ลิขิตหัวใจ

"นันทิดา เวชวัณล์ ชื่อเล่น ไนท์ อื้มมมม ชื่อเพราะเหมือนกันแห๊ะ เป็นทหารสะด้วย ตัวแค่เนี้ยเนี้ยนะ สงสัยจะดุ

ใช่ย่อย อายุ 25 ห๊ะ 25 โห้ ห่างจากฉันตั้ง 6 ปี แน๊ะ ยัยป้า" รินถึงบ้านก็มาเปิดเมลล์ทันที

"ฮั๊ดชิ้วววว ใครมันนินทาฉันเนี้ย"ไนท์นั้งทำงานอยู่จามขึ้นมา

"เอ่อ..ผู้กอฃครับ เที่ยงแล้ว เราไปทานข้าวด้วยกันนะครับ"เสียงทุ้มๆของผู็ชายคนหนึ่งดังขึ้น

"ไม่ค่ะ ขอบคุณนะค่ะที่ชวน ผู้กองวัณชัย"ไนท์ปฏิเสธเสียงแข็ง เธอรู้ว่าผู็กองหนุ่มคิดยังไงกับเธอ แต่เธอไม่ได้

ชอบแม้แต่น้อย และไม่เคยให้ความหวังเขาตั้งแต่แรก

"ผมชวนไนท์มมาหลายครั้งแล้วนะครับ ครั้งนี้ให้เกียรติไปกับผมเถอะ"ผู้กองหนุ่มยังตื้อต่อ

"ไม่ค่ะ ฉันต้องเรียบเคลียร์งานให้เสร็จ ขอโทษนะค่ะ เเล้วก็ขอบคุณที่ชวน"ไนท์นั่งก้มหน้าทำงานต่อ

"ก็ได้ครับ แล้วผมจะมาชวนใหม่"ผู้กองหนุ่มทิ้งท้ายไว้ ก่อนจะเดินออกไป

"เห้อ เมื่อไหร่จะเลิกตื้อสักที น่ารำคาญชะมัด"

โครกกกก

"โอ้ยท้องร้องขนาดนี้เชียว ถ้าใครมาได้ยินมีหวังอายเขาตายเลยยัยไนท์ ไปหาไรกินดีกว่า"ไนท์เดินออกไป

จากห้องทำงานเมื่อไม่เห็นผู้กองหนุ่มอยู่แล้ว

END Night

หลังจากที่รินดูเมลล์เสร็จแล้ว ก็ออกมาห้างใกล้ๆบ้านของเธอ เดินตากแอร์อย่างสบายอารมณ์ และสายตาของเธอก็ไปสะดุดกับร่างของผู้หญิงคนนึงเข้า คนที่เธอเจอเมื่อเช้า และกำลังนึกถึง

...พรหมลิขิตชัดๆ...รินคิดในใจ ก่อนที่สองเท้าจะก้าวเดินไปอย่างรวดเร็ว

"โอ้ยยยย"เสียงของผู้หญิงร้องเมื่อจู่ๆก็มีคนมาเดินชนเธอ

"อ๊ะ..ขอโทษค่ะ ไม่ได้ตั้งใจ อ่าวคุณ!"รินที่เดินเข้าไปชน ร้องอย่างตกใจ (เนียนนะคุณเธอ : ไรท์)

"เธออีกแล้วหรอเนี้ยยยย "ไนท์ร้องอย่างอารมณ์เสีย

...ให้ตายเถอะ เดินไม่ดูตาม้าตาเรือเลย...ไนท์บ่นในใจ

"ขอโทษๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจจรงๆนะค่ะ ง้นเดี๋ยวฉันเลี้ยงข้าวเป็นการขอโทษละกัน"รินก้มดูนาฬิกายี่ห้อ IWC

สุดหรูของเธอ ซึ่งมันบอกเวลาว่าถึงเวลาอาหารเที่ยงแล้ว

"ฉันไม่หิว โคลกครากกก "ไนท์ปฏิเสธเสียงแข็ง แต่ท้องเจ้ากรรม ดันมาร้องสะได้

...โอ้ยยยย มาร้องอะไรตอนนี้เนี้ย..ไมท์อย่างอาย

"ฉันว่าคุนหิวแล้ว ไปเถอะ"รินพูดอย่างอดขำไม่ได้ ก่อนจะถือวิสาสะจับมือไนท์อย่างเนียนๆ

"นิ!!! มือหนะ ไม่ต้องจับ ฉันเดินเองได้ ปล่อย"ไนท์ดุเสียงเข้ม แกมออกคำสั่ง

"ค่ะ ขอโทษค่ะ เผลอตัวไปหน่อย แหะๆ"รินยิ้มอห้งให้กับอีกคนที่ส่งสายตาดุๆมาให้กับเธอ

หลังจากเลือกร้านอาหารได้แล้ว รินก็หาที่นั่งที่ดูส่วนตัวที่สุด ร้านนี้มีโทนสีน้ำตาลอ่อนๆ ดูหรูแต่เรียบง่าย

พนักงานในร้านนำเมนูมาให้รินกับไนท์ และยืนรอรับออร์เดอร์

"คุณจะทานอะไรค่ะ สั้งได้ตามสบายนะค่ะ"รินส่งยิ้มบางๆมาให้กับคนตรงหน้าอย่างจริงใจ

"งั้นฉันไม่เกรงใจนะ"ไนท์ตอบอย่างสบายอารมณ์ ก่อนจะก้มดูเมนูอาหาร "อโวคาโด้สลัดกุ้ง ชีสฟองดูว์

เครื่องขอพั้ชน์ แล้วเธอละ" ไนท์หันมาถามรินที่ยังก้มดูเมนูอาหารอยู่

"ปลาหมึกยัดไส้ทอดพริก กุ้งอบเนยกระเทียม ส่วนเครื่องดื่นเอาเหมือนกันเลยค่ะ"รินหันไปส่งอาหารที่

ยืนรอรับเมนูอยู่

"เอ่อ..คุณ ฉันยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย"รินถามขึ้น

"ฉันชื่อไนท์"ไนท์ตอบสั้นๆ

"ฉันชื่อ รินนะค่ะ ฉันว่าฉันคงอ่อนกว่า ขอเรียกว่าพี่ไนท์ละกันนะค่ะ"รินตอบอย่างมัดมือชก ไม่ปล่อยช่องว่าง

ให้ไนท์ขัดจังหวะแม้แต่น้อย

"ใครอย่างมีน้องอย่างเธอกันย่ะ"ไนท์พึมพำอย่างไม่สบอารมณ์

"อะไรนะค่ะ"รินถามอย่างสงสัยเหมือนได้ยินอีกคนพูดอะไรบางอย่าง แต่ได้ยินไม่ชัด

"เปล่า อาหารมาแล้วรีบๆทาน ฉันมีงานต้องทำต่อ"ไนท์เปลี่ยนมาสนใจอาหารตรงหน้า

บนโต๊ะอาหารไม่มีคำพูดใดเล็ดลอดออกมาเต็มไปด้วยความเงียบที่ปกคลุม ก่อนจะมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

ทำลายความเงียบลง รินหยิบโทรศัพท์สุดหรูออกมาจากกระเป๋าเสื้อหนังสีดำ เมื่อเห็นเบอร์ที่โทรมาสีหน้า

เริ่มจึงเริ่มเปลี่ยนทันที

"ว่าไง"น้ำเสียงเรียบๆเย็นๆ ฟังดูน่าเกรงขาม ถามปลายสาย ไนท์ที่นั่งฟังบทสนทนาอยู่ก็อดสงสัยไม่ได้

อายุเเค่นี้มีอะไรให้เคลียดกัน"เมื่อไหร่ ได้เดี๋ยวฉันเข้าไป" บทสนทนาจบลง

เพียงไม่กี่ประโยค รินเก็ยโทรศํพท์ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองอีกคนที่นั่งทานอาหารอยู่ "พอดีเพื่อนโทร

มานะค่ะ เรื่องรายงานมันมีปัญหานิดหน่อย ขอโทษนะค่ะที่รบกวน" รินกล่าวขอโทษอย่างจริงใจ

น้ำเสียงฟังดูผ่อนคลายลง

"อื้อออ...ไม่เป็นไร รีบๆทานสิ เธอรีบไม่ใช่หรอ "ไนท์ตอบอย่างไม่ถือสาอะไรก่อนที่ความเงียบจะ

ปกคลุมโต๊ะอีกครั้ง

"ขอบคุณนะสำหรับอาหารมื้อนี้ "ไนท์กล่าวขอคุณ ก็เธอไม่ใช่คนใจดำขนาดนั้นสักหน่อย

"ไม่เป็นไรค่ะ ขับรถดีๆนะค่ะ หวังว่าจะได้พบกันอีก"รินกล่าวลา ทั้งๆที่อยากจะอยู่กับอีกคนนานๆ

"เธอก็เหมือนกัน ไปละ"ไนท์เดินจากออกมา รินได้แต่มองอีกคนที่เดินจากมากจนหายไปลับตา

ก่อนที่เธอจะต้องกลับเหมือนกัน