KNB รุ่นน้องวัยใสกระชากใจเหล่ารุ่นพี่ (allkuro)

ครืดดดด ครืดดดด
เสียงขีดเขียนของปากกาดังขึ้นในห้องพักนักกีฬาของทีมปฏิวัติ ร่างบางผมฟ้าถอนฟ้าใจเล็กน้อยก่อนจะมองบอร์ดด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง แล้ววางปากกาไว้แล้วถือลูกบาสเดินออกไป
เมื่อคุโรโกะเดินออกไปก็เผยให้เห็นบอร์ดที่เหมือนเป็นรายชื่อของเหยื่อในหนังฆาตกรรมอะไรอย่างนั้น แล้วชื่อที่ถูกขีดฆ่าไปคือ คิริซากิไดอิจิ และ เซย์ริน
.
.
.
เมื่อแข่งไปแค่สองเกม ก็มีข่าวแพร่ไปทั่วด้วยความรวดเร็ว จนมีคนเรียกแมตช์นี้ว่า ศึกปฏิวัติ และเมื่อรู้ว่าต่อไปเธอจะแข่งกับอาคาชิ จักพรรดิไร้พ่าย ที่ล่ำลือกันในญี่ปุ่น ก็มีคนเรียกแมตช์นี้ว่า ศึกชิงบัลลังค์ราชันย์ เฮ้อ คนหนอคน ช่างไม่รู้อะไรเสียเลย ฉันไม่ได้ต้องการตำแหน่งราชันย์อะไรนั่นหรอก ฉันแค่อยากจะแก้แค้นก็เท่านั้นเอง
'...ถ้าชัยชนะคือลมหายใจล่ะก็...'จู่ๆเสียงของใครบางคนก็ดังขึ้นมาในหัว เป็นน้ำเสียงที่อบอุ่นทำให้เธอลืมทุกอย่างได้และทำให้เธอใจเย็นลง
"มันก็เป็นได้แค่สิ่งที่ไม่ยั่งยืนเหมือนชีวิตมนุษย์นั่นล่ะ..."เธอต่อประโยคในใจของเธอ พร้อมหลับตาลงซักพักลืมทุกอย่างที่อยู่รอบกาย เสียงเชียร์ค่อยๆหายไป เธอกำลังอยู่คนเดียวในความมืด
     'ถ้าเป็นฮารุมิล่ะก็จะต้องทำได้แน่'
     'อย่าร้องไห้สิ ฉันยังอยู่ตรงนี้นะ จะปกป้องเธอเอง'
     'อย่าหักโหมล่ะฮารุมิ'
               'เพราะเธอคือคนสำคัญของฉัน'
อาา คนๆนี้อบอุ่นจริงๆนั่นล่ะ ความทรงจำแบบนี้ไม่อยากจะลืมไปเลยนะ คนๆนั้นจะลืมเธอไปรึยังนะ จะเป็นยังไงบ้าง จะจำเรื่องแบบนี้ได้อยู่รึเปล่า
อยากเก็บเอาไว้ จะจดจำสิ่งที่มีให้กันมา ทุกครั้งที่หลับตา
เธอลืมตาสีอความารีนขึ้น จ้องมองไปยังทีมตรงข้าม พลันอาคาชิก็หันมาสบตาในวินาทีนั้นเหมือนกับสิ่งรอบตัวหยุดนิ่งไป อาคาชิมองเธอด้วยสายตาที่ร้องขอให้เธอกลับมาเป็นเหมือนเดิม เหมือนเดิม งั้นเหรอ อยากจะแค่นเสียงหัวเราะออกมาชะมัด แต่ว่า ทำไมเสียงถึงไม่ออกมาเลยนะ ทำไมเราถึงลังเลล่ะ ทำไมกัน ความคิดที่ตีกันในหัวทำให้เธอเหมือนโดนดูดลงไปในความมืด ไม่มี ไม่มีเสียงเลย ทำไมล่ะ ฉันเลือกเดินทางผิดเหรอ ถ้างั้นแล้วทางที่ถูกล่ะ?
ใครกันแน่ที่อยากจะฆ่า
ใครกันแน่ที่อยากจะปกป้อง
kill or not
yes or no
. . . Yes คำตอบมันถูกกำหนดไว้อยู่แล้ว มีแต่ต้องฆ่าเท่านั้น เธอเลือกเดินทางนี้แล้วนี่ ไม่สามารถกลับไปได้อีกแล้ว
ในที่สุดคำว่าเพื่อนก็จบแล้ว
ในตอนนี้ไม่แกก็ฉัน ระหว่างเราคนนึงต้องตาย