Under my skin

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เป็นไงแก้วหาทางออกทางอื่นได้มั้ย”โทโมะถามแก้วที่อาสาเดินไปดูทางออกทางอื่นให้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่มีเลยโทโมะ ทำไงดี แถวนี้มันใกล้ดอยอยู่กลางป่า มันเลยไม่มีสัญญาณซะด้วยสิ”แก้วเริ่มกังวล

แล้วมองไปรอบๆในใจนึกกลัว

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่ากังวลไปเลยระแก้ว ถ้าคนในไร่เค้าผิดสังเกตเห็นพวกเราออกไปนานยังไงซะพวกเค้าต้องส่ง

คนมาตามเราแน่ๆ”โทโมะปลอบ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ปกติชั้นสั่งไงว่าอย่ามายุงเรื่องของชั้น ชั้นออกไปได้ก็กลับเองได้น่ะสิ”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมต้องพูดแบบนั้นด้วยล่ะแก้ว”โทโมะตกใจแล้วรีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็เพราะนี่มันชีวิตชั้นไงล่ะ ชั้นสร้างทุกอย่างด้วยมือชั้นเอง ชั้นถูกเลี้ยงให้ดูแลตัวเองให้ได้ตั้งแต่

เด็ก ไม่ให้ร้องขอความช่วยเหลือจากใครดังนั้น ชั้นต้องเข้มแข็งและเด็ดเดี่ยวถึงจะนำลูกน้อง

ได้”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ยังไงแก้วก็เป็นผู้หญิง และอยู่คนเดียวไม่ได้หรอก ไม่มีใครเค้าอยากอยู่บนโลกนี้เพียงลำพังนะ

แก้ว เราเองคนนึงล่ะที่เป็นห่วงแก้วากใจจริงนะ”โทโมะพูดนิ่งๆแล้วสบตากับแก้วด้วยความเป็นห่วง

ทำให้แก้วอึ้งก่อนจะรีบเบือนหน้าหนีสายตาคมของโทโมะนั้น

 

 

 

 

 

 

 

“นายอย่ามาสนชั้นเลย นายน่ะหน้าตาก็ดีหน้าที่การงานก็ดีจะมาสนอะไรชั้นล่ะชั้นน่ะไม่ได้เป็นคนดี

อะไรมากพอให้นายมารักหรอก อื้อ”แก้วพูดตัดพ้อหาข้อเสียของตัวเองไม่ทันจบก็ถูกโทโมะดึงมา

จูบทันที

 

 

 

 

 

 

 

“ทำบ้าอะไรของนาย ในนี้ไม่ได้มีแค่เรานะ มีน้องดาวอีกคน”แก้วถอนจูบออกมาแล้วโวยวายโทโมะ

ยกใหญ่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชู่ว อย่าเสียงดังสิ เมื่อกี้ตอนแก้วออกไปหาทางออกน่ะ น้องดาวเค้าหลับไปแล้ว เหมือนน้องดาวจะ

มีไข้นิดๆนะ แล้วโทโมะมีพารากับน้ำดื่มในกระเป่านิดนึงเลยเอาให้น้องเค้าดื่ม แล้วก็ให้นอนไปแล้ว

ล่ะ อาการคงจะทุเลาลงได้บ้างแล้ว”โทโมะพูดแล้วหันไปมองที่น้องดาวที่นอนหนุนกระเป๋าของเขา

หลับไปแล้วดดยมีเสื้อแจ้กเก็ตตัวโตของโทโมะห่มคลุมให้ลูกคนงานตัวน้อยหลับปุ๋ยไปด้วยฤทธิ์ยา

ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นายไม่ต้องลำบากดูแลคนในไร่ชั้นขนาดนี้ก็ได้โทโมะชั้นเกรงใจ”แก้วเห็นโทโมะใส่ใจกับคนงาน

ของเธอทุกคนมาตลอดก็พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าคิดแบบนั้นสิแก้วบอกแล้วไงว่าชั้นเต็มใจทำให้เธอ”โทโมะพูดแล้วยิ้ม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทั้งๆที่ชั้นน่ะร้ายแล้วหักอกนายตอนเรายังเรียนอยู่ด้วยกันเนี่ยนะนายไม่โกรธรึไง”แก้วแย้งโทโมะ

แล้วคิดย้อนถึงสมัยเรียนของเขาและเธอที่โทโมะยังเป็นหนุ่มเนิร์ดไม่สู้คนส่วนเธอเป็นตัวป๊อปนัก

กีฬาโรงเรียน เธอเข้ามาช่วยโทโมะจากการถูกเพื่อนผู้ชายในห้องกลั่นแกล้งจนสร้างความประทับใจ

ให้กับโทโมะถึงขั้นตามดูแลและเฝ้าแก้วทุกที่ที่เธอไปจนเพื่อนๆกลับแซวและล้อเธอ ด้วยความที่ไม่

ชอบคนมาเซ้าซี้ของเธอทำให้มองโทโมะที่หวังดีและทำทุกอย่างให้เธอในตอนนั้นในแง่ลบก่อนที่

จะตัดสินใจตวาดและเอ่ยปากไล่โทโมะเหมือนหมูเหมือนหมาในงานเลี้ยงจบของพวกตัวเองโดยครั้ง

นั้นเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอได้เห็นโทโมะและเห็นว่าเขานั้นร้องไห้ให้กับเธอ แม้แก้วจะรู้สึกผิดแต่ก็ยัง

คงวางฟอร์มไม่ขอโทษเขาจนรู้อีกทีโทโมะก็ไปเรียนต่อที่เมืองนอกเรียบร้อยแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าคิดมากสิแก้ว เรื่องมันผ่านมาตั้งนานแล้ว โทโมะไม่เอามันมาใส่ใหรอก รู้มั้ยตอนไปเรียนเมือง

นอกโทโมะเข้าใจมาตลอดว่าตัวเองจะลืมแก้วได้แต่เมื่อตัวเองกลับมาเจอแก้วอีกครั้งก็ทำให้หัวใจ

ของโทโมะนั้นรู้ทันทีว่า โทโมะไม่เคยลืมแก้วลงเลยแม้แต่วันเดียว”โทโมะพูดแล้วย้ำประโยคสุด

ท้ายแน่นๆพร้อมกับสบตากับร่างบางที่นั่งข้างๆทำให้แก้วใจเต้นรัวกับคำตอบของเขา

 

 

 

 

 

 

 

“โทโมะ แก้วขอโทษ”แก้วนิ่งสักพักก่อนที่จะเอ่ยปากคำขอโทษออกมาก่อน

 

 

 

 

 

 

 

 

“เรื่องอดีตที่แก้วไม่เคยเห็นค่าไม่เคยใส่ใจกับสิ่งที่โทโมะทำให้มาก่อน แก้วขอโทษจริงๆนะ ที่เมื่อ

ก่อนดีแต่ทำร้ายโทโมะมาตลอด ถ้าแก้วเปิดใจมองย้อนถึงความหวังดีที่โทโมะมีให้แก้วก็คงเป็น

แฟนกับโทโมะตั้งนานแล้วล่ะ”แก้วพูดก่อนที่จะเขินเมื่อเห็นโทโมะจ้องมองเธอ แล้วพยายามเบือน

หน้าหนีอีกครั้ง แต่โทโมะกลับรั้งไว้ก่อนที่จะโน้มใบหน้าแก้วมาใกล้ๆแล้วจูบที่หน้าผากก่อนจะไล้ลง

มาที่ปากของเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าแก้วขอโทษโทโมะก่อนแบบนี้มีหรอคนอย่างโทโมะจะไม่รับคำขอโทษ โทโมะยังรักแก้วนะ เป็น

ของโทโมะเถอะนะ”โทโมะพูดแล้วดึงแก้วมากอดบนตักตัวเองก่อนที่จะเริ่มซุกไซร้ตามร่างกายของ

แก้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตะ แต่ว่าตรงนี้มันจะดีหรอโทโมะ น้องดาวก็อยู่นะ”แก้วเริ่มรู้สึกขนลุกและร้อนๆหนาวๆตามสัมผัส

ของชายหนุ่มที่ลูบไล้ไปทั่วตัวเพื่อกระตุกอารมณ์ก็พยายามพูดเพื่อควบคุมสติของตัวเองไม่ให้เตลิด

เปิดเปิง

 

 

 

 

 

 

 

“อย่ากังวลไปเลย น้องดาวเค้าไม่รู้หรอกเป็นเด็กนอนง่ายตื่นยากจะตาย”โทโมะพูดก่อนที่จะดันตัว

แก้วลงไปนอนแนบกับพื้นแล้วถอดเสื้อแจ้กเก็ตยีนส์ของแก้วออก จากนั้นค่อยๆปลดกระดุมเสื้อเชิ้ต

ลายสก็อตของร่างบางออกจนหมดเผยให้เห็นบราสีเข้มที่ปกปิดอกสวย2ข้างของแก้ว แก้วหน้าแดง

จัดพยายามจะเอามือปกปิดร่างกายของตัวเองไม่ให้โทโมะมองเธอไปมากกว่านี้แต่โทโมะกลับดึง

มือของแก้วออก

 

 

 

 

 

 

 

 

“แก้วสวยทั้งตัวเหลือเกิน โทโมะขอนะ”โทโมะดึงแก้วมาจูบอย่างช่ำชองอีกครั้งก่อนที่จะกระซิบข้าง

หูแก้วที่ไม่ประสีประสาเรื่องอย่างว่าก่อนที่จะพยักหน้ายอมชายหนุ่มแล้วหลับตาพริ้มเมื่อมือหนา

เลื่อนปลดตะขอบราออกเผยให้เห็นอกสวยชูชันแก่สายตา ชายหนุ่มไม่รอช้าก้มลงดูดเม้มอกสวย

ของแก้ว2ข้างสลับกันทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณหนูครับ นายโทโมะอยู่ในนั้นรึเปล่าครับ”แต่ก่อนที่แก้วและโทโมะจะเตลิดเปิดเปิงไปมากกว่านี้

เสียงของคนงานในไร่แก้วตะโกนมาจากด้านนอกทำให้โทโมะและแก้วรีบปละออกจากกันโดยที่

แก้วรีบสวมเสื้อผ้าตัวเองลวกๆพร้อมกันกับขานตอบคนงานที่มาช่วยตัวเองและโทโมะทันที

 

 

 

 

 

 

งานนี้ถ้าคนงานไม่ตามมาคงเตลิดแน่ๆ5555555 

 

ใครอยากได้อุปสรรคคู่นี้บอกเลยว่าใกล้จะมาละจ้าาาา