EXO'7 Vampire สะดุดรักนายปีศาจ

ณ สวนสาธารณะแห่งหนึ่งขณะที่ฉันกับพีชกำลังเดินเที่ยวกัน แถมกินไอติมไปด้วย ฉันก็เดินเหม่อๆจนพีชสังเกตได้
"เธอเป็นอะไรหรือเปล่ามายด์ มีอะไรบอกฉันได้นะ" พีชมองฉันอย่างเป็นห่วง
"เปล่าหรอกฉันคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยอ่ะ เธออยากไปเที่ยวไหนอีกมั้ย? บอกได้นะ?" ฉันพูดให้ดูร่าเริงเพื่อไม่ให้เพื่อนเป็นห่วง
"เราไปหลายที่แล้วนะ ทั้งเดินช๊อปปิ้งของเต็มมือเลย หนังก็ดูแล้วสนุกมากๆ อือ งั้นเราไปทำอะไรอีกดีอ่ะ" พีชพูดยิ้มหันมาถามฉัน
"งั้นเรามาถ่ายรูปกัน" ฉันพูดออกความเห็น. 
แลวเราก็ถ่ายรูปกันอย่าวสนุกสนานก่อนจะเดินกลับบ้านด้วยกันระหว่างทางเราก็เจอร้านกิ๊ฟช็อปร้านนึงก่อยพากันแวะเข้าไปกัน
"มายด์อันนี้เหมาะกับเธอมากเลยนะ ฉันซื้อให้" พีชว่าแล้วก็เอาของสิ่งหนึ่งมาทาบที่แขนข้างซ้ายฉันมันคือสร้อยข้อมือสีเงินมีจี้รุปดาวล้อมรอบ ดูระยิบระยับสวยงาม 
"สวยเนาะ" พีชว่าพลางมองดูสร้อยข้อมือบนแขนฉัน
"สวยๆ ขอบใจนะ งั้นฉันซื้อให้เธอบ้าง" ว่าแล้วฉันก็เอาสร้อยข้อมือแบบเดียวกันกับของฉันใส่ให้พีชบ้าง เหมือนเป็นไอเท็มของคุ่กันเลย เราเลยได้ถ่ายรุปเก็บไว้กัน เหมือนเป็นสัญลักษณ์แทนกันง่าเราจะเป็นเพื่อนรักกันตลอดไป
และแล้วเราก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ซอยเข้าบ้านฉันก็ไกลเหลือเกิน ซอยก็มืด บ้านก็ไกล บรรยากาศวังเวงเหลือเกิน แต่ก็ต้องเดินต่อไป
สวบๆๆๆ!! 
ตึกๆๆๆ!!
หืม? เหมือนมีเสียงเดินตามมายังไงไม่รุ้ ไม่มั้ง! ฉันคิดเองแน่ๆ 
สวบๆๆๆ!!!
ตึกๆๆๆ!! 
แต่มันได้ยินอีกแล้วอ่ะ ! 
ไม่ไหวแล้ววิ่งๆๆๆๆ
ฉันวิ่งไปเรื่อยๆจนเจอบ้านที่ใกล้ที่สุดฉันก็วิ่งเข้าไปหลบทันที 
"เห้อ! เสียงเงียบไปแล้ว ว่าแต่มันคืออะไรนะ" ฉันยืนพิงกำแพงในบ้านหลังหนึ่งแล้วตัวหอบโยน เมื่อแน่ใจแล้วว่ามันไม่น่ามีอะไรแล้วฉันจึงโล่งอกขึ้น
แต่เอ๊ะ! บ้านหลังนี้ คุ้นๆ ฉันมองดูรอบๆตัวเอง อ้อ ! บ้านข้างฉันนั่นเองบ้านคุณดีโออะไรนั่นน่ะเอง 
ฉันมองเข้าไปตามทางเดินมีต้นไม้ใหญ่เรียงเข้าไป เป็นทางเดิน ฉันเดินเข้าไปเรื่อยๆเหมือนถูกสะกดให้ต้องเดินเข้าไป เอ๊ะ! ฉันจะเข้าไปทำไมเนี่ย! กลับบ้านเราสิ ว่าแล้วฉันก็หันหลังกลับทันที
"ยินดีต้อนรับผู้มาเยือน" เสียงทุ้มๆนุ่มๆของใครบางคนดังขึ้นหลังฉัน แต่ฉันพอเดาออกว่าเป็นเสียงใคร ก็คุณดีโออะไรนั่นแหละ ไม่สน ไปดีกว่า!
"ส่วนใหญ่คนที่เข้ามาที่นี่แล้วไม่ได้ออกไปง่ายๆนั"
พรึบบบบ!!! 
ตุ๊บ! 
"เฮ้ยยยยยย! นายเป็นผีหรือไง" ฉันเด้งตัวถอยหลังทันทีที่ได้เห็นการปรากฏตัวของนายดีโออยุ่หน้าฉันเหมือยหายตัวมา เล่นเอาฉันใจหายทันที
"เชิญเข้าไปข้างในก่อนสิ นี่ก็มืดแล้ว" ไม่ได้ตอบคำถามฉันเลย นี่ก็จะพยายามให้เข้าบ้านตัวเองให้ได้เนาะ บ้าเปล่า!
"จะเข้าดีๆหรทอต้องใช้กำลัง" นายนั่นทำหน้าโหดใส่ฉัน 
"ไม่ค่ะ ฉันจะกลับบ้านขอตัวนะคะ" ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ก้าวขานายนั่นก็ุ้มฉันตัวโยนทันที
"จะทำอะไรน่ะตาบ้า! ปล่อยฉันลงนะ ปล่อยๆๆ" ฉันโวยวายทุบตีเขาเป็นพัลวันแต่นายนั่นไม่สะทกสะท้านอะไรเลย กลับอุ้มฉันเดินเข้าบ้านไปหน้าตาเฉย 
แต่ทำไมนะ ทำไมฉันรุ้สึกอุ่นใจที่อยุ่ใกล้นายทั้งๆที่นายเป็นคนแปลกหน้าพึ่งรุ้จักกันไม่ถึงวันด้วยซ้ำแต่กลับรุ้สึกสนิทใจ มากกว่าใคร ความรุ้สึกนี้มันคืออะไรกัน? ใจฉันเต้นแรงเมื่ออยุ้ใกล้เขา นี่อาการแบบนี้มันคืออารายยยยยย...