BADBOY VS MAFIA...ผมหลงรักน้องสาวมาเฟีย

                ถนนสายระหว่างบ้านไปโรงเรียน KZ’shool
 
“เฮ้ออออ!!” เด็กสาวที่กำลังเดินไปโรงเรียนใหม่ แต่ก็ต้องหยุดและถอนหายใจเพราะคนที่กำลังตามเธอมาเพราะทำสั่งของพี่ชายแต่เธอก็ไม่อยากจะให้เขาไปด้วย
 
 
“พี่เขื่อนจะตามแต็งอีกนานไหมคะ จะตามไปถึงไหนจะเฝ้าทั้งวันเลยเหรอไงกัน??” เธอตัดสินใจถามชายคนที่เดินตามเธอมาด้วยตลอดทางระหว่างบ้านมาโรงเรียน
 
 
“แต็งกิ้วรู้??” เขื่อนเอ่ยถามน้องสาวของเพื่อนที่เขาแอบเดินตามมาค่อยดูแลตามคำสั่งของเพื่อนหนุ่มอย่างโทโม
 
 
“แฮ่! นี่พี่คิดจะปิดไว้เหรอ?” เด็กสาวเอ่ยถามคนตรงหน้าอย่างต้องการคำตอบ
 
 
“พะ พี่ คืออออ…” เขื่อนอึกอักเพราะความนั้นได้แตกไปเรียบร้อยแล้ว
 
 
“พี่โทโมะสั่งมาใช่ไหม? แต็งขอนะพี่เขื่อน อย่าตามมาคอยเฝ้าได้ไหม คร๊า” เธอส่งสายตาอ้อนวอนสุดฤทธิ์
 
 
“คงไม่ได้อะ ถ้าพี่ไม่เฝ้า ไม่ดูเกิดแต็งเป็นอะไรตอนกลับบ้านมีหวังพี่ตายแน่ๆเลย ” คำตอบนั้นทำเอาเด็กสาวทำแก้มป่องหน้าบูดเดินต่อไป ระหว่างที่เดินไปเธอคิดแผนเด็ดๆเลยแวะเข้าห้องน้ำสาธารณะระหว่างทางเพื่อเริ่มแผนของเธอทันที
 
“ฮัลโหลพี่เฟย์เหรอคะ ช่วยอะไรแต็งหน่อยได้ไหมอ่า ช่วยเอาพี่เขื่อนไปทีแต็งไม่อยากให้มองว่าแต็งเป็นคุณหนูที่ต้องให้คนมาค่อยตามเฝ้านะนะ โห พี่เฟย์นะ มานะ นะนะ เย้!! จ้า มาเลยนะ” หลังจากโทรศัพท์เสร็จเธอก็ออกมายืนคอยนางฟ้าที่จะมาช่วยเธอจากเสือป่าที่เจ้าป่าอย่างพี่ชายเธอฝากให้มาคอยตามเฝ้า
 
 
“น้องแต็งไม่รีบไปเหรอเดียวสายนะ” เขื่อนเอ่ยถามน้องสาวเพราะหลังจากที่เธอออกมาจากห้องน้ำก็ยืนตรงนี้มาประมาณ 15 นาทีได้แล้ว
 
 
                ปรี๊นนนนนนน ปรี๊นนน ^_^ จู่ๆเสียงสวรรค์ของเด็กสาวก็ดังขึ้น
 
“ฝากไปด้วยนะคะ พี่เฟย์แต็งไปล๊า สวัสดีคะ ^^” เธอรีบวิ่งไปจากตรงนี้ทันทีโดนไม่สนใจคนข้างหลงเลย
 
 
“แต็งกิ้วตัวแสบบบบบบบบบบบบ!!” เขื่อนบ่นอุบทันทีที่เธอวิ่งหนีเขาไป เขาที่กำลังจะวิ่งตามไปก็ต้องชะงักเมื่อมือของแฟนสาวเขาจับเอาไว้ซะก่อน
 
 
“ปล่อยน้องไปเถอะน๊า แหม๋เด็กก็ต้องเบื่อเป็นธรรมดาที่มีคนคอยตามเฝ้า ทำอะไรก็ไม่ได้ ก็เหมือนนายตอนเด็กไง จริงไหม?” เฟย์เอ่ยถามแฟนหนุ่ม
 
 
“มันก็จริงแต่ว่า!!”
 
 
“พาฉันไปซื้อของเดี๋ยวนี้!!” พร้อมกับยื่นกุญแจรถให้กับแฟนหนุ่ม เขาจำใจรับมาแต่โดยดีและขึ้นรถและขับออกไปอย่างรวดเร็ว!
 
 
 
 
                ณ สนามหน้าเสาธง KZ’shool  เต็มไปด้วยนักเรียนมากมาย ไม่ว่าจะเป็นนักเรียนที่กำลังเล่นออกเหนื่อยตอนเช้า อย่างเตะฟุตบอล เล่นบาส และก็มีนักเรียนกลุ่มที่นั่งอยู่บนสแต็นเชียร์ข้างสนามบาส่งเสียงเอ่ยแซวนักเรียนสาวที่เดินไปผ่านผ่านมา บ้างก็มีกลุ่มสาวๆกรี๊ดให้กับพวกเขา
 
 
“นี่พวกนาย!อย่าเสียงดังได้ปะพวกฉันอ่านหนังสืออยู่เกรงใจพวกฉัน 4 คนบ้างดิ!! โดยเฉพาะนายมาร์คหุบปากเน่าๆของนายบ้างก็ดีนะกลิ่นมาโชยมาละ อี๊!! เหม็นอ่ะ” เบนซ์เพื่อนสาวกลุ่มเดียวกันพูดกัดมาร์ค
 
 
“ยัยเบนซ์! ไม่สวยก็อย่ามาพูดเงียบปากไปเธอนะ”
 
 
“มาร์ค!! = =* ”
 
 
“เบนซ์! คาบเช้าพวกฉันไม่เข้าเรียนนะ ไม่อยากเจอหน้าไอ้อาจารย์ที่ทำเก็กนั้น!” เติร์ดที่นั่งเงียบไม่พูดอะไรตั้งแต่มาถึงก็เอ่ยขึ้นขัดบทสนทนาของคู่กัดเพราะไม่อยากให้ทะเลาะกัน
 
 
“แต่ว่า?” เบนซ์หยุดบทสนทนากับมาร์คและหันมาพูดกับเติร์ดแทน
 
 
“น่า เบนซ์ถ้าเธอไม่อยากเห็นพวกฉันต้องทำฑัณบนนะ ขอแค่คาบนี้เถอะ” ปีเตอร์ที่นั่งข้างเติร์ดกระโดดลงจากสแตนลงมาตรงหน้าเบนซ์
 
 
“ก็ได้แต่!!! ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ ไม่งั้นฉันจะฟ้องอาจารย์ประจำชั้น!!”  เบนซ์จำใจต้องยอมเพื่อนหนุ่มแต่ก็ไม่วายทิ้งข้อตกลงไว้อีก
 
 
“อื้ม!” เติร์ดตอบเพื่อนสาวไปสั้นๆพร้อมลุกขึ้นเดินไปทันที
 
 
“ไปก่อนนะยัยซอมบี้เบนซ์ บายยย!!” มาร์คที่กำลังเดินตามไปพร้อมกับเพื่อนๆ ก็หันมาทิ้งท้ายให้เบนซ์ได้ฉุนอีกครั้ง
 
 
“ไปเลยไป!” เบนซ์วิ่งไล่เตะมาร์ค
 
 
“เฮ้ยยย!!! ฮ่าๆๆๆ ไปเก่านะรถเต่า ฮ่าๆๆๆๆๆ” มาร์ครีบวิ่งรีบเบนซ์และตามกลลุ่มเพื่อนไปในที่สุด
 
 
“แฮ่กๆ เหนื่อย ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้มาร์คบ้า!!!”
 
 
 
 
 
                อีกฝากหนึ่งของโรงเรียนเด็กผู้หญิงชั้นม.5 ที่กำลังเดินหาอาคารสำนักงานก็พยายามที่จะถามทาง เพื่อนๆ บางคนก็ต้อนรับและตอบเธอย่างเป็นมิตร บางก็มองเธอแปลกๆ บางก็พูดจาจิกกัดใส่เธอมันทำให้เธอไม่ค่อยอยากจะถามทางสักเท่าไหร่ เธอพยายามเดินหาเองโดนไม่พึ่งคนอื่นมากที่สุด แต่เธอไม่เคยมาที่โรงเรียนนี้เลยสักครั้งมันทำให้เธอเดินหลงลึกเข้ามาในที่แปลกๆ แต่มันสงบมากเพราะที่แห่งนี้ไม่มีใครกล้าที่จะเข้ามามากหนัก
 
 
“เจ้ากระต่าย ^^ น่ารักจังมานี้น๊า ^^” เธอพยายามวิ่งไล่จับเจ้ากระต่ายที่อยู่ในสวนแห่งนี้ จนลืมไปว่าเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วเธอพยายามตามหาอาคารอาคารหนึ่ง
 
 
“นี้แหน่ะจับได้แล้ว อู้ย อุ้ย!” เธอจับส่วนหูของมันได้แต่เจ้ากระต่ายพยายามที่จะกระโดดหนีเธออีกครั้ง เธอเลยเลื่อนตัวไปตามที่เจ้ากระต่ายกระโดดไป เลยทำให้เธอหกล้มในท่าจับกบทันที
 
 
“จะหนีไปไหนพ้น อิอิ เจ้าชื่ออะไรน๊า”
 
 
                ในสถานที่เดียวกันแต่ต่างระดับ
 
 
“เสียงใครอ่ะ?” มาร์คเอ่ยเมื่อได้ยินเสียง เสียงหนึ่ง
 
 
“เสียงผู้หญิงด้วยว่ะ ใครว่ะ ปกติก็ไม่มีใครกล้าที่มาที่ลับของพวกเรานี้หว่า?” ปลื้มเอ่ยเสริมอีกคนทั้งหมดจึงก้มดูตามเสียงหัวเราะใต้ต้นไม้ที่พวกเขานั่งอยู่
 
 
                เวลาล่วงเลยไปประมาณ 20 นาที หญิงสาวข้างล่างก็ไม่มีทีท่าว่าจะไปไหนแถมนี้ก็จะหมดคาบเรียนที่ 1 แล้วด้วย
 
 
“เอาไงดีว่ะยัยนี้ก็ไม่มีทีท่าว่าจะไปไหนเลย ถ้าเกิดรู้ว่าพวกเราโดนเรียนมาที่นี้มีหวังที่ลับคงไม่ลับอีกแล้วว่ะ” ปอเช้ เอ่ยถามเพื่อนๆที่นั่งรอดูสถานการณ์บนต้นไม้ใหญ่ที่พวกเขาชอบขึ้นไปนอน
 
 
“เอ่อ เอางี้ เอาหูมา” มาร์คที่มีความคิดดีๆก็บอกแผนการให้เพื่อนๆได้ทราบ
 
 
“ผีเนี่ยนะ ปัญญาอ่อนว่ะ ใครเขาจะเชื่อ” ปีเตอร์ ตบหัวมาร์คไป แต่ก็ยอมทำตามแผนนั้นอย่างจำใจ
 
 
                ฮึบบบบ!! ฟุบ! จู่ๆ มาร์คก็กระโดดไปยังหน้าเธอพร้อมกับทำตามแผนที่เตรียมไว้ พร้อมเติร์ดและคนอื่นๆกระโดดตามลงมาเป็นลำดับ
 
 
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!! อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” เธอโยนเจ้ากระต่ายที่เมื่อกี้เธออุ้มอยู่ใส่หน้ามาร์ค พร้อมกับกระโดดสวมกอดคนที่พึ่งกระโดดตามลงมาทีหลังอย่างเติร์ดเข้าพร้อมกับร้องด้วยความตกใจกลัว
 
 
“เธอ ชูวว์!”  ปีเตอร์รีบกระโดดมาปิดปากหญิงสาวที่กำลังร้องแหกปากด้วยความกลัวอย่างรวดเร็วเพราะถ้าไม่อย่างนั้นเสียงนั้นจะทำให้คนแหมาที่แห่งนี้
 
 
                หญิงสาวตั้งสติมองคนตรงหน้าเธอผ่านสิ่งที่เธอกำลังกอดอย่างมีสติอีกครั้งเพื่อดูให้แน่ใจ
 
 
“พวกฉันไม่ใช่ผี เธอห้ามโวกเวกเข้าใจมั้ย!!” ปีเตอร์เอ่ยพูดกับหญิงที่เขากำลังปิดปากอยู่
   
            
                เมื่อเธอเห็นคนตรงหน้าอย่างชัดเจนแล้วว่าไม่ใช่สิ่งที่ไม่มีตัวตนเธอก็ทำมือ OK ตอบเขาไปและเงียบเสียงตามที่ชายตรงหน้าเธอบอก
 
 
“นี่ๆๆๆ แล้วเธอจะปล่อยเพื่อนฉันได้ยังห้ะ!!” มาร์คที่โดนกระต่ายขวนหน้าอุ้มกระต่ายพร้อมกับเอ่ยถามหญิงที่กอดเพื่อนเขาไว้แน่น อย่างเอาเรื่อง
 
 
                เมื่อสิ้นคำถามนั้นเธอค่อยเลื่อนหน้าออกจากไหล่กว้างของคนที่เธอกำลังกอดอย่างช้าๆ และมองหน้าชายตรงหน้าอย่างกล้าๆ กลัวๆ
 
“เออะ! อึ้ย!” เธอผละออกจากเขาและรีบวิ่งหนีไปทันที ทิ้งกลุ่มชายที่เธอเจอไว้อย่าง งงๆ
 
 
“อะไรว่ะ ไม่คิดว่าจะมีคนแปลกๆแบบนั้นด้วย” มาร์คบ่นอุบทันทีทีหญิงสาววิ่งหลับลับสายตาไป
 
 
“ฮ่าๆๆๆ หน้าเองไอ้มาร์ค ฮ่าๆๆๆๆๆ” ปอเช้พูดจบทุกคนก็หันหน้ามามองมาร์คทำเอาหัวเราะกันยกใหญ่เพราะหน้าของมาร์คนั้นมีรอบขวนอยู่เต็มใบหน้า
 
 
“รีบไปเถอะเดียวเบนซ์ก็โทรมาตามอีกเร็ว” เติร์ดพูดขึ้นและเดินไปทันที
 
 
“เฮ้ยๆเติร์ด เมื่อกี้นี้แนบเนื้อดีไหมว่ะ ??” ปอเช้เอ่ยถามเพื่อนหนุ่มที่เดินนำออกมาก่อนอย่างสงสัย
 
 
“อะไร? แนบเนื้อว่ะ” เติร์ดย้อนถามกลับเพราะเขาไม่เข้าใจคำถามที่เพื่อนหนุ่มเอ่ยถาม
 
 
“เอ้าก็กอดเมื่อกี้ไงรู้สึกยังไงว่ะ น่าตาเขาก็ดูน่ารักดีนะ ติดตรงที่เตี้ยไปหน่อยเท่านั้นแหละ” ปีเตอร์พูดเสริมอีกคนหนึ่ง
 
 
“ถามทำไมว่ะ? พวกแกก็รู้ว่าไอ้เติร์ดนะไม่ค่อยสนใจผู้หญิงที่ไหนแบบจริงๆจังๆสักครั้งหนึ่ง” มาร์คที่เดินตามหลังมาก็พูดขึ้น
 
 
“ใช่ ผู้หญิงนะมันก็น่ารำคาญเมื่อกันทุกคนนั้นละ!! ไปเรียนๆ” เติร์ดพูดทิ้งท้ายและเดินไปอย่างไม่สนใจทำให้เพื่อนๆหันมองหน้ากันแบบอึนๆในคำพูดของเพื่อนหนุ่ม
 
 
                Thank You Part  13:00
 
                ตอนนี้ฉันกำลังเดินตามอาจารย์ไปยังโรงยิมของโรงเรียนโดยฉันก็ทำตัวเป็นเด็กที่น่ารักด้วยการช่วยอาจารย์ถือของที่อาจารย์เตรียมสอนคาบบ่ายวันจันทร์ของห้องเรียนฉันเป็นวิชาพละจังหวะนั้นเพื่อนๆกำลังเล่นบาสกันอยู่ฉันที่เดินตามอาจารย์ไปอย่างสงบก็เจอเข้ากลับเหตุการณ์ไม่ขาดฝันไว้มาก่อนเลยคือ
 
 
“ไอ้เติร์ดรับบบบ!!” เสียงเพื่อนที่กำลังเล่นบาสอยู่เรียนชื่อเพื่อนให้รับลูกบาสแต่ฉันก็ไม่ได้คิดอะไรเดินตามอาจารย์ไปต่อ แต่ทว่า จู่ๆร่างของฉันกระเด็นไปพร้อมกับอุปกรณ์การสอนของอาจารย์ทันที
 
 
“โอ้ยยย!!” ตอนนี้ฉันอยู่ในท่านั่งจับกบเลยก็ว่าได้นะ เพราะมีร่างร่างหนึ่งกระแทรกตัวฉันเต็มแรงจนหัวเข่าฉันกระแทรกกับพื้นเต็มแรง
 
 
“ศิลป์ชนก!! หนูเป็นไรไหมลูก!!” อาจารย์ถามฉันด้วยน้ำเสียงที่ตกใจอย่างมาก และตอนนี้ก็มีแต่คนมุ่งดูฉันอยู่เต็มไปหมดเลยก็ว่าได้ บางคนก็หัวเราะ บางคนก็แอบซุบซิบอะไรเต็มไปหมดคงจะเห็นฉันเป็นเด็กใหม่สินะ แถมยังซุ่มซามอีกด้วย
 
 
“มะ ไม่เป็นไรคะอาจารย์” แต่มันก็เจ็บเหมือนกันแหะ
 
 
“มีไรกันว่ะไอ้เติร์ด” ฉันได้ยินเสียงชายคนหนึ่งถามกอดคอถามเพื่อนเขาอย่างตกใจ และเขาก็หันมามองฉัน
 
 
“เธอ ! ยัยคนเมื่อเช้า!!” กลุ่มคนเมื่อเช้าที่เห็นหน้าฉันก็เอ่ยพร้อมกันอย่างตกลงปงใจเว้นแต่คนที่กำลังถือลูกบาสเอาไว้ รู้สึกว่าเขาจะชื่อเติร์ดใช่ไหมนะ
 
 
“รู้จักกันเหรอจ๊ะ?” อาจารย์ประจำชั้นก็ถามขึ้น
 
 
“ไม่คะ/ครับ!!” ฉันและกลุ่มชายเมื่อเช้าตอบพร้อมกันอย่างตั้งใจ พร้อมกันหันหน้าหนีไปคนละทิศละทาง
 
 
“แหม๋ๆพร้อมใจกันตอบเชียวนะ เอาละๆ ไปๆเข้าแถวเรียงหน้ากระดานเลยนะนักเรียนห้อง A ส่วนห้องC ก็แยกย้ายกลับไปเรียนได้แล้วนะจ้ะ” อาจารย์พูดจบเพื่อนๆก็เข้าแถวนั่งเรียงแถวเป็นหน้ากระดานตามที่อาจารย์บอก ยกเว้นฉัน
 
“นักเรียนเคารพ! สวัสดีครับ/คะ” หัวหน้าห้องเรียนรูปร่างน่าตาดีผิวเข้มเธอเป็นผู้หญิงที่ดูมีเสน่ห์มากและเธอก็ยังเป็นคนที่นำทีมเพื่อนๆได้อย่างดีเยี่ยม ทุกคนเกรงใจเวลาเธอพูดทุกครั้งรวมถึงคนกลุ่มนั้นด้วย
 
 
“เอาละๆ วันนี้อาจารย์มีเพื่อนใหม่มาแนะนำให้ทุกคนรู้จักด้วยก่อนที่จะเริ่มเรียนกัน”
 
 
“ที่เมื่อเช้าอาจารย์หมายถึง คือเด็กคนนี้เหรอคะ ^^”
 
 
“อะไรเหรอเบนซ์” ชายคนที่ฉันโยนกระต่ายใส่หน้าเขาเมื่อเช้าทำท่าทางกระซิบกระซาบถามผู้หญิงที่เป็นหัวหน้าชั้นเรียน
 
 
“ก็เด็กใหม่ไง …..”
 
 
“แนะนำตัวเลยจ๊ะ” อาจารย์ผายมือพูดกับฉันและเปิดโอกาสให้ฉันแนะนำตัวกับเพื่อนๆ
 
 
“สวัสดีคะ ฉัน ชื่อ ศิลป์ชนก ไทยานนท์ ชื่อเล่น แต็งกิ้ว ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ” ฉันยิ้มให้กับทุกคน
 
 
“ชื่อแต็งกิ้วเหรอพวกฉันนึกว่าชื่อจิ๋วซะอีก ตัวเล็กนิดเดียวเอง ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ”  ฉันมองหน้าเขาแบบงงๆ ทำไมเหรอใช่สิฉันตัวเตี้ยนี้น่า
 
 
“พวกนี้นี่จริงๆเลย ปอร์เช่ แซวเพื่อนหนักเธอไปวิ่งรอบสนามบาสเลยคนแรก แล้วทุกคนก็วิ่งตามไป 3 รอบปฏิบัติ!! ศิลป์ชนกหนูด้วยนะ” อาจารย์หันมาพูดกับฉันฉันพยักหน้ารับและออกวิ่งไปเป็นคนสุดท้าย
 
 
                18:00 น. ณ บ้านไทยานนท์!
 
“ฉันบอกแกว่ายังไงว่ะไอ้เขื่อน!! ให้ตามน้องฉันดีๆ ทำไมแกปล่อยให้น้องฉันไปโรงเรียนคนเดียว!! ห๊ะ!!” ฉันที่กำลังจะเดินเข้าบ้านมาก็ต้องเจอกับระเบิดลูกใหญ่พี่ชายที่กำลังอาละวาดเพื่อนหนุ่มอย่างพี่เขื่อนอยู่
 
 
“จะเสียงดังทำไมพี่โทโมะ พี่เขื่อนไม่ได้ผิดอะไรแต็งแค่ไม่อยากให้ใครตามไปก็เท่านั้น แต็งไม่อยากทำตัวเป็นคุณหนูที่วันๆต้องมีคนมาค่อยตามค่อยเฝ้า มันเบื่อเข้าใจไหม!!”  ฉันพูดขัดพี่ชายที่กำลังว่าพี่เขื่อน
 
 
“ยัยตัวดีกลับมาแล้วเหรอห๊ะ!!”
 
 
“โอ้ย! ฉันเจ็บนะพี่!!” จู่ๆพี่โทโมะก็เข้ามากระชากแขนของฉันอย่างรวดเร็วและบีบไว้แน่น
 
 
“โทโมะ! แก้วว่าใจเย็นๆก่อนนั้นน้องนะ” พี่แก้วเห็นก็ทนไม่ได้ที่จะเข้ามาช่วยฉันเอาไว้
 
 
“ไม่ต้องไปพูดอะไรหรอกคพี่แก้วพี่โทโมะเขาก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว ขี้โมโห บางทีมันก็ไร้สาระปล่อยนะ!” ฉันสะบัดมือของพี่ชายออกอย่างแรง
 
 
“พาร์ท กรีน!! แกสองคนออกมานี้!!” ฉันหันมองตามทางที่พี่ชายฉันหันมองไปด้วยความสงสัยว่าคนขี้โมโหอย่างพี่จะทำอะไรอีก
 
 
“พรุ่งนี้แกสองคนไปย้ายไปเรียนโรงเรียนเดียวกับแต็งกิ้ว! และค่อยเฝ้าไว้!! ห้ามคลาดสายตาแล้วกลับมารายงานฉันทุกเย็น! เข้าใจไหม!!”
 
 
“ครับ นาย!” กรีน พาร์ท ตอบรับคำสั่งด้วยทำเสียงที่จริงจัง
 
 
“พี่โทโมะนี่มันจะมากไปแล้วนะ” ฉันไม่ละความพยายามที่จะเถียงต่อแต่มันก็ไม่เป็นผลอะไรเลยสักนิด
 
 
“แกไม่ต้องเถียงฉันขึ้นห้องไปเดี๋ยวนี้!” ฉันยืนมองโทโมะอย่างถ้าทาย
 
 
“ฉันบอกว่าเดี๋ยวนี้!!”  มีเหรอที่ฉันจะทำตามคำสั่ง ฉันก็มีสายเลือดของมาเฟียในตัวเหมือนกันนิ
 
 
“แต็งกิ้ว เชื่อพี่เถอะนะ ขึ้นห้องเถอะ อย่าขัดใจพี่เราเลย พี่เราเขาแค่เป็นห่วงเราเท่านั้น”ฉันยืนมองหน้าพี่ชายจนพี่สะใภ้อย่างพี่แก้วต้องมาขอร้องฉัน ฉันจึงใจอ่อนพร้อมกับเดินขึ้นห้องตามคำสั่งของพี่ชายพร้อมกับกรีนและพาร์ท ที่เดินตามฉันมาตามคำสั่งของพี่ชายของฉันอีกเช่นกัน
 
 
“นายสองคน! ไม่ต้องตามฉันมาก็ได้ ฉันขอโทษนะที่ทำให้พวกนายต้องลำบากเรื่องย้ายโรงเรียนนะ” ฉันหยุดเดินและหันมาพูดกับชายที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับฉัน ใช่สิเด็กๆเราเล่นด้วยกันออกบ่อยๆไปเพราะตั้งแต่เด็กๆฉันก็มีแค่สองคนนี้เท่านั้นที่เป็นเพื่อนฉันมาตลอด
 
 
“ไม่เป็นไรครับคุณหนู!”
 
 
“ฉันเข้านอนก่อนนะ บาย เอ่อ แล้วก็ไม่ต้องเรียนคุณหนูก็ได้นะมองดูห่างเหินนะ” ฉันเปิดประตูเดินเข้าห้องพร้อมกับปิดประตูลงเบาๆ พร้อมกับลากสังขารไปนอนลงบนเตียง
 

อ่านแล้วเม้นนิดจิตแจ่มใส! ขอฝากฟิคเรื่องนี้ไว้ด้วยนะคะ