Under my skin

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“สวยมากเลยหนูแก้ว เอ้า 1 2ยิ้มม”เสียงเชียร์ของพ่อโทโมะเอ่ยชมว่าที่ลูกสะใภ้กับลูกชายตัวเอง
ที่มาถ่ายรูปแต่งงานที่สตูดิโอถ่ายภาพ โดยที่โทโมะต้องทำเป็นโอบกอดแนบชิดแก้วเหมือน
แสดงออกว่ารักเธอมาก
 
 
 
 
 
 
 
 
“ยิ้มหน้าบานเลยนะดีใจล่ะสิที่สุดท้ายเธอไม่ต้องอับอายถูกคนอื่นฟันแล้วทิ้ง/จิตใจของนายมันดีแต่
อกกุศลคิดแต่เรื่องแย่ๆไม่เว้นว่างเลยนะ”โทโมะกระซิบว่าแก้วทำให้ร่างบางถอดหายใจแล้วสวน
กลับ
 
 
 
 
 
 
 
 
“แต่งไปแล้ว ชั้นอย่ากับเธอแน่/ คิดหรอว่าชั้นอยากแต่งงานกับนาย ผู้ชายเองซวย”โทโมะพูดขู่แก้ว
ก่อนที่ร่างบางจะสวนกลับแล้วกระทุ้งศอกเข้าที่ท้องหมายจะหนีออกจากการเกาะกุมของโทโมะ
 
 
 
 
 
 
 
“อื้ออออ”แชะๆๆๆๆ แต่แล้วโทโมะที่นึกสนุกยิ่งเห็นแก้วยิ่งพยศก็ยิ่งดึงร่างบางไปจูบต่อหน้า
พนักงานทั้งสตูดิโอจนช่างภาพแทบรัวชัตเตอร์แทบไม่ทัน
 
 
 
 
 
 
 
 
“อย่าคิดนะว่าชั้นพิศวาสเธอชั้นบอกไว้เลย ก็อีแค่แกล้งสนุกๆเท่านั้น ยิ่งเธอหงุดหงิดใจเท่าไหร่ชั้น
ยิ่งมีความสุข/ไอ้ โรค จิต”โทโมะยิ้มกวนๆพลางยักคิ้วให้กับแก้วแล้วกระซิบข้างหูประจวบเหมาะกับ
การถ่ายรูปแต่งงานเสร็จลุล่วงไปเรียบร้อยทำให้แก้วกล้าว่าโทโมะก่อนที่จะเตะเข้าที่หน้าแข้งแล้ววิ่ง
ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที
 
 
 
 
 
 
 
“ฝากไว้ก่นนะยัยแสบ/ไม่มีอะไรครับๆ คู่นี้เค้าหยอกกันแบบนี้ประจำเดี๋ยวแต่งไปลูกก็ดกเอง”โทโมะ
ร้องโอบและกุมที่หน้าแข้งก่อนที่พ่อโทโมะจะรีบแก้ต่างให้แทน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อาการของคนท้องแรกเริ่มนะ จะมีอารมณ์ที่แปรปรวนขึ้นๆลงๆรู้สึกหิวตลอดเวลา อยากเข้าห้องน้ำ
บ่อยและเพลียเนื่องจากเสียน้ำไป ทางด้านอาหารการกินก็ควรจะเลือกทานแต่อาหารที่มีประโยชน์
ให้ครบ5หมู่ ทานจำพวกปลามากๆ ถ้าเป็นไปได้ให้หลีกเลี่ยงพวกจำพวกแป้งด้วยนะลูก อ้อ ถ้าว่างๆ
ป๊อปก็พาฟางไปเข้าครอสอบรมคุณแม่มือใหม่ได้ที่โรงพยาบาลใกล้บ้านเลยก็ได้นะลูก”ยายของฟาง
นั่งลูบผมของหลานสาวขี้อ้อที่นอนหนุนตักฟังคนเป็นยายสอนโดยที่มีป๊อปปี้นั่งทำความเข้าใจกับ
หนังสือเลี้ยงลูกกับคนใช้คนสนิทอย่างตั้งใจ
 
 
 
 
 
 
 
“โอ้ย หิวจัง คุณยายไปนอนแล้ว พี่เลื่อมพี่วิ เมื่อกี้ฟางเห็นมีทุเรียนอยู่หลายพูนิ เอามาให้ฟางกิน
หน่อยนะคะ”เมื่อยายของฟางเข้าไปนอนแล้วฟางก็รีบลุกขึ้นบิดขี้เกียจไปมาก่อนที่จะขอคนใช้คน
สนิท
 
 
 
 
 
 
“อะไรคะคุณหนู พึ่งทานข้าวเย็นไปหยกๆ แถมคุณหนูยังทานตั้ง3จานยังไม่อิ่มอีกหรอคะ/ไม่อิ่มอ่ะ
สงสัยยัยหนูคงหิว งั้นฟางไปเอาทุเรียนนะคะ”คนใช้คนสนิททั้ง2อึ้งเมื่อเห็นอาการหิวของฟางอีกก็
รีบเตือนแต่ฟางไม่สนใจฟังรีบวิ่งลงไปที่ครัวแล้วหยิบกล่องใส่ทุเรียนในตู้เย็นออกมาแล้วมอง
ทุเรียน1พูในมือตาเป็นมัน
 
 
 
 
 
 
เพี้ยะ
 
 
 
 
 
 
 
ป๊อปปี้ที่ละสายตากหนังสือมาสนใจฟางไม่รอช้ารีบเอามือตีมือคนตัวเล็กทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"อะไรกันน่ะนาย ชั้นหิวนี่ กินสักชิ้น2ชิ้นไม่เป็นไรหรอกน่า"ฟางงอแงหงุดหงิดใส่ป๊อปปี้ทันที่ที่ชาย
หนุ่มมาห้าม
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ได้ฟาง เค้าเขียนเอาไว้นี่ไง ว่าห้ามกินอาหารพวกแป้งสูงเพราะหัวใจของลูกจะเต้นเร็วกว่าแม่
เท่าตัว อย่าคิดจะกินเชียวนะ”ป๊อปปี้รีบเปิดหนังสือที่อ่านเจอให้ฟางดู
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่นายมัวแต่ห่วงลูกแล้วก็ปล่อยให้แม่หิวอย่างเดียวรึไง ไม่สนล่ะ ชั้นหิว ลูกเองก็หิว ดังนั้นชั้นจะกิน
นี่ไง กินแล้ว”ฟางงอแงดิ้นไปมาแล้ววิ่งหลบป๊อปปี้ก่อนที่จะงับทุเรียนในมืออย่างท้าทาย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ทำไมดื้อแบบนี้ล่ะห้ะ อดทนหน่อยสิ/ก็โปรตีนน่ะมันเอาไม่อยู่จริงๆนี่นา ไม่รู้ล่พรุ่งนี้นายต้องซื้อเค้ก
มาให้ชั้นกินด้วย เอาเค้กช้อคโกแลต2ฝอยทอง1เวลเวท1กรีนทีมัทฉะ1นะ”ฟางไม่ฟังคำเตือน
ป๊อปปี้ทั้งวิ่งไปกินไปจนทำให้ป๊อปปี้ถอนหายใจเบาๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อย่าวิ่งสิฟาง เดี๋ยวก็อ้วกหรอก แล้วถ้าล้มมาจะว่ายังไง”ป๊อปปี้พูดกับคนตัวเล็กแล้วหมายจะเดิน
ตามมาหาแต่แล้วต้องชะงักเมื่อจู่ๆรู้สึกคลื่นไส้อาเจียนวิ่งไปโก่งคออ้วกที่ห้องน้ำทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“นาย เป็นอะไรไปน่ะ ไม่สบายหรอ”ฟางตกใจรีบวิ่งไปลูบหลังชายหนุ่มพลางถามอย่างเป็นห่วง
 
 
 
 
 
 
 
“อุ้ยๆ แถวบ้านของพี่เลื่อมเค้าบอกกันมานะคะคุณหนู ถ้าพ่อของเด็กมีอาการคลื่นไว้แทนเมียโดยที่
เมียยังปกติกินอาหารได้ครบล่ะก็เค้าเรียกว่าแพ้ท้องแทนเมีย ว้าว ถ้าคุณป๊อปไม่ห่วงคุณหนูจริงคง
ไม่มีอาการแบบนี้นะคะเนี่ย”เลื่อม1ในคนใช้รีบแซวก่อนที่จะหัวเราะชอบใจกับวิเพื่อนสนิททำให้
ป๊อปปี้กับฟางหน้าแดงจัดเมื่อสบตากันก่อนที่จะเมินมองไปคนละทาง
 
 
 
 
 
 
 
 
“บ้าอะไรล่พี่วิ พี่เลื่อม เพ้อเจ้อใหญ่ละ ฟางง่วงละ หาว ไปนอนค่ะไปนอนๆ”ฟางรีบพูดจาเปลี่ยน
ประเด็นก่อนที่จะแกล้งหาวออกมาแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนทันที
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวพี่ว่า เรานอนบนเตียงเลยนะเดี๋ยวพี่ไปนอนโซฟาเอง”เมื่อป๊อปปี้ตามฟางเขามาในห้องเห็น
ฟางกำลังะนอนก็พูดก่อนที่จะเดินไปหยิบหมอนและผ้าห่มมาที่โซฟาตัวเอง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่นายโรคจิตรึยังไงพอได้นอนโซฟาแล้วชอบ ไม่คิดกลับมานอนบนเตียงแล้วแบบนี้น่ะ”ฟางหันขวับ
ไปมองป๊อปปี้ที่นั่งตรงโซฟาก็รีบว่าทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“เปล่า พี่แค่อยากให้ฟางนอนได้เต็มอิ่ม ปกติพี่น่ะเป็นผู้ชายพี่นอนตรงไหนก็ได้สบายมาก ฟางนอน
ไปเถอะ โซฟานี้พี่นอนได้”ป๊อปปี้ยิ้มก่อนที่จะตบไปที่เบาะโซฟาแล้วล้มตัวนอนพื่อให้ฟางเชื่อว่าเขา
นอนได้
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ต้องเลย นี่นายกล้าขัดคำสั่งชั้นรึไงยะ มานอนนี่บนเตียงนี้ นายเองน่ะ ก็ไม่สบายไม่ใช่รึไง ไป
นอนลำบากทำไมตรงนั้น เตียงดีๆมีก็มานอนสิ นายน่ะ แพ้ท้องแทนชั้นอยู่นะ ดูแลตัวเองหน่อย”ฟาง
หน้ามุ่ยก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วเดินไปดึงมือป๊อปปี้มานอนข้างๆตัวเองแล้วพลางพูดถึงสาเหตุที่ให้นอน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ขอบคุณมากนะครับฟาง ที่ยอมอ่อนลงกับพี่”ป๊อปปี้มองฟางที่มีมุมอ่อนโยนไม่ขี้วีนโมโหร้ายก็เผลอ
ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวก่อนที่จะขอบคุณฟาง
 
 
 
 
 
 
 
 
“อะไรเล่า ที่ชั้นยอมอ่อนเพราะว่าคุณยายเองท่านก็ขอเหมือนกันน่า เพื่อลูก เข้าใจป้ะ นอนๆ”ฟาง
สบตากับแววตาที่อ่อนโยนของป๊อปปี้ก็หน้าแดงจัดก่อนที่จะเฉไฉล้มตัวนอนแล้วปิดไฟที่หัวเตียง
ทันที
 
 
 
 
 
 
 
“ฝันดีนะครับฟาง ฝันดีนะตัวเล็กของพ่อ”เมื่อเห็นฟางนอนนิ่งชายหนุ่มก็เข้าว่าฟางนั้นคงจะหลับไป
แล้วด้วยความเพลียก่อนที่จะพูดแล้วล้มตัวนอนบ้าง โดยไม่รู้เลยว่าฟางที่ยังไม่หลับแอบลืมตาฟังที่
ป๊อปปี้พูดเมื่อกี้ก็อมยิ้มอยู่เช่นกัน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ยิ่งใกล้พิธีแต่งงานยิ่งสำคัญเดี๋ยวป๊าจะให้หนูแก้วนอนห้องนี้นะ เพื่อจะได้ตื่นไปเข้าครอสขัดตัวอบ
ผิวตามตำหรับยาจีนโบราณ เพื่อวันงานหนูแก้วจะได้เป็นเจ้าสาวที่สวยและผิวดีที่สุดเลย”พ่อกับแม่
ของโทโมะพูดพลางมาส่งแก้วที่ต้องย้ายมาอยู่บ้านเดียวกับโทโมะเพื่อเตรียมตัวเข้าพิธีแต่งงานที่
จัดขึ้นตามแบบธรรมเนียมจีนก่อนที่โทโมะและแก้วย้ายไปอยู่ด้วยกันในคอนโดของชายหนุ่ม
 
 
 
 
 
 
 
 
“เห้อ นี่ชั้นจะต้องแต่งงานจริงๆหรอเนี่ย”เมื่อแก้วที่จัดกระเป๋าและอาบน้ำแต่งตัวเตรียมจะเข้านอน
แล้วก็ส่งมองตัวเองในกระจกก่อนที่จะถอนหายใจแล้วค่อยๆขยับตัวเพื่อจะนอน
 
 
 
 
 
 
 
แอ้ด
 
 
 
 
 
 
ทันทีที่ปิดไฟก็มีเสียงเหมือนคนย่องมาเงียบๆแล้วเปิดประตูห้องแก้วเข้ามาทำให้แก้วลืมตาแล้ว
เตรียมควักบางอย่างมาจากใต้หมอน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เห้ย”โทโมะที่เห็นแก้วนอนนิ่งก็ยิ่มอย่างได้ใจคิดว่าร่างบางนอนหลับแล้วก็กระโดดนอนลงเตียง
ข้างๆแก้ว แต่แก้วใช้ความไว พลิกตัวมาถีบโทโมะตกเตียงกระเด็นจนชายหนุ่มร้องเสียงหลง
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่เธอ ถีบมาได้ไง ชั้นเจ็บนะ/ใครใช้ให้นายบุกเข้ามาในห้องชั้นล่ะ สมน้ำหน้า”โทโมะลุกขึ้นมา
พลางกุมท้องน้อยด้วยความจุกก็อดที่จะบ่นใส่แก้วไม่ได้ โดยที่แก้วไม่รอช้ารีบสวนกลับว่าโทโมะ
อย่างไม่พอใจ
 
 
 
 
 
 
 
“เอ้า นี่มันบ้านของชั้น ชั้นมีสิทธิ์จะเข้าออกห้องไหนก็ได้ แล้วจะทำไม”โทโมะตอกกลับแก้วด้วย
ความยียวนกวนประสาทก่อนที่พลางถือวิสาสะเปิดไฟและเดินสำรวจข้าวของที่แก้วเอามาวางไว้ใน
ห้อง
 
 
 
 
 
 
 
 
“แต่ตอนนี้ป๊านายยกห้องนี้ให้ชั้นและชั้นต้องการความเป็นส่วนตัวเพราะฉะนั้น ออกไปจากห้องนี้
ซะ”แก้วรีบเดินมาดึงมือโทโมะออกจากพวกเสื้อผ้าของเธอพลางชี้นิ้วไปที่ประตูและไล่ชายหนุ่ม
ทันที
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ พอแต่งงานไปเธอจะไม่มีวันได้อยู่อย่างสงบสุข จะมีช่วงส่วนตัวทำไมล่ะ ในเมื่อเดี๋ยวก็เป็นผัว
เมียกันแล้วนี่ งั้นก็เทสกันก่อนเข้าหอจริงๆเลยเป็นไงล่ะ”โทโมะยิ้มออกมาร้ายๆก่อนที่จะรวบตัวแก้ว
มาหอมฟอดใหญ่ซ้ายขวาสลับกัน จนแก้วร้องตกใจก่อนที่จะทุบชายหนุ่มเป็นพัลวันเมื่อโทโมะดัน
ร่างบางลงกับเตียง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อย่ามาสะดีดสะดิ้งเลยน่า เธอเองก็ไม่ได้บริสุทธิ์ผุดผ่องอยู่แล้วนิ”โทโมะยิ้มเยาะแล้วซุกไซร้ไป
ตามตัวของแก้ว จนแก้วที่แกล้งนิ่งยอมชายหนุ่มพลางล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงนอนของเธอเพื่อ
คว้าบางอย่างมา
 
 
 
 
 
 
 
 
เปรี้ยะๆ
 
 
 
 
 
 
 
แก้วอาศัยจังหวะที่โทโมะโอ้โลมเธอก็คว้าที่ช้อตไฟฟ้ามาจี้ลงที่แผ่นหลังของโทโมะทันที
 
 
 
 
 
 
 
“อย่าคิดนะว่าชั้นจะยอมให้นายได้แอ้มชั้นเป็นครั้งที่2หรอก อยากมากก็ไปหาคนของนาย ไป๊”แก้ว
ถีบโทโมะออกจากห้องก่อนที่จะชี้หน้าว่าแล้วปิดประตูห้องทิ้งให้โทโมะมองอย่างเจ็บใจที่จัดการ
แก้วไม่ได้
 
 
 
 
 
 
 
แก้วเราก็ไม่ได้ยอมโทโมะซะอย่างเดียวนะจะบอกให้555555
 
 
 
ไม่รุ้ว่าแบบนี้หวานกำลังดีสำหรับป๊อปฟางรึปล่า พึ่งฟื้นไข้ เลยมึนๆเบลอๆ ไม่ได้พิมโมเม้นหวานๆมานาน55555555