Welcome to dark side

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อืม โอ๊ะ ที่นี่มันที่ไหนกัน”เฟย์ที่พลิกตัวไปมาแล้วต้องร้องเมื่อร่างบางกลิ้งตกเปลที่นอนอยู่ลงมา
กับพื้นก่อนที่หญิงสาวจะรีขยี้ตาตื่นแล้วมองไปรอบๆสำรวจถึงสภาพห้องที่เธอไม่คุ้นชินเอาซะเลย
 
 
 
 
 
 
 
“ว้าย”เฟย์ที่เห็นประตูห้องนอนเปิดอยู่ก็รีวิ่งหมายจะออกจากห้องก็ต้องร้องเมื่อจู่ๆเฟย์ก็ล้มลงไปเมื่อ
สัมผัสได้ถึงบางอย่างที่คล้องข้อเท้าเธอไว้ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่ามีโซ่ล่ามขนาดยาวพอสมควรล่าม
ข้อเท้าของเธออยู่
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“55555ตลกชะมัด ยัยLCต้องมากลายเป็นนักโทษทำความผิดนอนอยู่ในห้องใต้หลังคาแถมถูก
ล่ามแบบนี้อีก”เขื่อน แครอลและปลื้มหัวเราะเยาะเฟย์ขณะที่แครอลเป็นคนพูดและปลื้มเป็นคนถ่าย
ภาพเฟย์ไว้หลายภาพ
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ชั้นไปทำผิดอะไรเมื่อไหร่ไม่ทราบ ปล่อยชั้นนะ”เฟย์เริ่มโวยวายไม่อใจใส่พวกเขื่อนทันที
 
 
 
 
 
 
 
“เงียบ หุปปากซะ เธอน่ะทำผิดแล้วไม่รู้ตัวรึไงห้ะ เธอน่ะแหกกฎออกมานอกหอนอนยามวิกาลแท้ๆ
ยังจะมีหน้ามาโวยวายอีกนะ/แล้วพวกนายมีสิทธิอะไรไม่ทราบถึงมากักขังโหน่งเหนี่ยวชั้นแบบนี้
ปล่อยชั้นชั้นจะกลับหอ”เขื่อนตะคอกใส่เฟย์และผลักร่างบางล้มลงไปกับพื้นก่อนที่เฟย์จะรีบสวน
กลับมาเสียงดัง
 
 
 
 
 
 
 
“ก็ในเมื่อมีคนผิดทำผิดพวกเราก็ต้องลงโทษไม่เห็นจะแปลก”ปลื้มที่ยืนดูรูปที่ถ่ายเฟย์พูดขึ้น
 
 
 
 
 
 
“แต่พวกนายไม่มีสิทธิมาลงโทษชั้น พวกนายไม่ใช่แก้วหรือป๊อปปี้นะที่มีสิทธิลงโทษชั้นน่ะ”เฟย์
ย้อนกลับบ้าง
 
 
 
 
 
 
 
“มีสิทธิสิ ชั้นมีสิทธิที่จะลงโทษใครก็ได้เมื่อคนนั้นมาอยู่ในห้องนอนชั้นนั่นเท่ากับว่าเป็นสมบัติของ
ชั้นที่ชั้นจะทำอะไรก็ได้”เขื่อนยิ้มเยาะ
 
 
 
 
 
 
 
“นายพาชั้นมาเองต่างหากล่ะ หน้าด้าน/หุบปากเลยยัยแปดหลอด อยากถูกชั้นกระซวกคอหอยรึไง
ห้ะ”เฟย์ไม่ยอมแพ้รีบเถียงเขื่อนอีกครั้งทำให้เขื่อนโมโหหนักกว่าเดิม รีบง้างจะเอาเรื่องเฟย์ทำให้
แครอลและปลื้มรีบห้ามเขื่อนไว้ทันที
 
 
 
 
 
 
 
“เขื่อนไปกันเถอะนี่ก็สายมากแล้วนะ เรียนกัน วันนี้มิควิชย่อยนี่ ส่วนยัยนี่ขังไว้บนนี้ล่ะเดี๋ยวเลิกแล้ว
ค่อยมาแกล้ง”แครอลพูดก่อนที่จะดึงเขื่อนและปลื้มออกไปจากห้องแล้วล้อคประตูไม่ให้เฟย์ออกมา
ข้างนอกได้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไอ้พวกบ้า กล้าดียังไงมาขังชั้นแบบนี้ ปล่อยชั้นนะ’เฟย์รีบวิ่งไปทุบประตูรัวๆหลายครั้งเพื่อให้พวก
แครอลเปิดก่อนที่จะทรุดลงด้วยความเหนื่อยอ่อน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ย”แก้วที่เริ่มรู้สึกตัวเริ่มพลิกตัวมานอนตะแคงก็ต้องร้องเมื่อร่างกายของแก้วสัมผัสถึงความเจ็บที่
แขนตัวเอง
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฟื้นแล้วหรอแม่ดื่มน้ำแล้วก็ยาบรรเทาปวดสิ”แพทเดินเข้ามาในห้องแล้วยื่นยาและน้ำให้แก้วทาน
 
 
 
 
 
 
 
 
“ทำไมชั้นถึงมาอยู่กับเธอได้แพท นี่มันเรื่องอะไรกันแน่”แก้วที่ทานยาเสร็จก็รีบถามแพท
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ เรื่องมันยาวน่ะ มันเป็นความผิดพลาดของไอ้ซื่อบื้อคนหนึ่งเท่านั้นน่ะ”แพทหัวเราะแก้เก้อก่อน
จะตอบออกมา
 
 
 
 
 
 
 
 
“ใครว่าชั้นซื่อบื้อ ชั้นเปล่านะ/โทโมะ นี่มันเรื่องอะไรกันน่ะ”โทโมะที่แอบฟังข้างนอกก็เดินเข้ามา
โวยวายทันทีทำให้แก้วอึ้งก่อนจะรีบถามชายหนุ่มที่โผล่าพรวดพราดเข้ามา
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ เรื่องนี้เราอธิบายได้นะแก้ว คือเมื่อ คืนที่แก้วได้รับบาดเจ็บเป็นเพราะว่าเราเองล่ะที่ยิงแก้ว”โท
โมะนิ่งก่อนจะสารภาพออกมา
 
 
 
 
 
 
 
เพี้ยะ
 
 
 
 
 
 
เมื่อแก้วได้ยินว่าใครทำร้ายตัวเองก็ตบหน้าโทโมะอย่างแรง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ย เธอไปตบโทโมะได้ไงยัยซื่อบื้อ นี่เค้าช่สนเธอนะ”แพทตกใจก็รีบโวยวาย
 
 
 
 
 
 
 
“ตบให้รู้ไงว่าสิ่งที่ทำมันผิด นายก็รู้ไม่ใช่รึไง ถ้าในDSของเราไม่มีเหตึการณ์ร้ายแรงอะไรก็ไม่ควร
จะใช้ธนูยิงแบบนั้น นี่นายะฆ่าชั้นรึไงโทโมะ”แก้วโวยวายบ้าง
 
 
 
 
 
 
 
“เราไม่เคยคิดจะทร้ายแก้วนะเราจะทำร้ายคนที่เรารักทำไมกันล่ะ”โทโมะโพล่งออกมา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ย เบื่อจังปัญหาชีวิตคู่ ไปข้างนอกดีกว่า”แพทแอบยิ้มเมื่อได้ยินโทโมะบอกรักแก้วก่อนที่จะรีบ
หนีออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อย่าพูดคำๆนี้อีกได้มั้ยโทโมะ นายก็รู้ว่าเรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้”แก้วถอนหายใจออกมาแล้ว
พูดเตือนโทโมะ
 
 
 
 
 
 
 
“รู้ว่าทั้ง2มันเป็นไปไม่ได้แต่ขอแค่โทโมะได้รักแก้วมันไม่ได้เลยรึไง”โทโมะขอร้อง
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่มีวันนั้นหรอกโทโมะตัดจากเราซะเถอะแล้วเลิกยุ่งกับเราสักที”แก้วสบตากับแววตาของชายหนุ่ม
ก่อนจะรีบตวาดทำให้โทโมะชะงักก่อนดวงตาจะเศร้าลง
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าแก้วต้องการเราก็คงต้องยอม แล้ววันนี้ยังไม่หายดีไม่ต้องออกไปเรียนหรอกเดี๋ยวเราบอกพวก
อาจารย์ในคลาสให้”โทโมะพูดก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องโดยไม่หันมองแก้วกลับมาอีกเลย
ทำให้แวบหนึ่งแก้วรู้สึกสงสารโทโมะแต่ต้องทำใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
“อ่ะ เอาไปชั้นเอามาจากตำราศาสตร์มืดโบราณของเจ้าคุณปู่ เอาไว้อ่านเล่นๆแล้วก็มีวิธีที่นายอยาก
จะทำด้วย เอาไปอ่านดีๆนะเพราะวิธีนี้มันอันตรายและมีผลข้างเคียงน่ากลัวมาก ถ้าจะทำก็มาหาชั้น
ที่คืนFull moonแล้วกัน”เมื่อโทโมะเดินออกมานอกห้องแล้วพบกับแพทที่ยืนรอเขาอยู่ก่อนะยื่น
ม้วนกระดาษเก่าๆที่มีเชือกผูกม้วนหนึ่งให้โทโมะแล้วพูดก่อนะเดินไป โทโมะมองม้วนกระดาษ
ตำหรับปรุงยาเก่าแก่ของปู่ของแพทแล้วนิ่งเงียบครุ่นคิดอยู่ในใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“มาเรียนไหวแน่นะฟางพี่ว่าเราน่ะพักหน่อยเถอะ แผลยังมีรอยเลือดสีแดงซึมออกมาเลย”โฟร์พูด
เมื่อเดินมากับฟางเพื่อจะไปเรียนในสาขาตัวเองแล้วมองแผลที่คางของฟางด้วยความเป็นห่วง
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่โฟร์ฟางน่ะแข็งแรงจะตาย อ้อแล้วนี่เฟย์กับแก้วไปไหนหรอคะ”ฟางตอบก่อนที่
จะหาเรื่องเปลี่ยนเรื่องคุย
 
 
 
 
 
 
 
“แก้วเค้าป่วยน่ะจ้ะ ส่วยเฟย์ สงสัยมีธุระด่วนมั้งจ้ะเห็นตอนเข้ารีบร้อนกลับบ้าน”โฟร์ที่นึกถึงแก้วที่ยัง
เจ็บตัวและเฟย์ที่หายไปก็รีบโกหกเพื่อให้ฟางสบายใจโดยที่ฟางได้ยินเช่นนั้นก็นิ่วหน้าสงสัย เฟย์
กลับบ้านงั้นหรอ ไหนทีเจเคยบอกว่าที่นี่คนในห้ามออกคนนอกห้ามเข้านี่นา
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ ไปเรียนเถอะเดี๋ยวพี่ต้องมีเรียนที่ชั้น3ไปล่ะ”โฟร์รีบพูดก่อนที่จะเดินหนีไป
 
 
 
 
 
 
 
“นิ่วหน้าคิ้วขมวดแบบนี้ทำไม เดี๋ยวไม่สวยเอานะ”พาร์ทเดินมาหาฟางก่อนที่จะทักทายฟางอย่าง
ร่าเริงตามปกติของพาร์ท
 
 
 
 
 
 
“แหม พาร์ทก็ยังร่าเริงสดใสเหมือนเดิมนะ”ฟางพูดแล้วยิ้ม
 
 
 
 
 
 
“พาร์ทว่าฟางเองก็เหมาะกับความสดใสร่าเริงมากกว่าอะไรอีกนะ”พาร์ทพูดแล้วยิ้มทำให้ฟางยิ้ม
กลับก่อนที่จะเดินไปเรียนกับพาร์ท
 
 
 
 
 
 
“โถๆ มาก็สายเพราะมัวไปสวีทหวานพลอดรักต่างสายพันธุ์อยู่นี่เองเลยมาเลท”เมื่อเข้ามาในห้อง
แลกเชอร์ของสาขาแครอลก็เปิดประเด็นแขวะพาร์ทกับฟางที่เข้าห้องช้าทันที
 
 
 
 
 
 
 
“นี่มันอะไรทำไมพวกนายถึงมายุ่งกับสาขา Literatureได้ล่ะที่นี่ไม่ใช่สาขาMartial artsนะ”ฟาง
ตกใจแล้วรีบถาม
 
 
 
 
 
 
 
“มันใช่กงการอะไรของพวกชั้นต่ำด้วยไม่ทราบที่จะต้องรู้ สงสัยจะไม่มีสมองมากพอที่จะคิดออกว่า
วันนี้สาขาบ้ากวีของพวกเธอจะต้องมาเรียนควบคู่กับพวกเรา พวกชั้นต่ำก็งี้ล่ะโง่ชะมัด”ป๊อปปี้
ตอบแทนทุกคนแล้วเดินเข้าไปหาเรื่องฟางตามเคยพร้อมกับว่าแต่ครั้งนี้ฟางกลับนิ่งไม่สวนกลับและ
มองป๊อปปี้ด้วยหางตาอย่างเย็นชาก่อนที่จะจับมือพาร์ทที่กำลังจะเอาเรื่องพวกป๊อปปี้แทนฟางแล้ว
เดินเชิดไม่สนใจป๊อปปี้ราวกับเขาไม่มีตัวตนอยู่บริเวณนั้น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ยัยชั้นต่ำเธอกล้าดียังไงมาเมินชั้นห้ะ”ป๊อปปี้หงุดหงิดกว่าเดิมเมื่อถูกฟางไม่สนก็รีบเข้าไปหาเรื่อง
 
 
 
 
 
 
 
“พาร์ทเราไปนั่งข้างหลังกันเถอะที่นี่มีแต่พวกไม่ปกติชอบหาเรื่องชาวบ้าน”ฟางยังคงไม่สนใจป๊อปปี้
แล้วพูดกับพาร์ทก่อนที่จะเดินหันหลังต้องชะงักเมื่อป๊อปปี้สั่งให้เขื่อน ปลื้มและแครอลที่เรียนสาขา
เดียวกันล้อมฟางและพาร์ทไว้
 
 
 
 
 
 
 
 
“นายนี่มันหมาหมู่ชะมัด”พาร์ทพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ
 
 
 
 
 
 
“ก็ยังดีกว่าพวกปากสว่างอย่างนายไอ้พาร์ท”ปลื้มพูดแล้วจ้องหน้าพาร์ทอย่างเอาเรื่อง
 
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวนะ นั่นมันสร้อยข้อมือถักของเฟย์นี่”ฟางที่พยายามนิ่งไม่สนใจความเอาแต่ใจและพาลของ
ป๊อปปี้ต้องชะงักเมื่อเห็นเขื่อนสวมสร้อยข้อมือถักที่เหมือนของเฟย์ เพราะฟางำได้ตอนที่อยู่ในหอ
นอนเฟย์เคยบอกว่าสร้อยข้อมือถักนี้เป็นสร้อยที่ย่าของเธอถักให้เธอในตอนเด็กทำให้เฟย์ต้องใส่
มันติดตัวไว้ตลอดแล้วเขื่อนไปเอามันมาได้ยังไงกัน
 
 
 
 
 
 
 
“ของเฟย์บ้าบอกอะไรล่ะอย่ามาพูดกล่าวหากันนะ”เขื่อนตกใจแล้วรีบโวยวายใส่ฟาง
 
 
 
 
 
 
 
“ชั้นไม่ได้โกหกนะนี่ไงๆ คำว่าเฟย์อยู่ในสร้อยข้อมือถัก นายขโมยมางั้นหรอ/อย่ามากล่าวหาเพื่อน
ชั้นนะยัยชั้นต่ำ”ฟางรีบคว้าข้อมือเขื่อนมาดูแล้วโวยวายตอนนั้นเองป๊อปปี้รีบพุ่งเข้าไปขวางระหว่าง
ฟางและเขื่อนก่อนที่จะผลักฟางล้มไปกองกับพื้น
 
 
 
 
 
 
ผลั้วะ
 
 
 
 
 
 
พาร์ทที่เห็นป๊อปปี้ทำร้ายฟางก็ง้างหมัดชกก่อนที่ปลื้มจะชกพาร์ทกลับและป๊อปปี้เองก็รุมกระทืบพาร์
ทต่อโดยที่ฟางร้องห้าม
 
 
 
 
 
 
 
“หยุด ชั้นบอกให้หยุด”ฟางที่พยายามร้องแต่ไม่มีใครสนใจก็ตัดสินใจตวาดเสียงดังก่อนที่ทำอย่าง
ในห้องแลกเชอร์จะเงียบลง ฟางไม่รอช้ารีบเข้าไปประคองพาร์ทออกมาและแสดงความห่วงใยพาร์ท
เป็นอย่างมาก
 
 
 
 
 
 
 
“ต่อให้จะอยู่สูงแค่ไหนแต่ถ้าจิตใจตกต่ำทำร้ายคนอื่นเป็นว่าเล่นนายมันก็ต่ำยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉานนั่น
ล่ะป๊อปปี้”ฟางหันมาพูดกับป๊อปปี้ด้วยน้ำเยงเย็นชาก่อนที่จะพาพาร์ทออกไปจากห้องโดยไม่รู้เลยว่า
ป๊อปปี้ที่ถูกฟางว่านั้นมองฟางด้วยสายตาโกรธจัดก่อนที่ดวงตของป๊อปปี้จะเปลี่ยนเป็นสีแดงเลือดจน
น่ากลัว
 
 
 
 
 
 
พอเค้าไ่ยุ่งโดยก็ทำตัวเป็นนักเลง ส่วนอีกคู่ก็ลากกันไปขัง จะมีดีๆก็คงมีแค่คู่ดียว
 
 
แต่บอกเลยว่าเดี๋ยวโทโมะก็ไม่ดีแล้วล่ะ เรื่องนี้คอนเซ้ปพระเอกร้ายเช่นเคยจ้า55555