KNB รุ่นน้องวัยใสกระชากใจเหล่ารุ่นพี่ (allkuro)

"ฮื้มมม ฮืมมม ฮืมมม"เสียงฮัมเพลงเบาๆดังมาจากสาวผมม่วงร่างสูงเกินผู้หญิงทั่วไป แต่ที่จริงก็หุ่นนางแบบนั่นล่ะนะ
"อ๊ะ"เสียงฮัมเพลงหยุดลงเมื่อยายะสะดุดตากับคนที่เดินมาข้างหน้า
"มุราซากิบาระ..."เธอเอียงคอเล็กน้อยเอ่ยชื่อคนข้างหน้ามาเบาๆ มุราซากิบาระเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆในขณะที่เธอหยุดนิ่งเพื่อดูปฏิกิริยา
ตึก ตึก ตึก
ชายผมม่วงเดินผ่านไปอย่างไม่สนใจใยดี
เธอยักไหล่เล็กน้อยแล้วแกะโลลิป็อปออกมากิน แต่ในขณะที่จะก้าวขาออกไปนั้น
"เน่ ไม่คิดจะ พูดอะไรสักหน่อยเหรอ"เสียงเอื่อยๆของมุราซากิบาระดังขึ้นจากข้างหลัง ขาที่กำลังจะก้าวก็หยุดอยู่ที่เดิม
"จำเป็นด้วยรึไงอ่ะ ฉันไม่ใช่พวกสุมิจังที่จะต้องเป็นฝ่ายบวกก่อนนี่นา การที่รออยู่เฉยๆแล้วเฉือดนิ่มๆให้ตายช้าๆน่ะ อีกฝ่ายมันเจ็บปวดกว่าไม่ใช่รึไง"ถ้าตามที่ฮารุจังพูดล่ะก็นะ
"พูดอะไรไม่รู้เรื่อง"อีกฝ่ายตอบกลับมา
"ไม่ใช่เรื่องของฉันนี่นา"เธอยักไหล่ราวกับไม่ใช่เรื่องของตน
"ฉันจะขยี้ทีมเธอให้แหลกเลย"
"ง้านเหรอ ไม่ใช่มั้ง นายทำไม่ได้หรอก"เธอกลอกตามองบนอย่างหน่ายๆ
"ต้องได้สิ เพราะไม่งั้นคุโรจินคงไม่ยกโทษให้แน่ๆ"มุราซากิบาระก้มมองพื้นเล็กน้อย
'ที่แท้ก็เรื่องนี้เอง?'
"...เน่ สำหรับนายน่ะฮารุจังคืออะไรกันแน่"เธอหันมามองด้วยหางตาเล็กน้อย
"...วานิลา"
"...หะ..."เธออ้างปากค้างจนโลลิป็อปเกือบหลุดออกจากปาก
"คุโรจินน่ะเหมือนวานิลาเลยล่ะ ทั้งนุ่มนวลและก็อ่อนหวาน"ร่างสูงสาธยาย
"..."เธอเงียบไปพร้อมคิ้วที่กระตุกอย่างหนัก
"สรุปก็คือเป็นคนสำคัญนั่นล่ะ เพราะฉะนั้นฉันจะต้องชนะให้ได้"ว่าจบก็เดินจากไป
กรุ๊บ!!!เสียงกัดโลลิป็อปอย่างแรงจนทำให้หลุดออกจากไม้ดังขึ้นตามมาด้วยสีหน้าที่ไม่สบอารมร์อย่างที่สุด
"ไม่สบอารมณ์เลยแฮะ ไอ่หมอนั่น"เธอดึงไม้โลลิป็อปออกมาก่อนจะหักครึ่งอย่างง่ายดาย
.
.
.
"ยาย้าาาา เธอไปไหนมาน่าาา"โรสวิ่งเข้ามากอดเพื่อนสาวสุดสูง
"โรสึจัง แค่ไปกินขนมมานิดหน่อยน่ะ"
"เหห แล้วทำไมต้องออกไปกินข้างนอกด้วยง่า"
"ก็เพราะควีนสั่งห้ามยังไงล่ะคะ"ยูริกะดันแว่น
"โห่ I see."
"จะเริ่มแข่งแล้วนา"คุโรโกะเดินเข้ามาพร้อมบิดขี้เกียจ
"เอ้า ยายะ"คุโรโกะยื่นช็อกโกแลตขนาดพอดีคำให้
"งั่ม ขอบคุณนะฮารุจัง"สอดไส้ด้วย เหมือนกลิ่นวานิลาเลย
"พยายามให้เต็มที่นะ"
'ฮารุจังน่ะ คือช็อกโกแลตต่างหาก'
ปรี๊ดดดดด เริ่มการแข่งขัน
มันไม่ง่ายเลยที่ผู้หญิงจะต้องไปสู้กับทีมที่มีผู้ชายร่างยักษ์ตั้ง3คน แต่สำหรับพวกเราที่ฉีกกฎความเป็นไปได้ทุกอย่างมันก็...นะ
ช็อกโกแลตน่ะ มันน่าหลงใหล
ทั้งหวาน และขม
สุขสมปนทรมานเลยล่ะ
สำหรับเธอ ช็อกโกแลตบ่งบอกถึงตัวตนของคุโรโกะมากที่สุด
มีทั้งด้านที่แข็งแกร่ง และด้านที่อ่อนแอ
มีทั้งความอ่อนโยน และความโกรธแค้น
แต่ทุกอย่างกลับเข้ากันได้อย่างหน้าอัศจรรย์
ปัง!!!เสียงนั่นมาจากการสตีลของคุโรโกะ
อ่า คิดอะไรเพลินไปหน่อยแฮะ
เธอก้มตัวลงเล็กน้อยพร้อมตั้งรับกับการชู้ตของยูริกะที่ชู้ตแม่นเหมือนจับวาง ซึ่งยังไงก็ต้องลงทุกลูกอยู่แล้วล่ะนะ แต่ที่ตั้งท่าแบบนี้เพราะเป็นคำสั่งของโค้ช
ยูริกะกระโดดตัวขึ้นจากพื้นแล้วชู้ตลููกออกไป ลูกบาสหมุนผ่านตามทุกนิ้วเรียวสวยนั่น ลูกบาสลอยโค้งสวยงามเป็นเส้นทางที่ตรงเข้าห่วงอย่างแน่นอน ลูกบาสนั่นในสายตาของพวกเธอมันช่างช้าราวกับสโลโมชั่นอยู่ ยายะมองลูกบาสอย่างเหม่อลอย
'อย่างที่คิดเลย ไม่มีใครหยุดลูกบาสนั่นได้จริงๆ'
ยายะคิดพร้อมค่อยยืดตัวขึ้นหลังจากที่ตั้งท่ามาสักพัก
'ยังไงลูกนี้ก็ต้องล--'
ปัง!!! มีผ่ามือใหญ่ๆเปลี่ยนทิศของบาสไป พลันหมากฝรั่งที่เป่าอยู่ก็แตกทันที
"มุรา..ซากิบาระ..."เธอกัดฟันพูด ไอ่หมอนี่!!!
ตอนนี้โยเซ็นได้ลูกไปแล้ว ฝั่งนั้นเปลี่ยนเป็นเล่นเกมรุก
เมื่อลูกอยู่ในมือของฮิมุโระแล้วล่ะก็ต้องมีการชู้ตอย่างแน่นอน การชู้ตแบบหลอกนั่น
คุโรโกะกระโดดในจังหวะที่หนึ่งหวังเพียงจะดักทางนั่นให้ได้ แต่
"เสร็จฉันล่ะนะ คุโรโกะจัง"
ลูกเล่นเฟคๆถูกชู้ตจริงๆในขณะที่ตัวของคุโรโกะกำลังลงมา แต่การกระโดดจังหวะที่สองของคุโรโกะก็เริ่มขึ้น กระโดดกลางอากาศ
ปัง!!!
"โอ๊ย!"ทั้งสองที่ลงมาแล้วกระแทกกันเองร้องออกมา ตามเกมของที่นี่โยเว็นต้องเสียลูกโทษ(อันนี้เป็นความคิดส่วนตัวของผู้เขียนนะคะ ไม่ได้อ้างจากความเป็นจริง)ลูกบาสถูกปัดกระเด็นไปพร้อมเสียงเป่านกหวีดของกรรมการที่เข้ามาบอกการเสียลูกโทษ
.
.
.
คุโรโกะหมุนบอลไปในมือมองไปที่ห่วง รอเวลาชู้ต
เมื่อลูกบาสลอยไปจากมือ หวังให้มันลงห่วง เราต้องการอีกแค่2คะแนน ไม่จำเป็นต้องลงแบบสวยๆ แต่ทว่าลูกบาสน่ะกลับไม่ลงซะนี่
"รีบาวน์!!!"คำพุดออกมาจากปากของคุโรโกะตั้งแต่ลูกยังไม่ลอยไปถึงห่วง เธอรู้ รู้อยู่แล้ว มันไม่ลงหรอก ให้ตายสิ!
ยายะก็รีบกระโดดรีบาวน์ทันทีที่สิ้นเสียงนั้นมือเดียวที่สามารถจับลูกไว้ได้อย่างมั่นคงหวังกดมันลงห่วงแต่ว่ามืออีกมือนึงก็พยายามดันมันออก
"ไม่ให้หรอกน่า!"มุราซากิบาระพูด
"อย่ามาขวางนะ!!!"เธอพูดพร้อมใช้แรงทั้งหมดที่มียัดลูกลงห่วงไป
99:0
"...เยี่ยมมมมม!!!!!"เมื่อลูกนั้นลงห่วงไปพวกเธอก็กู่ร้องออกมาด้วยความดีใจ
หลังจากนั้น...
"นี่ ควีนคะ ทำไมคุณถึง...พลาดล่ะ"เธอถามออกมาด้วยความเป็นห่วงภายใต้ใบหน้าเรียบนิ่งแบบนั้นน่ะตอนนี้กำลังกังวลอยู่
"อ่า..ลูกชู้ตนั่นน่ะเหรอ ฉันคิดถึงเรื่องๆนึงน่ะ..."
.
.
.
ตอนที่กรรมการเข้ามาบอกให้ลูกโทษกับฉัน
"นี่ คุโรโกะจัง ทำไมตอนนั้นถึงกระโดดครั้งแรกล่ะ ทั้งๆที่รู้ว่าลูกชู้ตของฉันน่ะ มันเฟ--"เสียงทุ้มพูดขึ้นเบาๆ
"ลูกเฟค...สินะคะ มันเป็นนิสัยล่ะมั้ง ทั้งๆที่รู้ว่านั่นคือภาพลวงตา คือการหลอกลวงให้หลงกล ทั้งๆที่รู้แบบนั้น แต่ก็ยังวิ่งเข้าหา ในตอนที่กระโดดครั้งสุดท้ายก็ต้องรับรู้ความจริงว่าไม่สามารถกลับไปแก้ไขได้..."เธอพูดร่ายยาวเหมือนกับว่าที่เธอพูดนี้เปรียบกับบางสิ่ง
"..."
"แต่การกระโดดครั้งที่สองน่ะมันทำให้รู้ว่าฉันยังสามารถแก้ไขอะไรหลายๆอย่างได้อยู่...ล่ะนะ"เธอยิ้มฝืนๆออกมาเลกน้อยทำเอาใจเค้ากระตุกวูบ ไม่ชอบรอยยิ้มแบบนั้นเลยจริงๆ
"ทุกๆคนเค้าไม่ได้หลอกลวงเธอหรอกนะ"เขายิ้มหวานให้กำลังใจ
.
.
.
"หึ...คนโกหก..."เธอยิ้มเล็กน้อย