ขอโทษที่มันรักเธอ...

 

 

 

                   ทันทีที่ฟางวิ่งออกมาจากห้อง เค้าก็ทรุดลงหน้าประตู น้ำตาก็ค่อยๆไหลออกมา ในเมื่อเค้าไม่ได้รักเธอ เค้าก็ไม่ควรทำแบบนี้กับเธออีก ส่วนป๊อบปี้ ก็นอนนิ่งอยู่บนเตียง มือข้างหนึ่ง ก่ายหน้าผาก เค้าก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมต้องเป็นแบบนี้ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: จะไปสนใจทำไมว่ะ เฮ้ออ 

 

 

 

 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: อ้าวหนูฟาง เก็บของเส็จแล้วเหรอลูก 

 

 

 

ฟาง: ค่ะ มีอะไรให้ฟางช่วยมั้ยค่ะ 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: ไม่มีแล้วลูก เดี๋ยวหนูรอชิมดีกว่า ไปนั่ง ดีกว่าลูก ป่ะ 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: คุณแม่ค่ะ เดี๋ยวฟางขอตัวออกไปข้างนอก หน่อยนะค่ะ จะออกไปซื้อของนะค่ะ 

 

 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: อ้าวเพิ่งจะมา จะออกไปไหนลูก ให้พี่เค้าพาไปดีกว่านะ 

 

 

 

 

 

ฟาง: อย่าเลยค่ะ ฟางไม่อยากรบกวนพี่เค้าอ่ะ เดี๋ยวฟางไปแค่แป๊บเดียวเองค่ะ ฟางจะรีบกลับนะค่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: อ้าว แล้วนี่เราจะไปไหน 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไปข้างนอกครับ 

 

 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: ทำไม ไม่ลงมาให้เร็วกว่านี้ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: แม่มีอะไรรึเปล่าครับ

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: ก็หนูฟาง เพิ่งออกไปข้างนอกไงล่ะ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: แล้วทำไมเหรอครับ เกี่ยวอะไรกับผมอีกล้ะ 

 

 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: ก็จะได้ไปด้วยกันไง 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เค้าคงไม่อยากไปกับผมมั้ง ผมไปนะครับ