ขอโทษที่มันรักเธอ...

 
 
        ฟางไปอยู่บ้านของแม่ฟางได้เดือนกว่าๆแล้ว ป๊อบปี้เองก็ทำแต่งาน แต่ก่อนจะออกไปทำงาน ก็แวะเอา พวกอาหารที่มีประโยชน์ มาให้ฟางก่อนจะไปทำงาน ทุกเช้า แต่พอกลับไปตัวเอง ก็เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง พอรุ่งเช้าก็ออกไปทำงาน ข้าวปลาก็ไม่ยอมกิน จนทำให้คนเป็นแม่เริ่มจะเป็นห่วง 
 
 
 
 
 
แม่ฟาง: วันนี้ วันหยุด ที่จริง ไม่ต้องรีบมาก็ได้นะ มาสายๆก็ได้ 
 
 
 
ป๊อบ: ไม่เป็นไรหรอกครับ วันนี้วันหยุด ผมลองทำพวกสลัดปลานะครับ น่าจะดีกับแม่แล้วก็เด็กในท้อง ผมลอฃทำตามหนังสือนะครับ ไม่รู้ว่าจะอร่อยถูกใจฟางรึเปล่า 
 
 
 
 
แม่ฟาง: จ้ะ เข้าไปทานด้วยกันก่อนนะ 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: อย่าเลยครับ ผม ไม่อยากทำให้ฟางเสียอารมณ์นะครับ งั้นเดี๋ยวผมรีบกลับไปที่บ้าน เตรียมทำอาหารสำหรับมื้อเที่ยง แล้วก็มื้อเย็นไว้ให้ฟางก่อนนะครับ ผมลาล้ะครับ 
 
 
 
 
 
แม่ฟาง: จะไปมาแบบนี้เลยเหรอ โธ่ป๊อบปี้ เหนื่อยแย่เลย
 
 
 
 
 
 
       ฟางที่แอบดูอยู่ก็นึกสงสาร 
 
 
 
ฟาง: จะทำแบบนี้ทำไมนะ ไม่เหนื่อยบ้างรึไง 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: กินข้าวบ้างเถอะลูก 
 
 
 
 
ป๊อบ: เดี๋ยวผมต้องรีบทำไปให้ฟางอ่ะครับ ไม่มีเวลามากินหรอกครับแม่ 
 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: ถ้าเกิดเราเกิดเป็นอะไรขึ้นมาล่ะ ใครจะดูแลหนูฟาง กับลูก คิดบ้างมั้ยห้ะ ถ้าลูกไม่รู้จักดูแลตัวเอง แล้วจะไปดูแลคนอื่นได้ยังไง 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ....... แต่ผม
 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: แม่รู้นะ ว่าเรารู้สึกผิด เสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ลูกก็ไม่ควรหักโหมตัวเอง แบบนี้ ตอนเช้สตื่นมา ทำอาหาร เอาไปให้หนูฟาง ตกเย็น กลับมาข้าวปลาก็ไม่กิน ลูกเป็นแบบนี้มาหลายอาทิตย์แล้วนะ นึกถึงใจแม่บ้างซิ ถ้าลูกเกิดเป็นอะไรขึ้นมา แล้วแม่จะอยู่ยังไง 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ผมขอโทษนะครับแม่ ผมขอโทษ 
 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: กินอะไรก่อนนะ แล้วค่อยไปหา หนูฟาง แม่จะไปด้วย 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ครับ 
 
 
 
 
 
 
 
            ฟางนึกถึงเวลาหลายอาทิตย์ ที่ป๊อบปี้ไปๆมาๆ เค้าไม่อยากให้ป๊อบปี้ทำแบบนี้อีกแล้ว เธออดเป็นห่วงป๊อบปี้ไม่ได้ ที่ต้องคอยไปมาอยู่แบบนี้ 
 
 
 
 
 
 
แม่ฟาง: คิดอะไรอยู่เหรอลูก 
 
 
 
ฟาง: เปล่าค่ะแม่ 
 
 
 
 
แม่ฟาง: ฟาง คนเรานะ ถ้าเค้ารู้สึกผิด สำนึกผิด เราก็ควรจะยกโทษ ให้อภัย ฟาง แม่อยากให้ลูกยกโทษให้พี่เค้า แล้วกลับไปอยู่กับพี่เค้าเหมือนเดิม แม่เองก็เพิ่งรู้ข่าวนะ ว่าพี่เค้าเนี้ย ไม่ยอมกินข้าว ทั้งก่อนออกจากบ้าน หรือว่า หลังจากกลับบ้าน ก็ไม่ยอมกินอะไรเลย ตอนนี้แม่พี่เค้า เป็นห่วงมากเลยนะลูกรู้มั้ย กลัวว่าพี่เค้าจะเป็นอะไรขึ้นมา 
 
 
 
 
 
 
ฟาง: คือว่า ฟาง..... 
 
 
 
 
 
แม่ฟาง: หรือว่าหนูจะรอให้เค้าเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ หนูถึงจะหยุด หนูถึงจะยอมยกโทษให้พี่เค้าลูก หนูรู้มั้ยตอนที่หนูเข้าโรงพยาบาล พี่เค้าก็เป็นคล้ายๆแบบนี้เลยนะ ไม่ยอมกินอะไร ดูแลหนูเฝ้าหนู งานก็ไม่ไปทำ ต้องรอให้หนูฟื้นก่อน ชีวิตคู่นะ หนักนิดเบาหน่อยก็ต้องอภัยให้กันนะลูก 
 
 
 
 
 
ฟาง: ไม่ใช่ว่าหนูไม่รู้สึกนะค่ะแม่ แต่หนูก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าทำไม ที่ผ่านมา ตั้งแต่ที่หนูแต่งงาน หรือว่าก่อนหน้านั้น หนูไม่เคยได้รับความรักจากเค้าเลย มันมีแต่ความเจ็บปวด หนูต้องทนทุกข์ ทรมาน เสียใจ หนูทำอะไรก็ไม่ดี ไม่เคยอยู่ในสายตาของเค้า อึก อึก ฮื้อ หนู หนูเองก็เสียใจไปไม่น้อยกว่าเค้าหรอกค่ะแม่ แต่ทุกครั้งที่หนูพยายามจะลืม หนูก็ลืมมันไม่ได้ 
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: อึก อึก แล้วถ้า อึก พี่จะขอโอกาส อีกสักครั้งล้ะ ฟางจะให้โอกาสพี่ได้รึเปล่า ให้โอกาสพี่ได้พิสูจน์ อึก ว่าพี่จะไม่ทำแบบนั้นกับฟางอีก ฟางจะให้โอกาสพี่ได้มั้ย  อึก พี่ขอโทษฟาง พี่ขอโทษ อึก ฮือออออ 
 
 
 
 
           ป๊อบปี้เดินเข้ามาก็ได้ยินที่ฟางพูดออกมา ทำให้เค้าร้องไห้ออกมา และในที่สุดเค้าก็ต้องพูดกับฟาง บรรยากาศในสวนเต็มไปด้วยความเศร้าเสียใจของฟางและป๊อบปี้ ส่วนคนเป็นแม่ก็ค่อยๆเดินออกไป ให้ทั้งสองคนได้ปรับความเข้าใจกันตามลำพัง
 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: แต่ถึงยังไง ไม่ว่ามันจะนาน แค่ไหน พี่ก็จะรอ รอวันที่ฟาง จะให้อภัยผู้ชายเลวๆคนนี้ พี่คงทำให้ฟาง ยกโทษให้พี่วันนี้ไม่ได้ แต่สักวัน พี่จะทำให้ฟาง กลับมารัก กลับมายืนอยู่ข้างๆพี่ให้ได้ พี่จะรอนะฟาง พี่จะรอ 
 
 
 
 
 
 
 
 
      ฟางใจแข็งน่าดู สงสารป๊อบปี้ที่สุดดดดด