(ฟิคโอคิคางุ)After marriage
เขียนโดย 
naoza
วันที่ 1 ธันวาคม พ.ศ. 2558 เวลา 13.14 น.
แก้ไขเมื่อ 2 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2559 12.48 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
9) ศึกย่อยในโยชิวาระ 2
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความคางุระเดินตามโซโกะไปตามทางเดินอย่างเร่งรีบเพราะกลัวไม่ทันเขาที่ก้าวเท้ายาวๆอยู่เบื้องหน้า
“โอ๊ย!!”
หญิงสาวสะดุดเกือบล้มเพราะไม่เคยคุ้นกับกิโมโนยาว เมื่อเงยหน้าขึ้นมาเธอก็ไม่พบกับโซโกะแล้ว คางุระหันซ้ายขวาไปมาเดินต่อไปเรื่อยๆตามหาสามี
“ตามกระผมมาทำไมมิทราบ?”
เสียงโซโกะดังขึ้นทำให้คางุระชะงักรีบหันไปมองต้นเสียงจึงพบว่าชายหนุ่มยืนพิงเสาต้นใหญ่อยู่ทางด้านซ้าย
“ปะ เปล่าซะหน่อยน่อ” คางุระปฏิเสธแล้วจ้องโซโกะที่มีท่าทีเย็นชากับเธออย่างไม่อยากเชื่อ จากนั้นก็หาคำแก้ตัว “พ...พอดีอั๊วเห็นลื้อเดินออกมาจะเข้าห้องน้ำ อั๊วกลัวลื้อจะหลงน่อเลยจะมาบอกทาง”
“ไม่ได้ตามแต่จะมาบอกทางกระผมเนี่ยนะขอรับ?” โซโกะถามอย่างแปลกใจ “แล้วทำไมท่านไม่ให้ลูกน้องเป็นคนพากระผมมาล่ะขอรับ เป็นถึงภรรยาของราชาโยชิวาระแท้ๆ”
“ก็อั๊วเห็นทุกคนกำลังยุ่งน่ออั๊วเลยมาแทน ว่าแต่ลื้อจะไปเข้าห้องน้ำไม่ใช่เรอะ ตามอั๊วมาสิน่อ”
คางุระเปลี่ยนเรื่องแล้วเดินนำหน้าชายหนุ่มที่มีท่าทีว่าจะจำเธอไม่ได้จริงๆ
“ลื้อเป็นลูกน้องของคุณซาวาดะนานแล้วเหรอน่อ?”
“ท่านเก็บกระผมมาเลี้ยงตั้งแต่เด็กน่ะขอรับ ท่านเมตตากระผมมากถึงขนาดยอมให้คนที่ไม่มีอะไรอย่างกระผมให้แต่งงานดูแลลูกสาวของท่าน”
ชายหนุ่มตอบคางุระหันมามองเขาด้วยความตกใจที่ได้รู้ว่าโซโกะถูกล้างสมองโดนป้อนข้อมูลใหม่ไปแล้วจริงๆ
“มีอะไรรึเปล่าขอรับ?”
“ไม่มีน่อ ถึงแล้ว” คางุระชี้ไปยังห้องน้ำเมื่อพาเขามาถึง “อั๊วกลับก่อนน่อ”
“ขอบพระคุณขอรับ”
โซโกะกล่าวแล้วเข้าห้องน้ำไป ส่วนคางุระเดินกลับไปยังห้องรับรองพยายามไม่ให้น้ำตาไหล หญิงสาวปวดใจยิ่งนักที่ถูกลืมคิดไม่ออกว่าจะให้โซโกะกลับมาอยู่ด้วยกันได้อย่างไร
ตุบตุบ
หญิงสาวชะงักเมื่อรู้สึกถึงลูกน้อยของเธอกับเขากำลังดิ้นอยู่ในกายของเธอ คางุระยกมือลูบท้องตัวเองแล้วสุดทนจนต้องร้องไห้ออกมา
“เป็นอะไรรึเปล่าขอรับ?”
เสียงโซโกะดังขึ้นจากทางด้านหลัง คางุระรีบปาดน้ำตาแล้วเดินหนีเข้าไปในห้องทันทีเมื่อรู้ว่าเขาเดินมาใกล้
เมื่อเปิดห้องเข้ามาคางุระก็พบว่าพวกคามุอิและกินโทกิจัดการมัดพวกซาวาดะเรียบร้อยแล้ว แต่ซาวาดะนั้นโยนนกหวีดที่ซ่อนอยู่ขึ้นฟ้าแล้วอ้าปากรับได้พอดี จากนั้นเขาก็เป่าสุดแรงจนเสียงดังไปทั่วโยชิวาระ
“แย่แล้วมันไม่ได้มาแค่นี้”
ฮิจิคาตะตะโกนขึ้นให้พวกลูกน้องตัวเองรู้ตัว โซโกะได้ยินเสียงนกหวีดจึงรีบวิ่งเข้ามาทันที
“เทนชิน!!!จับตัวเมียมันไว้!!!”
ซาวาดะสั่งโซโกะที่อยู่ด้านหลังคางุระ แต่ไม่ทันขาดคำพวกลูกน้องของซาวาดะที่ปลอมตัวเป็นชายมาเที่ยวโอยรันตั้งแต่วันก่อนบุกเข้ามาเป็นร้อยคนทั้งทางเดินและทางหน้าต่าง
“ได้สนุกกันล่ะอาบุโตะ”
คามุอิหันไปพูดกับอาบุโตะแล้วแสยะยิ้มอย่างดีใจที่จะได้ออกกำลังกายหลังอาหารมื้อดึก
“มัวแต่อึ้งอยู่ได้ ฉันบอกให้จับเมียมันไว้ไงล่ะเทนชิน!!!”
ซาวาดะสั่งโซโกะอีกครั้ง พวกลูกน้องที่มาเสริมจะเข้าไปช่วยจับคางุระที่ถูกเข้าใจผิดว่าเป็นเมียของคามุอิ แต่ชายหนุ่มไวกว่าเขาทำตามคำสั่งของซาวาดะแล้วรวบตัวหญิงสาวไปด้วยกัน
“คางุระ????”
กินโทกิตะโกนเรียกคางุระที่โดนโซโกะจับตัวไป แต่เขาก็ไปช่วยไม่ได้เมื่อลูกน้องของซาวาดะพากันจู่โจมไม่ยั้ง
“เหอะๆ เล่นกับใครไม่เล่น”
ซาวาดะหัวเราะอย่างสะใจ แต่แล้วก็โดนชินปาจิใช้ฝักดาบฟาดหัวลงไปอย่างจังจนสลบ แม้ตัวการจะเงียบไปแล้วแต่ชินปาจิก็ไม่สามารถไปช่วยคางุระได้เหมือนกัน
“สงสัยมันจะลืมว่าเราเป็นเผ่ายาโตะล่ะมั้งอาบุโตะ ฝากนายด้วยนะ”
คามุอิพูดถึงลูกน้องของซาวาดะที่เข้ามาหาพวกเขาอย่างไม่กลัวตาย แล้วตัวเองก็รีบไปช่วยน้องสาวที่ถูกลักพาตัวไปอย่างรวดเร็ว
“ปล่อยน่อ!!! ลื้อจะพาอั๊วไปไหน? ต่อให้ลื้อพาอั๊วไปฆ่าว่าที่พ่อตาลื้อก็ต้องถูกจับอยู่ดีนั่นแหล่ะน่อ”
คางุระดื้นและทุบตีโซโกะที่แบกเธอพาดบ่า
“เงียบเถอะหน่า!!”
โซโกะตวาดหญิงสาวที่ไม่ยอมหยุดปากตั้งแต่พาออกมาจากหอรับรอง
“นี่ลื้อตะคอกอั๊วเหรอน่อ ไอ้ซาดิสม์!!!” คางุระโวยวายแล้วทุบหลังเขาอีกไม่ยั้ง “ถ้าอั๊วไม่ได้เสียพลังไปตอนนี้ล่ะก็อั๊วจะฆ่าลื้อให้ตายเลยน่อ ไอ้คนหลายใจ!!!”
“มันเจ็บนะเนี่ย ฉันบอกให้หยุดไงเล่า!!!”
โซโกะตีก้นคนโวยวายอย่างแรงจนเธอสะดุ้ง
“ไอ้บ้า!!! อั๊วจะฆ่าลื้อ!!!”
คางุระทึ้งผมยาวของคนที่กำลังอุ้มเธออยู่อย่างแรง แต่ยังไม่ทันที่โซโกะจะตอบโต้กลับ ร่างของคามุอิก็กระโดดมาขวางเขาไว้
“จะไปไหนเหรอ? เทนชินคุง?”
“หลีกทางเดี๋ยวนี้ ฉันจำเป็นต้องพายัยนี่ออกไป”
“ถ้าไม่ให้ไปล่ะ? จะฆ่าฉันเหรอ?”
คามุอิถามอย่างยิ้มๆแล้วย่างสามขุมมายังโซโกะที่ไม่ยอมปล่อยคางุระ หญิงสาวรู้สึกได้ถึงจิตสังหารของพี่ชายจึงรีบร้องห้าม
“อย่าน่ออาเฮีย!! อย่าทำอะไรโซโกะน่อ”
“อ้าว? ก็เห็นตะโกนปาวๆว่าจะฆ่าหมอนี่ไม่ใช่รึ พี่จะช่วยเองนะ”
“ไม่น่ออาเฮีย!!! คนที่จะฆ่าอาตี๋นี่ได้คืออั๊วเท่านั้น ลื้ออย่าทำอะไรน่อ”
คางุระพยายามขอร้องพี่ชายแม้จะรู้ว่าทำได้ยาก คามุอิไม่ฟังพุ่งกระโจนเข้าหาน้องเขยทันทีแต่โซโกะหลบได้ทัน เขายังคงอุ้มคางุระพาดบ่าอย่างนั้นไม่ยอมปล่อยให้ห่างตัว
“ฉันบอกให้แกหลีก”
โซโกะบอกคามุอิแต่เหมือนนักฆ่าหนุ่มยาโตะจะไม่ได้ยิน เขาบุกโจมตีโซโกะไม่ยังซึ่งชายหนุ่มก็ได้แต่หลบราวกับว่าห่วงคนที่กำลังอุ้มมากกว่าใจจะต่อสู้
ด้วยแรงกระแทกที่ได้รับทำให้คางุระรู้สึกจุกที่ท้องมากขึ้น หญิงสาวจึงรีบกุมท้องตัวเองเพราะห่วงกลัวลูกเป็นอะไรไป
“โอ้ย!!”
คางุระร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวดทำให้ชายหนุ่มทั้งคู่ชะงัก โซโกะรีบอุ้มคางุระมาไว้ที่ด้านหน้าของตัวทันที
“พวกลื้อหยุดได้แล้ว อั๊วเจ็บท้องแล้วน่อ”
“จะคลอดแล้วรึ?”
คามุอิถามอย่างตกใจทำอะไรไม่ถูกเมื่อได้ยินน้องสาวพูดเช่นนั้น
“เพิ่ง 6 เดือนเองไม่ใช่รึไง? หล่อนมีอาการอะไรอย่างอื่นอีกรึเปล่า??”
โซโกะถามด้วยความห่วงใยและกังวล คอยพยุงและจับท้องของเธออย่างทะนุถนอม
“ก็ลื้อกับอาเฮียสู้กันโดยไม่ห่วงอั๊วเลยน่อ อั๊วเลยจุกๆ เอ๊ะ?” หญิงสาวตอบแล้วเงยหน้ามองโซโกะอย่างประหลาดใจ “ลื้อรู้ได้ไงว่าอั๊วท้อง 6 เดือนน่อ”
ชายหนุ่มอึกอักเมื่อโดนถามเช่นนั้น ทั้งคามุอิและคางุระจ้องหน้าเขาเพื่อหาคำตอบจนโซโกะถอนหายใจออกมาอย่างจำยอม
“ความแตกแล้วก็ช่วยไม่ได้ แต่เอาไว้หลังจากฉันพาหล่อนไปหลบในที่ๆปลอดภัยก่อนแล้วกันแล้วฉันจะเล่าให้ฟัง ยังไงก็ฝากด้วยแล้วกันพี่ชาย”
“แกนี่ร้ายพอดู เออ แล้วฉันจะไปจัดการไอ้พวกสวะให้เอง”
คามุอิรับคำแล้วกระโดดขึ้นบนหลังคาเพื่อไปสมทบกับกินโทกิ ส่วนโซโกะเปลี่ยนมาอุ้มคางุระอย่างทะนุถนอมแทน
“นี่ลื้อไม่ได้โดนยาไปเหรอน่อ?”
หญิงสาวถามสามีที่กำลังพาเธอไปหลบในที่ๆปลอดภัยก่อน โดยจะให้เธอไปอยู่กับเซตะกับฮิโนวะ
“ฉันโกหกพวกมันว่าโดนยาไปก่อนหน้าที่จะโดนจับ แล้วก็ทำตามที่ซาวาดะป้อนข้อมูลน่ะ”
โซโกะตอบพลางจูบหน้าผากภรรยาด้วยความคิดถึง
“แล้วเรื่องนี้มายองเล่อร์รู้รึเปล่าน่อ?”
“ไม่มีใครรู้นอกจากอาบุโตะลูกน้องพี่ชายหล่อน”
“โซโกะ!! ลื้อหยุดหอมหยุดจูบอั๊วแล้วพูดกันให้รู้เรื่องก่อนน่อ” คางุระดึงแก้มคนที่ยังหอมยังจูบเธอไม่อายใครอย่างหงุดหงิดและเขินอาย “ถ้าแผนล่มลื้อก็จะไปแต่งงานกับลูกสาวตาหัวล้านใช่ไหมน่อ?”
“ใครว่าล่ะ ตอนนี้ฉันก็แต่งงานกับลูกสาวตาหัวล้านไปแล้วนี่ โอ๊ย!!!” โซโกะร้องลั่นเมื่อโดนคางุระทึ้งผม
“ลื้อนอกใจอั๊ว!! ปล่อยอั๊วลงเดี๋ยวนี้น่อ!! อั๊วจะฆ่าลื้อ!!”
“ฉันนอกใจหล่อนตรงไหนมิทราบ? พ่อของหล่อนก็หัวล้านไม่ใช่รึไงยัยหมวยสมองเสื่อม”
คางุระอ้าปากค้างเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเป็นอย่างที่เขาบอกจริงๆ โซโกะมองคนตะลึงอย่างเอ็นดูจึงก้มหน้าลงหอมแก้มเธออีกครั้งอย่างหมั่นเขี้ยว แต่ก็โดนคางุระดันหน้าออกห่าง
“อะไรอีกล่ะ?”
“แล้วผู้หญิงที่มารับสายมือถือแทนลื้อน่ะมันใครกันน่อ?”
“ห๋า? มือถือฉันไม่ได้เอาไปด้วยสักหน่อยมันอยู่ในบ้านเราน่ะแหล่ะ นี่หล่อนยังเมายาหลงลืมอยู่ใช่ไหมนี่?”
“อ้าวแล้วใครรับล่ะน่อ?” คางุระยังไม่วายสงสัย
“เขาพูดว่าไง?” โซโกะถามอย่างอยากรู้
“เขาบอกว่า หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ ไงน่อ”
โซโกะอึ้งเมื่อได้ยินคางุระพูดเช่นนั้น
“อืม... หล่อนไม่รู้ก็ไม่ได้แสดงว่าโง่นี่เนอะ ฉันลืมไปว่าลูกพี่คงไม่มีปัญญาซื้อมือถือให้หล่อนหรอก”
“มือถืออั๊วน่ะเคยใช้น่อ” คางุระเถียง
“จ้าๆ” โซโกะรับคำแล้วอธิบายให้ฟังว่านั่นคือเสียงตอบรับอัตโนมัติของมือถือ ไม่ใช่ว่าเขาไปแอบมีใครอย่างที่คางุระเข้าใจ
“แสดงว่าลื้อไม่ได้นอกใจอั๊วใช่ไหมน่อ?”
“อย่างหล่อนมันพันธุ์หายาก ใครล่ะจะไปกล้านอกใจ” โซโกะบอกแล้วมองหน้าภรรยาสุดที่รัก “จบรึยัง? ฉันอยากจะจูบหล่อนจะแย่แล้ว”
“ยังน่อ” คางุระดันหน้าโซโกะที่โน้มมาให้ออกห่างอีกครั้ง “อั๊วยังมีเรื่องที่สงสัยอีกเรื่องน่อ”
“อะไรอีกล่ะ?”
“ตอนลื้อไปเข้าห้องน้ำ ทำไมลื้อไม่ยอมบอกอั๊วตั้งแต่ที่แรกว่าลื้อแกล้งทำ แถมลื้อยังโกหกซะเนียนอีกน่อ”
คางุระถามแล้วจ้องหน้าโซโกะที่ยิ้มให้แต่รอยยิ้มนั้นมันคือรอยยิ้มของ โอคิตะ โซโกะ จอมซาดิสม์ชัดๆ
“การที่ได้เห็นหล่อนร้องไห้นี่มันมีความสุขสุดๆไปเลยน่ะสิ”
“ปล่อยอั๊วลงเลยนะไอ้ตี๋ซาดิสม์!!!” คางุระดิ้นจะลงเดินเอง “แล้วอั๊วก็ไม่ได้ร้องไห้ด้วยน่อ”
“โกหก ฉันเดินตามข้างหลังหล่อนเห็นได้ชัดเลย”
“อั๊วไม่ได้ร้อง!!!”
“หล่อนร้องชัดๆ”
“อั๊วไม่ได้ร้อง!!!”
“ยอมรับซะเถอะ”
โซโกะมีความสุขในการหยอกล้อแกล้งคางุระเป็นที่สุด และนี่ก็ถือเป็นการเอาคืนที่เธอจำเขาไม่ได้มาก่อน เธอจะได้รู้เสียบ้างว่าเขาทุกข์ใจแค่ไหนเมื่อครั้งก่อน
สองสามีภรรยาหยอกล้อกันด้วยความคิดถึง โดยมีกินโทกิกับฮิจิคาตะที่จัดการเรื่องวุ่นวายเสร็จสิ้นแล้วมองอย่างหมั่นไส้
“ทางโน้นฆ่ากันแทบตายไอ้สองคนนี้มาหนุงหนิงกันเฉยเลยได้ไงฟะ?”
ฮิจิคาตะพึมพำอย่างหงุดหงิด แต่กินโทกิยักไหล่
“เอาไงก็เอาเถอะ ฉันว่าเราไปเปลี่ยนชุดกันเถอะ แกเองก็รีบไปพรางตัวซะสิ”
“เออ”
“แล้วอย่าไปแต่งตัวแบบนี้ให้คนรับรู้งานอดิเรกของแกล่ะเทนโกะ” กินโทกิแซวคนที่ดึงบุหรี่จากซองขึ้นสูบ
“แกนั่นแหล่ะ กินโกะ” ฮิจิคาตะสัพยอกกลับ
จากนั้นก็ต่างแยกย้ายพากันทำหน้าที่ของตนเอง จนกว่าตำรวจจะนำรถมาพาพวกซาวาดะไปยังห้องคุมขัง
เนื่องจากเนื้อเรื่องยาวจึงจำเป็นต้องแบ่งตอน และในตอนหน้าคือตอนที่ 10 ไรท์ก็จะขอจบฟิคแล้วนะคะ ถ้าใครอ่านแล้วไม่เข้าใจว่าทำไมคามุอิมีนิสัยเปลี่ยนไปก็เชิญไปจิ้มอ่านที่ฟิค "สายลมใหม่ที่เต็มไปด้วยความรู้สึก" เลยนะคะ
พิมพ์ผิดยังไงก็ขออภัยด้วยนะคะ
ฝันดีราตรีสวัสดิ์จ้า
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
