BADBOY VS MAFIA...ผมหลงรักน้องสาวมาเฟีย

 
               ในห้องสี่เหลี่ยมสีขาวมองดูสะอาดตาในห้องมีเตียงนอนที่มีชายหนุ่มและหญิงสาวนอนกอดกันกลมอยู่บนเตียงจู่ๆ ชายหนุ่มก็ลุกขึ้นนั่งด้วยความกลัว พร้อมเสียงหายใจที่เหนื่อยหอบดังขึ้นเพราะตอนนี้เป็นเวลาที่ผู้คนเขาก็นอนกันหมดแล้ว
 
 
 
 
“พี่!! ไม่ แฮกๆ!!”
 
 
 
 
 
“เติร์ดเป็นอะไร?” หญิงสาวรูปร่างเซ็กซี่ที่นอนกอดชายหนุ่มก็ลุกตามขึ้นมาเพราะความตกใจเธอสำรวจดูในหน้าของชายเมื่อสักครู่ที่เธอนอนกอดอยู่และตอนนี้ สีหน้าของเขาดูไม่ดี แถมยังมีเหนื่อยออกมากอีกด้วย
 
 
 
 
 
“ออกไป!” หญิงสาวไม่ละความพยายาม ตื้อที่จะถามเขาต่อไป ชายหหนุ่มพยายามหันหน้าหลบเพื่อสงบสติอารณ์แต่ก็ไม่เป็นผล
 
 
 
 
 
“ฉันบอกให้เธอออกไป ลิลลี่ ฉันรำคาญ!!!!!! ไป!” ชายหนุ่มผลักหญิงสาวที่นัวเนียเขาอยู่จนตกเตียงไป
 
 
 
 
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!! เติร์ดทำแบบนี้กับลิลลี่ไม่ได้นะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!” หญิงสาวอาละวาดเสียงทำเอาห้องข้างๆออกมายืนรอดูว่าเกิดอะไรขึ้น
 
 
 
 
“เงียบ!! ฉันบอกให้เธอออกไป แล้วไม่ต้องมาที่นี้เอง ฉันรำคาญเธอออออออ!! ไป!!” ชายหนุ่มไล่หญิงสาวออกไปแบบไม่เหลือเยื่อใยเลยแม้แต่นิดเดียว
 
 
 
 
“ไอ้บ้า!! หึ้ยยย!! ฉันไปก็ได้!!” หญิงสาวโกรธและเดินเปิดประตูเพื่อจะออกจากห้อง เมื่อเธอเปิดออกก็เจอเข้ากับเพื่อนๆ ของเจ้าของห้อง มันทำให้เธอ อายและโกรธที่เขาไล่เธอเหมือนหมูเหมือนหมาต่อหน้าเพื่อนของเขา
 
 
 
 
“ให้พี่ดูใจแทนไอ้เติร์ดเพื่อนพี่ไหมน้อง ฮ่าๆๆๆๆๆ!!” ปอเช้เอ่ยแซวหญิงสาวทันทีที่เธอกำลังจะก้าวออกจากห้องของเพื่อนของเขา
 
 
 
 
“อร๊ายยยยยยยยยยย!! หึ้ย ออกไป” หญิงสาวทำท่าทีรังเกลียดและรีบวิ่งหนีไปทันทีเพราะความอาย
 
 
 
 
 
 
 
                ณ แดนอาทิตย์อุทัย หลายๆคนเรียกที่นี้ว่าประเทศญี่ปุ่น
 
 
 
 
“อรุณสวัสดิ์ ครับ/คะ นายใหญ่!”  เมื่อชายวัยกลางคนรูปสันทัดเดินผ่านทุกคนต่างพากันก้มศีรษะทำความเคารพและเอ่ยทักทายตลอดทางไปยังห้องประชุมใหญ่หลังจากนั้นไม่กี่ชั่วโมงการประชุมครั้งนี้ก็เริ่มและมีข่าวที่ทำให้ทุคนได้ตกใจเป็นอย่างมากที่ประธานใหญ่ของไทยานนท์กรุ๊ปจะขอลาออกและยกกิจการทั้งหมดให้กับลูกชายซึ่งได้ลองไปบริหารกิจการที่ประเทศไทยและประสบความสำเร็จเป็นที่ชอบพอของหุ้นส่วนทุกคนอยู่แล้ว ซึ่งนั้นก็ไม่เป็นเหตุที่ทุกคนจะปฏิเสธที่ประธานจะยกกิจการให้กับลูกชาย
 
 
 
 
“ขอบคุณทุกคนที่เข้าใจผมและยอมรับในตัวลูกชายที่จะให้เขามารับหน้าที่เป็นผู้บริหารแบบเต็มตัว ผมขอจบการประชุมเท่านี้ขอบคุณครับ!”
 
 
 
 
                หลังจากการประชุมได้จบลงทุกฝ่ายต่างแตกย้ายไปทำงานยกเว้น  4 ตระกูลที่เป็นเพื่อนสนิทกัน
 
 
 
 
“เขื่อนฉันจะให้นายเดินทางไปประเทศไทยเพื่อช่วยลูกชายฉัน จะได้ไหม? เพราะทำการใหญ่ ไอ้โมะลูกชายอา และป๊อปต้องการเพื่อนสนิทที่รู้ใจอย่างนาย”
 
 
 
 
“ป๊ะ ป๊า คุณน้า!!^^ คิดถึงจังเลยคร๊า!!” หญิงสาวอายุราวๆ 17 ปี เดินเข้ามาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มดีใจที่ได้กลับมาที่บ้าน เพราะเธอถูกส่งให้เรียนอยู่ที่ รร. ประจำ ซึ่งกลับได้เฉพาะ เสาร์ อาทิตย์เท่านั้น
 
 
 
 
“กลับมาก็ดีเลยยัยตัวแสบของป๊า เตรียมเก็บของเลยนะลูก” คำพูดนี้ทำเอาคนที่เข้ามาใหม่งง และคนที่นั่งอยู่ด้วยแล้วก็งงไม่แพ้กัน
 
 
 
 
“เก็บทำไมเหรอคะ ป๊ะป๊า ??”
 
 
 
 
“ป๊าจะส่งเราไปอยู่กับพี่ชายที่ประเทศไทย ป๊าเห็นหนูบ่นคิดถึงพี่ไม่ใช่เหรอ?^_^”
 
 
 
 
“จริงเหรอคะ ^^ เย้ ! จะได้กลับไทยแล้ว”
 
 
 
 
“แต่ป๊า กับ คุณน้าคงไม่ได้กลับไปด้วยหรอกนะ”
 
 
 
 
“อ้าวทำไมอ่า” เธอเปลี่ยนสีหน้าจากดีใจกลายเป็นหน้าเง้าหน้าง้อในทันที
 
 
 
 
“เพราะคุณน้าต้องได้รับการรักษาตัวตามที่หมอนัดตลอด คงไปๆ มาๆ ไม่ไหว” หญิงสาวหันไปมองน้าสาวที่เธอรักเหมือนแม่แท้ด้วยแววตาเศร้าสร้อย ถึงเธอจะดีใจที่ได้กลับประเทศไทย แต่เธอรู้สึกเหงาที่ต้องจากคนที่ค่อยเลี้ยงดูเธอเหมือนแม่แท้ที่เสียไป
 
 
 
 
“แต็งต้องคิดถึงคุณน้ามากๆแน่เลย ขอกอดให้หายคิดถึงหน่อยนะคะ” เธอวิ่งเข้ากอดน้าสาวด้วยความโหยหายเป็นครั้งสุดท้าย
 
 
 
 
“ฝากความคิดถึง ถึงคุณโทโมะ และก็พี่แก้วด้วยนะจ๊ะแต็งกิ้ว” หญิงวัยกลางคนที่โอบกอดเธอเอ่ยพูดกับคนในอ้อมกอด
 
 
 
 
“คะ”
 
 
 
 
“หนูเฟย์ อาต้องฝากลูกสาวของอาด้วยนะระหว่างการเดินทางไปประเทศไทย^^”
 
 
 
 
“ได้คะคุณอา ^^ ปะน้องแต็งกิ้ว ไปเก็บกระเป๋ากัน” ทันทีที่เธอกำลังจะเดินออกจากห้องไปก็ต้องหันหลังกลับมาตามเสียงของผู้เป็นแม่
 
 
 
 
“เฟย์ แม่ฝากความคิดถึง ถึงฟางด้วยนะ” 
 
 
 
 
“คะแม่ ไม่ต้องเป็นห่วงเฟย์กับพี่ฟางนะ เฟย์ไปก่อนนะคะ บายๆคะ เฟย์จะไปทำหน้าที่แทนคุณพ่อกับคุณแม่เองนะคะ” เธอหันมายิ้มกับผู้เป็นแม่และเดินไปทันที
 
               
                ณสนามบินสุวรรณภูมิ
 
 
 
“พี่เฟย์ พี่เขื่อน เร็วเข้า อิอิ ^^” สาวตัวเล็ก วิ่งนำชายหญิงเพื่อนของพี่ชายเธอที่มาด้วยกันด้วยความดีใจที่มาถึงประเทศไทยและอีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็จะได้เจอกับพี่ชายและพี่สะใภ้ของเธอแล้ว
 
 
 
 
“แต็ง เดียวรอพี่ด้วยสิโถ่! เขื่อนเร็วสิน้องวิ่งไปนู้นแล้วเห็นไหม ถ้าช้าเพื่อนนายมาเจอก่อน มีหวังบ้านแตกอีกแน่ๆเร็ว!!” สาวแก้มป่องเอ่ยบ่นแฟนหนุ่มที่ทำอะไรชักช้าไม่ทันการ
 
 
 
 
“รอด้วยสิ บ่นๆๆๆๆ เฮ้ย ก็เล่นให้ถือของเยอะขนาดนี้ก็ช้านะสิโถ่!” เขื่อนบ่นอุบเมื่อแฟนสาวเดินห่างออกไปใกล้แล้ว
 
 
 
“บ่นอะไรว่ะไอ้เขื่อน??”
 
 
 
 
“ก็บ่น เห้ย!! ไอ้โมะ ไอ้ป๊อบ ^^” (บรรลัยละซิ) ” เขื่อนเอ่ยทักเพื่อนหนุ่มที่จู่ๆก็โผล่มาโดนไม่ทันตั้งใจ และในเวลาแบบนี้ด้วยนะสิ
 
 
 
 
“น้องฉันไปไหนว่ะ? ” น้ำเสียงที่นิ่งเงียบสงบแบบนี้มันทำให้เขื่อนที่กำลังถือของอยู่ก็เกิดมืออ่อนทันที
 
 
 
 
“ปะ ไป เข้าห้องน้ำกับเฟย์นะ = =”
 
 
 
 
“โกหกแบบนั้นมันจะดีเหรอจ๊ะที่รัก!!” เฟย์ที่เดินกลับมาพร้อมกับแต็งกิ้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง
 
 
 
 
“เอาน่า ไหนๆก็มาแล้ว กลับบ้านกันยัง?”  หญิงสาวตัวเล็กที่มองมีอายุหน่อยเอ่ยขึ้นตัดบททันทีเพราะไม่อยากต่อความยาวสาวความยืด
 
 
 
 
“ฉันเห็นด้วยกับฟางนะ กลับบ้านเถอะว่ะ” ชายหนุ่มอีกคนที่ยืนอยู่ก็พูดขึ้นและเดินไปที่รถทันที
 
 
 
 
“ไปกันเถอะคะ พี่แก้ว ^^ แต็งคิดถึงพี่แก้วที่สุดเลยยยยยยยย ^_^” สาวน้อยที่เด็กที่สุดเดินเข้าไปหาหญิงที่ยืนอยู่ข้างกายที่ชายของเธอด้วยความคิดถึงและจูงแขนหญิงสาวที่โตกว่าตามเพื่อนของพี่ชายไปทันที
 

ติชมได้นะคะ เราไม่ถือตัว พึ่งกลับมาแต่งใหม่! ต้องปรับเปลี่ยนอะไรตรงไหนลองแนะนำมานะจ้ะ