The Older...โตขึ้นฉันจะรักเธอ

บท1...สวัสดี แรงบันดาลใจ

โอ๊ย!!!นี่ฉันต้องขึ้นรถเมย์กลับบ้านจริงๆเหรอเนี่ย พี่ท็อปนะพี่ท็อปดันมาติดกิจกรรมที่มหาลัยอะไรวันนี้เนี่ย รถก็ติด คนก็เยอะ ต้องแย่งกันวิ่งขึ้นรถเมย์ ฮื้อ!!!ฉันจะโดนเหยียบหัวไหมเนี่ย 

เอี๊ยด!!!หูย ดูสิแค่เสียงเบรคก็น่ากลัวแล้ว ฉันก้าวขาสั้นๆของฉันขึ้นรถเมย์อย่างเร็วที่สุด เพราะกลัวโดนเหยียบอ่ะ 

พี่ท็อปนะพี่ท็อป ฮึย!!!ฉันสาบานเลยว่านี่จะเป็นการขึ้นรถเมย์ครั้งแรกและครั้งเดียวของฉัน ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปต่อให้คอขาดบาดตายยังไงฉันก็จะไม่ขึ้นรถเมย์อีกเป็นอันขาด

นี่ดีนะที่บนรถเมย์ยังพอมีที่ว่างให้ฉันนั่งอ่ะ ไม่งั้นละก็ฉันจะอารมณ์เสียกว่านี้แน่

ระหว่างทางฉันได้มองไปเห็นรถหรูสีดำคันหนึ่งซึ่งมีผู้หญิงแสนสวยเป็นคนขับ สังเกตจากรถที่เขาขับ เขาต้องรวยมากแน่ๆ ฮึ่บ!!!ฉันจะสวยและรวยแบบเขาให้ได้

เอี๊ยด!!!เสียงเบรคดังขึ้นอีกครั้ง ถึงป้ายที่ฉันต้องลงพอดี แต่ยังไม่ถึงบ้านฉันหรอก ฉันต้องนั่งวินมอเตอร์ไซค์หรือไม่ก็เดินเข้าไปในซอยอีกประมาณหนึ่งกิโลเมตร วันนี้ฉันเลือกที่จะเดินชิวๆและหาซื้อกับข้าวข้างทางไปไว้ให้พี่ท็อปด้วย เพราะดูท่าแล้วพี่ท็อปคงกลับดึกอยู่พอสมควร หลังจากที่ได้กับข้าวพอสมควรแล้วฉันก็ตั้งหน้าตั้งตาเดินกลับบ้าน

นี่ก็เย็นมากแล้วด้วย ทางเข้าบ้านก็เปลี่ยวมากด้วย นี่ถ้าพี่ท็อปไม่ติดกิจกรรมที่มหาลัยฉันก็คงไม่ต้องลำบากกลับบ้านเองหรอก ฮื่อ!!!คิดแล้วยังโกรธไม่หาย 

เฮ้อ!!!ถึงบ้านแล้วๆ โล่งอกไปที ฉันอาบน้ำ ทำการบ้าน จัดสำรับกับข้าวไว้รอกินข้าวพร้อมพี่ท็อป 

อ่อ...ลืมบอกไปว่าบ้านนี้ไม่ใช่บ้านของฉันหรอกเป็นแค่บ้านเช่าอ่ะ ที่ต้องมาเช่าบ้านอยู่ก็เพราะว่าฉันกับพี่ท็อปมาเรียนไกลจากบ้านมาก ถ้าอยู่บ้านเดียวกับคุณพ่อคุณแม่ก็ต้องเดินทางออกจากบ้านตั้งแต่ตีสี่ตีห้าเพื่อฉันจะได้ไปถึงโรงเรียนประมาณเจ็ดโมงห้าสิบนาที และพี่ท็อปก็จะไปถึงมหาลัยประมาณแปดโมงกว่า แต่พอย้ายมาอยู่ที่นี่ ฉันกับพี่ท็อปก็ไม่ต้องตื่นเช้าเหมือนเมื่อก่อนแต่ฉันก็ไปโรงเรียนแต่เช้า ส่วนพี่ท็อปจะไปมหาลัยตอนไหนก็ได้ เดินทางสะดวก นอนได้สบาย แต่ถ้าวันเสาร์อาทิตย์ว่างฉันกับพี่ท็อปก็จะไปหาคุณพ่อกับคุณแม่ที่บ้าน แต่ถึงฉันกับพี่ท็อปไม่ว่าง คุณพ่อกับคุณแม่ก็จะมาหาฉันที่นี่อยู่ดี

ปล.ฉันกับพี่ท็อปอยู่บ้านเดียวกันก็จริงแต่ต่างคนก็ต่างชอบความเป็นส่วนตัว ฉันกับพี่ท็อปจึงมีห้องส่วนตัวเป็นของใครของมัน

"พลอย เปิดประตูให้พี่หน่อย"เย้!!!เสียงพี่ท็อปกลับมาแล้ว 

ฉันเดินออกไปเปิดประตูบ้านให้พี่ท็อป พี่ท็อปขี่มอเตอร์ไซค์คู่ใจไปจอดไว้ที่ประจำของมันซึ่งเป็นโรงจอดรถติดกับตัวบ้าน

ฉันกระโดดกอดคอพี่ท็อปด้วยความดีใจที่พี่ท็อปกลับมา

"เด็กน้อยเอ๋ย"พี่ท็อปเอามือมาขยี้ผมฉันเบาๆ หืม!!!เบื่อจังมีแต่คนเห็นฉันเป็นเด็ก ก็ใช่สิฉันมันเด็กที่สุดในบ้านนี่นา แล้วเมื่อไรฉันจะได้เป็นผู้ใหญ่เนี่ย ก็อายุฉันแซงพี่ท็อปและคุณพ่อคุณแม่ไม่ได้นี่นา ฉันคงต้องยอมเป็นเด็กไปจนอายุหกสิบเลยมั้ง

"เออ พี่ท็อปวันนี้พลอยเห็นผู้หญิงสวยมากๆคนหนึ่งขับรถหรูมากๆคันหนึ่ง พลอยอยากเป็นแบบเขาอ่ะ พลอยก็เลยเริ่มลงมือตั้งแต่วันนี้เลย"

"ก็ดีแล้ว ผู้ที่ลงมือก่อนคือผู้ได้เปรียบ ว่าแต่ลงมือทำอะไร"โหย!!!พี่ท็อปพูดได้คมมาก

"นี่ไง"ฉันยื่นล็อตเตอรี่ในมือให้พี่ท็อปดูอย่างภาคภูมิใจ แต่ดูเหมือนว่าพี่ท็อปจะไม่ภูมิใจกับสิ่งที่ฉันทำสักเท่าไร 

ลองคิดดูนะ...ถ้าฉันถูกล็อตเตอรี่ ฉันก็จะรวย ฉันก็จะไปซื้อบ้านซื้อรถ ซื้อนู่นซื้อนี่ที่คนรวยเขามีกัน

"เนี่ยแหระนิสัยเด็กๆ"พี่ท็อปบ่นพลางหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน

หืม!!!นิสัยเด็กที่ไหนกันเล่า ฉันเห็นพวกผู้ใหญ่เขาก็ทำกันเยอะแยะไป พี่ท็อปนี่ไม่รู้เรื่องอะไรซะเลย

"ยัยพลอยตื่นได้แล้ววันนี้พี่ต้องไปมหาลัยแต่เช้า"พี่ท็อปเข้ามาปลุกฉันถึงในห้องนอนกันเลยทีเดียว แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญ เพราะที่สำคัญคือพี่ท็อปปลุกฉันก่อนที่นาฬิกาปลุกที่ฉันตั้งปลุกไว้ตอนหกโมงครึ่งจะปลุกซะอีก โหย!!!นี่อุตส่าห์ย้ายมาอยู่บ้านเช่าแล้ว ฉันยังต้องตื่นแต่เช้าอีกเหรอเนี่ย

"เออ แล้ววันนี้กลับเองนะ พี่นัดทำรายงานกับเพื่อนไว้"พี่ท็อปพูดขณะที่ฉันยังงัวเงียอยู่บนเตียงนอนอันแสนนุ่มของฉัน ทำเอาฉันตาลุกวาวรีบลุกออกจากเตียงกันเลยทีเดียว

นี่ฉันต้องขึ้นรถเมย์อีกแล้วเหรอ ไม่สิ...ฉันสาบานไว้แล้วว่าจะไม่ขึ้นรถเมย์อีก แล้วฉันจะกลับบ้านยังไงวะเนี่ย

ไม่เข้าใจว่างานพี่ท็อปจะเยอะไปไหน นี่ก็เพิ่งเปิดเทอมได้ไม่กี่วันเองนะ

"โอเคค่ะ"เอาวะ ถือซะว่าทำเพื่อพี่ชายสุดที่รัก ฉันจะกลับเองแต่ฉันไม่ขึ้นรถเมย์เด็ดขาด ฉันจะไม่มีวันผิดคำสาบานตัวเอง

พี่ท็อปไปส่งฉันด้วยมอเตอร์ไซค์เช่นเคย นี่ก็เพิ่งหกโมงครึ่งเอง ปกติเวลานี้ฉันเพิ่งลุกออกจากเตียงนอน แต่วันนี้ฉันกลับต้องมายืนอยู่หน้าโรงเรียน พี่ท็อปเอาอะไรคิดเนี่ยให้ฉันมาโรงเรียนตอนนี้ มาคุยกับภารโรงเหรอ 

ฉันเดินเข้าโรงเรียนพลางคิดหาวิธีกลับบ้านที่ไม่ใช่รถเมย์ แต่ก็มองไม่เห็นวิธีใดเลย นอกจากเดิน เอาวะ...เดินก็เดินถือซะว่าเป็นการออกกำลังกายละกัน ฉันจะได้ผอมๆแล้วฉันก็จะสวยในที่สุด ฮ่าฮ่าฮ่า

เฮ้อ!!!ฉันอยากจบมอหก(ม.6)นี่เต็มทนแล้ว อยากเข้ามหาลัย อยากเป็นนักศึกษาเหมือนพี่ท็อปแล้ว ฉันจะได้โตสักที ไหนๆก็คิดเรื่องเรียนต่อมหาลัย ว่าแต่ฉันจะเรียนคณะอะไรดีนะ ฉันยังไม่มีคณะที่อยากเรียนเลย ฉันรู้แค่ว่าอยากเรียนมหาลัยเพราะอยากโต ไม่อยากเป็นเด็กแค่นั้นเอง เหอะๆ...ไร้สาระชะมัดเลย

เมื่อถึงเวลาเข้าเรียน...ฉันก็เข้าเรียนทุกคาบทุกวิชาแต่ก็เข้าไปนั่งหลับในห้องเรียน ก็มันง่วงนี่นา เวลาครูสั่งงานหรือการบ้าน...ฉันก็ส่งครบนะ ถึงแม้ว่าจะส่งช้าก็เหอะ เมื่อคืนที่เห็นฉันทำการบ้านก็ไม่ใช่อะไรหรอก ฉันเคลียร์งานที่ค้างส่งคุณครูอ่า อิอิ และที่สำคัญ...ฉันไม่เคยสอบตกเลยนะ ถึงแม้ว่าจะเกือบตกก็เหอะ แหะๆ จะว่าไปฉันนี่ก็เป็นที่โหล่ของห้องเรียนสายวิทย์-คณิตนี่เลยแหระ เกรดเฉลี่ยคนอื่นอยู่ที่สามจุดแปด(3.8)ขึ้นไป แต่ของฉันอยู่ที่สองต้นๆ วิชาที่ฉันถนัดก็พวกพละศึกษา ศิลปะ อะไรพวกนี้ ก็ยังงงๆตัวเองอยู่เหมือนกันว่าทำไมฉันถึงเลือกเรียนสายวิทย์-คณิต

ฉันต่างกับพี่ท็อปมาก พี่ท็อปตั้งอกตั้งใจตั้งหน้าตั้งตาเอาแต่เรียนหนังสือ แต่ก็ไม่ทิ้งกิจกรรม ซึ่งฉันไม่ชอบทั้งเรียนหนังสือและทำกิจกรรม วันๆจ้องแต่อยากจะเป็นโตผู้ใหญ่

นี่ก็ได้เวลาเลิกเรียนแล้วสินะ เนี่ยแหระคือช่วงเวลาแห่งความสุขของฉันเลย ยกเว้นวันนี้แหระที่หลังเลิกเรียนฉัรไม่มีความสุข ก็จะเพราะอะไรละ ก็เพราะต้องเดินกลับบ้านเองนะสิ เมื่อวานเดินแค่หนึ่งกิโลเมตรแต่วันนี้ต้องเดินถึงสี่กิโลเมตรแน่ะ รู้สึกว่าตั้งแต่พี่ท็อปเปิดเทอมนี่อะไรๆก็เปลี่ยนไปหมด จากที่เคยตื่นสายก็ต้องตื่นเช้า จากที่เคยมีคนขับรถรับส่งที่โรงเรียนทุกวัน ก็กลับต้องเดินกลับบ้านเอง

โอ๊ย!!!ปวดขาชะมัด ฉันล้มตัวลงนอนบนโซฟาหลังจากเปิดประตูบ้านเข้าไป

"พลอย พลอย"เสียงพี่ท็อปเรียกชื่อฉันซ้ำๆพร้อมกับสะกิดฉันเบาๆให้ตื่นๆ

"หืม!!!"ฉันลืมตาขึ้นพร้อมกับบิดขี้เกียจอย่างเต็มกำลัง

"ไปอดหลับอดนอนที่ไหนมา"พี่ท็อปเดินไปเติมน้ำร้อนลงถ้วยมาม่า แล้วมาวางให้ฉันที่โต๊ะข้างๆโซฟา แหม!!!กลิ่นมันช่างหอมยั่วยวนฉันจริงๆ พี่ท็อปนี่ต้มมาม่าได้อร่อยที่สุดในโลกเลย ว่าแต่ยังมีหน้ามาถามฉันอีกนะว่าไปอดหลับอดนอนที่ไหนมา เมื่อเช้าเล่นปลุกฉันซะแต่เช้าขนาดนั้น แต่ก็ช่างเหอะเรื่องมันผ่านมาแล้ว รู้แค่ว่าตอนนี้ฉันหิว ฉันขอกินก่อนละกัน ฉันหยิบถ้วยมาม่าขึ้นมากิน ฉันกินไปได้คำเดียวก็คิดขึ้นได้ว่าฉันกำลังลดน้ำหนักอยู่ ฉันจะสวยเหมือนผู้หญิงคนนั้นให้ได้ ฮ่าฮ่าฮ่า รวยไม่ได้ขอสวยก่อนละกัน

ฉันวางถ้วยมาม่าไว้ที่เดิม แล้วเดินขึ้นห้องไปอาบน้ำแล้วเข้านอน ส่วนพี่ท็อปก็อ่านหนังสือจนดึกดื่นอีกตามเคย เฮ้อ!!!ฉันละเหนื่อยแทนพี่ท็อปจริงๆ

ขอบคุณที่อ่านจนจบบทนะคะ ฝากติดตามบทต่อไปด้วยนะ