Story Of Kiseki No Sedai

Writer Part
ระหว่างทาง
"นี่อากิรัจจิ พ่อแม่ของอากิรัจจิไปไหนเหรอ"คิเสะถามคำถามที่สงสัยมานาน
"พ่อแม่ของชั้น'เคยอยู่'ต่างประเทศน่ะ"อากิระตอบคำถามของคิเสะ
"เอ๋ แล้วตอนนี้ล่ะ"คิเสะยังคงถามต่อ เพราะคาใจกับคำว่า'เคยอยู่'
"ไม่รู้สิ ตายแล้วมั้ง"อากิระตอบด้วยใบหน้านิ่ง แต่อาคาชิที่นั่งอยู่ข้างหน้า เห็นว่าแววตาของอากิระกำลังสั่นไหว
"ขอโทษนะที่คิเสะมันไปถามคำถามแบบนั้น"อาโอมิเนะขอโทษแทนคิเสะ เพราะรู้ว่าที่อากิระพูดเมื่อกี๊ ถึงหน้าจะนิ่ง แต่เสียงและแววตาสั่นอย่างเห็นได้ชัด
"อืม ไม่เป็นไรหรอก"อากิระยิ้มให้ แล้วหันไปขับรถต่อ "แต่ถ้าพวกนายอยากรู้ชั้นจะเล่าให้ฟังก็ได้"
"ถ้าเล่าแล้วมันทำให้เธอสบายใจขึ้น พวกเราก็ยินดีรับฟัง"มิโดริมะพูด
เมื่อ11ปีก่อน ตอนนั้นอากิระอายุแค่ 4ปี บ้านของอากิระตั้งอยู่ตรงที่ตอนนี้กลายเป็นโรงเรียนเทย์โค
"นี่ โคฮาคุ อาทิตย์หน้าพ่อกับแม่จะไปต่างประเทศกันนะ"แม่ของเด็กน้อยบอก
"แล้วหนูล่ะคะ?"เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นมาถามผู้เป็นแม่
"หนูอยู่ที่นี่เนี่ยแหละ อยู่กับพวกคนใช้นะ"แม่ตอบเด็กน้อย
"ค่ะ"หนูน้อยตอบแล้วก้มลงไปอ่านหนังสือต่อ
เมื่อถึงวลาที่พ่อกับแม่ต้องไปต่างประเทศ
"อยู่กันดีๆนะลูก"ผู้เป็นแม่เดินมากอดหนูน้อยแล้วเดินขึ้นรถไป เด็กน้อยทำได้แค่โบกมือให้
2 ปีผ่านไป
"ไอ้พวกนั้นมันอยู่ไหน ชั้นจะฆ่าพวกมัน!!"อยู่ดีๆก็มีคนแปลกหน้าเข้ามาในบ้าน และเข้ามาเผาทำลายบ้านจนไม่เหลือซาก แต่แม่บ้านคนหนึ่งที่ตัวโชกไปด้วยเลือด กลับพยายามบังคับร่างกายตัวเองให้อุ้มหนูน้อยไปที่ที่หนึ่ง เป็นคฤหาสที่อยู่ข้างๆคฤหาสตระกูลอาคาชิ 
"คุณหนูโคฮาคุคะ ต่อไปนี้คุณหนูต้องอยู่ที่นี่นะคะ"แม่บ้านบอกเด็กน้อย จากนั้นก็ค่อยๆเดินออกมา
4ปีผ่านไป อากิระอายุครบ10ปี อากิระอยู่ภายใต้การอุปการะเลี้ยงดูของตระกูลอาคาชิ จากเหตุการที่คนในบ้านตายไป ทำให้อากิระไม่มีใครอยู่ข้างกาย อากิระเลยกลายเป็นคนเย็นชา ไร้อารมณ์ จนหัวหน้าตระกูลอาคาชิต้องหาคนมาอยู่กับอากิระด้วย นั่นก็คือ อาคาชิ เซย์จูโร แรกๆ อากิระก็ไม่ค่อยคุยกับอาคาชิเท่าไหร่ แต่พออยู่ไปนานๆก็เริ่มคุ้นเคย ทำให้จากคนที่เย็นชากลายเป็นคนร่าเริงได้ อากิระนับถืออาคาชิเหมือนพี่ชายแท้ๆของเธอ
ผ่านไปไม่นาน จู่ๆแม่ของอาคาชิก็เกิดจากไปเพราะโดนฆ่า ทำให้อาคาชิเปลี่ยนไป อาคาชิไม่เคยได้มีเวลามาอยู่กับอากิระเลย เพราะต้องเดินไปตามทางที่พ่อกำหนดให้ อากิระก็เลยเริ่มกลับมาอยู่คนเดียวแบบเดิม แต่อากิระก็เข้าใจ ว่าอาคาชิมีภาระหนักแค่ไหน แต่ไม่ว่าจะรอเท่าไหร่ พยายามแค่ไหน เธอก็ไม่เคยได้ติดต่อกับพ่อแม่ของเธอเลย อากิระเริ่มกลับมาเฉยชา ไร้ความรู้สึกอีกครั้ง จนขึ้นม.ต้น อากิระก้ได้ไปเจอกับพวกรุ่นปาฏิหาริย์ และได้กลับมาเป็นอากิระที่ร่าเริงคนเดิมอีกครั้ง
"ฮึกๆฮือออ"โมโมอิหลังจากฟังจบก็ร้องไห้สะอึกสะอื้น แล้วทำเนียนไปซบอกคุโรโกะ-_-
"โฮฮฮฮฮฮ"คิเสะร้องไห้อย่างหนักแล้วหันไปกอดอาโอมิเนะ
"ฮะ..เฮ้ยย!ใจเย็นๆคิเสะ"อาโอมิเนะพูดแล้วรีบดันคิเสะออก
"เอาล่ะ ถึงบ้านมิโดริมะแล้ว"อากิระรีบบอกคนอื่นๆ ทุกคนรีบไปขนของ จะได้เลิกร้องไห้เป็นเด็กๆกันซักที
 เมื่อขนของบ้านมิโดริมะเสร็จ ก็รีบไปบ้านคนอื่นต่อทันที กว่าจะขนเสร็จครบทุกคนก็เย็นพอดี เมื่อมาถึงก็รีบเก็บของแล้วออกไปสำรวจหอกันทันที
Akashi Part
ตอนนี้พวกเรากำลังสำรวจหอพัก จะเรียกว่าหอพักก็ไม่ถูก เรียกว่าโรงแรมน่าจะดีกว่า(ผอ.รวยมาก) เอาเป็นว่าเราจะมาอธิบายโครงสร้างคล่าวๆของที่นี่กัน
ที่นี่แบ่งเป็น 10 ชั้น(รวยจริงด้วย0_0//ไรท์)
ชั้นแรกเป็นล็อปบี้(เขียนงีี้ป่ะ//ไรท์)
ชั้นที่สอง เป็นห้องอาหารสุดหรู มีทั้งอาหารเช้า กลางวัน เย็น เชฟระดับภัตตาคา
ชั้นที่สาม เป็นห้องพักของพวกเรา ห้องพักใหญ่และหรูมาก โรงแรมระดับ5ดาวยังอาย
ชั้นที่สี่ เป็นห้องเรียน ในห้องเรียนมีโต๊ะ8ตัวเท่ากับจำนวนพวกเราเป๊ะๆ
ชั้นที่ห้า เป็นห้องคอมฯขนาดบิ๊กไซต์ มีคอมประมาณเกือบ20เครื่อง(เอามาทำไมตั้งเยอะ//ไรท์)
ชั้นที่หก เป็นห้องสมุดที่มีหนังสือหลายพันเล่ม มีหนังสือตั้งแต่ธรรมดาจนถึงหนังสือติดเรท(0_0)
ชั้นที่เจ็ด เป็นสวนดอกไม้ มีดอกไม้เยอะมากจนไม่รู้ว่าไปเอามาจากไหนนัก
ชั้นที่แปด เป็นฟิตเนตขนาดบิ๊กจัมโบ้(?) มีเครื่องออกกำลังกายเยอะจนแค่ดูก็เหนื่อย(?)
ชั้นที่เก้า เป็นสนามบาส มีแป้นบาสทั้งแบบไฮเทค ทั้งแบบธรรมดา
ชั้นที่สิบ เป็นสระว่ายน้ำขนาดบิ๊กจัมโบ้มาริโอ้ชักว่าว(what?//ไรท์)
อ้อลืมบอกไปว่าที่มีมีห้องนอนแค่ 4 ห้อง เท่ากับว่าเราต้องนอนห้องละ2คน
"เรามาจับฉลากรูมเมทกันเถอะ"มิโดริมะพูดแล้วยื่นกล่องที่ใส่กระดาษมาให้พวกเรา
Writer Part
ผลออกมาได้แบบนี้
อาคาชิ>อากิระ
อาโอมิเนะ>โมโมอิ
มุราซากิบาระ>มิโดริมะ
คิเสะ>คุโรโกะ
"นี่ก็เย็นแล้ว พวกเรากลับห้องไปอาบน้ำแล้วเดี๋ยวตอนหกโมงเย็นลงมาเจอกันดีกว่า"อาคาชิบอกคนอื่่นๆ จากนั้นทุกคนก็แยกย้ายไปห้องของตัวเอง
__________________________________________________________
ตอนสองจบแว้วววววววว>_< แต่ก็ยังสั้นเหมือนเดิม~ แหะๆ อ่านแล้วเม้นด้วยน้าาาาาาาาา