รัก...รสมะระ(หวาน)

“อ่อ..ช่วยเลือกแตงโมให้ผมสัก 2 ลูกได้ไหมครับ”
“ได้จ๊ะ...แต่เอ๊ะ..เนยไม่เคยเห็นหน้าคุณเลย....เพิ่งมาอยู่เหรอ”ใบหน้าของสาวตาคม....จ้องมองมาที่ผมด้วยความสงสัย....
“ใช่ๆๆๆๆ...ไวท์เพื่อนลาย...เพิ่งมาอยู่ทำงานที่ โรงงานมะระ...โน้นนน” ลายตอบแทนผมพร้อมกับยิ้มกว้างเมื่อเนยยิ้มบางๆ กลับมา....จนกระทั่ง....
“เนย.....ไม่ได้ถามพี่ลาย...”
“อ่อ.....เนย...ผมว่าแทนที่เนยจะขายแต่แตงโมเป็นลูก....เนยน่าจะลองเปิดร้านขายน้ำแตงโมปั่นเล็ก ๆ หน้าบ้าน...ดูนะครับ...จะได้เรียกลูกค้า..เนยคิดดูจากที่ขายแตงโมกิโลละ 30 เนยก็จะได้น้ำแตงโมปั่นแก้วละ 20 ผมว่ามันคุ้มกว่านะครับ” ผมเอ่ยออกความเห็นเมื่อมองบริเวณรอบ ๆ บ้าน....ที่เต็มไปด้วยดอกไม้และต้นไม้....แต่ที่น่ารัก คือกระถางต้นไม้ดอกไม้ทุกต้น...มีชื่อ ลายเด่นสง่าอยู่ทุกกระถาง....ลายคงชอบและตามจีบเนยมานานพอสมควร....
“จะจริงด้วย!!!....เนยไม่ได้คิดในแง่ของงานขายแบบอื่นเลย....คุณนี้หัวดีจัง...ฉลาดแถมหล่อแบบ...ผู้ดี้ผู้ดี....”
“พอๆๆๆๆ....เลิก ๆๆๆๆ แยกๆๆๆๆ ซื้อเสร็จแล้วก็ได้เวลากลับละไอ้ไวท์” ผมหงุดหงิดทุกครั้งที่เห็นเนยยิ้ม และชื่นชมคนอื่นต่อหน้าผม....ก่อนหน้านี้ผมตามจีบเนย...แต่เนยไม่มีทีท่าว่าจะชอบผมเลย....เนยให้เหตุผลว่า...ผมไม่ดีพอสำหรับเธอ....
“แหมๆๆ รีบกลับไปไหนค่ะพี่ลาย....วันหลังพาพี่สุดหล่อคนนี้มาอีกนะ...เนยชอบ” เสียงของเนยทำให้รอยยิ้มของลายหุบลงไปตลอดทางที่เดินกลับตลาด...ถ้าผมเดาไม่ผิด...ลายคงเสียใจไม่น้อยจากคำว่า “ชอบ” จากสาวตาคมแน่นอน...
“เป็นไรลาย...เงียบเลย”
“เนยเค้าดูชอบนายมาก....ฉันสู้อะไรกับสิ่งที่เนยชอบไม่ได้สักอย่าง...ไม่หล่อ...ไม่รวย...ไม่เก่ง...เหมือนนาย...”
“ลายอยากเก่ง...อยากรวย...อยากหล่อไหมล่ะ?” ผมเห็นใจในความพยายามของลายที่มีต่อเนย...ความรักที่ต้องรอคอยความรัก...มันคงทรมานมากกว่าการบอกว่าไม่รัก....
“.............”
“สิ่งแรกที่ลายต้องทำ....คือลายต้องดูแลตัวเอง...ตัดผม...ทาครีม...ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย...ไม่ใช่ยับ ๆ เชย ๆ แบบนี้...” สายตาของไวท์ที่ลอบมองมาที่ผม....ผมรู้สึกว่าไวท์เข้าใจและรับรู้ความรักของผมที่มีต่อเนย....แต่มี่ผมแปลกใจคือ ไวท์เอ่ยช่วยผมทั้ง ๆ ที่เราเพิ่งรู้จักกันไม่ถึงสามวัน...ไวท์เป็นคนดีจริง ……
“ถ้านายช่วยให้เนยชอบเราได้...เราก็จะช่วยให้นายหน้าบูดนั้น...หลงรักนาย”
“จะจะบ้าเหรอลาย....ระเราไม่ได้ชอบนายนั้นสักหน่อย”
“เหรอ...ไม่ชอบแต่ก็เกลียดไม่ลง....ใช่ไหม?” ในเมื่อไวท์ดีกับผมผมก็จะดีกับไวท์เช่นกัน....ผมสังเกตไวท์ทุกครั้งที่ผมพุดถึงนายหน้าบูดนั้น.... ไวท์หน้าแดงและเผลอยิ้มแบบอาย ๆ ทุกครั้ง....ไวท์คงไม่รู้ตัวว่า....กำลังรู้สึกรัก....
“อ่อ...คือ...”
“5555…. ไม่ต้องตอบก็ได้....สักวันนายพร้อมเมื่อไหร่....บอกเรานะ...”หลังจากเดินมาได้สักพัก ผมหันมองรอบ ๆ ทางที่เราเดินกลับเมื่อรุ้สึกว่ามีสายตาของใครบางคนจับต้องอยู่...และมันก็มีจริง ๆ..ไอ้บิน..
“อ้าวลาย...หยุดทำไม” ลายหยุดเดินและจับตัวผมให้หันหน้าเข้าหา...แล้วบอกว่า....
“ไวท์...แลกกระเป๋าสะพายกัน....เร็วๆ สิ” ไอ้บินคงแอบตามเรามาตั้งแต่ต้น...และแน่นอนเป้าหมายของมันคือคนตรงหน้าผม....เพราะผมรู้ดีว่ามันต้องการอะไร....
 
“มีอะไรเหรอลาย...ทำไมต้องแลกกันด้วย...” ลายมองผมนิ่งจนผมผิดสังเกต
.....มันต้องมีอะไรแน่นอน....
“....ส่งมา!!!.....”
“....ลาย...”
“ไวท์เดินกลับทะลุไปทางด้านหน้าของตลาด...เดินตรงไปเลี้ยวซ้าย..”
“แล้วลายจะไปไหน....ไม่กลับด้วยกันเหรอ...กระเป๋าไวท์ก็อยู่ที่ลาย...”
“ทำตามที่ลายบอก....ถ้าไวท์เห็นว่าลายเป็นเพื่อน....ไวท์ต้องทำ!!”
“ตะแต่...” สายตาที่ลายบังคับให้ผมทำตามมัน....ผมไม่รู้ว่าลายกำลังทำอะไร....แต่ผมเชื่อใจลายเสมอว่า...ลายต้องทำเพื่อปกป้องผม......
ผมยืนมองแผ่นหลังของไวท์ที่เดินห่างออกไป....ไวท์คงงง.....และไม่เข้าใจการกระทำแปลก ๆของผม....แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาอธิบายอะไรทั้งนั้น....สิ่งหนึ่งที่ผมเป็นห่วงที่สุดคือความปลอดภัยของมัน....อย่างน้อยๆไอ้บินมันคงฉลาดพอที่จะเลือกกระเป๋าใบนี้ สิ่งเดียวที่มันสนใจคือเงินในกระเป๋า.....ไม่ใช่ผมหรือไวท์....
“ปึก!!!!”
หลายอย่างกำลังวุ่ยวาย...ความวุ่ยวายเหล่านี้จะทำให้ทุกอย่างดีขึ้นหรือไม...รอติดตามกันด้วย   น้าาาา^^