Welcome to dark side

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดดดด”แก้วลืมตาตื่นมาแล้วต้องตกใจเมื่อเห็นข้อมือทั้ง2ของตัวเองถูกโซ่ตรวนล่ามเอาไว้ ก่อน

ที่จะมองไปที่ข้อเท้าที่ถูกล่ามไว้ติดกับเสาไม่ให้ไปไหนก็กรีดร้องออกมาและพยายามจะดึงโซ่นั้น

ออก

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ยจะแหกปากอะไรนักหนา อยู่เงียบๆสงบๆไม่เป็นภาระชาวบ้านเค้าไม่ได้รึไง”แพทเดินสวมผ้า

คลุมอาบน้ำเปิดประตูห้องมาว่าแก้วอย่างหัวเสียก่อนที่โทโมะจะสวมเสื้อคลุมอาบน้ำเช่นกันเดินตาม

แพทเข้ามา ทำให้แก้วต้องเบือนหน้าหนีซ่อนความปวดใจเอาไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าไม่อยากเป็นภาระก็ปล่อยชั้นไปสิได้โปรด/ไม่มีวัน เธอเป็นเมียของชั้น ชั้นไม่ยอมให้เธอไปจาก

ชั้นเด็ดขาด”แก้วนิ่งก่อนที่จะพูดออกมาอีกครั้งทำให้โทโมะได้ยินแล้วโมโหกลับตะคอกใส่แก้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นายจะรั้งชั้นไว้ทำไม นายเมื่อนายก็มีแพทคอยปรนเปรอนายไปแล้ว ทำไมไม่ปล่อยชั้นไป ฮึก

ฮือๆ”แก้วร้องไห้ออกมาเสียงสั่นพร้อมกับทรุดลงอย่างอ่อนแรง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็เพราะว่าชั้นรักเธอไงล่ะแก้ว ชั้นไม่อยากให้เธอไปจากชั้น ชั้นยอมเป็นปิศาจก็เพราะเธอ เพื่อให้

เรารักกัน เพราะชั้นรู้ว่าเราเป็นเหมือนเส้นขนาน ถ้าชั้นไม่เปลี่ยนตัวเอง ชั้นก็ไม่มีวันได้แตะต้องตัว

เธอ”โทโมะก้มลงนั่งตรงหน้าแก้วก่อนที่จะกอดปลอบแก้วพลางลูบผม ยิ่งทำให้แก้วเสียใจเหมือน

ยิ่งตอกย้ำให้เธอรู้ว่ามันผิดที่เธอตั้งแต่ที่หมางเมินใส่โทโมะทั้งๆที่รู้เธอกับเขารักกัน จนทำให้โทโมะ

ต้องตัดสินใจเปลี่ยนตัวเองแบบนี้ แก้วปล่อยให้โทโมะกอดรั้งเธอไว้อยู่เนิ่นนานจนหลับได้ด้วยความ

เพลียในอ้อมกอดโทโมะก่อนที่โทโมะจะอุ้มแก้วกลับขึ้นไปนอนบนเตียงโดยที่นอนกอดแก้วเอาไว้

ไม่ห่างเพราะกลัวว่าแก้วจะหนีเขาไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มารยา เรียกร้องให้นายท่านมาสนใจ”แพทเดินหัวเสียกลับมาที่ห้องตัวเองแล้วหงุดหงิดที่ไม่ได้

เป็นคนสำคัญในใจของโทโมะสักทีเพราะติดอยู่ที่แก้วได้แต่สบถออกมาอย่างหัวเสีย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พ่อ แม่ อย่า”ป๊อปปี้ที่หลับอยู่ข้างฟางเริ่มพลิกตัวไปมาแล้วร้องออกมาทำให้ฟางที่เผลอหลับไป

ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ได้ยินเสียงป๊อปปี้และเห็นชายหนุ่มพลิกไปมาก็ตกใจว่าป๊อปปี้มานอนกับเธอทำไม

แต่ต้องตกใจเมื่อเห็นตามตัวป๊อปปี้มีเหงื่อออกก็พยายามเขย่าตัวชายหนุ่มให้ตื่น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พ่อ แม่”ป๊อปปี้ลืมตาตื่นมาต้องตกใจเมื่อเห็นฟางจับตัวเขาอยู่ก่อนที่ชายหนุ่มขืนตัวเองออกห่าง

แล้วเอามือกุมขมับครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ที่ตัวเองฝัน ว่าถูกไฟเผาและชายหญิงคู่หนึ่งร้องด้วยความ

เจ็บปวดก่อนที่ชายหนุ่มจะตื่น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ลงไปซะชั้นจะได้นอนพักผ่อน”ฟางเห็นท่าทางแปลกๆแต่ต้องทำเป็นไม่

สนใจและไล่ชายหนุ่มไป

 

 

 

 

 

 

“เหอะ เธอกล้าไล่ชั้นนะทั้งๆที่เธอเองก็รู้ว่าไม่มีสิทธิ์”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าไม่ไปชั้นไปเองก็ได้”ฟางหน้างอก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วเดินออกไปแต่ป๊อปปี้ไวกว่ารีบรั้งข้อมือฟาง

เอาไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

“อยู่นี่ กับชั้น ถ้าเธอหนีไปจากชั้นตอนนี้ ชั้นจะทำร้ายเธอเหมือนเดิมแน่”ป๊อปปี้พูดและไม่มองหน้า

ฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วนายจะรั้งชั้นไว้ทำไมกัน เกลียดชั้นไม่ใช่หรอ/เหอะน่า เลิกพูดมากเถอะ ชั้นแค่อยากรู้เรื่อง

บางอย่างเท่านั้นเอง”ฟางถามก่อนที่ป๊อปปี้จะรีบพูดออกมาแล้วดึงมือฟางกลับไปนอน โดยที่ชาย

หนุ่มเลือกนอนที่เตียงคนป่วยข้างๆแทนการนอนข้างๆเธอ แล้วมองจนฟางหลับไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เราเป็นบ้าอะไรวะเนี่ย”ป๊อปปี้บ่นพึมพำกับตัวเองอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงเลือกจะไม่ให้

ฟางไปไหนแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แค่กๆ”เฟย์ที่เดินออกมาจากคลาสเรียนและไออย่างหนักมาตลอดเริ่มเซก่อนที่ความรู้สึกจะหนักหัว

คล้ายจะล้มลงมาก่อนกับซีแนนเห็นก็รีบไปประคอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เธอมีไข้นี่ชั้นว่าเธอไปพักผ่อนดีกว่ามั้ย/ขอบใจนะ 2-3วันก่อนชั้นเอาแต่เรียนกับตามเรื่องของ

แก้วเลยไม่ได้ดูแลตัวเองเดี๋ยวชั้นไปดีกว่า”มาก่อนถามเพื่อนสาวที่เหมือนมีอาการเป็นไข้ทำให้เฟย์

ยิ้มก่อนที่จะฝืนตัวเองเดินกลับหอนอนไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมชั้นรู้สึกแปลกๆกับเฟย์นะ”ซีแนนมองตามเฟย์แล้วพูดพึมพำเบาๆ

 

 

 

 

 

 

 

“อยู่นี่เอง ชั้นมีเรื่องจะคุยด้วย”ป๊อปปี้เห็นซีแนนกับมาก่อนเดินมาด้วยกันก็รีบมาดักแล้วมองซ้ายขวา

ก่อนที่จะรีบดึงซีแนนและมาก่อนไปด้วยกัน

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊ะ พาร์ท ตกใจหมด”ฟางที่กำลังเดินกลับหอนอนเมื่อหายเป็นปกติก็ต้องตกใจเมื่อพาร์ทโผล่

พรวดเข้ามาพร้อมดอกไม้ป่าที่มัดรวมกันเป็นช่อแล้วยื่นให้ฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“วันนี้ให้พาร์ทดูแลฟางนะ พาร์ทจะได้บอกแลกเชอร์ของวันนี้ให้ฟางด้วย”พาร์ทพูดแล้วยิ้มอย่าง

เป็นมิตรให้ฟาง

 

 

 

 

 

 

 

“ความจริงไม่น่าลำบากแบบนี้เลยนะพาร์ท มาหาแล้วเอาแค่สมุดแลกเชอร์มาให้เฉยๆก็ได้/ไม่เอาอ่ะ

เราอยากเจอหน้าฟางนี่”ฟางพูดอย่างเกรงใจก่อนที่พาร์ทจะรีบสวนกลับไปอย่างรวดเร็ว

 

 

 

 

 

 

 

“แหมๆ พอหายป่วยก็มีผู้ชายมาเทคแคร์เลยนะแม่คุณ”แครอลที่เดินมากับเพื่อนผู้หญิงกลุ่มอื่นรีบ

ทักแกมกัดจิกใส่ฟางและพาร์ท

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วมันเรื่องอะไรของเธอไม่ทราบ แล้วนี่หัวหน้าแก้งค์ไปไหนซะล่ะ รึว่าทำเลวกับฟางไว้มากเลย

ถูกลงโทษไปแล้ว/นี่ อย่ามาพาดพิงถึงป๊อปปี้นะ”พาร์ทพูดจาปกป้องฟางทำให้แครอลไม่พอใจ

ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าทะเลาะกันเลย พาร์ทฟางว่าฟางขึ้นไปแลกเชอร์คนเดียวดีกว่า เดี๋ยวถ้าไม่เข้าใจยังไง พรุ่งนี้

เราจะไปถามนะ บาย”ฟางพูดเพื่อเลี่ยงไม่ให้พวกพาร์ททะเลาะก่อนที่จะเปลี่ยนใจไม่เดินขึ้นหอ

นอนแล้วเดินปลีกตัวออกมาตามทางหมายจะไปหามุมสงบๆที่อื่นแทน

 

 

 

 

 

 

 

“ต่อไปนี้ถ้านายอยากรู้อดีตของตัวเองว่าเป็นยังไงนายก็ต้องฟังซีแนนเอาไว้ละกัน แล้วส่วนเวลามี

ของจากมาดามมัลลิกากับแคทมาให้นายอื่มรึกินอ่ะ ก็ให้เหยาะผงนี่ไป เพราะถ้ามันเป็นส่วนผสม

จากน้ำพุมันจะเปลี่ยนสี”ฟางเดินมาตามทางเรื่อยๆ จนถึงหอพักห้องหนึ่งที่ป๊อปปี้และเขื่อนออกมา

ก่อนที่เธอจะแอบได้ยินเขื่อนพูดกับป๊อปปี้ก็นิ่วหน้าด้วยความแปลกใจแล้วแอบซ่อนตัวอยู่ในมุมเพื่อ

ให้ป๊อปปี้กับเขื่อนเดินไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เจ็บใจชะมัด/โอ๊ย”ป๊อปปี้ยืนมองเขื่อนที่เดินออกไปแล้วก็ถอนหายใจอย่างเซ็งๆก่อนที่จะหยิบก้อน

หินแถวนั้นปาไปที่หลังพุ่มไม้เพื่อระบายอารมณ์จนฟางที่ซ่อนตรงนั้นร้องออกมาเมื่อก้อนหินที่ป๊อปปี้

โยนไปนั้น เข้าเต็มเบ้าตาตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่เธอมาทำอะไรตรงนี้ไม่ทราบ”ป๊อปปี้ตกใจเมื่อได้ยินเสียงร้องก็รีบวิ่งเข้าไปตามเสียงก็ต้องตกใจ

เมื่อเห็นฟางนั่งทรุดกุมมือที่เบ้าตาข้างหนึ่งก็พอเดาเรื่องออกก่อนที่จะคืนร่างแล้วอุ้มฟางไปที่

คอหอยที่เป็นที่พักส่วนตัวของตัวเองทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปปี้ กับนังฟางงั้นหรอ”แคทที่ออกมายืนรับลมที่ริมระเบียงบ้านพักของพวกHCก็ตกใจเมื่อเห็น

ป๊อปปี้อุ้มฟางบินผ่านไปที่หอคอยส่วนตัวที่ๆเขาไม่ยอมให้ใครเข้ามารบกวนไปก็หงุดหงิดเมื่อทำ

อะไรใสตอนนี้ไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

“ปล่อยได้แล้วนะ ความจริงไม่ต้องพามาที่นี่ก็ได้ ชั้นไม่ตายง่ายๆหรอก”ฟางพูดเมื่อป๊อปปี้อุ้มเธอมา

วางลงบนเตียงนอนแล้วรีบถอยห่างอย่างไม่ไว้ใจชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ตายแต่ถ้าเธอตาบอดขึ้นมาก็ซวยชั้นน่ะสิ มานี่ ขอดูหน่อย”ป๊อปปี้บ่นไม่หยุดก่อนที่จะดึงฟางมา

นั่งใกล้ๆแล้วดึงมือฟางที่กุมเบ้าตาออกก่อนที่จะจ้องมองดูรอยแดงที่อยู่รอบดวงตาทำให้ฟางที่ปรือ

ตามาสบตากับป๊อปปี้ก็ใจเต้นไม่มีสาเหตุ ทั้งๆที่เขาคือปิศาจใจร้ายข่มเหงเธอสารพัด แต่พออยู่ใกล้

เขาทีไร กลับรู้สึกว่าเธออยู่ใกล้แฟนเก่าของเธอที่จากไปเหลือเกิน

 

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวชั้นไปเอาที่ประคบมาประคบให้แล้วกัน”ป๊อปปี้ที่รู้สึกตัวว่าฟางกำลังมองเขาอยุ่ก็รีบลุกขึ้นก่อน

ที่จะไปทำลูกประคบมาให้ เมื่อเดินขึ้นมา อาการแปลกๆกับภาพประหลาดที่แล่นเข้ามาในหัวก็ทำให้

ป๊อปปี้ทรุดแล้วล้มลงไปจนทำให้ทำข้าวของหล่นกระจายกับพื้น

 

 

 

 

 

 

 

 

“นายเป็นอะไรไป นี่ไม่สบายหรอ”ฟางตกใจรีบไปประคองป๊อปปี้ขึ้นมาก่อนที่จะเอาลูกประคบประคบตาตัวเองเองแทนจะให้ป๊อปปี้ทำให้

 

 

 

 

 

 

 

“แกงส้มดอกแคฝีมือคุณน้าลลินถ้วยนั้น”จู่ๆป๊อปปี้ก็พูดจาแปลกๆทำให้ฟางอึ้งกับสิ่งที่ได้ยินแล้วหัน

ไปมองป๊อปปี้ที่นั่งอยู่ปลายเตียงพลางเอามือกุมขมับเหมือนคิดอะไรบางอย่าง

 

 

 

 

 

 

 

 

“นายพูดอะไรของนายน่ะ”ฟางที่ไม่แน่ใจก็ลองขยับตัวเข้าไปใกล้ป๊อปปี้แล้วหมายจะแตะไหล่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นชอบกินไอติมหน้าปากซอยรสช้อคโกแลตส่วนเธอชอบกินรสสตอเบอรี่งั้นหรอ”ป๊อปปี้ที่เริ่มเอา

มือกุขมับแล้วพูดต่อทำให้ฟางอึ้ง เพราะจริงอย่างที่ป๊อปปี้บอกเธอชอบกินไอติมรสสตอเบอรี่ส่วน

ป๊อปปี้ชอบกินรสช้อคโกแลต นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ ฟางที่ทั้งตกใจและแปลกใจกับท่าทางของป๊อปปี้

แต่ก็ยังไม่ถามอะไรกลับนั่งเงียบมองดูป๊อปปี้ต่อว่าจะพูดอะไรออกมาอีกรึเปล่า

 

 

 

 

 

 

 

 

"โอ๊ย นี่มันเรื่องอะไรวะเนี่ย ปวดหัว/ป๊อป นายเป็นอะไรไปน่ะ"ป๊อปปี้ที่เหมือนยิ่งคิดหาคำตอบก็ยิ่ง

ปวดหัวคล้ายหัวจะระเบิดก็ร้องออกมาฟางตกใจรีบเอามือไปจับแขนของป๊อปปี้เพื่อรั้งไม่ให้ชายหนุ่ม

คิดอะไรไปมากว่านี้ก่อนที่จะป๊อปปี้จะหันกลับไปมองฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมชั้นต้องเห็นเธออยู่ในฝันของชั้นเวลาที่ชั้นป่วยด้วย”ป๊อปปี้จ้องไปที่ฟางที่เอื้อมมือมาจับตัว

เองแล้วภาพเวลาที่เขาต้องให้ผู้บำบัดรักษาเวลาที่หลับกลับเห็นหน้าฟางที่ลอยเข้ามาเสมอพอตื่นมา

ความทรงจำพวกนั้นก็หายไปตลอดหลังจากกินยา แต่ครั้งนี้หลังจากที่ซีแนนสะกดจิตเขาเขากลับ

เห็นภาพประหลาดพวกนั้น

 

 

 

 

 

 

 

“ชะ ชั้นจะไปรู้ได้ไงเล่า นายนี่คงจะเลอะเลือนแล้วก็อยากพัก ชั้นว่า นายนอนพักเถอะ นี่เป็นประตู

ทางลงหอคอยใช่มั้ย เดี๋ยวชั้นกลับหอนอนดีกว่า นี่ก็ค่ำแล้วเดี๋ยวหอนอนจะปิดเอา”ฟางที่รู้สึกว่า

ป๊อปปี้แปลกปากเดิมก็เริ่มไม่ไว้ใจชายหนุ่มก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วหมายจะเดินลงไปจากห้องเพื่อกลับ

หอนอนของตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้อง อยู่ที่นี่กับชั้น เพราะดันมีภาพเธออยู่ในหัวของชั้นดังนั้นเธอต้องหาคำตอบนี้กับชั้น/

หาา”ป๊อปปี้รีบรั้งฟางเอาไว้แล้วสั่งก่อนที่ร่างบางจะอ้าปากค้างเมื่อปฏิเสธอะไรไม่ได้เมื่อสบสายตา

ดุดันของป๊อปปี้

 

 

 

 

ถ้าอีกเรื่องเป็นด้านมุ้งมิ้ง เรื่องนี้ขอให้เป็นด้านดาร์กละกัน

 

 

555555พึ่งฟื้นไข้อาจะพิมเดี๋ยวโหดเดี๋ยวดี อารมณ์ขึ้นๆลงๆไปหน่อยนะ