รัก...รสมะระ(หวาน)

 รัก...รสมะระ (หวาน)

“ผมไล่คุณออก!!!!!” เสียงผู้จัดการตัดสินความให้ผมเป็นคนผิดเพียงเพราะว่าคนที่ทำผิดตัวจริงเป็นลูกสาวของผู้ถือหุ้นบริษัท....รายใหญ่....เงินซื้อความผิดได้จริง ๆ

“ทะทำไมครับ...คะคือ...คุณก็รู้ผมไม่ได้ทำเรื่องแย่ ๆ แบบนั้น...และคุณก็ยังไม่จ่ายค่าแรงผมเดือนที่แล้วเลยนะครับ”

“มันเรื่องของนาย”

“ออกไป!!!...”

ผมจนปัญญาที่จะหาความยุติธรรมให้กับตัวเอง...เพราะผมจน...ไม่มีเงินจ่ายค่ายความถูกต้อง....หึ...ชีวิตผม...น้ำเน่าไหมครับ...

“เห้ยย!!!ไวท์...ตกงานเหรอ....เอ้อออ หางานใหม่ก็ได้...อย่าคิดมากสิว่ะ....เอ้า..ดื่ม....ฉลองที่มึงตกงาน....5555

ผมนั่งดูพวกมันดื่ม....ผมไม่เคยดื่มหรือเตะต้องของพวกนั้นเพราะ...ผมไม่อยากทำร้ายตัวเอง....ผมคิดว่าผมรักตัวเองมากพอที่จะ...ไม่ทำเรื่องแย่ ๆ ให้ชีวิตตกต่ำอีก...

“โครม!!!!...ปึก ๆๆๆๆๆ....เพล้งงงงงงงงงง!!!!” เสียงคนในร้านมีเรื่องกัน...ผมชะเง้อมองเห็นคนสามสี่รายล้อมผู้ชายสูง ๆ คนหนึ่ง....ดูจากท่าทางแล้วคงจะเจ็บไม่ใช่น้อย

การทำร้ายคนไม่มีทางสู้...มันไม่แฟร์กับคนที่ถุกกระทำเลย....ผมจึงลุกขึ้นตะโกนบอกเรียกตำรวจ...ซึ่งก็ได้ผล....พวกมันวิ่งหนีกระจัดกระจายกันไปคนละทิศคนละทาง....ผมเข้าไปประคองร่างคนเจ็บ....

“ขอบคุณที่ช่วยผม...อะโอ๊ย!!!!”

“อ่อ บ้านพี่อยู่ไหน....ผมไปส่งไหม”

“อยู่ปากทางร้านนี้อะเอง...อะโอ๊ย!!.”

ผมเดินไปส่ง....พบว่าพี่คนนี้คงรวยและมีเงินมากพอตัว ดูจาก ด้านข้างที่มีสวนมะระขนาดใหญ่และโรงงานอะไรสักอย่าง…..

“ขะเข้ามาก่อนสิ...”

“อ่อ..คะ..ครับ”

“ชื่ออะไรนะเรา....”

“ชะชื่อ..ไวท์  ครับ”

“แล้วทำงานอะไร....”

“ผมเพิ่งตกงาน....มะเมื่อวานครับ”

“อ้าววว...แย่เลย... งั้นสนใจทำงานที่นี่กับพี่ไหม....”

“ อะ...อ่อ...”

“พี่ชื่อ เจษ นะ...เป็นเจ้าของโรงงาน มะระที่นี่...ถ้าไตกลงก็ทำงานได้เลย....”

“จะจริงเหรอครับ….ผมทำงานที่นี่ได้จริง ๆ เหรอ”

“ได้สิ...แต่ไวท์ต้องมาค้างที่อยู่ที่นี่...เพราะที่นี่มีที่พักและไวท์จะได้ไม่ลำบากเดินทางมาไง...ดีไหม”

“กะได้ครับ...ขะขอบคุณ...ขอบคุณ....”

“พอแล้ว...ไม่ต้องขอบคุณไรหรอก....พี่แค่รู้สึกถูกชะตากับเรา....แล้วไวท์ต้องกลับบ้านไปเอาของไหม....เอารถพี่ไปก็ได้นะจะได้ไม่ต้องลำบากเดิน...”

“จะดีเหรอครับ...ผะผมเกรงใจ...”

“ดีสิ...ดีมากด้วย...เพราะพี่จะให้เราเวะไปรับน้องชายพี่ที่สนามบินด้วยเลย...”

“นะ....น้องชาย”

“อืม....กัปตันเพิ่งเดินทางกลับจากเชียงใหม่เลย....รบกวนนายหน่อย...อะ...นี่รูปน้องชายพี่....”

“คะ....ครับ” ผมรับมาใส่กระเป๋าเสื้อทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้ดูให้ชัดเจนเห็นแค่หัวเหม่ง ๆ กับปากแดง ๆ...เท่านั้น

“งะงั้นผมขอตัวไปเก็บขอและจะเวาะรับน้องชายพี่ให้นะครับ....”

“อืม....ขอบใจนะ...”

“ครับ”

ผมรีบไปห้องเก็บเสื้อผ้าและของใช้เล็ก ๆน้อย ใส่ลังแล้วรีบขับมาที่สนามบินเพราะมันเลยเวลาที่พี่เจษบอกมา ครึ่งชั่วโมงแล้ว....ทันที่ที่จอดรถ... ผมรีบวิ่งไปทางขาออกของสนามบินเพื่อรอรับ...จนกระทั่ง....รู้สึกตัวอีกทีเมื่อ....

“ปึก!!!..”.เสียงคนเหวี่ยงกระเป๋ามาโดนหลังผม....

“เป็นคนใช้...เป็นลูกน้อง...หัดทำตัวให้คุ้มกะที่พี่ชายฉันจ้างนายหน่อย....ไม่ใช่มัวอ่อยพี่ชายฉันจน...เลยเวลารับแบบนี้!!!” เสียงคนตรงหน้าช่างแตกต่างกับใบหน้าขาว ๆ ปากแดงๆ นั้นจิง ๆ  ยิ่งคำพูดและน้ำเสียงแบบนั้น....บ่งบอก่าคนตรงหน้าดูถูกและขยะแขยงผม....

“ขะขอโทษครับ....พะพอดีรถติด...”

“ไม่ต้องมาอ้าง...และขอเตือนนะ....นายไม่ต้องพยายามอ่อยพี่ชายฉันมากก็ได้นะ...เพราะอย่างนาย...คงทำได้แค่เรื่อง....เน่า ๆ...แค่นั้นแหละ...

“ กรุณาอย่าดูถูกผม....ทั้งๆที่คุณไม่รุ้จัก....”

“หึ...คนที่เข้ามาหาพี่ชายฉันถ้าไม่หวังเงิน ก็ยอมปลีกายให้ฟรีๆ....อย่างนายน่าจะเป็นอย่างหลังมากกว่า...”

“คุณ!!!!!”

นี่คือการเสริฟเมนูก่อนที่จะเจอกับฉบับเต็มได้ในเร็ว ๆ นี้นะค่ะ รอกันน้าาาาาาาาาา