[ SF ] Fic SJ

 
Kangteuk นางฟ้าของผม 3
 
 
     " อืออ .... " เปลือกตาร่างโปร่งค่อยๆ ปรือขึ้นช้าๆ คนข้างเตียงผุดลุกขึ้นมาอย่างรีบร้อนแล้วกุมมือของคนบนเตียงไว้แล้วร้องไห้
 
 
     " จองซู !! จองซูลูกแม่ ! ฮืออออ .... ลูกฟื้นแล้ว " หญิงสาวข้างเตียงรีบร้องออกมา มือของเธอรีบคว้าโทรศัพท์ที่ไว้ใช้โทรเรียกพยาบาล
     " คุณพยาบาลคะ !! จองซูฟื้นแล้วค่ะ ฮึก.. รีบมาด้วยค่ะ "
 
 
     " โบอา เป็นอะไร เสียงดังเชียว .... จองซู !! ฟื้นแล้วหรอ ! " มินฮวานที่อยู่นอกห้องพักพิเศษของโรงพยาบาลเอกชนเดินเข้ามาเมื่อไดยินเสียงภรรยาดังขึ้น ก่อนจะพุ่งเข้ามาที่เตียงเมื่อเห็นลูกชายเพียงคนเดียวของเขานั่งอยู่บนเตียง
 
 
     " พ่อ... แม่... " ลีทึกมองหน้าทั้งสองคนสลับไปมาช้าๆ คนตาสวยปรับตัวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่องงที่ไม่ได้ตื่นมาบนเตียงสีขาวพร้อมร่างของคนตัวใหญ่ ก่อนที่จะนึกขึ้นได้ว่าชินดงนำตัวคนมาผิดแล้วส่งเขากลับคืนมาที่โลกมนุษย์
 
 
     " ขอโทษนะคะ ขอตรวจร่างกายคนไข้ด้วยค่ะ " พยาบาลที่รีบวิ่งมาเมื่อโทรตามคุณหมอเสร็จพูดพร้อมพยาบาลที่เข็นเครื่องมือและคุณหมออีกคนที่วิ่งกระหืดกระหอบมาห้องพัก
 
 
     " เกิดอะไรขึ้นโบอา " มินฮวานถามภรรยาเมื่อโอบเอวโบอาถอยออกมาเพื่อให้คุณหมอได้ตรวจร่างกายลูกชายได้สะดวก
 
 
     " ชั้นได้ยินเสียงจองซูครางออกมาค่ะ เลยวิ่งไปดู ก็เจอจองซูขยับมือแล้วยันตัวลุกขึ้นนั่ง " โบอาพูดพร้อมน้ำตาด้วยความตื้นตันใจที่เห็นลูกชายปลอดภัย ทั้งๆ ที่ลูกเธอหลับไปนาน 2 อาทิตย์ ทั้งๆ ที่หมอบอกว่าโอกาศรอดมีน้อย ทั้งๆ ที่ลูกเธอโดนรถชนเข้าที่หัวและกระดูกสันหลังอย่างจัง
 
 
     " จองซูเป็นยังไงบ้างคะ " โบอารีบถามเมื่อหมอและพยาบาลเข็นเตียคนไข้กลับมาหลังจากเอ็กซเรย์ร่างกายคนตาสวยเสร็จ
 
 
     " ไม่น่าเชื่อว่าจะรอดนะครับ ส่วนแผลฟกช้ำก็หายดีหมดเลย กระดูกสมานเข้ากันเรียบร้อยทั้งๆ ที่ควรจะต้องใช้เวลาอีกสัก 4-5 เดือน ผมถอดผ้าพันแผลให้แล้วนะครับ คืนนี้รอดูอาการก่อนนะครับ ถ้าไม่เป็นอะไรมะรืนก็กลับบ้านได้แล้วครับ "
 
 
     " ฮึก .... ดีจังเลยนะจองซู " โบอาสะอื้นบอกลูกเมื่อคุณหมอออกไปจากห้องพักแล้ว
 
 
     " ต่อไปเรียกผมว่า ลีทึก นะครับแม่ " คนตาสวยเอ่ยบอกคนเป็นแม่ โบอาพยักหน้ารัวๆ
 
 
      " แค่ลูกปลอดภัยเอาอะไรมาแลกแม่ยอมทุกอย่างจ้ะ เรื่องแค่นี้เอง " โบอาบอกแล้วหันไปพยักหน้ากับมินฮวาน มินฮวานแยกตัวไปโทรหาลูกน้องที่บ้านบอกว่าต่อไปให้เรียกจองซูว่าลีทึกและพูดคุยเรื่องห้องและเสื้อผ้าของลีทึกด้วย เนื่องจากฐานะทางบ้านของลีทึกจัดได้ว่าร่ำรวยมาก
 
 
 
 
 
     ต่อมาลีทึกได้กลับบ้าน คนตาสวยใช้ชีวิตไปวันๆ อยู่บ้านก็เหม่อมองนอกหน้าต่าง บางทีก็นั่เล่นในสวนดูเมฆและท้องฟ้า พลางคิดถึงคังอินและสถานที่ที่ตนเองจากมา และคิดว่าต่อไปตนเองจะอยู่ได้อย่างไรถ้าไม่มีคังอิน
 
 
     " วูบบบบบ " ลมพัดไปที่สวนด้านหนึ่งของร่างโปร่ง คนตาสวยวิ่งตามไปแล้วก็เจอวงแหวนสีขาวคุ้นตา วงแหวนค่อยๆ ใหญ่ขึ้นแล้วก็ปรากฏร่างของใครสักคนข้างใน วงแหวนเริ่มจางลงเหลือทิ้งไว้แต่ร่างของใครบางคน
 
 
     " คัง....อิน " ลีทึกเรียกคนร่างใหญ่ น้ำตาเริ่มไหลเมื่อเจอคนที่ตนเองโหยหามานาน คังอินหันกลับมายิ้มให้ ลีทึกรีบวิ่งเข้าไปกอดร่างหนาทันที
     " ชั้นคิดถึงนายจังเลยคังอิน ฮึก.. นายมาได้ยังไง ท่านฮันเกิงละ " ลีทึกรีบถามคนตรงหน้า
 
 
     " พอนายไปชั้นก็ทำงานพลาดตลอด ท่านฮันเลยทำโทษให้ชั้นมาดูแลคนๆ นึงชั่วชีวิตน่ะ ชั้นจะกลับไปสวรรค์ได้ก็ต่อเมื่อคนๆ นั้นตายแล้วขึ้นสวรรค์ไปพร้อมกับชั้นเท่านั้น " คังอินอธิบาย
 
 
     " ล ... แล้วคนๆ นั้นเป็นใครอะคังอิน แล้วนายจะได้อยู่กับชั้นอีกหรือเปล่า " ลีทึกสะอื้นแล้วถามต่อด้วยความกลัวที่จะต้องพลัดพรากจากกัน
 
 
     " คนๆ นั้นก็คือนายไงล่ะลีทึก ชั้นจะจากนายไปก็ต่อเมื่อนายตายจริงๆ แล้วกลับขึ้นไปอยู่บนสวรรค์อีกครั้ง " คังอินบอกยิ้มๆ ด้วยความดีใจเช่นกันที่จะได้อยู่กับลีทึก
 
 
     " จ..จริงเหรอคังอิน ชั้นรักนายนะ คิดถึงนายมากด้วย " ลีทึกรีบบอก คังอินหัวเราะในลำคอก่อนที่แก้มของลีทึกจะสีแดงระเรื่อขึ้นด้วยความอาย
 
 
      " ชั้นก็รักนายนะลีทึก รักมาตั้งนานแล้วด้วย " คังอินบอกแล้วสวมกอดคนตาสวย
      " เราจะอยู่ด้วยกันจนกว่าตาย แล้วเราจะขึ้นไปอยู่ด้วยกันบนสวรรค์ตลอดไปนะ "
 
 
      " ใช่ เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป " ลีทึกบอกแล้วซบอกแกร่งของคังอิน ทั้งคู่มองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่มีทั้งฮันเกิง ฮีชอล อึนฮยอก ดงเฮ ซีวอน และกามเทพคนอื่นๆ มองดูอยู่ด้วยความปลาบปลื้มยินดีและร่วมฉลองชัยกับความรักชั่วนิรันดร์ของพวกเขาตลอดไป
 
 
 
 
End Kangteuk นางฟ้าของผม