[ SF ] Fic SJ

Kangteuk นางฟ้าของผม 2

     " ท่านกำลังจะบอกว่าความจริงลีทึกยังไม่ตายใช่มั้ยครับ " คังอินถามออกมาเพื่อความแน่ใจ ตอนนี้ตัวเขาเมื่อขยับไม่ได้ รู้สึกใจหายกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

     " เราจะย้อนเวลากลับไป ให้ลีทึกฟื้นขึ้นในโรงพยาบาล แล้วเราจะทำให้คนที่ชื่อปาร์ค จูซองเกิดอุบัติเหตุแล้วรับตัวเขามาแทน " ฮันเกิงบอกสลดใจ ใช่ว่าเขาจะดีใจที่ลีทึกต้องกลับไปโลกมนุษย์ แต่ถ้าสวรรค์ทำผิดก็ถูกคนที่ใหญ่กว่าทำโทษเช่นกัน เหมือนกับที่คนในโลกมนุษย์ทำผิดก็ต้องโดนทั้งสวรรค์และนรกทำโทษ

     " แล้วเรารับลีทึกไว้เลยไม่ไดหรอครับ ยังไงก็เอาตัวเค้ามาแล้วจะทำเรื่องกลับก็ยุ่งยากอีก " คังอินรีบถามขึ้นมา เพื่อจะหาวิธีที่ไม่ให้คนตาสวยต้องกลับไป

     " ไม่ได้หรอกคังอิน นายต้องเข้าใจนะ เพราะถ้าทำผิดยังไงฮันเนี่ยแหละที่จะโดนท่านคิบอมลงโทษน่ะ " ฮีชอลกล่าวออกมาบ้าง คังอินนิ่งเงียบเมื่อพูดชื่อคิบอมออกมา ซึ่งเขาเปรียบเหมือนพระเจ้าที่มีอำนาจมากกว่าทั้งฮันเกิงที่ครองสวรรค์และคยูฮยอนที่ครองนรก

     " กลับไปบอกเรื่องนี้กับลีทึกซะ พรุ่งนี้เราจะส่งเค้ากลับไป " ฮันเกิงตัดใจบอกคังอิน คนร่างใหญ่กลับไปที่สำนักงานอย่างเอื่อยๆ อยากตื่นมาบนเตียงของตน เจอลีทึกนอนอยู่ข้างๆ และพบว่าเรื่องทั้งหมดเป็นเพียงแค่ความฝันเท่านั้น

     " ลีทึก ...... " คังอินเรียกคนตาสวยเมื่อกลับมาถึงสำนักงาน ร่างโปร่งรีบเข้าไปหาคนตัวหนา

     " ท่านฮันบอกอะไรหรอคังอิน ทำไมนายดูซึมๆ ล่ะ " ลีทึกรีบถาม เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาคังอินไม่เคยแสดงท่าทีเหน็ดเหนื่อยให้เขาเห็นเลย

     " ไปคุยกันที่ห้องนะ " คังอินบอกเมื่อเห็นว่าใกล้ถึงเวลาเข้านอน ลีทึกพยักหน้าแล้วจับมือร่างใหญ่ให้ไปด้วยกัน

     " มีอะไรหรอคังอิน " ลีทึกถาม

     " ท่านฮันบอกว่าท่านชินดงนำตัวนายมาผิด " คังอินบอก ลีทึกขมวดคิ้วเมื่อได้ยินชื่อตนอยู่ในบทสนทนา

     " หมายความว่ายังไงคังอิน มันเป็นยังไง "

     " นายจะถูกส่งตัวกลับโลกมนุษย์พรุ่งนี้เพราะท่านชินดงต้องจับตัวคนที่ชื่อปาร์ค จูซองมา แต่เขาจับนายมาแทน "

     " อย่างงั้นชั้นก็ต้องกลับไปอยู่บ้านน่ะสิ ล..แล้วนายละคังอิน "

     " ชั้นก็ต้องอยู่ที่นี่เหมือนเดิมน่ะสิ "

     " ฮึกก ... ชั้นไม่อยากจากนายเลยคังอิน " ลีทึกสะอื้นไห้จนตัวโยน คังอินทำอะไรไม่ได้นอกจากกอดปลอบและลูบหลังคนตาสวย

     " ชั้นก็ไม่อยากห่างนายลีทึก " คังอินบอกแล้วจูบซับที่ขมับร่างโปร่ง ลีทึกร้องไห้จนหลับไป คังอินจับให้ลีทึกนอนบนเตียงดีๆ แล้วห่มผ้าให้ ก่อนจะล้มตัวไปนอนกอดคนตาสวย

     " ชั้นรักนายนะลีทึก ........ "

     " ผมต้องไปจรงๆ หรอครับท่าน " ลีทึกถามฮันกิงด้วยตาที่บวมแดง ฮีชอลอดสงสารคนตาสวยไม่ได้

     " อื้ม ชั้นเสียใจนะ แต่ชั้นขัดบัญชาท่านคิบอมไม่ได้ " ฮันเกิงด้วยความเด็ดเดี่ยว แม้จะมีท่าทีเสียใจ แต่ก็ต้องเก็บเอาไว้ในส่วนลึกของจิตใจด้วยตำแหน่งเทพใหญ่

     " ผมขอให้ผมจำเรื่องราวที่สวรรค์ได้มั้ยครับ ผมสาบานว่าจะไม่แพร่งพรายให้ใครรู้ " ลีทึกขอร้องฮันเกิง เพราะตนอยากจะเก็บความทรงจำดีๆ ระหว่างตนกับคังอินไว้ให้มากที่สุด

     " ได้สิลีทึก ชั้นดีใจที่ได้รู้จักนายนะ " ฮีชอลตอบอย่างใจดีแม้จะใจเสียที่ต้องจากหนุ่มตาสวยคนนี้ไป

     " ชั้นดีใจที่ได้อยู่กับนายนะคังอิน ชั้นอยากอยู่กับนายนานๆ แต่ก็ทำไม่ได้ แต่ชั้นก็จะคิดถึงนายไปตลอดชีวิตชั้นเลยนะ " ลีทึกหันไปพูดกับคนแรกที่ตนได้รู้จักกันตั้งแต่มาที่วิมานพินิจ พลางทบทวนเรื่องราวที่ตนได้ใช้ชีวิตร่วมกับคนร่างใหญ่คนนี้ ดีใจ..ที่ได้รู้จัก

     " ชั้นก็เหมือนกันลีทึก " คังอินบอกแล้วกลืนก้อนสะอื้นลงคอ ใบหน้าใญ๋เปื้อนคราบน้ำตา

     " ไม่ร้องนะคังอิน ช..ชั้นรักชื่อลีทึกมากเลย " ลีทึกบอกแล้วเอามือเรียวปาดน้ำตาบนใบหน้าให้ทั้งๆ ที่ตนเองก็มีน้ำตานองหน้า คังอินพยักหน้าหน้าช้าๆ แล้วยิ้มที่ลีทึกรักชื่อที่ตนตั้งให้

     " นายตั้งไปแล้วล่ะลีทึก ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะ " ฮันเกิงบอกลาเป็นคนสุดท้าย ลีทึกเคล่อนร่างไปกลางวงแหวนสีขาว

     " ชั้นต้องไปแล้วนะคังอิน ขอบคุณมาก " ลีทึกบอกแล้วโบกมือให้ คังอินร้องไห้ออกมาเมื่อเวลาที่ต้องจากมาถึงเร็วเกินไป ฮันเกิงเริ่มร่ายบทสวดด้วยภาษาโบราณ วงแหวนค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้นแล้วหมุนล้อมรอบคนตาสวย ก่อนที่ร่างของลีทึกจะหายไป