KNB รุ่นน้องวัยใสกระชากใจเหล่ารุ่นพี่ (allkuro)

     'แย่แล้ว...'ภายใต้สีหน้าเรียบนิ่งของคุโรโกะที่มองภายนอกอาจมองไม่เห็นความกลัวเลยแม้แต่นิด แต่คำๆนี้กลับโผล่เข้ามาในหัวแบบไม่หยุดหย่อน

     ถ้าจะถามว่าคนอย่างคุโรโกะกังวลอะไรอยู่ล่ะก็คงต้องย้อนไปเมื่อไม่กี่ชม.ก่อน

.

.

.

     "ยัยบ้าเอ๊ย"คุโรโกะบ่นใส่คนที่คุยโทรศัพท์ด้วย

     'ไม่เอาน่า ช่วยๆกันหน่อยน่า'

     "ทำไมแกไม่ออกมาซื้อเองล่ะห๊าา"รังสีอาฆาตเริ่มแผ่กระจาย

     'อ่ะแค่กๆๆ ฉันป่วยอยู่น่ะสิ แค่กๆ ช่วยทีนะกัปตัน ติ๊ด'

     "เฮ้ย! สุมิเระ! นั่นมันป่วยการเมืองชัดๆ เฮ้ย"

     'วางไปแล้ว...'

     "เฮ้อ"ร่างบางถอนหายใจยาวๆก่อนจะปลงแล้วเดินไปทางร้านหนังสือที่อยู่ตรงข้ามกับทางที่เธอเดินไป

     "ยินดีต้อนรับครับ"พนักงานต้อนรับกล่าวประโยคธรรมดาๆ เธอยิ้มตอบกลับเล็กน้อย แต่มันก็ทำให้พนักงานหนุ่มคนนั้นหน้าขึ้นสีแดงจางๆได้ ร่างบางเดินไปมุมนิตยสารกีฬา กวาดสายตามองหาสิ่งที่เพื่อนร่วมทีมตัวดีให้มาซื้อ

     'บาส NBA'ชื่อนิตยสารที่เพื่อนสาวเธอชอบอ่าน ปกติสุมิเระควรจะออกมาซื้อเอง แต่วันนี้ดันเล่นละครป่วยการเมืองให้เธอต้องย้อนกลับมาซื้อซะนี่

     'กลับไปเมื่อไหร่ แม่จะเอาไปฟาดหน้าให้ดู'ยิ่งคิดยิ่งแค้น เธอรีบเดินไปที่เคาท์เตอร์เพื่อคิดเงิน แต่พนักงานกลับจ้องหน้าเธออย่างเหม่อลอย

     "คุณคะๆ"เสียงหวานดังขึ้นเพื่อเรียกสติ

     "อ่ะ ขอโทษด้วยครับ 300 เยนครับ"ร่างบางจ่ายตังให้พนักงาน

     "ขอบคุณที่มาอุดหนุนครับ"พนักงานโค้งตัวเล็กน้อนขณะที่ร่างบางกำลังจะเดินออกไป

     ตึก ตึก ตึก โทรหายัยนั่นหน่อยดีกว่า เมื่อคิดได้ดังนั้นคุโรโกะก็หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรไปยังเพื่อนสาวตัวแสบ

     'ฮัลโหล'ปลายสายรับ

     "...ฉันซื้อหนังสือที่เธออยากได้มาแล้วนะ"

     'จริงเหรอ!?'

     "หายป่วยแล้วหรา"ร่างบางพูดแบบจับผิด

     'เอ่อ อ่ะค่อกแค่กๆๆ ยังเลย ยางเลยยย'ปลายสายรีบไอกลบเกลื่อนทันที

     "หึ จ้าๆ เอาไว้พรุ่งนี้จะเอาไปให้นะ วันนี้มันมืดแล้วน่ะ"ร่างบางเดินไปเรื่อยๆพร้อมมองท้องฟ้าที่บ่งบอกเวลาเกือบจะสองทุ่มแล้ว

     'โอเค ขอบคุณมากนะกัปตัน ติ๊ด'เอาล่ะ วันนี้ก็ผ่านไปด้วยดี...

     "นี่สาวน้อย"เสียงทุ้มๆเรียกเธอจากมุมมืด

     มั้งนะ?...กำลังคิดว่าผ่านไปด้วยดีหยกๆเลยนะเฮ้ย! ลืมไปซะสนิทเลยว่าแถวนี้มันไม่ค่อยมีคน คุยกับยัยนั่นเลยลืมดูไปเลยว่ามีใครอยู่รึป่าว

     "มาคนเดียวเหรอ"

     "ไปเที่ยวกับ'พวกเรา'ดีกว่านะ"

3คน!!! อะไรกัน แค่คนเดียวยังพอไปรอด แต่นี่มาดักตั้งแต่ตอนไหนล่ะเนี่ย ร่างบางเริ่มลุกลี้ลุกลนถึงแม้ภายนอกจะมองไม่ออกก็ตาม

ตัดกลับมาที่ปัจจุบัน...

     "เหห เธอใช่คุโรโกะรึป่าวนะ ที่เคยเห็นในทีวีน่ะ"

     "อ๋อๆ สาวน้อยที่ปฏิวัติวงการบาสสินะ"

     "แต่ดูจากลักษณะแล้วไม่น่าเป็นนักกีฬาเลยนะ"หนึ่งในนั้นเดินมาจับข้อมือเธอ

เพี๊ยะ!!!

     "อย่ามาแตะต้องตัวฉัน"ร่างบางพูดเสียงเย็นๆหลังจากที่ปัดมือของชายคนนั้นไปแล้ว

     "หนอย แก-"พูดไม่ทันจบ ทันทีที่สบตากับร่างบางนั่นรู้สึกได้เลยว่าแตกต่างจากตอนแรกโดยสิ้นเชิง

     'ปีศาจ! เด็กคนนี้มันปีศาจชัดๆ!'

     แปะๆๆ เสียงปรบมือดังขึ้นหลังจากที่สามคนนั้นทรุดไปแล้ว "แหมๆ"

     "เก่งกว่าที่ฉันคิดอีกแฮะ"

     "ไฮซากิคุง"ร่างบางเรียกชื่อคนๆนั้นเบาๆ

     "ส่วนพวกแกก็กล้ามากเลยนะที่มายุ่งกับ'คนของฉัน'แบบนี้น่ะ"ไฮซากิละสายตาจากร่างบางไปพูดกับสามหน่อที่ทรุดอยู่บนพื้น

     "ข ขอโทษด้วยครับ พวกเราไม่รุ้จริงๆว่านั่นเป็นคนของคุณ"คนพวกนั้นพูดเสียงสั่น

     "งั้นต่อไปนี้ก็รุ้ไว้ด้วยว่าถ้าใครมายุ่งกับคุโรโกะ ฮารุมิล่ะก็มันไม่ตายดีแน่ เข้าใจมั้ย!?"ไฮซากิพูดพร้อมเดินไปหาร่างบาง

     "ท ทราบแล้วครับ"ทั้งสามตอบ

     "ดี ไสหัวไปซะ"

     "ครับ!"พวกนั้นรีบตอบแล้วรีบวิ่งหนีไป

     หลังจากพวกนั้นวิ่งหนีไป "คนของฉันงั้นเหรอ ฉันไปเป็นคนของคุณตอนไหนมิทราบคะ"ร่างบางพูด

     "เฮ้ยๆ ฉันเพิ่งช่วยเธอจากพวกนั้นนะ"

     "...ขอบคุณค่ะ"ร่างบางกล่าวขอบคุณเบาๆ

     "หะ อะไรนะ ไม่ค่อยจะได้ยินเลย"

     "หูหนวกเหรอคะ อ้อ รึว่าเป็นพวกบาปหนา บาปมันเข้าไปอุดรูหูรึว่าไงคะ"ร่างบางประชด

     "ปากร้ายขึ้นนะ ฮารุมิ"

     "...ถือว่าเป็นคำชมนะคะ"

     "ว่าแต่การปฏิวัติวงการบาสของเธอนี่มันก็สุดๆไปเลยนะ อย่างตอนที่ไปอยู่เซย์รินน่ะ เห็นสีหน้าเจ้าพวกนั้นตอนแพ้รึป่าว โคตรสะใจเลยว่ะ"ไฮซากิพูดแล้วยิ้มสะใจเมื่อนึกถึงสีหน้าเจ้าพวกนั้นโดยเฉพาะอาคาชิ

     "ฉันก็แค่อยากให้พวกเค้ารุ้ถึงความเจ็บปวดของผู้แพ้น่ะค่ะ"เมื่อเธอลองนึกถึงสีหน้าของโองิวาระคุงในวันนั้นมันก็อยากให้คนพวกนี้เจ็บปวดด้วยความพ่ายแพ้

     "แล้ว...ตอนนี้เธอเป็นแสงแล้วสินะ แล้วไอ่ดำนั่นล่ะ"

     "อาโอมิเนะ...ไดกิเหรอคะ"ร่างบางถามเพราะไม่แน่ใจสรรพนามที่คนตัวสูงเรียกเท่าไหร่

     "เออน่ะสิ"

     "อืม ฉันไม่ต้องการแสงแบบนั้นหรอกค่ะ"ประโยคที่พูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆแต่เชือดเฉือนหัวใจคนที่พูดถึงอย่างเห็นได้ชัด

     ในขณะที่คนตัวสูงกำลังคิดเห็นใจคนที่ถูกพูดถึง แต่แบบนี้ก็หมายความว่าเค้ายังมีโอกาสทำคะแนนสินะ

     "ไฮซากิคุงคะ ไฮซากิคุง ถึงบ้านฉันแล้ว ขอบคุณที่เดินมาส่งนะคะ"ร่างบางพูด

     "อ่ะ อ้อ ไม่เปนไร"ชิ อยากอยู่ด้วยนานกว่านี้แท้ๆ

     "ฝันดีนะคะ"ร่างบางเอ่ยแล้วยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าบ้านไป

          'โทษทีนะ ไดกิ แต่เหมือนว่าฉันจะมีโอกาสมากกว่านายนะ'