Oh my Codeline! สายรหัสต้องแอบรัก♥

เมื่อมาถึงโรงยิม หญิงสาวก็ผลักประตูเข้าไปสำรวจ ก่อนจะพบว่าในโรงยิมนั้นเปิดไฟอยู่แต่กลับไม่มีคนอยู่เลยสักคนเดียว


"อ้าว ไปไหนกันหมดล่ะ" เธอไม่รอช้า รีบกดโทรศัพท์โทรหาเพื่อนของเธอทันที


"ฮัลโหล แคทแกอยู่ไหน ฉันเอาของที่แกลืมมาให้แล้วเนี่ย" ทันทีที่อีกฝั่งรับสาย ฟางก็กรอกเสียงหวานลงไปในโทรศัพท์ทันที


(ฟาง... ฉันขอโทษนะ.. ฉันลืมบอกไปว่าวันนี้เค้ายกซ้อมอ่ะ อ.เห็นว่าฝนตกหนัก กลัวเด็กๆจะกลับกันลำบาก เฮ้ย อย่าเงียบดิ ฉันขอโทษจริงๆนะแก)


"เออ ให้อภัย! แต่คราวหน้าบอกก่อนนะเว้ย! นี่ฉันอุตส่าห์ฝ่าฝนมาหาแกเนี่ย เออ แค่นี้นะ" ฟางพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ก่อนจะหันหลังกลับไปทางประตูโรงยิม


"อุ๊ย" หญิงสาวหันไปชนกับหน้าอกกว้างของคนที่ตามเธอมา


"ฟาง พี่บอกให้รอไงเล่า เห็นมั้ยพี่เปียกไปหมดแล้วเนี่ย" ป๊อปปี้ที่ตอนนี้เปียกไปทั้งตัวทำให้เสื้อนักศึกษาของเขาลู่แนบไปกับเนื้อ เผยให้เห็นซิกแพ็คที่ซ่อนอยู่ใต้เสื้อ


"ก็พี่ฉวยโอกาสอ่ะ!! ทะลึ่ง!!" ฟางตอบแต่ตายังมองจ้องอยู่ที่ซิกเพ็คของเขา


"ฟาง วิ่งมาอย่างนี้พี่เป็นห่วงนะเนี่ย เดี๋ยวลื่นล้มไปจะทำยังไง อ้าว เห้ย! ฟาง!! ฟางเลือดออก!!" ป๊อปปี้ตกใจมากที่เห็นเลือดออกจากจมูกฟาง จึงเอาผ้าขนหนูในกระเป๋าฟางออกมาซับให้ทันที


หญิงสาวที่ตอนนี้สติหลุดไปไกลแล้วก็ถูกชายหนุ่มพามานั่งที่เก้าอี้ของโรงยิม


"ฟางๆ ได้ยินพี่มั้ย" ชายหนุ่มโบกไม้โบกมือข้างหน้าหญิงสาว


"อืม ล่ำ" หญิงสาวพูดประโยคเดิมๆซ้ำไปซ้ำมา


"ฮะ อะไรล่ำๆนะ" ชายหนุ่มเอาหูเข้าไปฟังใกล้ๆ


"อืม ล่ำ อะ เฮ้ย!" ทันทีที่ได้สติหญิงสาวก็ผลักชายหนุ่มออกไปทันที


"อะไรเนี่ยฟาง คนอุตส่าห์ช่วยเอาผ้ามาเช็ดเลือดให้ ยังจะมาทำร้ายกันอีก พี่เริ่มน้อยใจแล้วนะเนี่ย" ป๊อปปี้ที่เริ่มจะงอนหันตัวหนีหญิงสาวไปอีกทาง


"พี่ป๊อป ฟางขอโทษนะ ว้ายตายแล้ว! นี่มันผ้ายัยแคท!! พี่ป๊อปเอามาทำอย่างงี้ได้ไงเล่า หมดกัน!!!" ฟางที่เห็นผ้าของเพื่อนเธอเต็มไปด้วยเลือกเป็นหย่อมๆก็ร้องออกมา


"ยังจะห่วงผ้าเพื่อนอีก ไม่เห็นจะห่วงพี่บ้างเลย ไอ้เราก็อุตส่าห์วิ่งฝ่าฝนจนเปียกชุ่มไปทั้งตัว ก็เพราะเป็นห่วงคนแถวนี้อ่ะ" ป๊อปปี้พูดอย่างน้อยใจ


"เอ่อ... พี่ป๊อป ฟางขอโทษด้วยที่ทำให้พี่เปียก พี่เปียกไปหมดแล้วเดี๋ยวพี่เป็นหวัดนะ รีบกลับหอไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อเถอะ" ฟางเสียงอ่อนลง ก่อนจะเอาผ้าเช็ดหน้าปักลายกระต่ายสีชมพูออกมาเช็ดหน้าให้ป๊อปปี้ ทำให้ป๊อปปี้อึ้งที่ฟางยอมทำอะไรให้เขา ก่อนที่เขาจะเอามือไปจับมือฟางที่กำลังเช็ดหน้าให้เขาอยู่


"จับทำไม เอาไปเช็ดเองเลยไป" ฟางเอามือออกจากการจับกุมของป๊อปปี้ ป๊อปปี้ยิ้มนิดหน่อยแต่ก็เช็ดหน้าให้ตัวเองต่อไป


"ว้าย พี่ป๊อป พี่จะทำอะไรอ่ะ" ฟางหันมาเห็นป๊อปปี้กำลังถอดเสื้อก็ร้องออกมา


"เอ้า ก็เสื้อพี่เปียก ขืนพี่ใส่ไว้ก็หวัดกินกันพอดี" ป๊อปปี้พูดพลางถอดเสื้อออก


"หยุดเลยนะ พี่ป๊อป หยุ๊ดดดดดดดดดดด" ฟางรีบร้องห้ามแต่ก็ไม่ทันเมื่อป๊อปปี้ได้ถอดเสื้อออกไปแล้ว


.


.


.


.


.



"อิ่มจังตังอยู่ครบจริงๆ" แก้วพูดแล้วลูบท้องตัวเอง


"แหม่ สบายจริงๆนะน้องแก้ว" จินนี่ที่นั่งอยู่ข้างคนขับหันไปมองแก้วที่นั่งอย่างสบายอยู่เบาะหลังของรถโทโมะ


"ฮ่าๆๆ ก็นิดหน่อยค่ะพี่จินน่ี่ นานๆทีได้กินอิ่มขนาดนี้” แก้วพูดขำๆ


“พี่โทโมะ วันหลังเลี้ยงน้องอีกสิคะ จินนี่ว่าน้องชอบแน่เลย” จินนี่หันไปพูดกับโทโมะที่กำลังขับรถอยู่


“ได้เสมอ นัดมาละกัน เดี๋ยวป๋าเลี้ยงเอง” โทโมะตอบรับจินนี่แล้วยืดนิดๆ


“หูยยย ป๋านี่สายเปย์จริงๆ” แก้วแซวโทโมะ


“อย่าแซวสิ เขิน 5555555” โทโมะพูดแล้วทุกคนก็หัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ทั้งสามคนนั่งคุยกันจนรถของโทโมะมาจอดอยู่ที่หน้าบ้านของแก้ว


“อ๊ะ ถึงแล้ว ขอบคุณนะคะพี่โทโมะที่เลี้ยงน้องแล้วก็ที่มาส่งด้วย ขอบคุณพี่จินนี่ด้วยนะคะ” แก้วพูดพลางยกมือขอบคุณพี่ๆทั้งสองของเธอ


“ไม่เป็นไร ก็น้องรหัสนี่นา” โทโมะยิ้มให้แก้ว


“พี่ๆ กลับกันดีๆนะคะ แก้วเข้าบ้านก่อน ไว้เจอกันน้าาาา” แก้วโบกมือลาพี่ๆทั้งสองของเธอแล้วเดินเข้าบ้านไป


“เดี๋ยวพี่ไปส่งที่หอนะ” โทโมะหันไปบอกกับจินนี่แล้วออกรถทันที


.


.


.


.


.


.


“พี่จินนี่ขาาาาาาาาา” เสียงแก้วดังลากยาวเมื่อเจอพี่รหัสของเธอ


“อ้าว น้องแก้ว ว่าไงคะ” จินนี่ยิ้มเมื่อเห็นเป็นน้องรหัสของเธอ


“แก้วแค่จะบอกว่า พรุ่งนี้แก้วขอไปรบกวนนอนค้างที่ห้องพี่สักคืนสองคืนนะคะ” แก้วยิ้มหวานให้กับจินนี่


“อ๋อ ได้ๆ ถ้าเลิกเรียนแล้วก็โทรหาพี่แล้วกันเดี๋ยวพี่มารับไปที่ห้อง” จินนี่


“ขอบคุณค่าาา รักพี่รหัสที่สุดเลยยยยยยยยย เดี๋ยวแก้วไปหาเพื่อนก่อนนะคะ มันคงรอกินข้าวแล้วเนี่ย” แก้วกอดจินนี่ก่อนจะปล่อยแล้วเดินขึ้นตึกไป ปล่อยให้จินนี่ยืนยิ้มอยู่ตรงนั้น


“จินนี่ๆ ได้ยินฟางมั้ย เห่นโล่วววววววว” ฟางโบกมือไปมาข้างหน้าจินนี่


“อ้าว ฟางทำอะไรอยู่เนี่ย มานานยัง” จินนี่ได้สติกลับมาก็ถามฟาง


“ฟางมายืนอยู่สักพักละ ฟางหิวแล้วด้วยน้าาา จินนี่อ่ะมัวแต่ยืนยิ้มอะไรก็ไม่รู้” ฟางบอก


“จริงหรอ จินนี่ขอโทษนะ จินนี่เบลอๆอ่ะช่วงนี้” จินนี่พูดก่อนจะยิ้มแล้วเดินออกไป


“อะไรของเค้าวะ..” ฟางงงก่อนจะเดินตามจินนี่ไป


“ฟาง! เดี๋ยวฟาง!! รอพี่ด้วยยยย!!” มีเสียงผู้ชายดังขึ้นจากทางด้านหลัง ฟางจึงหยุดฝีเท้าแล้วหันไปตามเสียง


“พี่ป๊อป!” ฟางเห็นป๊อปปี้ที่กำลังวิ่งมาหาเธอก็ก้มหน้าไม่สบตาป๊อปปี้


“ไปกินข้าวกัน” ป๊อปปี้เอ่ยชวน


“ไม่ดีกว่าพี่ป๊อป เดี๋ยวฟางไปกินกับจินนี่” ฟางปฏิเสธก่อนจะหันกลับไปทางเดิม


“งั้นพี่ไปด้วยละกัน” ป๊อปปี้พูดก่อนจะถือวิสาสะจับมือฟางแล้วกึ่งจูงกึ่งลากไปหาจินนี่


“เห้ย ไอ้พี่บ้า ปล่อยเลยนะ ปล๊อยยยยยยยยยย” ฟางโวยวายแล้วพยายามสะบัดมือออก แต่ก็ไม่หลุดสักที เลยจำต้องยอมให้ป๊อปลากเธอไป




----------
สวัสดีจ้าาาาา หายไปนานม้ากกกกกก
พอดีมีที่พิมพ์ค้างไว้อยู่นิดนึง เลยเอามาลงต่อ ไม่รู้มีคนอ่านอยู่มั้ย 5555555