Oh my Codeline! สายรหัสต้องแอบรัก♥

Kaew's mode
 
 
 
หนึ่งเดือนหลังจากวันเฉลยสาย ฉันก็สนิทกับพี่จินนี่มากขึ้น เพราะได้คุยไลน์กันอยู่บ่อยๆ และวันที่ไปกินเลี้ยง ในขณะที่ฉันนั่งตัวเกร็งเพราะยังไม่คุ้นเคยกับพี่ๆทุกคนมากนัก พี่จินนี่เป็นคนเดียวที่คอยสะกิดและชวนฉันคุยอยู่ตลอด ส่วนพี่โทโมะคนน่ารักของฉันดูจะคุยเก่งกว่าที่ฉันคิดไว้ตอนแรกเยอะมาก ตอนแรกฉันคิดว่าเขาจะเงียบๆซะอีก ตอนนี้ในไลน์กลุ่มสายรหัสของฉันมีอยู่ 5 คน.. คือมันน้อยใช่มั้ย ก็พี่คนที่จบไปนานแล้วเค้าก็อาจจะไม่อยากมาเล่นอะไรด้วยแล้วแหละมั้ง แต่ว่าไลน์กลุ่มค่อนข้างเงียบเหงา ไม่มีใครคุยอะไรกันเลย เวลาฉันจะคุยกับพี่ๆ ฉันก็จะทักแชทแยกไปซะมากกว่า ฉันทักไปทุกคนเลยนะ เผื่อว่าจะได้สนิทกับพี่ๆมากขึ้น โดยเฉพาะพี่โทโมะ ฮิฮิ >///<
 
 
วันนี้ฉันก็มาเรียนตามปกติ ฉันเดินไปที่ตึกเรียนแล้วพบกับ..
 
 
"พี่โทโมะ!!" ฉันทักพี่โทโมะเสียงดังจนคนแถวนั้นหันมามอง
 
 
"อ้าว แก้ว ว่าไง" พี่โทโมะหันมาตามเสียงของฉันก่อนจะทักทาย
 
 
"เย็นนี้พี่พอจะว่างมั้ย" ฉันถามยิ้มๆ คืออยากจะชวนไปกินข้าวอ่ะ
 
 
"ขอดูก่อนนะ มีอะไรรึเปล่าล่ะเรา" พี่โทโมะนิ่วหน้าถามฉัน ฉันพยายามบังคับเสียงให้ปกติที่สุด ก่อนจะพูดออกไป แต่มันก็ตะกุกตะกักอยู่ดี
 
 
"เอ่อ... คือ..... กะ แก้ว อยากชวน....."  "อ้าว แก้ว พี่โทโมะ ทำไรกันอยู่หรอคะ" เสียงใสๆดังขึ้นก่อนฉันจะพูดจบทำให้ฉันต้องหันไปมอง อ้อ พี่จินนี่เอง
 
 
"อ๋อเปล่าค่ะ ไม่มีอะไรๆ อ่อใช่ พี่จินนี่ เดี๋ยวอาทิตย์หน้าแก้วไปนอนห้องพี่จินนี่สักสองสามวันได้มั้ยคะ พอดีแก้วมีกิจกรรมเลิกดึกอ่ะค่ะ" ฉันไม่ได้เช่าหอแถวๆมหาวิทยาลัย เพราะว่าบ้านฉันไม่ได้ไกลมากนัก แต่ก็ไม่ปลอดภัยถ้าจะกลับเองคนเดียวดึกๆ
 
 
"ก็ได้นะ พี่อยู่คนเดียวอ่ะ รูมเมทพี่ย้ายออกไปตั้งแต่เทอมที่แล้วแล้ว" พี่จินนี่บอก
 
 
"ขอบคุณค่ะพี่จินนี่ พี่รหัสแก้วน่ารักที่สุดเลยยยย" ฉันจับมือพี่จินนี่เป็นเชิงบอกว่าดีใจจริงๆ
 
 
"แล้วเลิกกี่โมงล่ะ" พี่โทโมะพูดขึ้น
 
 
"แก้วเลิกประมาณสี่ทุ่มค่ะ" ฉันบอก
 
 
"งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่งก็ได้" พี่โทโมะบอก ทำเอาฉันยิ้มกว้าง เฮ้ย แก้ว แกช่วยเก็บอาการหน่อยๆ
 
 
"นอนกับพี่ก็ได้นะคะ มันดึกแล้ว ไปกับผู้ชายด้วย มันอันตราย" ฉันยังไม่ทันจะตกลง พี่จินนี่ก็ขัดขึ้นมาซะก่อน เออ พี่จินนี่ก็พูดถูกเนอะ
 
 
"อะไรจินนี่ กับพี่ก็ไม่ได้หรอ หืม" พี่โทโมะถามแล้วส่งสายตาเจ้าชู้ให้พี่จินนี่
 
 
"เพราะอย่างงี้ไง สายตาอย่างงี้ไงคะ พี่โทโมะพอเลย ดูไว้นะแก้ว พี่โทโมะเนี่ยดูเงียบๆแต่ฟาดเรียบนะ" พี่จินนี่บอกแล้วชี้ไปที่พี่โทโมะ หืม พี่โทโมะเนี่ยนะเงียบๆแต่ฟาดเรียบ
 
 
"จินนี่ก็ปรักปรำพี่เกินไป ไหนหลักฐาน?" พี่โทโมะแบมือออกมาขอหลักฐาน
 
 
"ไม่มีค่ะ แต่พยานอ่ะ....เยอะ!" พี่จินนี่เน้นคำว่าเยอะใส่พี่โทโมะ ก่อนที่พี่โทโมะจะดึงมือที่ยื่นออกมากลับไปเกาหัวแกร่กๆ ทำเอาฉันขำก๊าก 5555555
 
 
"แก้ว เย็นนี้ไปกินอะไรหน้าม.กัน มีร้านชาบูด้วยนะ เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง" พี่จินนี่หันมาชวนฉันพร้อมยิ้มให้
 
 
"ไรอ่ะ ชวนแต่แก้วได้ไง พี่ก็ยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ทั้งคนเนี่ย" พี่โทโมะพูดขัดขึ้นด้วยน้ำเสียงงอนๆ
 
 
"ก็จินนี่จะเลี้ยงน้อง พี่ไม่เกี่ยวนะคะ ฮิฮิ"พี่จินนี่ตอบกลับกวนๆ พร้อมหัวเราะคิกๆ
 
 
"น้องแก้ววววว ดูจินนี่ดิ ให้พี่ไปด้วยสิ นะๆๆๆ" พี่โทโมะเดินเข้ามาเขย่าแขนฉันเบาๆ แล้วทำหน้าอ้อนๆ บ้าจริง น่ารักเกินไปละนะ
 
 
"แก้ว ไม่ต้องให้ไป เชื่อพี่นะคะ"พี่จินนี่พูดกับฉันด้วยสีหน้าจริงจัง แต่ฉันหันไปเห็นใบหน้าออดอ้อนของพี่โทโมะพอดี ทำให้ฉันพูดออกไปแบบไม่รู้ตัว
 
 
"ให้พี่โทโมะไปด้วยกันก็ได้ค่ะพี่จินนี่" ฉันพูดจบพี่โทโมะก็ร้องดีใจ แต่พี่จินนี่ทำหน้าเหวอไปเลย
 
 
"แก้วนะแก้ว พี่เตือนแล้วไม่ยอมเชื่อ แล้วแต่ละกันค่ะ แต่มีข้อแม้นะ ถ้าพี่โทโมะไปด้วย พี่ต้องเลี้ยงจินนี่กับแก้วนะคะ!" พี่จินนี่ยื่นข้อเสนอให้พี่โทโมะ
 
 
"โอ้ย สบายมากเรื่องแค่นี้เอง เจอกันร้านเดิมหน้าม.เนอะ เอ๊ะ ถึงเวลาเรียนแล้วเนี่ย ไปเข้าเรียนกันได้แล้วเด็กๆ พี่ไปก่อนนะ จะสายแล้ว ไว้เจอกันเย็นนี้" พี่โทโมะพูดรัวๆ แล้วก็เดินไปทางห้องเรียนของเขา ก่อนที่ฉันจะแยกกับพี่จินนี่
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ฉันเลิกเรียนแล้ว เปิดไลน์ขึ้นมาเช็คทันทีตามแบบเด็กยุคใหม่ เอ๊ะ พี่จินนี่ไลน์มา
 
'Jinny : แก้วเลิกเรียนยังคะ เลิกแล้วก็ลงมาเลยนะ พี่รออยู่ตรงโต๊ะไม้ตัวแรกใต้ตึกนะคะ'
 
 
ฉันอ่านจบก็เดินลงไปข้างล่าง แต่ระหว่างทาง ด้วยวามซุ่มซ่าม ฉันก็สะดุดบันไดล้มชนคนข้างหน้าล้มหน้าคว่ำลงไปด้วย ตอนนี้คือฉันนอนทับเขาอยู่แต่ฉันมองไม่เห็นหน้าเขา ฉันรีบลุกขึ้นแล้วกล่าวขอโทษขอโพยยกใหญ่
 
 
"เจ็บมากมั้ยคะ ขอโทษจริงๆนะ ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ" ฉันพูดแล้วช่วยเอามือปัดชุดนักศึกษาของเขาที่เลอะเต็มไปด้วยฝุ่นที่พื้น
 
 
"ไม่เป็นไรครับ เรื่องแค่นี้ แต่คราวหน้ายังไงก็ระวังหน่อยนะครับ" เขาพูด
 
 
"ค่ะ ยังไงก็ขอโทษจริงๆนะคะ" ฉันพูดขอโทษขอโพยเขาอีกหลายรอบก่อนจะขอตัวลงไปหาพี่จินนี่
 
 
End Kaew's Mode
 
 
 
 
 
 
 
แก้วเดินลงมาข้างล่าง เมื่อเห็นจินนี่แล้วเธอก็รีบเดินเข้าไปหาทันที
 
 
"พี่จินนี่รอนานมั้ยคะ พอดีแก้วเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย" แก้วบอกพี่รหัสของเธอที่นั่งรออยู่แล้ว
 
 
"ฮะ แล้วเจ็บตรงไหนรึเปล่าคะ ไหน ให้พี่ดูหน่อย" จินนี่จับเธอหมุนรอบเพื่อดูว่ามีรอยฟกช้ำหรือไม่
 
 
"ไม่น่าจะเป็นไรนะคะ เมื่อกี๊แก้วล้มไปชนผู้ชายอีกคนอ่ะค่ะ คนที่เจ็บน่าจะเป็นเขามากกว่า"
 
 
"ไม่เป็นไรก็ดีแล้วค่ะ งั้นเราไปกันเถอะ พี่รหัสหิวจะแย่แล้วววววว" จินนี่พูดแล้วลูบท้องก่อนจะจับแขนน้องรหัสของเธอให้เดินออกไปยังจุดนัดหมายทันที
 
 
"ไง ทำไมมาช้ากันจัง" โทโมะที่นั่งอยู่ก่อนแล้วเอ่ยทักทายน้องรหัสทั้งสองคนของเขา
 
 
"อ๋อ พอดีแก้วเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะพี่โมะ ว่าแต่พี่จะเอาตานี่มาทำไม" จินนี่โวยเมื่อเห็นพายุที่นั่งอยู๋ฝั่งตรงข้ามป๊ฮปปี้
 
 
"เอาน่าอย่าคิดมาก พอดีพายุมันเหงา เลยเอามันมาด้วย" โทโมะพูดยิ้มๆ
 
 
"งั้นจินนี่ขอแยกโต๊ะแล้วกันค่ะ เดิมทีจินนี่ตั้งใจว่าจะพาแก้วมาเลี้ยงอยู่แล้ว" จินนี่พูดก่อนจะมองหาโต๊ะตัวอื่นที่ว่าง
 
 
"นั่งๆไปเถอะน่า อย่าเรื่องมาก มากเรื่องเลย ไม่เห็นหรอว่าคนเต็มทุกโต๊ะแล้วเนี่ย มาๆ นั่งๆ" พายุพูดก่อนจะดึงจินนี่นั่งลงข้างๆเขา
 
 
"พี่พายุ พี่ไปนั่งฝั่งนู้นเลยนะ จินนี่มากินกับน้อง จินนี่จะนั่งข้างน้อง" จินนี่โวยวายเมื่อพายุนั่งข้างเธอ
 
 
"แต่พี่มาก่อน พี่ไม่ลุก" พายุก็ไม่ยอมเช่นกัน
 
 
"พี่จินนี่ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ นี่ไง เรานั่งตรงข้ามกัน" แก้วนั่งลงข้างๆโทโมะ แล้วยิ้มให้จินนี่
 
 
"นี่แน่ะ!" จินนี่เอาลูกชิ้นในหม้อร้อนๆยัดใส่เข้าไปในปากชายหนุ่มข้างๆเธอ
 
 
"โอ๊ย ร้อนๆๆๆๆ" พายุพ่นลูกชิ้นลูกนั้นออกมาใส่ถ้วยตรงหน้าเขา
 
 
"จินนี่ทำอย่างงี้ได้ไง ถ้าพี่ปากเจ่อละสาวๆพี่หายล่ะน่าดู จินนี่ต้องรับผิดชอบพี่ด้วย" พายุว่าพลางเอามือจับปากตัวเองที่บวมออกมานิดหนึ่งเพราะความร้อนของลูกชิ้น
 
 
"นั่นก็เรื่องของพี่ค่ะ" จินนี่ยิ้มแบบไม่แคร์อะไรก่อนจะลงมือกินอาหารตรงหน้า
 
 
"ใช่ๆๆ แก้วไปรับน้องช่วงกลางเดือนหน้ามั้ยคะ สนุกมากๆเลยน้าาา" จินนี่พูดด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกว่ามันสนุกจริงๆ
 
 
"สนุกจริงหรอคะ งั้นแก้วไปค่ะ" แก้วรีบตอบรับโดยไม่ลังเล
 
 
"แก้ว เชื่อยัยนี่ด้วยหรอ พี่ไปมาทุกปีมันก็น่าเบื่อทุกปี" พายุพูดแล้วเบะปาก
 
 
"แหม ก็มันมีแต่กิจกรรมสร้างสรรค์นี่คะ คนเสื่อมๆอย่างพี่พายุคงไม่ค่อยเข้าถึงเนอะ" จินนี่พูดแล้วเน้นคำว่าเสื่อมใส่พายุ
 
 
"ใครเสื่อม อย่ามามั่วเลย ไม่จริงนะแก้ว พี่ไม่ได้เสื่อมพี่เป็นคนดีจริงๆ" พายุรีบแก้ตัวให้ตัวเอง
 
 
"แก้วก็เลือกเอาละกันค่ะว่าอยากเชื่อใคร" จินนี่พูดแล้วคีบหมูชิ้นเล็กเข้าปาก
 
 
"แก้ว กินนี่นะ เนื้อที่นี่อร้อย อร่อย" โทโมะว่าพลางคีบเนื้อที่สุกแล้วในหม้อให้แก้ว
 
 
"แก้วกินปลาดีกว่าค่ะ เชื่อพี่นะ กินแล้วฉลาด" จินนี่ไม่ยอมแพ้คับปลาในหม้อให้แก้วบ้าง
 
 
"อย่าไปกินเลยปลาเปลอ นี่ดีกว่าลูกชิ้น เนื้อเด้งดึ๋งๆ กรุบสุดๆเลย" โทโมะก็ไม่ยอมคีบลูกชิ้นให้แก้วอีก
 
 
"แก้วกินผักนะ จะได้สุขภาพดี" จินนี่ก็ไม่ยอมเช่นกันคีบผักหลายๆอย่างให้แก้ว
 
 
"พอก่อนค่ะๆ พี่โทโมะ พี่จินนี่คะ แก้วขอบคุณพี่ๆที่ดูแลเทคแคร์แก้วอย่างดีนะคะ แต่ตอนนี้แก้วว่ามันเยอะไป แก้วกินไม่ทันแล้วค่ะ" แก้วเบรคก่อนที่อาหารในถ้วยของเธอจะล้นพูนมากไปกว่านี้
 
 
"อิจฉาน้องแก้วนะที่มีพี่รหัสมาคอยเทคแคร์ อิจฉาจินนี่กะมึงด้วยที่ได้เทคแคร์น้องรหัส ดูสายกูสิไม่รู้หายไปไหนกันหมด ไม่เคยจะโผล่มาให้กูเทคเลย" พายุพูดขึ้น
 
 
"ใครมันจะไปอยู่ให้พี่ฉวยโอกาสล่ะคะ น้องๆเขาก็หนีกันหมดก็ถูกแล้วแหละ" จินนี่พูดจิกพายุ
 
 
"อันนี้แก้วเชื่อๆ ตอนวันเฉลยสายพี่พายุมาเนียนโอบแก้ว แก้วจำได้" แก้วช่วยเสริม
 
 
"อะไรนะ นี่กับน้องของจินนี่พี่ก็ไม่เว้นหรอ นี่แน่ะๆ" จินนี่ที่ดูไม่พอใจกับที่แก้วบอกเมื่อกี๊ก็ตีพายุหลายๆครั้ง โดยที่พายุปัดป้องและทำเป็นเจ็บ ทั้งที่จริงๆแล้วฝ่ามือเธอเบามากจนแทบไม่รู้สึกอะไรเลย
 
 
“โอ๊ยๆๆ พี่เจ็บน้า” พายุว่าแล้วก็รวบมือทั้งสองข้างของจินนี่เอาไว้
 
 
“ปล่อยนะคะพี่พายุ จินนี่จะทานต่อแล้ว” จินนี่บอกก่อนจะดิ้นเพื่อให้มือเธอหลุดออกจากการเกาะกุมแต่ก็ไม่เป็นผล
 
 
“มาตีพี่แล้วจะให้พี่ปล่อยเฉยๆหรอ อย่าลืมสิ ขออะไรกับพี่อ่ะต้องมีข้อแลกเปลี่ยนเสมอ” พายุยิ้มกริ่ม
 
 
“แล้วพี่จะเอาอะไร” จินนี่ทำหน้าไม่เข้าใจในสิ่งที่พายุพูด
 
 
“เอาอะไรดีน้า อืม ฟอดดดดดด หอมมมมมมม แค่นี้แหละ” พายุดึงมือของจินนี่ที่ตนจับอยู่ขึ้นมาหอมก่อนจะปล่อยให้เป็นอิสระ
 
 
“พี่พายุ!!! ไอ้คนชอบฉวยโอกาส!! นี่แน่ะ!!” จินนี่ฟาดฝ่ามือดไปที่พายุรัวๆ ด้วยแรงที่มากกว่าเดิมหลายเท่า
 
 
“โอ๊ย ทำไมคราวนี้มันเจ็บฟระ” พายุร้องโอดโอย เรียกเสียงหัวเราะให้ผู้ชมทั้งสองได้เป็นอย่างดี
 
 
“แค่กๆๆๆๆ” สาวร่างบางขำจนสำลักอาหาร
 
 
“แก้ว ใจเย็นๆนะ” โทโมะพูดแล้วลูบหลังให้ร่างบางที่ยังไอไม่หยุด
 
 
“แก้ว น้ำค่ะ กินน้ำก่อนนะ” จินนี่ที่เลิกตีพายุหันมายื่นแก้วน้ำให้กับน้องรหัสของเธอ แก้วรับน้ำมาดื่ม เมื่อหยุดสำลักแล้วเธอก็ขอบคุณพี่ๆของเธอ
 
 
“ขอบคุณนะคะ พี่โทโมะ พี่จินนี่ แก้วดีใจจังที่มีพวกพี่เป็นพี่รหัส” แก้วยิ้มให้จินนี่ก่อนจะหันไปยิ้มให้โทโมะ
 
 
“แต่เมื่อกี้แก้วเห็นแล้วใช่มั้ย ว่าคนพวกนี้ชอบฉวยโอกาสจริงๆ ถ้าไม่จำเป็นก็อย่าเข้าไปใกล้นะ ไม่ใช่แค่พี่พายุ พี่โทโมะก็ด้วย” พี่จินนี่บอกฉันด้วยน้ำเสียงจริงจัง ทำเอาพี่โทโมะสะดุ้ง
 
 
“เกี่ยวไรกับพี่อ่ะจินนี่ พี่อยู่เฉยๆแล้วนะ” พี่โทโมะที่นั่งเงียบๆมานานพูดขึ้น
 
 
“พี่เป็นเพื่อนกันได้ มันก็ต้องมีอะไรคล้ายๆกันบ้างแหละค่ะ” จินนี่ตอบทำเอาโทโมะเหวอ
 
 
“เหมารวมงี้เลยหรอ” โทโมะยังเหวอๆ
 
 
“ค่ะ อ๊ะ ฝนตกแล้ว เรารีบกินกันเถอะ เดี๋ยวมืดกว่านี้แล้วน้องแก้วกลับบ้านลำบาก” จินนี่พูดแล้วคีบหมูในหม้อให้แก้ว
 
.
 
 
.
 
 
.
 
 
.
 
 
.
 
 
.
 
 
.
 
 
.
 
 
.
 
 
 
อีกด้านหนึ่งของมหาวิทยาลัย
 
 
"เฮ้อ ฝนมันจะมาตกอะไรเอาตอนนี้วะ กูล่ะเบื่อหน้าฝนจริงๆ" ชายหนุ่มร่างกำยำพูดขึ้นขณะที่มองไปทางสายฝนที่โปรยปรายลงมาจากฟ้า
 
 
"อ้าว พี่ป๊อปยังไม่กลับอีกหรอ" เสียงของหญิงสาวที่มายืนข้างๆทำให้เขาต้องหันไป
 
 
"อืม ยังไม่กลับอ่ะ อ้าว ฟาง พี่ยังไม่กลับจ้ะ พอดีฝนมันตก พี่ลืมเอาร่มมาคงต้องรอฝนหยุดก่อนแล้วนี่ฟางยังไม่กลับอีกหรอ" ชายหนุ่มเปลี่ยนโทนเสียงทันทีที่รู้ว่าคนข้างๆคือใคร
 
 
"ฟางจะกลับแล้วแหละ แต่ว่าเดี๋ยวฟางต้องไปยิมก่อน เพื่อนฟางมันไปซ้อมบาสแล้วลืมของไว้เนี่ย" หญิงสาวพูดพลางชูผ้าขนหนูในมือขึ้นโชว์
 
 
"งั้นเดี๋ยวพี่ไปเป็นเพื่อน ทางไปยิมมันไม่ใช่ใกล้ๆเลย แล้วฝนยิ่งตกหนักๆอยู่ด้วย" ป๊อปปี้พูดด้วยความเป็นห่วงหญิงสาว
 
 
"ไกลมากมั้งพี่ป๊อป ฝั่งตรงข้ามเนี่ย อ๊ะ ฟางไปก่อนนะ เดี๋ยวเพื่อนรอนาน" ฟางพูดจบก็กางร่มคันโปรดในมือของเธอแล้วเตรียมก้าวขาเดินไป แต่ก็ต้องชะงักเมื่อชายหนุ่มร้องเรียกเสียก่อน
 
 
"ฟาง เดี๋ยว พี่ไปด้วย" ป๊อปปี้เดินเข้ามาอยู่ในร่มคันเดียวกันกับเธอ
 
 
"พี่ถือให้ เราถือแล้วร่มมันชนหัวพี่อ่ะ" ป๊อปปี้ดึงร่มจากมือฟางมาถือ ก่อนที่จะโดนฟางเอามือฟาดไปที่อก
 
 
"พี่ว่าฟางเตี้ยหรอ นี่แน่ะ" ฟางตีไปที่อกของป๊อปปี้หลายๆที
 
 
"อย่าขยุกขยิกสิฟาง เห็นมั้ยพี่เปียกหมดแล้วอ่ะ ร่มคันเล็กนิดเดียว อย่าขยับเยอะสิ" ป๊อปปี้พูดพลางเอาตัวเข้าไปใกล้สาวร่างเล็กมากขึ้น มากขึ้น และมากขึ้น ก่อนจะโอบไหล่หญิงสาวเพื่อจะพาเดินไปยิมฝั่งตรงข้าม
 
 
"พี่ป๊อป ฟางว่ามันใกล้ไปละนะ" หญิงสาวหันไปพูดเมื่อชายหนุ่มเข้ามาใกล้เธอเกินไป ทั้งโอบไหล่แล้วยังเอาหน้ามาชิดอีก แต่ทันทีที่เธอหันไปมันทำให้หน้าของเธอและเขายิ่งใกล้กันมากขึ้นจนปลายจมูกชนกัน..
 
 
เขาและเธอจ้องตากันอยู่สักพักก่อนทีป๊อปปี้จะค่อยๆเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้เธอมากขึ้นจนริมฝีปากทั้งสองใกล้จะติดกัน..
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ผลั่ก
 
 
 
 
เป็นหญิงสาวเป็นฝ่ายผลักชายหนุ่มออกไป ตอนนี้เธอร้อนไปทั้งหน้า ไม่บอกเธอก็คงรู้ตัวว่าหน้าของเธอในตอนนี้มันแดงขนาดไหน
 
 
"เอ่อ.... ฟาง.... พี่.... ขอโทษ" ชายหนุ่มมองหน้าเธอที่หลบตาเขาอยู่
 
 
"จะขอโทษทำไมเล่า!!" ฟางผลักป๊อปปี้ ก่อนที่เขาจะโดนหญิงสาวดึงร่มในมือแล้ววิ่งหนีไปที่โรงยิม
 
 
"เห้ยฟาง!! พี่เปียกหมดแล้วนะ เล่นอะไรเล่า รอพี่ด้วย!!" ชายหนุ่มไม่รอช้ารีบวิ่งฝ่าสายฝนตามหญิงสาวไปทันที
 
 
---------------
ขอบคุณสำหรับการเม้น โหวต ติดตาม แนะนำ อะไรทั้งหลายแหล่ค่ะ ขอบคุณจากใจจริงๆ
แต่เห็นคะแนนโหวตละใจมันหล่นไปอยู่ตาตุ่ม เราเขียนไม่ดีขนาดนั้นเลยจริงๆหรอ T___T