ขอโทษที่มันรักเธอ...

 

 

 

 

ฟาง: โอเคๆ ไปก็ไป ปล่อยได้แล้ว 

 

 

 

ป๊อบ: แน่ใจนะ ว่าจะเป็นเด็กดี หึ ว่าไง 

 

 

 

ฟาง: ก็ปล่อยก่อนซิ 

 

 

 

ป๊อบ: ขอวันนึงได้มั้ย ขอให้เธอกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อน ได้มั้ย 

 

 

 

ฟาง: ........ (ฟางทั้ง งง กับ คำพูด การกระทำ ของป๊อบปี้ ไม่รู้ว่าจะมาไม้ไหนอีก) 

 

 

 

 

ป๊อบ: ว่าไง 

 

 

 

 

ฟาง: ปล่อยฉันลงเถอะ (จากนั้นป๊อบปี้ก็ปล่อยฟางลง) 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: จะไปไหนกันลูก 

 

 

 

ป๊อบ: อ่อ จะไปซื้อของ กันนะครับ เอ่อแม่ครับ วันนี้ลูกสะใภ้แม่ เค้าบอกจะทำเค้กให้อ่ะ 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: งั้นก็ดีซิลูก แม่นะชอบขนม ชอบเค้กที่หนูฟางทำมากเลยลูก ว่าแต่ เราจะพาหนูฟางไปรึเปล่า

 

 

 

ป๊อบ: แน่ซิครับ เอ่อ ก็วันนี้ วันเกิดแม่ทั้งที ผมขอเป็นที่ดีซักวันล้ะกัน ไปกันได้แล้ว 

 

 

 

 

ฟาง: งั้นเดี๋ยวฟางจะรีบกลับมานะค่ะ 

 

 

 

แม่ป๊อบ: จ้า ขับรถดีๆนะลูก 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไปหาไรกินก่อนมั้ย 

 

 

 

ฟาง: ไม่หิวอ่ะค่ะ อยากไปซื้อไปของเร็วๆ จะได้เส็จเร็วๆ 

 

 

 

 

ป๊อบ: แต่ฉันหิว 

 

 

 

ฟาง: งั้นคุณก็ไปกินซิ ให้ฉันลงตรงนี้ก็ได้ 

 

 

 

ป๊อบ: ทำได้ เดี๋ยวนี้นิ ชอบจังเลย กับไอคำพูดประชดประชัน เนี้ย ไปเอาจากใครมาล้ะ ห้ะ

 

 

 

 

ฟาง: ก็จะจากใครได้ล้ะ ถ้าไม่ใช่ คุณ! 

 

 

 

 

ป๊อบ: เฮ้อ เอาล่ะๆ ไปซื้อของก็ไปซื้อของ ฉันเห็นว่าวันนี้ วันเกิดแม่ ก็เลย ไม่อยากทะเลาะกับเธอ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป้าจิตร: กลับกันมาแล้ว ซื้ออะไรกัน มาเยอะแยะค่ะเนี้ย

 

 

 

 

ฟาง: ของทำขนม อ่ะค่ะ 

 

 

 

 

ป้าจิตร: ถ้าอย่างงั้น ป้าช่วยคุณฟางนะค่ะ 

 

 

 

 

ป๊อบ: อ่อ ป้าจิตรครับ ไม่ต้องหรอกครับ เดี๋ยวผมช่วยเอง 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่ต้องหรอกค่ะ อย่าลำบากเลย 

 

 

 

 

ป๊อบ: ลำบากยังไง วันนี้ วันเกิดแม่ฉันนะ ฉันก็อยากทำอะไรให้แม่ฉันบ้าง ไม่ได้เหรอ 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: แม่ว่า ก็ดีนะหนูฟาง เกิดมาเนี้ย แม่ยังไม่เคยได้กินฝีมือไอลูกชายคนนี้เลย 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ใช่มั้ยครับ แต่เค้าคงไม่อยากให้ผมทำ 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: นะหนูฟาง ช่วยสอน พี่เค้าหน่อยนะลูกนะ นะจ้ะหนูฟาง 

 

 

 

 

 

ฟาง: ก็ได้ค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

                ระหว่างทำเค้ก ฟางก็ทำตัวนิ่งๆ เงียบๆ ส่วนป๊อบปี้ก็หาจังหวะ ทำเป็นคุย แกล้งนั้นแกล้งนี้ ขอให้ฟาง ช่วยสอน ข่วยทำ 

 

 

 

ป๊อบ: โอ๊ะ โอ๊ย โอ๊ย !!!

 

 

 

ฟาง: เป็นอะไรค่ะ (รีบวิ่งไปดู) 

 

 

 

ป๊อบ: มีดบาดอ่ะ เจ็บจังเลย 

 

 

 

ฟาง: ไหนขอดูหน่อย 

 

 

 

ป๊อบ: โอ๊ย เจ็บจังเลย ดูดิ เลือดเต็มเลย ><

 

 

 

ฟาง: ไปล้างก่อนดีกว่าค่ะ 

 

 

 

 

          ระหว่างที่ล้าง ฟางก็สังเกตเห็นว่า สีแดง นั้นไม่ใช่เลือด แต่เป็นสีผสมอาหารสีแดง 

 

 

 

 

ฟาง: ยังเจ็บอยู่อีกเหรอ 

 

 

 

ป๊อบ: ใช่ เนี้ยแสบมากเลย 

 

 

 

ฟาง: แสบมากเลย งั้นเหรอ 

 

 

 

ป๊อบ: อือ โอ๊ย ล้างเบาๆซิ เดี๋ยวแผลก็เปิดหรอก 

 

 

 

 

ฟาง: มันคงแสบ คงเจ็บ แผลคงเปิดนะ ทำแบบนี้ทำไม คุณไม่ได้มีดบาดจริงๆซักหน่อย 

 

 

 

 

ป๊อบ: อ่ะ อ่ะ เอ่อ ไหน ดูดีๆ นั้นอ่ะ เลือดนะ เลือด 

 

 

 

 

ฟาง: ถ้างั้นก็จมอยู่กับกองเลือดต่อไปเถอะ เสียเวลา 

 

 

 

ป๊อบ: อ้าว ไม่เป็นห่วงฉันแล้วเหรอ 

 

 

 

ฟาง: ฉันไม่ได้เป็นห่วงคุณซักหน่อย 

 

 

 

ป๊อบ: แน่ใจอ่อ ห้ะ เมื่อกี้ใครน้า รีบวิ่งมาดู ถามว่า เป็นอะไรรึเปล่าค่ะ เจ็บตรงไหน 

 

 

 

 

ฟาง: ฉันก็แค่.... 

 

 

 

ป๊อบ: ก็แค่อะไร 

 

 

 

 

             ฟางไม่รู้จะเถียงกลับยังไง ก็ก้มหน้าก้มตาทำเค้กต่อ ทุกอย่างเส็จด้วยดี ถึงเวลางานตอนเย็นก็มีแขกมากันเต็ม ส่วนฟางขึ้นไปเปลี่ยนชุดด้านบน ป๊อบปี้เองก็