     "ดี ไสหัวไปซะ"
     "ครับ!"พวกนั้นรีบตอบแล้วรีบวิ่งหนีไป
     หลังจากพวกนั้นวิ่งหนีไป "คนของฉันงั้นเหรอ ฉันไปเป็นคนของคุณตอนไหนมิทราบคะ"ร่างบางพูด
     "เฮ้ยๆ ฉันเพิ่งช่วยเธอจากพวกนั้นนะ"
     "...ขอบคุณค่ะ"ร่างบางกล่าวขอบคุณเบาๆ
     "หะ อะไรนะ ไม่ค่อยจะได้ยินเลย"
     "หูหนวกเหรอคะ อ้อ รึว่าเป็นพวกบาปหนา บาปมันเข้าไปอุดรูหูรึว่าไงคะ"ร่างบางประชด
     "ปากร้ายขึ้นนะ ฮารุมิ"
     "...ถือว่าเป็นคำชมนะคะ"
     "ว่าแต่การปฏิวัติวงการบาสของเธอนี่มันก็สุดๆไปเลยนะ อย่างตอนที่ไปอยู่เซย์รินน่ะ เห็นสีหน้าเจ้าพวกนั้นตอนแพ้รึป่าว โคตรสะใจเลยว่ะ"ไฮซากิพูดแล้วยิ้มสะใจเมื่อนึกถึงสีหน้าเจ้าพวกนั้นโดยเฉพาะอาคาชิ
     "ฉันก็แค่อยากให้พวกเค้ารุ้ถึงความเจ็บปวดของผู้แพ้น่ะค่ะ"เมื่อเธอลองนึกถึงสีหน้าของโองิวาระคุงในวันนั้นมันก็อยากให้คนพวกนี้เจ็บปวดด้วยความพ่ายแพ้
     "แล้ว...ตอนนี้เธอเป็นแสงแล้วสินะ แล้วไอ่ดำนั่นล่ะ"
     "อาโอมิเนะ...ไดกิเหรอคะ"ร่างบางถามเพราะไม่แน่ใจสรรพนามที่คนตัวสูงเรียกเท่าไหร่
     "เออน่ะสิ"
     "อืม ฉันไม่ต้องการแสงแบบนั้นหรอกค่ะ"ประโยคที่พูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆแต่เชือดเฉือนหัวใจคนที่พูดถึงอย่างเห็นได้ชัด
     ในขณะที่คนตัวสูงกำลังคิดเห็นใจคนที่ถูกพูดถึง แต่แบบนี้ก็หมายความว่าเค้ายังมีโอกาสทำคะแนนสินะ
     "ไฮซากิคุงคะ ไฮซากิคุง ถึงบ้านฉันแล้ว ขอบคุณที่เดินมาส่งนะคะ"ร่างบางพูด
     "อ่ะ อ้อ ไม่เปนไร"ชิ อยากอยู่ด้วยนานกว่านี้แท้ๆ
     "ฝันดีนะคะ"ร่างบางเอ่ยแล้วยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าบ้านไป
          'โทษทีนะ ไดกิ แต่เหมือนว่าฉันจะมีโอกาสมากกว่านายนะ'