Oh my Codeline! สายรหัสต้องแอบรัก♥

 
 
“ฟาง พี่ป๊อปเค้าพูดด้วย ทำไมไม่ตอบล่ะ” จินนี่ที่นั่งอยู่ข้างๆฟาง สะกิดถามเมื่อเห็นฟางเอาแต่นั่งก้มหน้าก้มตากินโดยไม่สนใจอะไรเลย
 
 
“เอ่อ ไม่มีไรหรอกจินนี่ ฟางกินเสร็จละ ไปเก็บก่อนละกัน เอ้อใช่ๆ แล้วก็เดี๋ยวขอไปเอาของก่อน จินนี่ขึ้นห้องไปเลยไม่ต้องรอนะ เดี๋ยวฟางตามไป” ฟางบอกจินนี่เพื่อนสาวคนสนิทก่อนจะลุกไปเก็บจานทันที
 
 
“อะไรของฟางก็ไม่รู้นะคะพี่ป๊อป ขอโทษแทนฟางด้วยนะคะ” จินนี่มองตามฟางที่เดินออกไปแล้วหันมาขอโทษป๊อปปี้
 
 
“ไม่เป็นไรหรอกจินนี่ พี่ไปก่อนนะ ไว้เจอกัน” ป๊อปปี้ยิ้มให้จินนี่ก่อนจะลุกออกไป ซึ่งไม่บอกก็รู้ว่าเขาจะตามคนตัวเล็กเมื่อกี๊ไป
 
 
“คู่นี้หนิ เมื่อไหร่จะสมหวังสักทีนะ พี่ป๊อปก็ตามจีบมาตั้งแต่ปี 1 แล้ว ฟางก็ไม่ตกลงสักที” จินนี่พูดกับตัวเองเบาๆ แต่ก็ดันมีคนได้ยิน
 
 
“คงจะเป็นตอนที่จินนี่ตกลงคบกับพี่อ่ะนะ” เสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น จินนี่สะดุ้งก่อนจะหันไปมอง
 
 
“พี่พายุ!! พี่โทโมะ!!” จินนี่หันไปมองแล้วพบว่าเป็นพี่รหัสของเธอกับเพื่อนตัวแสบของพี่รหัสนั่นเอง
 
 
“ไง น้องรหัสนั่งกินคนเดียวเหงามั้ย” โทโมะทักทายน้องรหัสของเขา
 
 
“เปล่าซะหน่อย จินนี่ไม่ได้นั่งทานคนเดียว พี่ป๊อปกับฟางเพิ่งออกไปเมื่อกี๊เอง” จินนี่รีบปฏิเสธ
 
 
“งั้นที่ก็ว่างแล้วสิ ว้า ช่วยไม่ได้ นั่งเป็นเพื่อนก็ได้ว้า กลัวคนแถวนี้จะเหงา” พายุนั่งลงข้างจินนี่แล้วใช้ไหล่ของตนกระแทกๆกับไหล่ของจินนี่
 
 
“พี่พายุ!!” จินนี่หันไปมองพายุก่อนจะทำหน้างอ
 
 
“เอาเหอะจินนี่ เพื่อนพี่มันหวังดี แต่ไม่รู้ประสงค์รักรึเปล่านะ” โทโมะอมยิ้มขำเมื่อเห็นพายุแกล้งจินนี่
 
 
“พี่โทโมะ!! // ไอ้โทโมะ!!” จินนี่และพายุพูดออกมาพร้อมกัน
 
 
“ไม่รู้ไม่ชี้ ไปละ ไม่มีเรียนบ่าย กลับไปนอนดีกว่า บ๊ายบายยยยย” โทโมะทำไม่รู้ไม่ชี้ก่อนจะเดินออกไป
 
 
“คิดมากมั้ยเนี่ย” พายุหันไปถามจินนี่ จินนี่ส่ายหน้าไปมาเบาๆ
 
 
“ไม่หรอกค่ะ พี่พายุรีบทานเถอะ” เธอก้มหน้าจัดการกับอาหารตรงหน้าทันที พายุมองคนข้างๆก่อนจะคิดในใจ..
 
 
‘แต่พี่เนี่ยดิ.. เริ่มจะคิดมากละ...’
 
 
 
.
 
 
.
 
 
.
 
 
.
 
 
.
 
 
“พี่โทโมะะะะะะะะะะ ไปหนายยยยยยยยยย” เสียงใสๆของแก้วตะโกนทักทายพี่รหัสสุดหล่อของเธอ
 
 
“เอ้า แก้ว พอดีพี่ไม่มีเรียนบ่าย เลยว่าจะกลับหอละ” โทโมะที่กำลังเดินไปที่รถ หยุดแล้วหันมาพูดกับเธอ
 
 
“อ่ออออ อิจจจจจ” แก้วพูด
 
 
“ละแก้วอ่ะ ไปไหนเปล่า” โทโมะถาม
 
 
“แก้วก็ไม่มีเรียนบ่ายเหมือนกัน แหะๆ” แก้วตอบโทโมะ
 
 
“เอ๊า แล้วจะอิจพี่ทำไม เอางี้ ว่างใช่มั้ย? ไปดูหนังกัน มาๆ จะได้ไม่ต้องอิจฉา” โทโมะลากแก้วมาที่ประตูรถฝั่งข้างคนขับก่อนจะเปิดประตูรถแล้วยัดแก้วลงไป
 
 
“โอ๊ยยย พี่โทโมะะะะ รอแก้วตกลงก่อนมั้ยยยยยยยยย” แก้วโวยวายแต่ก็แอบยิ้มๆออกมา
 
 
“เอาน่ะ รู้แหละว่ายังไงก็ตกลง” โทโมะขึ้นรถมาแล้วพูด
 
 
“อ่ะ ไปก็ไปๆ” แก้วพูดก่อนที่โทโมะจะออกรถ
 
 
‘ถือว่าเป็นเดทแรกได้ใช่มั้ยวะแกรรรรรรรรรร กรี๊ดดดดดดด’ แก้วอยู่กรี๊ดในใจคนเดียว
 
 
“แล้วเราจะไปไหนคะเนี่ยพี่โทโมะ” แก้วถามโทโมะเพราะเธอเองก็ยังไม่รู้ว่าเขาจะพาไปไหน
 
 
“ก็แถวๆนี้แหละ ไม่ไปไกลหรอก” โทโมะตอบแล้วหันไปมองแก้ว
 
 
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดด
 
 
“โอ๊ย พี่โทโมะ เบรกเบาๆก็ด้ายยยยยยย” แก้วบ่น เพราะอยู่ๆโทโมะก็หยุดรถ
 
 
“เพราะใครล่ะ” โทโมะหันมามองแก้ว แล้วปลดเข็มขัดนิรภัยออก
 
 
“หา.. เพราะแก้วหรอ?” แก้วชี้ไปที่ตัวเองอย่างงงๆ
 
 
“ใช่สิ อยู่นิ่งๆเลยนะ” โทโมะสั่งก่อนจะค่อยเอี้ยวตัวเข้าไปใกล้ๆแก้ว
 
 
“พี่โทโมะจะทำอะไร” แก้วตกใจ เพราะโทโมะเอาแขนพาดผ่านตัวเธอ
 
 
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยย” แก้วหลับตาปี๋เพราะหน้าของโทโมะเริ่มใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
 
 
“นั่งรถไม่รู้จักคาดเข็มขัด เดี๋ยวตำรวจก็จับหรอก” โทโมะดึงเข็มขัดนิรภัยของแก้วมาแล้วจัดการล็อกให้เรียบร้อย แก้วถอนหายใจฟู่วววววว
 
 
“แล้วนี่เป็นอะไร หน้าแดงแป๊ดเลย” โทโมะถามแก้ว
 
 
“ก็เขินง่ะ คิดว่าพี่จะทำอะไร 5555” แก้วตอบออกไปตรงๆ แล้วหัวเราะ
 
 
“เห้ย นี่พี่นะ55555” โทโมะขำ
 
 
“นี่ก็น้องไง 5555 พี่โทโมะไปขับรถต่อไป เดี๋ยวถึงช้า” แก้วขำก่อนจะสั่งโทโมะ
 
 
“ครับน้องงงงงง” โทโมะหันกลับไปขับรถ โดยที่ไม่ลืมที่จะคาดเข็มขัดนิรภัยของตนเอง
 
 
 
.
 
 
 
.
 
 
 
.
 
 
 
.
 
 
 
.
 
 
 
.
 
 
 
“ไอ้เล่มนั้นนี่มันอยู่ตรงไหนเนี่ย โอ๊ยยย จะไปเรียนทันมั้ย” ฟางพูดกับตัวเองเบาๆ เพราะเธอมาที่ห้องสมุดแล้วหาหนังสือไม่เจอ
 
 
“ให้พี่ช่วยหามั้ยครับ” ป๊อปปี้ที่เพิ่งหาฟางเจอ ก็รีบเข้ามาเสนอตัวช่วยเหลือทันที
 
 
“โอ๊ยพี่ป๊อปปป อย่าเข้ามาใกล้ฟาง อยู่ห่างๆไปเลยอย่างน้อย5เมตร!” ฟางหันไปเจอป๊อป ก็รีบยกมือห้ามก่อนจะค่อยๆเดินถอยหลัง
 
 
“ทำไมอ่ะฟาง พี่แค่อยากช่วยฟางอ่ะ อ่อใช่ พี่เอานี่มาคืนอ่ะ ส่วนผ้าเช็ดหน้าฟาง พี่ลืมเอามา ไว้วันหลังพี่ค่อยเอามาคืนนะ” ป๊อปปี้พูดพลางยื่นผ้าของแคทที่เขาเอาไปเช็ดเลือดของฟางเมื่อวาน ซึ่งถูกซักเรียบร้อยแล้วยื่นคืนให้กับหญิงสาว
 
 
“อ๋อ ขอบคุณค่ะแต่พี่ป๊อปอยู่ห่างๆฟางดีละ อย่าเข้ามาก็แล้วกัน” ฟางยื่นมือไปรับผ้าคืนก่อนจะรีบชักมือกลับอย่างเร็ว ก่อนจะมองผ้าแล้วหน้าแดงเมื่อคิดถึงซิกแพ็คของป๊อปปี้ที่เธอเห็นเมื่อวานนี้ เธอค่อยๆเลื่อนสายตาไปมองที่หน้าท้องของป๊อปปี้ที่ยังมีเสื้อปิดอยู่
 
 
“แล้วทำไมหน้าแดงอ่ะ ร้อนหรอ ไม่สบายรึเปล่า” ป๊อปปี้ถามด้วยความเป็นห่วง เพราะแอร์ในห้องสมุดนั้นเย็นมาก
 
 
“เปล่าๆๆ ฟางไม่เป็นไร” ฟางตอบแต่หน้าก็สายตาก็ยังมองไปที่เดิมอยู่ ป๊อปปี้มองเห็นเหมือนกับฟางกำลังมองอะไรของเขาอยู่ก็ค่อยๆดูสายตาฟางว่ากำลังมองอะไร ก่อนจะพบว่าเธอมองอะไร
 
 
“เห้ย ฟางแอบมองซิกแพ็คพี่อยู่หรอ ทะลึ่งจังเราเนี่ย” ป๊อปปี้รีบเอามือปิดหน้าท้องของตนเอง
 
 
“บ้าหรอ ใครเค้าจะไปมอง ไม่พูดด้วยละ ไปหาหนังสือดีกว่า” เมื่อฟางรู้ว่าป๊อปปี้จับได้ก็รีบปฏิเสธก่อนจะทำเป็นหาหนังสือต่อ
 
 
“อ่ะ ไม่ได้มองก็ไม่ได้มอง มา พี่ช่วยหาดีกว่า” ป๊อปปี้ยังยืนยันที่จะช่วย
 
 
“ไม่เป็นไรค่ะพี่ป๊อป เดี๋ยวฟางหาเอง” ฟางหันไปหาหนังสือต่อป๊อปปี้มองฟางแล้วค่อยๆเดินเข้าไปหาฟางจากทางด้านหลัง
 
 
“ไหน หาเล่มไหนอยู่” ป๊อปปี้ที่อยู่ทางด้านหลังฟาง เอาหน้ายื่นเข้ามาบริเวณไหล่ของคนตัวเล็กแล้วมองชื่อหนังสือกับรหัสหนังสือที่เธอกำลังหาในมือ
 
 
“อ๋อ เล่มนี้ พี่เคยอ่าน” ป๊อปปี้ที่ยังเอาหน้าไว้ที่เดิมยิ้มออกมา
 
 
“เอ๊ะ พี่ป๊อป ฟางบอกว่าไม่ต้องช่….” ฟางจะหันหน้ามาว่าป๊อปปี้ แต่ตอนหันมาจมูกของเธอดันไปชนแก้มป๊อปปี้พอดี ฟางอึ้ง… เธอไม่สามารถขยับตัวได้เลย ป๊อปปี้ยิ้มกว้างก่อนจะค่อยๆเอาหน้าออกมาเองอย่างเสียดาย
 
 
“อะไรเนี่ยฟาง” ป๊อปปี้ยิ้มให้กับฟางที่ยังเหวอๆอยู่
 
 
“พี่ป๊อป!!! ทำไมชอบฉวยโอกาสอ่ะ!!! นี่แหนะๆๆๆๆ” ฟางที่หายเหวอแล้ว ก็รีบทุบตีป๊อปปี้ ป๊อปปี้รีบเอามือรับเป็นพัลวัน
 
 
“โอ๊ยๆ อันนี้พี่ว่าพี่เสียเปรียบนะ ฟางอ่ะ ทั้งแอบมองซิกแพ็คพี่ แล้วยังมาหอมแก้มพี่อีกอ่ะ” ป๊อปปี้พูดก่อนจะรวบมือฟางที่ทุบตีเขาอยู่
 
 
“พี่ป๊อปป!! แอบจับมือฟางด้วยหรอ! ฟางไม่ยอมนะ!! ปล่อยๆๆๆๆๆๆ” ฟางโวยวายก่อนจะดิ้นๆๆๆ
 
 
“ฟางเบาๆสิ จุ๊ๆๆๆ นี่ห้องสมุดนะ เดี๋ยวบรรณารักษ์ได้มาเชิญตัวออกไปหรอก” ป๊อปปี้จำเสียงจุ๊ๆให้ฟางก่อนจะปล่อยมือ
 
 
“ทีหลังอย่ามาฉวยโอกาสแล้วกัน เรื่องแบบนี้อ่ะ ฟางเก็บไว้ทำกับแฟนค่ะพี่!!” ฟางกระแทกเสียงก่อนจะเน้นไปที่คำว่าแฟน ป๊อปปี้หน้าเจื่อนลง
 
 
“แต่ฟางก็ยังไม่มีแฟนนี่นา” ป๊อปปี้พูดยิ้มๆ
 
 
“ก็ใช่ แต่พี่ก็ไม่ใช่แฟนฟาง!” ฟางหน้างอ
 
 
“ก็ตกลงเลยสิฟาง เอ่อ.. เรา.. เป็นแฟนกันมั้ย” ป๊อปปี้ถามฟาง
 
 
“ไม่! ฟางไม่ชอบคนฉวยโอกาสแบบพี่หรอก!” ฟางพูดก่อนจะเดินหนีไป ป๊อปที่โดนฟางปฏิเสธทุกครั้งที่เค้าขอเป็นแฟน ก็หน้าเศร้าลงนิดหน่อย
 
 
“นกครั้งที่ 9 แล้วสิกู.. อ้าวฟาง แล้วไม่หาหนังสือแล้วหรอ” ป๊อปพูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะถามฟาง
 
 
“ไม่หาละ เลยเวลาเข้าเรียนมาแล้ว” ฟางตอบแล้วเดินไปโดยไม่หันมามองป๊อปปี้เลย
 
 
 
.
 
 
 
.
 
 
 
.
 
 
 
.
 
 
 
.
 
 
 
.
 
 
 
“ไปเร็วแก้ว หนังจะเข้าแล้ว พี่ซื้อตั๋วมาละ” โทโมะเรียกแก้วที่นั่งรออยู่
 
 
“เอ้า ไหนบอกไปเข้าห้องนำไงคะ” แก้วทำหน้างงเมื่อเขากลับมาพร้อมกลับตั๋วในมือ
 
 
“ก็มันผ่านพอดีอ่ะ เลยซื้อมาซะเลย รีบไปกันดีกว่า หนังจะเข้าแล้ว” โทโมะพูดก่อนจะเดินนำไป แก้วพยักหน้าเเบาๆแล้วเดินตามโทโมะไปที่หน้าโรง เมื่อเข้าไปในโรงแล้วมันมีแต่ความมืด
 
 
“พี่โทโมะ พี่ดูเรื่องอะไรเนี่ย ทำไมมันไม่มีคนเลยอ่ะ“ แก้วถามโทโมะที่นั่งข้างๆ เพราะในโรงมีแค่เขากันเธอแค่ 2 คน
 
 
“แก้วรอดูแล้วกัน เรื่องนี้แก้วน่าจะชอบ” โทโมะเลี่ยงไม่ตอบคำถามแก้ว
 
 
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด” แก้วกรี๊ดออกมาลั่นโรงเมื่อพบว่ามันเป็นหนังผี
 
 
“ฮ่าๆๆ” โทโมะขำเมื่อเห็นท่าทางของแก้ว
 
 
“ฮือออออออ ไม่เอาแล้ววววววว ฮือออออออ” แก้วร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว
 
 
“เฮ้ย ไม่ต้องร้องๆ แก้ว อย่าร้องๆ ไม่ดูต่อก็ได้นะ ออกมั้ย” โทโมะเห็นแก้วร้องไห้ก็เริ่มกังวล
 
 
“มะ ไม่ เป็น ไร ฮึกค่ะ พี่.. จ่ายเงิน ฮึก แล้ว แก้ว จะดูต่อ ฮึก ให้ จบ” แก้วพูดปนสะอื้นออกมา
 
 
“แน่ใจนะ” โทโมะถาม แก้วพยักหน้าเบาๆแทนคำตอบ โทโมะจึงตามใจแก้ว ทั้งคู่นั่งดูหนังต่อ โดยโทโมะหันไปมองแก้วเป็นระยะๆ ส่วนแก้วก็กรี๊ดออกมาเป็นระยะๆ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลไม่ขาดสาย..
 
 
‘เดทแรกแท้ๆ ทำไมชั้นต้องมาเป็นแบบนี้วะเนี่ย’

 
 
 
 
 
“เป็นไงบ้างแก้ว หนังสนุกมั้ย” โทโมะถามออกไปทั้งๆที่ในใจก็รู้อยู่แล้ว
 
 
“อยากให้แก้วตอบแบบไหนคะ ถ้าตอบแบบรักษาน้ำใจพี่ ก็โอเคค่ะ แต่ถ้าเอาตรงๆจากใจ.. อย่าพาแก้วมาดูอะไรอย่างนี้อีกเลย แก้วกลัว TT” แก้วที่ตาบวมและเสียงแหบจากการกรี๊ดหันมาตอบโทโมะ
 
 
“ขอโทษนะ เห็นแก้วซ่าๆ ไม่คิดว่าแก้วจะกลัวผี” โทโมะสำนึกผิด
 
 
“ไม่เป็นไรค่ะพี่” แก้วให้อภัยโทโมะ
 
 
“อ้าว น้องแก้วพี่โทโมะ”เสียงใสๆดังขึ้นทำให้ทั้งคู่ต้องหันไปมอง
 
 
“พี่จินนี่ / จินนี่” แก้วและโทโมะเรียกชื่อคนที่บังเอิญเจอกัน
 
 
“ตายแล้วทำไมน้องแก้วตาบวมอย่างนี้ล่ะคะ พี่โทโมะ พี่ทำอะไรน้องคะ!! จินนี่ไม่ยอมนะ ทำไมพี่ทำน้องจินนี่อย่างนี้ล่ะคะ!!” จินนี่เห็นตาแก้วแดงและบวมกว่าปกติ ก็หันไปว่าโทโมะ
 
 
“จินนี่ น้องจินนี่ก็น้องพี่เหมือนกันมั้ยล่ะ” โทโมะตอบกลับอย่างไม่ยอม
 
 
“แก้วไม่ได้เป็นอะไรค่ะพี่จินนี่ แก้วแค่เข้าไปดูหนังมา” แก้วตอบจินนี่
 
 
“ตายแล้ว เสียงแหบด้วย นี่ไปดูหนังอะไรมาคะเนี่ย” จินนี่ถามแก้วด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนระคนความเป็นห่วง
 
 
“หนังผี” โทโมะตอบแทนแก้ว
 
 
“เอ้า แก้วกลัวผีไม่ใช่หรอ แล้วเข้าไปดูทำไมล่ะคะ” จินนี่ถามต่อ
 
 
“พี่พาไปดูเองอ่ะ” โทโมะตอบ
 
 
“พี่หนิ ทีหลังไม่ต้องมายุ่งกับน้องจินนี่เลยนะ หิวมั้ยคะน้องแก้ว เราไปหาอะไรทานกันดีกว่า อ๊ะ พี่โทโมะ ไม่ต้องตามมาเลยนะคะ ไหนเมื่อกลางวันว่าจะกลับไปนอนไง ไปนอนได้แล้วค่ะ ไปเลยค่ะ เดี๋ยวจินนี่ดูแลน้องต่อเอง” จินนี่บ่นก่อนจะหันไปชวนแก้วแล้วไล่โทโมะกลับ ก่อนจะพาแก้วเดินไป
 
 
“ทำไมจินนี่ต้องหวงน้องขนาดนี้ด้วยวะ โอ๊ย กลับก็ได้” โทโมะพูดกับตัวเองเมื่อจินนี่พาแก้วออกไปแล้ว ก่อนจะยกไอโฟนคู่ใจขึ้นมากดโทรหาเพื่อนสนิท
 
 
“ฮัลโหล พายุ ว่างมั้ยวะ เออ คืนนี้เจอกันที่เดิมนะ” โทโมะพูดแล้วตัดสายไป

 
 
 
“แก้วกลับยังไงคะเนี่ย ดีนะวันนี้ฝนไม่ตก” จินนี่เอ่ยถามน้องรหัสของเธอเมื่อกินข้าวกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว
 
 
“เดี๋ยวว่าจะเรียกแท็กซี่ไปแหละค่ะ พี่จินนี่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ” แก้วพูดแล้วยิ้มให้จินนี่
 
 
“ให้พี่นั่งไปส่งด้วยมั้ยคะ” จินนี่ถาม
 
 
“ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้แก้วก็เกรงใจพี่จะแย่แล้วค่า ขอบคุณพี่จินนี่ที่เลี้ยงแก้วนะคะ อ๊ะ รถมาแล้ว เดี๋ยวแก้วกลับก่อนนะคะ เดี๋ยวเตรียมเสื้อไปนอนค้างห้องพี่จินนี่พรุ่งนี้ด้วย ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะพี่รหัสคนสวย” แก้วพูดก่อนจะเปิดประตูรถแล้วเข้าไปนั่ง
 
 
“บ๊ายบาย เจอกันนะน้องรหัส” จินนี่โบกมือลาน้องรหัสที่นั่งรถออกไป
 
 
---------------------------
 
เหมือนจะไม่ค่อยมีคนอ่านเลย ตอนหน้าเป็นสเปเชียลป๊อปฟางนะ อิอิ
โอม จงเม้นนนนนน เพี้ยงงงง