my love ฉันรักเธอน่ะยัยบ๋องตัวแสบ

ป๊อปปี้:ป่าวซักน่อย มาเดี๋ยวเช็ดให้

แล้วป๊อปปี้ก็เอื้มมือไปเช็ดไอติมให้ฟางตอนนี้หน้าทั้งสองคนก็อยู่ไม่ไกลกันเท่าไหร่

ฟาง:(ทำไมรู้สึกใจเต้นแรงแบบนี้น่ะ  กั้งก็ทำแบบนี้บ่อยทำไมไม่เป็นแบบนี้)

ป๊อปปี้:(อะไรวะเนี่ยทำไมรู้สึกเขินๆรู้สึกเคลิ้มขนาดนี้เนี่ย บ้าจริงไอ้ป๊อปแกเป็นอะไรของแก)

แล้วทั้งสองก็จองตากันนานพอสมควรพอใบหน้าของฟางและป๊อปปี้เริ่มใกล้กันเรื่อยๆจนใกล้จะชนกันแล้วป๊อปปี้กับฟางก็ได้สติรีบผละตัวออกห่าง

ป๊อปปี้:เอ่อ นี่เธออิ่มหรือยัง ฉันมีธุรต้องทำต่อน่ะ   ป๊อปปี้พูดด้วยอาการเขินๆนิดหนึ่ง

ฟาง:เอ่อๆ งั้นเรากลับกันเลยดีกว่า

ฟางก็ตอบด้วยท่าทางเขินๆและหน้าแดงนิดหน่อย

ป๊อปปี้:น้องๆเช็คบิล

หลังจากที่ป๊อปปี้ฟางเช็คบิลเสร็จแล้วก็นั่งรถกลับบ้านโดยที่ความเงียบปกคลุมปกติแล้วจะทะเลาะกันตลอด พอถึงหน้าบ้านฟาง

ป๊อปปี้:เดี๋ยวฟาง

ฟาง:อะไรเหรอ

ป๊อปปี้:นอนแล้วอย่าลืมฝันถึงฉันล่ะกัน

ฟาง:ใครจะไปอยากฝันถึงนายกัน แบร่(คนบ้าอะไรเขิลเป็นน่ะเว้ยไอ้บ้า)

ในบ้าน

เฟย์:พี่ฟางเป็นอะไรนั่งยิ้มอยู่คนเดียว พี่ฟาง พี่ฟาง!!!!!

ฟาง:ห่ะๆอะไรตะโกนทำไมยัยเฟย์หนวกหูรู้ไหมห่ะ

เฟย์:ก็พี่ฟางดิมัวแต่นั่งยิ้มอยู่นั้นแหละเฟย์เท่าไหร่ก็ไม่ตอบซักที พี่ฟางเป็นอะไรเหรอ

ฟาง:ปล่าวๆไม่ได้เป็นอะไร

เฟย์:แล้วพี่ฟางยิ้มทำไมอ่ะ

ฟาง:ไม่ได้ยิ้มซักหน่อย

เฟย์:จริงดิ

ฟาง:จริง

เฟย์:อ่ะๆไม่แกล้งก็ได้ ไปนอนแล้ว

             ด้านป๊อปปี้

เคนตะ:ไอโมไม่มาด้วยเหรอ

เขื่อน:คงจะใช่แหละ

จองเบ:แล้วมันไปไหนว่ะ

สองหนุ่ม:ถามกิ๊กไอโมะดิ

จองเบ:ป๊อป ไอป๊อป ไอ้ป๊อปเว้ยยยยยยย

ป๊อปปี้:ห่ะ อะไรไอเบ

จองเบ:ถามว่าไอ้โมะไปไหนรู้ป่าว

ป๊อปปี้:คงไปหาน้องพิมของมันมั้ง

เคนตะ:ว่าแต่แกเหอะทำไมนั่งยิ้มอยู่คนเดียวว่ะ หรือว่า

เขื่อน:แกแอบไปปิ้งสาวที่ไหนมา

เคนตะ:เขื่อนครับแย่งผมพูดทำไม

ป๊อปปี้:เปล่าซะหน่อย

เขื่อน:จริงดิไม่เชื่อ

ป๊อปปี้:แล้วแต่ไมได้ง้อให้เชื่อ

เขื่อน:งั้นเค้าเชื่อก็ได้น่ะพ่อหมีน้อย

ป๊อปปี้:ไม่น้อยเว้ย  ไปเลยไม่ต้องมากอดออกไปมันสยอง