รัก...รสมะระ(หวาน)

“คนบาดเจ็บด้วยนะครับ...”
“คนบาดเจ็บด้วยนะครับ...”
“คนบาดเจ็บด้วยนะครับ...”
“คนบาดเจ็บด้วยนะครับ...”
ตลอดทางที่ขับรถมา...คำพูดประโยคนี้วกวนอยู่ในหัวผม....ทำไมวินาทีแรกที่ผมได้ยิน...ใบหน้าของคนที่ผมรอคอยมาทั้งวัน...ปรากฏในความคิดผมทันที....ทำไมผมถึงคิดมาก...เรื่องที่ป๊าบอก....ทำไมผมต้องกลัว....ว่าจะเกิดอะไรไม่ดีกับ....คนที่ผมคิดถึง.....
“ตาถิ่น....อ่อ...ลายอยู่ไหมครับ...”ผมถามพ่อของลายที่เคยไปหาป๊าเรื่องคดีอะไรสักอย่าง..
“....ไอ้ลายอยู่...แต่นอนพักข้างใน...มีไรรึเปล่า....” เหมือนจะคุ้น ๆหน้าเด็กผู้ชายคนนี้แต่นึกไม่ออก....
“ผมได้ยินมาว่ามีเหตุยิงกันในตลาด...ก็เลยว่าจะแวะถามลาย...หน่อย…หรือตาพอจะให้คำตอบผมได้ไหม”
“ไม่รู้....อยากรู้ไปถามชาวบ้านโน้น....” เพียงแค่ได้ยินว่ามาสอบถามเรื่องเหตุการณ์เมื่อตอนเย็น...ความรุ้สึกเจ็บปวดของผมที่มีต่อลุกสาวคนเล็กมันตอกย้ำทุกที....
“ลายค่อย ๆ เดินนะ...ระวังด้วย....” เสียงนี้ผมจำได้ดี....และชัดเจนที่สุดเมื่อ....
“ลายไปส่งไหม?”
“ไม่ต้องหรอก....ไวท์เอารถมา..”
“อ้าววว...นายหน้าบูด”
“นะ...นายน้อย!”
เสียงอุทานของผมกับลายแทบจะเป็นเสียงเดียวกัน
“พอดีเลย...ไวท์มันบ่น ๆ ว่าเหนื่อย...คงขับกลับไม่ไหว...ไหน ๆ นายก็ต้องกลับไร่อยู่ละ...พาไวท์กลับด้วยเลยละกัน” คนบนรถนั้นคงมาตามตัวไวท์...และดูจากท่าทางแล้วคงรีบบึ่งออกมาเลย...หน้าตาของคนปากแข็งแต่ใจรักนี่....ผมยอมจริง ๆ....
“เห้ยย!!...มะ..ไม่...เป็นไร” นายบ้านั้นจะมาที่นี่ทำไม...และทำไมต้องทำหน้ายังกะโล่งใจขนาดนั้น....หรือว่านายนั้นจะ...จะเป็นห่วงผมจริง ๆ....แล้วนี่ผมจะยิ้มทำไม?....แต่แทบจะหุบยิ้มไม่ทันเมื่อ....
“พ่อล็อกบ้านเลย....” เสียงลายเอ่ย...พร้อมกับส่งยิ้มขำ ๆ มาที่ผม....
“ดะ...เดี๋ยวสิ...ลาย..ละลุงถิ่น...” ไม่ทันแล้ว...ลุงถิ่นทำตามคำบัญชาของเพื่อนตัวแสบผมชะแล้ว...จะมีแต่ผมกับนายคนบ้าที่มัวแต่นั่งยิ้ม....ผมอยากให้ยิ้มแบบนี้บ่อย ๆ จัง....เห้ยย บ้าๆๆๆๆๆๆ ...ไม่ใช่....ผมอยากไปให้พ้นๆจากตรงนี้ต่างหาก...(จริง ๆ นะ)
“ขึ้นรถ!”ผม.... ดีใจและโล่งใจมากที่นายหน้าหวานของผมปลอดภัย....แต่ชักจะอารมเสียละ...ถ้ายังลังเล....ขนาดนี้....
“อ่อ...”
“หรืออยากให้จูบเชิญ...หืม....” มาตราการขั้นเด็ดขาดของผมได้ผลเสมอ....
“บะบ้า!!!...คะ..คนบ้า...”
.หึ...หึ..”ผมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่า...ทุกครั้งที่ต้องพูดกันทำไม...ผมถึงนึกถึงรสชาติรอยจูบในวันนั้น....ผมเพียงแค่อยากเอาชนะ...อยากเป็นคนชนะในทุก ๆ อย่าง....แค่นั้น....แค่นั้นจริง ๆ
“เปิดน้ำป้อนให้หน่อยสิ....คอแห้ง...” (ผมไม่ได้อ่อยนะครับ....คอมันแห้งจริงจริ้งงงงง)
“นี่ครับ”
“ป้อนด้วย…เร็วๆ” (บอกแล้วว่าไม่อ่อย....หึหึ....)
“...เผด็จการที่สุด…….”
“เวาะชื้อของไปฝากป๊าหน่อย...ลง!”
“ไม่ลง!!!”
“ท่าทางของคนไม่ลงดูจะน่าจูบที่สุด....หึ” (อ่อยกับขู่มันคนละเรื่องกัน ผมไม่รู้จัก... )
“ลงก็ได้!”
“พี่กัป...กว่าจะมาหาลี่” ทันทีที่ลงจากรถ...ใบหน้าอันขาวจนเกือบจะเผือก.....ของยัยนมโตคนนั้น.....เล่นเข้ามาแกะแขน.....นายหน้าบูดแน่น....ชอบไชร์บิ๊ก ๆ สินะ...
“ที่แท้ก็มาหาเด็ก” (ไม่ได้หึง...นะแค่รำคาน...) “นี่ค่ะ...อาหารที่สั่งไว้” น้ำเสียงอ่อย ๆ ของยัยนมโตนี่ขัดหูผมจริง ๆ....
“ขอบคุณ….”
“อะ...นายถือ....แล้วไปรอที่รถ....”
“อืม.....”  ผมเดินถือของมาที่รถ...กำลังจะขามถนน....เสียงดังลั่น....ของใครบางคนเรียกผม....
“ไวท์!!!”
 
ความหวานเริ่มมาแล้ว....ทั้งคู่จะจัดการกับความรู้สึกของตัวเองยังไง อย่าลืมติดตามกันนะค่ะ...^^ รักคนอ่านทุกคน...