Under my skin

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่มันเรื่องอะไรกันบอกพวกเรามาเดี๋ยวนี้เลยนะ”เขื่อนอึ้งก่อนที่จะตั้งสติแล้วรีบพูด พ้อยท์ถอน
หายใจออกมาก่อนที่จะพาทุกคนเข้าไปในห้องแล้วจัดการแต่งตัวให้เรียบร้อยพร้อมกับปั้นจั่นทันที
 
 
 
 
 
 
“ไหนว่าเธออกหัก แล้วนี่มันอะไรกันทำไมไม่เล่าให้กันเลย ว่าเธอกลับมาคบผู้ชายแบบนี้น่ะ”จินนี่รีบ
พูดเมื่อพ้อยท์เดินมานั่ง
 
 
 
 
 
 
“นั่นล่ะ นี่ตกลงพี่แอบคบผู้ชายแล้วจะมาคบพี่ฟางทำไมล่ะคะ เลือกสักทางเถอะ”เฟย์รีบพูดว่าพ้อ
ยท์บ้าง
 
 
 
 
 
 
“ชั้นเป็นแบบนี้ก็เพราะไอ้ผู้ชายเฮงซวยที่แย่งฟางไปจากชั้นนั่นล่ะ”พ้อยท์ตบโต๊ะปังก่อนที่จะโพล่ง
ออกมาอย่างหัวเสียแล้วเดินไปสงบสติอารมณ์ที่ระเบียงโดยที่จินนี่รีบตามไปพูดด้วย
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ ความจริงแล้วพ้อยท์เค้าก็ไม่ลืมฟางแฟนเก่าเค้าหรอกครับ ผมชื่อปั้นจั่นนะครับ เป็นเพื่อนกับ
พ้อยท์แล้วก็ฟางตอนเรียนไฮสคูลด้วยกัน ตอนนั้นพ้อยท์กำลังเสียใจเรื่องฟาง บวกกับผมกลับมา
พอดีเลยชวนกันไปเที่ยวที่ฮ่องกงแต่เพราะคืนนั้นที่ฮ่องกงผมกับพ้อยท์เผลอไปมีอะไรกัน แล้วผม
อยากจะรับผิดชอบพ้อยท์ ตอนแรกเธอก็ไม่ต้องการผมหรอกครับ จนวันที่ผมไปช่วยพ้อยท์ย้ายออก
จากคอนโดเก่า เธอถึงจะลองเปิดใจมาคบผม”ปั้นจั่นพูด
 
 
 
 
 
 
 
 
“ทำไมหรอครับ มีอะไรรึเปล่า”กวินพูดขึ้นเมื่อเห็นปั้นจั่นนิ่งลงไป
 
 
 
 
 
 
 
“มีผู้ชายคนหนึ่งมาคืนกุญแจห้องของคอนโดให้กับชั้นที่ล้อปบี้ พอชั้นจะตามไปก็พบว่าผู้ชายคนนั้น
มากับพิม ชั้นเลยไปเอาเรื่องเพราะอยู่ดีๆ กุญแจห้องชั้นไปอยู่กับยัยนั่นได้ไง พอทะเลาะกันไปมา ก็
เหมือนชั้นถูกอะไรไม่รู้จี้ที่ต้นคอ ก่อนที่จะสลบไปแล้วปั้นจั่นที่รอชั้นที่คอนโดเค้าเอะใจออกมาช่วย
ได้ทันก่อนที่จะพาชั้นไปส่งที่โรงพยาบาล”พ้อยท์เดินเข้ามาพูดเรื่องราวต่อจากที่ปั้นจั่นนิ่งเงียบ
พลางรวบผม โชว์ที่ต้นคอ มีรอยแผลเหมือนถูกอะไรบางอย่างช้อตอย่างแรง
 
 
 
 
 
 
 
“นี่ดีนะครับที่ผมมาช่วยทัน ถ้าเกิดคนร้ายทำร้ายพ้อยท์หนักกว่านี้อาจจะถึงตายเลยก็ได้”ปั้นจั่นพูด
ต่อ กวินนิ่งสักพักก่อนที่จะกดมือถือเข้าเฟสบุ้คของพิมแล้วโชว์รูปให้ดู
 
 
 
 
 
 
 
“ผู้ชายที่เอากุญแจมาคืนนี่ใช่คนเดียวกับคนนี้รึเปล่าครับ”กวินพูดพลางยื่นมือถือให้ปั้นจั่นและพ้อยท์
ดูเมื่อฟังจบ
 
 
 
 
 
 
 
“ใช่ๆ ลุงคนนี้ล่ะ/ไม่จริง คุณลุงไกรสรเค้าไม่มีทางทำแบบนั้น พ่อของพิมเค้าป่วยเจ็บออดแอดๆต้อง
รักษาตัวที่อยุธยาลำพังแทบเดินไม่ได้ต้องให้พยาบาลช่วยทำกายภาพบำบัดไม่มีทางจะมาเดินปร๋อ
แบบนั้นได้หรอก”พ้อยท์รีบพูดเมื่อเห็นภาพก่อนที่จินนี่จะโวยวายไม่เชื่อ เพราะเธอกับพิมสนิทกัน
มากและเธอยังเคยไปเยี่ยมพ่อของพิมกับพวกป๊อปปี้ที่อยุธยาบ่อยๆอีกด้วย
 
 
 
 
 
 
 
“ก็เค้ายืนยันมาแล้วเธอจะโวยวายอะไรอีก รึเธอสมรู้ร่วมคิดกับพวกนี้ล่ะห้ะ/ไม่จริง พวกนายเก
ลียดพิมอยากให้ป๊อปไม่คบกับนังหน้าด้านที่ปล่อยตัวเองท้องนั่น เลยหาเรื่องใส่ร้ายพิมกับพ่อ พวก
นายมันใจร้ายที่สุด ทำร้ายจิตใจพิมแล้วยังมากล่าวหาพิมแบบนี้อีก เลว”กวินหันขวับไปว่าก่อนที่จิน
นี่จะร้องไห้ระบายทุกอย่างออกมาอย่างอัดอั้นแล้ววิ่งออกไปจากห้องทันทีกวินตกใจรีบลุกขึ้นหมาย
จะตามแต่เฟย์รั้งข้อมือชายหนุ่มไว้
 
 
 
 
 
 
 
 
“พี่กวินคะเฟย์ขอเถอะค่ะ ถ้าพี่ยังคิดว่าเอพริลเป็นแฟนพี่อยู่พี่ก็เลือกสักทางเถอะค่ะ”เฟย์พูดขึ้น
เพราะคิดถึงเพื่อนสาวที่อยู่เมืองนอกของเธอ ถ้าเธอรับรู้เรื่องของแฟนเธอที่นี่กับจินนี่ล่ะ จะว่ายังไง
กวินนิ่งก่อนที่จะยอมนั่งลงเลือกไม่ตามจินนี่ไป
 
 
 
 
 
 
 
“เหม่ออีกแล้วนะครับพี่แก้วแบบนี้ผมจะเชื่อได้ไงเนี่ยว่าพี่อยู่คนเดียวได้จริงๆ”มิณทร์มองแก้วที่ถอน
หายใจแล้วเหม่อออกไปนอกหน้าต่างร้านกาแฟเจ้าประจำด้วยความเป็นห่วง เพราะตั้งแต่โทโมะ
น้อยใจแก้วหนีกลับมาเธอก็รีบกลับขึ้นมาที่กรุงเทพเมื่อวันก่อน เธอลองโทรหาชายหนุ่มแต่ก็พบว่า
โทโมะไม่ยอมรับสาย ไม่ยอมกลับบ้านหรือคอนโด แล้วนี่เขาไปอยู่ไหนกันนะ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“พี่นี่แย่จริงๆเลยนะ มาทำให้มิณทร์เป็นห่วงไม่ยอมไปทำงานแบบนี้/อย่าเครียดสิครับพี่แก้ว ก็พี่ไม่
สบายใจ แล้วตอนนี้ผมก็ออกเวรแล้วด้วย ให้ผมดูแลอาการคนป่วยตรงนี้เถอะนะครับ”แก้วมองมิณ
ทร์ก่อนที่จะพูดทำให้มิณทร์ยิ้มแล้วพูดกลับบ้างก่อนที่แก้วจะเดินตามมิณทร์เข้าไปในโรงพยาบาล
ได้เพราะนึกขึ้นได้ว่าลืมเอาเอกสารสำคัญไว้ ตอนนั้นเองที่แก้วเดินเข้ามาในโรงพยาบาลแล้วเห็นโท
โมะเดินกับหมอคนอื่นก็ไม่รอช้ารีบวิ่งไปหาชายหนุ่มก่อนที่โทโมะจะหันมาแล้วเดินหนีเมื่อเห็นแก้วอยู่กับมิณทร์
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่โทโมะ หยุดเดี๋ยวนี้นะ นายจะเดินหนีชั้นไปไหนน่ะ”แก้วรีบดุเมื่อร่างบางวิ่งมาดักชายหนุ่มตรง
หน้าไม่ให้ไปไหน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ก็ไม่ว่างนิ ชั้นรีบ เธอมากับไอ้หนุ่มน้อยนั่นนิ จะมายุ่งอะไรกับชั้นล่ะ”โทโมะมองแก้วที่รั้งข้อมือเขา
ไว้ก่อนที่จะพูดขึ้นแล้วสะบัดออกทำให้แก้วรู้สึกแปลกๆในหัวใจเมื่อเห็นท่าทีหมางเมินของโทโมะที่
ปกติมักจะชอบกวนประสาทเธอเสมอ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่นายเป็นอะไรของนาย นายไม่พอใจอะไรชั้นก็พูดออกมาสิ มางอนเป็นเด็กไม่รู้จักโตแบบนี้ได้ไง
รู้บ้างมั้ยว่าที่บ้านนายเค้าห่วงนายแค่ไหนที่นายหายหน้าหายตาไปแบบนี้น่ะห้ะ/ก็บอกแล้วไงว่าชั้น
ยุ่งๆ จะอะไรนักหนาล่ะเมื่อก่อนชั้นหนีเที่ยวกับพวกป๊อปปี้เป็นเดือนๆป๊าไม่เห็นจะว่า”แก้วรีบดุชาย
หนุ่มที่มีท่าทีแบบนี้ใส่เธอก่อนที่โทโมะจะสวนกลับมาอย่างไม่แยแส
 
 
 
 
 
 
 
 
“แต่นายมีเมียแล้วนะ/หึ มีเมียงั้นหรอ เธอถามตัวเองดีๆเถอะว่าเธอน่ะอยากเป็นเมียชั้นรึเปล่า”แก้ว
ตอกกลับโทโมะอย่างหัวเสียก่อนที่ชายหนุ่มจะแค่นหัวเราะแล้วพูดต่อ ทำให้แก้วเงียบไม่ยอมตอบ
ชายหนุ่มยิ่งทำให้โทโมะยิ่งมั่นใจว่าเธอนั้นไม่มีวันที่จะเป็นเมียผู้ชายอย่างเขาได้
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ตอบเท่านี้ก็ชัดเจนพอแล้วล่ะ ไหนๆก็มาแล้ว งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้เราไปหย่ากันให้มันรุ้แล้วรู้รอดไป
เลยแล้วกัน เพราะเธอจะได้มีอิสระไปหาคนที่เธอแคร์แบบหมอนั่นสักที”โทโมะพูดตัดบทก่อนที่จะ
เดินหนีแก้วไปกับหมอที่เป็นเพื่อนในโรงพยาบาล
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“พี่แก้วร้องไห้งั้นหรอครับ/ช่างเถอะมิณทร์พี่ไม่เป็นไร พี่ว่าพี่กลับก่อนดีกว่า รบกวนมิณทร์มามาก
แล้ว”มิณทร์รีบเดินไปหาแก้วแล้วต้องตกใจเมื่อเห็นน้ำใสๆไหลออกมากตาของแก้วก่อนที่ร่างบางจะ
ปาดมันทิ้งแล้วพูดด้วยน้ำเสียงปกติก่อนที่จะเดินออกมา
 
 
 
 
 
 
 
“หึ ตอนอยู่เชียงใหม่เล่นชั้นแสบนะนังแก้ว มาถึงถิ่นแล้วทั้งทีต้องต้อนรับซะหน่อย”ป๊อปปี้หญิงที่
ออกเวรมาแล้วเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างก็ยังเจ็บใจกับที่โทโมะบอกเลิกเพราะแก้วยิ้มออกมาอย่าง
ร้ายกาจก่อนที่จะกดมือถือโทรออกเพื่อหาคนมาช่วยเล่นงานแก้วให้ตัวเองทันที
 
 
 
 
 
 
 
“ค่ะป๊า เอ่อ วันนี้แก้วว่าแก้วจะไม่นอนที่บ้านนะคะ คือแก้วจะกลับไปดูห้องพักเดิมน่ะค่ะ เพราะพรุ่งนี้
ต้องตื่นแต่เช้าด้วย ไว้ทำงานเสร็จแก้วจะไปทานข้าวกับป๊านะคะสวัสดีค่ะ”แก้วที่เดินออกมาจากโรง
พยาบาลตามลำพังในตอนใกล้มืดคนเดียวเพื่อหารถแท็กซี่ไปส่งเธอที่ห้องพักเก่าก่อนที่จะแต่งงาน
กับโทโมะ พลางถอนหายใจเมื่อวางสายจากพ่อของโทโมะไปแล้ว
 
 
 
 
 
 
 
“แหมๆ ลูกสะใภ้ดีเด่น ทำคะแนนด้วยการเข้าทางพ่อผัว”ป๊อปปี้หญิงเดินเข้ามาหาแก้วแล้วยิ้มเยาะ
ก่อนที่จะพูดออกมา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าจะมาหาเรื่องกันล่ะก็บอกเลยว่าชั้นไม่มีอารมณ์”แก้วพูดก่อนที่จะเดินหนีแล้วโบกรถแท็กซี่ที่ขับ
เข้ามา แต่จู่ๆก็มีชายฉกรรจ์2คนมาขวางไม่ให้แก้วขึ้นรถไปแล้วลากเธอมาโดยมีป๊อปปี้หญิงเดินนำ
พวกตัวเองออกมาจากที่รอรถ
 
 
 
 
 
 
เพี้ยะ
 
 
 
 
 
เมื่อลากแก้วมาถึงบริเวณตึกร้างด้านหลังโรงพยาบาลที่ไม่มีคนใช้การแล้ว ป๊อปปี้หญิงไม่รอช้า ตบ
หน้าแก้วที่ไม่มีทางสู้อย่างแรงจนร่างบางหันกลับมามีเลือดกลบที่ปาก
 
 
 
 
 
 
 
 
“จะมาหาเรื่องอะไรกัน เดี๋ยวชั้นก็จะหย่ากับโทโมะแล้ว/ไม่ต้องมาตอแหล หย่างั้นหรอ แต่เข้าออก
บ้านพี่โทโมะเป็นว่าเล่นแบบนั้นคิดว่าชั้นเป็นเด็กอมมือรึไงห้ะ”แก้วพยายามพูดแต่ป๊อปปี้หญิงไม่ฟัง
หันกลับมาตวาดใส่แก้วอย่างคับแค้นใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ชั้นพูดความจริง ถ้าไม่เชื่อก็ไปถามโทโมะเองที่โรงบาลโน่นสิ ตอนนี้เค้าก็เกลียดชั้นอย่างกับอะไร
ดีไปแล้ว”แก้วพูดแล้วซึมลงไปเมื่อนึกถึงโทโมะที่หมางเมินตนเอง
 
 
 
 
 
 
 
“หึ เป็นอะไรไปล่ะ ไอ้ท่าทีปากเก่งแกไปไหนหมดล่ะห้ะ ชั้นเชื่อแกก็ได้เพราะยังไงซะ พี่โทโมะเค้า
ก็ไม่ได้ชอบแกหรอก ไม่อย่างงั้นเค้าคงไม่ให้ชั้นมาจัดการแกแบบนี้ เอาล่ะ ไหนๆก็จะหาพี่โทโมะ
แล้ว งั้นเธอก็อยู่กับคนของชั้นแล้วกัน”ป๊อปปี้หญิงยิ้มอย่างสะใจ แก้วเริ่มคิดถึงความปลอดภัยตัวเอง
รีบถีบชายคนแรกที่จับก่อนจะชกอีกคนแล้ววิ่งไปอย่างไม่คิดชีวิต แก้ววิ่งหนีมาที่ประตูเหล็กที่ปิดตาย
และพยายามร้องเรียกยามที่อยู่ตรงนั้นให้มาช่วยตัวเอง
 
 
 
 
 
 
ผลัวะ
 
 
 
 
 
แก้วทรุดลงไปกองกับพื้นแล้วหันไปมองป๊อปปี้หญิงที่ใช้ท่อนเหล็กฟาดลงที่หัวของเธอ ก่อนที่
ชาย2คนจะเดินตามเข้ามาช้าๆและยิ้มราวกับเสือตะครุบเหยื่อได้
 
 
 
 
 
 
 
 
“ช่วยไม่ได้นะ อยากจะมาทำให้พี่โทโมะบอกเลิกกับชั้นทำไมล่ะ”ป๊อปปี้หญิงนั่งชันเข่าลงเพื่อพูด
กับแก้วอย่างสะใจ แก้วรวบรวมแรงที่มีถีบป๊อปปี้หญิงล้มกระเด็นแล้วรีบวิ่งเพื่อหาทางรอด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“กรี๊ดดดด”จังหวะนั้นเองแก้ววิ่งมาตามทางเก่าๆแล้วผลัดตกลงไปหลุมที่ขุดไว้เพื่อก่อสร้าง แต่ตอน
นี้กลายเป็นที่ทิ้งของที่ชำรุดเสียหายขากโรงพยาบาลไปแล้ว ป๊อปปี้หญิงและชายฉกรรจ์อีก2คนยืน
อึ้งเมื่อเห็นแก้วกลิ้งตกลงไปในหลุมนั้นและโดนเศษกระจกในนั้นแทงที่ขาก่อนที่แก้วจะแน่นิ่งไป
 
 
 
 
 
 
 
“พวกเราไม่เกี่ยวนะ จ้างพวกเรามาอีกทำไม คราวนี้พวกไม่ได้ฆ่านะ”ชาย2คนต่างตกใจเลิ่กลั่กเมื่อ
เห็นสภาพแก้วแล้วโทษกันไปมา
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่จะยืนรอให้คนมาเห็นรึไงมาขึ้นรถเดี๋ยวนี้”จังหวะนั้นเอง รถยนต์สีดำคันหนึ่งมาจอดนอกรั้วแล้วรีบ
เรียกพวกป๊อปปี้หญิงให้ขึ้นรถทันที
 
 
 
 
 
งานนี้ ยิ่งชัดเจนว่าใครคือคนร้าย คนอื่นรู้หมดแล้ว แล้วป๊อปฟางล่ะจะรู้มั้ยนะ
 
แก้วก็อาการแย่อีก แล้วโทโมะล่ะไปไหนน้ออ ตอนหน้าดราม่านิดๆเพื่อความสดใสนะจ้ะ
 
ตอนหน้าเดี๋ยวเป็นป๊อปฟางละ อย่าลืมเม้นโหวตนะๆกลับมาแล้วๆๆๆ
 
 
 
ปล. 2อย่างที่ตอนนี้ เวลาไรเตอร์เข้าไปแล้วจะทำให้ขี้เกียจพิมฟิคทันที
 
1) พันทิป 2) ig  5555555555555555 สัญญา เดี๋ยววันหลังพิมเสร็จละจะไปเล่น
 
 
อย่าพึ่งหายกันนะๆ5555555