KNB รุ่นน้องวัยใสกระชากใจเหล่ารุ่นพี่ (allkuro)

     หงุดหงิด...นี่คงเป็นคำเดียวที่อธิบายความรุ้สึกของคุโรโกะในตอนนี้ได้ 'ยัยบ้านั่น เจอเมื่อไหร่แม่จะฆ่าให้...'
     "...คุโรโกะ"
     "!...รุ่นพี่นิจิมูระ"
     "...เอ่อออ"ทั้งคู่พูดอะไรกันไม่ถูก
     "ฮารุมิ!"ภาษาญี่ปุ่นออกสำเนียงไปทางคนอเมริกาดังขึ้น
     "Rose...you're late.(โรส เธอมาช้า)"คุโรโกะพูด
     "ohh I'm so sorryyy.forgive me.(โอ้ ชั้นขอโทษจริงๆ ยกโทษให้ชั้นนะ)"โรสพูด
     "ha! you wish(เหอะ ฝันไปเถอะ)"คุโรโกะตอกกลับไป
     "เอ่ออ ขอโทษที่ต้องขัดจังหวะนะ แต่ว่า.."นิจิมูระพูดด้วยสีหน้าเอือมระอาเล็กน้อย
     "oh คุณคงจะเป็นนิจิมูระซัง"สาวต่างชาติพูด
     "อืมใช่...หะ นี่เธอพูดญี่ปุ่นได้!"นิจิมูระถาม
     "so slow คนญี่ปุ่นนี่ความรุ้สึกช้าจังนะ"โรสตอกกลับ
     "...ไปคุยกันในร้านคอฟฟี่ช็อปดีกว่ามั้ยคะ ท่าจะนานนะ"ฮารุมิผู้ถูกลืมพูด
.
.
.
     "แล้วสรุปเธอคือผู้เล่นของทีมปฏิวัติสินะ"
     "yes"จู่ๆโทรศัพท์ของโรสก็ดังขึ้น"Oh I have to go.(อ๊ะ ชั้นต้องไปแล้วล่ะ)"
     "see ya."โรสพูดแล้วเดินจากไป
     "คุโรโกะ ขอถามอะไรหน่อยได้รึป่าว"นิจิมูระถามออกไปยังรุ่นน้อง(ที่เค้าให้ความสำคัญเป็นพิเศษ)
     "ค่ะ"
     "ยังโกรธเจ้าพวกนั้นอยู่รึป่าว"ที่เค้าถามแบบนี้ก็เพราะเป็นห่วงสาวน้อยคนนี้ กลัวว่าจะฝืนตัวเองมากไป เค้าเองก็ยอมรับว่าสิ่งที่เจ้าพวกนั้นทำมันไม่อาจให้อภัยได้
     "ไม่โกรธหรอกค่ะ..."สิ่งที่ร่างบางพูดออกมามันทำให้เค้าโล่งอกไปช่วงนึงแต่ว่า
     "แต่เกลียด"คุโรโกะพูดด้วยใบหน้าเฉยชา
     "..."ไปไม่เปนเลยชั้น นิจิมูระคิด
     "...ตั้งแต่รุ่นพี่ออกไป อะไรๆมันก็เปลี่ยนไป..."คุโรโกะเริ่มระบายความรุ้สึกของเธอ ภาพแต่ละภาพในความทรงจำไหลเข้ามาในหัว
     "เริ่มจากอาคาชิเปลี่ยนเปน'คนนั้น' ทำตัวเป็นราชาสั่งคนอื่นไปทั่ว 'ผมคือคนที่เห็นความสามารถของเธอ เธอต้องทำตามคำสั่งผม' หึ กะอีแค่เห็นความสามารถที่ชั้นรุ้อยู่แล้วยังมาทำเป็นอวดดี..."คุโรโกะพูด สูดหายใจเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ
     "ตามด้วยคนที่ชั้นเชื่อใจที่สุด อาโอมิเนะ 'คนที่จะชนะชั้นมีแค่ชั้นเท่านั้น'อวดดีจริงๆเลยนะคะว่ามั้ย ฮะๆ แสงอะไรนั่นชั้นไม่อยากได้แล้วล่ะค่ะ"เธอหัวเราะแห้งๆ
     "มิโดริมะก็เป็นพวกที่ทำตามคำสั่งของอาคาชิอยู่แล้ว ทำตัวเป็นสุนัขรับใช้ เหอะ น่าสมเพส มุราซากิบาระเองก็ทำตามง่ายๆโดนหลอกใช้ง่ายๆ คิเสะที่บอกว่าจะอยู่ข้างชั้นก็มองข้ามชั้นไปได้ง่ายๆ โมโมอิซังก็ทำตาม...ไอ้บ้าพวกนั้น เอาเถอะ จะไปว่าอะไรก็ไม่ได้ เธอก็แค่กลัว ไม่กล้าพอที่จะขัดขืนเท่านั้นเองนี่นะ ฮะๆๆ" ถึงเธอจะหัวเราะแต่แววตาของเธอมันเต็มไปด้วยความเศร้า ความโกรธ ความผิดหวัง
     นิจิมูระยิ่งฟังยิ่งอยากจะกระทืบเจ้าพวกนั้นที่บังอาจมาเล่นกับจิตใจของเดกคนนี้ เขาเดินไปนั่งข้างๆคุโรโกะแล้วสวมกอดร่างบางเบาๆ
     "รุ่นพี่ นิจิมูระ!"ร่างบางดิ้นไปมา
     "ขออยู่แบบนี้สักพักนะ...คิดถึง"คำพูดหลังนั้นแผ่วเบาแต่ก็ดังพอที่คนในอ้อมกอดจะได้ยิน ร่างบางหน้าเริ่มขึ้นสี เงยหน้าขึ้นมามองคนตัวสูงพองแก้มนึงแววตาเหมือนแมวน้อยที่พยายามขู่ให้กลัว
    'น่ารัก! ใจเย็นไว้ๆ ท่องไว้ นี่มันคอฟฟี่ช็อป ท่องไว้ ชูโซ'
     "...ปล่อยชั้นได้รึยังคะรุ่นพี่"ร่างบางพูด
     "อ่ะ อืม"
     "ชะ ชั้นกลับก่อนนะคะ"ร่างบางก้มหัวให้ก่อนจะรีบเดินออกนอกร้านไป
     "..."นิจิมูระยิ้มบางๆหลังจากร่างบางเดินออกไปแล้ว
'ชั้นขอนำพวกนายไปก่อนนะ'
'ไม่ว่าจะมีสักกี่คนที่อยากได้หัวใจของเด็กคนนี้ไป ชั้นก็จะสู้'
'การแข่งที่มีหัวใจของเธอเป็นรางวัลเริ่มแล้วล่ะ'