KNB รุ่นน้องวัยใสกระชากใจเหล่ารุ่นพี่ (allkuro)

     "what the hell is this!?(นี่มันบ้าอะไรวะเนี่ย)"โรสพูดคำอุทานที่ออกแนวหยาบเล็กน้อยออกมาเมื่อพวกเธอมาถึงโรงยิมก็กลับเห็นทุกๆทีมซ้อมกันอย่างเอาจริงเอาจัง แต่ประเด็นคือปกติพวกเธอจะมาเป็นทีมแรก แล้วใครเปิดโรงยิมให้คนพวกนี้
     "นี่ โค้ชคะ นี่มันเกินไปแล้วนะคะ!?"สุมิเระหันไปหาโค้ชสาวที่ยืนมองการฝึกซ้อม กลายเป็นจุดสนใจของคนในโรงยิม
     "no no no ไม่เปนไรหรอกน่า"เจสกล่าวด้วยสีหน้าสบายๆ
     "แต่ว่ามันเกินหน้าเกินตาพวกเราไปหน่อยนะคะ"ยูริกะพูดพร้อมเหล่มองทีมอื่นเล็กน้อย
     ตอนนี้สาวๆทีมปฏิวัติโต้เถียงกับโค้ชสาวอย่างเอาเป็นเอาตายไม่มีใครยอมใคร
     ตึง!!! เสียงดั้งก์ลูกบาสที่ดังสั่นสะเทือนไปทั้งโรงยิมทำให้ทุกคนสะดุ้งตกใจแล้วหันไปมองที่ต้นเสียง
     "ฟู่ว น่ารำคาญน่า จะเถียงกันให้มันได้อะไร"คุโรโกะสูดหายใจเล็กน้อยก่อนพูด
     "แต่ว่ากัป...ตัน"คำพูดของสุมิเระสะดุดไปเมื่อเห็นแววตาที่มองมา
     "แต่ว่าอะไรเหรอ สุมิเระ"คุโรโกะเดินมาประจัญหน้ากับสุมิเระ
     "ป เปล่า...ค่ะ"เธอเริ่มรุ้สึกแล้วว่าตอนนี้กัปตันของเธอก็หงุดหงิดไม่แพ้กัน
     "เธอคิดว่ามันไม่แฟร์ที่โค้ชให้คนพวกนี้ซ้อมก่อนสินะ ฉันเองตอนนี้ก็หงุดหงิดไม่แพ้กันหรอกนะ แต่มันเป็นสิ่งที่ดีต่อพวกเค้าแล้วนี่ เราเองก็ไม่ได้เสียอะไรด้วย"คุโรโกะพูด
     "ไม่เสียอะไรงั้นเหรอ คนพวกนี้อาจจะอ่านเกมเรา รูปแบบการเล่นของเราก็ได้นะ ฮารุมิ"เอริกะพูด     
     "...ใครล่ะ"
     "หะ"
     "ใครกันเหรอที่สามารถอ่านเกมของเราได้ ริโกะซัง? โมโมอิซัง? หึ อ่อนหัดกันทั้งนั้น คนพวกนี้ความสามารถไม่ถึงหรอก อย่ากังวลเลยน่า"คุโรโกะถามกลับ
     "...ฮารุจัง/กัปตัน/ฮารุมิ/ควีน..."
     "ฉันน่ะเชื่อใจในทุกคนนะ เชื่อว่าจะต้องชนะแน่ๆ"คุโรโกะพูดด้วยรอยยิ้มอ่อนๆ
     "ไม่ใช่แค่เพื่อเรา แต่เพื่อคนๆนั้นด้วย เพราะงั้น..."คุโรโกะที่แววตาดูเศร้าลงเมื่อพูดถึงคนๆนั้น
     "oh,don't say anything.we get it.don't worry,Harumi.(ไม่ต้องพูดแล้วล่ะ เราเข้าใจดี อย่ากังวลเลยน่าฮารุมิ)"โรสขัดขึ้นมา
     "you hear that,huh?don't make Harumi disapoint,okay?(ได้ยินที่พูดใช่ป่ะ อย่าทำให้ฮารุมิผิดหวัง เข้าใจ๊)"โรสพูดพร้อมเดินไปกอดคอฮารุมิตบไหล่2-3ที
     "...อย่ามาขัดจังหวะซึ้งสิโว้ยยยย"เอริกะชกโรสปลิวขึ้นฟ้า
     "พูดไม่ดูจังหวะซะเล้ย เธอเนี่ยบ้าจริงจริ๊ง"เอริกะที่ดูองค์ลงแล้วพร้อมที่จะกระทืบคนตลอดเวลาจนยายะต้องเข้ามาล็อคตัวไว้
     "ฉันชักจะเครียดซะแล้วสิ"ฮารุมิมองภาพตรงหน้าพร้อมคิ้วกระตุกนิดๆ แต่ก็หัวเราะออกมาเบาๆ จนรุ่นปาฏิหารย์มีความคิดเดียวกันเกิดขึ้น
     'รอยยิ้มนั่นที่เราทำลายไป'
     'ความสนุกสนานเป็นกันเองที่เราเลือกจะเฉยชาใส่'
     'ความอ่อนโยนที่อีกฝ่ายยื่นมาให้แต่เรากับทิ้งไปอย่างไม่ใยดี'
     'เสียงหัวเราะที่เราน่าจะได้รับมันถ้าหากเราไม่ทอดทิ้งอีกฝ่าย'
     'ความเข้าใจกันที่เกิดจากความสนิทสนมจนกลายเป็นมิตรภาพดีๆ'
'นี่เรา...ทำอะไรลงไป'
     ทีมปฏิวัติที่สังเกตุแววตาที่มองมาที่คุโรโกะมาได้สักพักก็เริ่มนึกถึงวันที่พบกับฮารุมิครั้งแรกความรุ้สึกแบบครอบครัวที่มีมันสนิทกันจนอยากจะตัดขาด
'เพิ่งจะรู้สึกรึไง ว่าพวกแกนั้นแหละที่เป็นต้นเหตุ'