รัก...รสมะระ(หวาน)

เกลียดไม่ลง 5
ผมลอบมองความคิดผ่านการกระทำของไอ้ลาย....มันฉลาดมาก...เพราะมันรุ้ว่าผมต้องการอะไร....ในเมื่อมันเลือกที่จะเสี่ยงแลกกระเป๋าใบนั้นกับนายผู้ดีนั้นเอง...ผมก็จะทำให้มันรู้ว่า...มันคิดผิด....
“ปึก!!!!...ส่งกระเป๋ามาไอ้ลาย!!...”  ไอ้บินใช้ข้อศอกทุ่มลงที่ต้นคอผมอย่างแรง...ทำให้ผมถึงกับเช....น้ำเสียงของมันช่างเหมือนกับวันที่มันทำลายครอบครัวผมเหลือเกิน....ถึงจะไม่มีใครรู้ว่ามันฆ่าน้องสาวผม...แต่ผมรู้ดี...มันหลอกให้น้องสาวผมรัก...และลงมือฆ่าอย่างเลือดเย็น...เพียงแค่น้องสาวผมขอเลิกกับมันเมื่อรุ้ว่า...มันเป็นคนไม่ดี...และนี้คือโอกาสของผมที่ผมจะแก้แค้นให้น้องสาวผม....แต่ผมจะไม่ยอมให้มือคู่นี้ของผมต้องเปื้อนเลือด...ผมจะจับมันส่งตำรวจ..ทันทีที่มันพลาด...และนี่คือความผิดพลาดของมัน....
“มึง!!!...ฆ่าน้องกู!!...” ยิ่งเห็นหน้ามันอารมณ์ของผมก็ยิ่งเดือด....
“อย่ามั่ว...เรื่องมันผ่านมาเกือบปีแล้ว...และทางตำรวจก็ตัดสินคดีความแล้วว่ากูไม่ได้ทำ!!!....มึงแค่ส่งกระเป๋ามาให้กู....และกูก็จะปล่อยมึงไป!!”
“รู้ไหม...กูรอโอกาสที่จะจัดการกับมึง....เพื่อรับโทษกับสิ่งที่มึงทำ...และนี่คือโอกาสของกู!...ไอ้บิน!!”  สายตาของไอ้ลายที่มองมา...มีร่องรอยของความแค้น...ความโกรธ....
“555 มึงรู้ไว้ชะนะว่า....น้องมึงโง่....แค่กูหยอดคำหวานนิดป้อนความหวานหน่อย....น้องมึงก็สยบแทบเท้ากู…คืนนั้นกูได้ชิมน้ำหวานจากน้องมึงทั้งตัว...แถมยังได้ถ่ายคลิปประจานอีก...กูโครตสะใจเลยว่ะ!!!!!”
“ไอ้สัตว์บิน!!!!....ไอ้เลว......ในที่สุดมึงก็สารภาพสักที....มึงพลาดละไอ้บิน!!” ผมพูดพลางชูเครื่องอัดเสียง...เด่นตระหง่านตรงหน้ามัน....
“มะมึงอัดคำพูดกูไว้...ไอ้ลาย!!..”
“หึ....ถ้าคลิปเสียงนี้ถึงมือตำรวจ..... คราวนี้มึงได้ติดคุกหัวโตแน่ไอ้บิน!!”
“มันไม่ง่ายขนาดนั้นว่ะ...มึงต่างหากที่พลาด…ไอ้ลาย!!”
“โอ๊ย!!!!” ไอ้ลายใช้มีดปาดแขนผม....จนเลือดไหลนอง....ผมพลาดจริง ๆ สินะ....
“มึงพลาดที่มามือเปล่า....หึ...” เลือดที่ไหลรินของไอ้ลาย....มันคือความสะใจของผม...ผมจะหัวเราะได้เสียงดัง...ก้องฟ้า...แน่นอน...ถ้า....ไม่มี....เสียงเล็ก ๆ ตะโกนไล่หลังผม
“ลายพลาดแต่ผม....ไม่มีวันพลาด…..ปัง!!!” ผมบอกกับตัวเองไว้เสมอว่า...ความผิดพลาดที่มาจากความแค้น....มันมักจะไม่ได้ผลเสมอ...แต่สำหรับความเลวของคนคนหนึ่งที่ทำไว้กับเพื่อนผม....ผมจะยอมให้มันพลาดไม่ได้....
“โอ๊ย!!!...อะไอ้....ไอ้...ผู้ดี.....”
“เชิญไปด่าต่อในคุกนะ....อ่อ....เมียนายสารภาพเรื่องที่นายทำไว้หมดแล้ว....อย่าลืมให้รางวัลเมียที่แสนดีของนายด้วยนะ....คราวหลังจะทำอะไรก็อย่าพลาดอีกนะ....เดี๋ยวจะมีคนสมน้ำหน้าเอา...หึหึ....”
“อะ...ไอ้....อะ..โอ๊ย..ฝะฝากไว้ก่อนนะมึง!...กูออกมาเมื่อไหร่....มึงเจอดีแน่...ปะ...ปล่อย..ดิว่ะ...”
“ลาย!...ไปโรงพยาบาลก่อนนะ...เจ็บไหม” ผมก้มลงถามลายที่มองด้วยความสงสัย....
“วะไวท์....มะ..มาได้ไง” ผมไม่เคยคิดเลยว่าผู้ชายที่ดูบอบบาง...จะสามารถพลิกผันเป็นความเข้มแข็ง...และที่สำคัญ....จิกกัดได้สะใจผมที่สุด......
“ไวท์จะปล่อยให้ลาย...เผชิญกับเรื่องอันตรายแบบนี้คนเดียวได้ไง....ลายกลัวว่าไวท์จะสู้เค้าไม่ได้เหรอ....ไวท์เก่งกว่าที่ลายคิดนะ...อิอิ”ลายเอาแต่จ้องผม....จนผมทำตัวไม่ถูก....
“กะ...ก็ลายไม่คิดว่า...ไวท์จะพกปืนด้วยนิ....มะมันดูไม่ค่อยเข้ากับไวท์”
“หยุดพูดได้แล้ว....ไปทำแผลก่อน....รถพยาบาลมาละ”เหตุการณ์ในวันนี้ทำให้ผมรู้ว่า... การที่ความรักจะเลือกคนรักได้มันต้องมีเหตุและผลของมันเสมอ....แต่สำหรับผม.....การรักใครสักคน...ไม่จำเป็นต้องมีเงื่อนไขหรือเหตุผลใดๆ...นอกจากความรู้สึกของคนสองคน...ผมดีใจที่ผมตัดสินใจถูก....ระหว่างทางที่ผมเดินกลับมาหาลาย...ผมโทรบอกคุณเจษแล้วว่า....ผมคงจะกลับช้า..เพราะอยากจะเดินเล่นในตลาดอีกสักพัก....ถ้าผมบอกไปว่า...ผมกำลังจะทำอะไร...คุณเจษคงไม่สบายใจอีก...ส่วนนายนั้น...คงไม่สนใจผมหรอก...ป่านนี้คงนอน...คุยกะสาว ๆ สบายใจ....หึ….ผมเดินมาได้สักพัก...เสียงลายกับใครบางคนกำลังถกเถียงกันด้วยความโกรธ...ผมตกใจมากที่รู้ว่าลายมีน้องสาว...และยิ่งทำให้ผมสงสารคือการที่น้องสาวลายโดยฆ่าทิ้ง....ผมเกลียด ๆๆๆๆ.เกลียดความไม่ยุติธรรมที่สุด....ผมจึงตัดสินใจใช้ปืนที่มีอยู่ยิงเล็งไปที่แขนของฆาตกรหน้าเหี้ยมนั้นด้วยความ...สะใจ...ดีใจ...ที่สุด….ที่ผมเป็นคนทวงความยุติธรรมให้กับครอบครัวลายได้....ลายเองก็คงจะดีใจไม่น้อยไปกว่าผม....
.........โรงงานมะระ........
“เย็นมากละนะ...มัวอ่อยผู้ชายอยู่รึไง...ป่านนี้ยังไม่กลับ...”
“กัป....ทำสวนเสร็จแล้วเหรอลูก.....”
“เสร็จแล้วฮะ....อะเห้ยย...ไม่ๆๆๆๆ...กัปไม่ได้ทำสวนนะป๊า”
“อะไรกันลูกคนนี้...ไม่ทำก็ไม่ทำ....แล้วนั่งรอใครเหรอ”
“รอ...อ่อ...รอใครป๊า....กัปนั่งพักต่างหาก...ลมเย็น ๆ สบ้ายยยย”
“ไวท์บอกจะกลับช้า....คงติดลมเดินเล่นจะเพลิน...”
“ละแล้วมื่อไหร่จะกลับ....ตะแตงโมละ...กะกัป...รอกินไม่ไหวนะ”
“อ้าววว...รู้ด้วยเหรอว่า...ป๊าส่งแตงโม....”
“กะ...ก็ดะ...ได้ยิน..แว่ว ๆ...”
“กัป....คนเราจะมีเวลาอยู่บนโลกนี้....สั้นนะลูก...อาจจะแค่ นาทีเดียว ชั่วโมงเดียว หรือแม้แต่วินาทีเดียว..กัปอยากทำอะไร...อยากรักใคร....อย่ารอให้มันสายไปนะครับ...”
“…………………..”
“ความรักที่สวยงาม....มันจะไม่มีค่าเลยถ้าเราไม่ลงมือสร้างมันขึ้นมา....ถ้าเราเอาแต่รอเวลา...รอความรัก...รอให้พร้อม...เราอาจจะไม่มีโอกาสได้สัมผัสมันเลยนะลูก....เวลามีผลต่อชีวิตของคนเราเสมอ....”
“คุณเจษครับ....ตอนนี้ในตลาดเกิดเหตุคนยิงกัน....มีคนบาดเจ็บด้วยนะครับ...”
เสียงคนงานวิ่งมาบอกผมด้วยความตื่นกระหนก....แต่คนที่ดูจะตกใจมากกว่าผม....คงจะเป็น....คนข้าง ๆ ผมที่ตอนนี้ขับรถกระบะบอกไปด้วยความเร็ว....อย่างกลับกลัวว่า....จะสายเกินไป.....
จบไปอีกตอนแล้วววววววววววว.. ช่วงนี้งานยุ่ง ๆ ไม่ค่อยได้อัพ แต่จะไม่หายไปแน่นอนนะค่ะ.....เจอกันตอนหน้า....มาดูความรักแบบ ...ตึง ๆ แต่แอบฟินเล็ก ๆ เจอกันค่ะ^^ไม่นานเกินรอ