Under my skin

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“คุณหนูเจ้า เดี๋ยวเข้าตางในบ๋อเจ้าอากาศมันเริ่มเย็นลงแล้ว”ป้าสายแม่บ้านในไร่เดินมาพูดกับแก้วที่
ยืนคุมคนเก็บส้มในยามเย็นของไร่ในเชียงใหม่
 
 
 
 
 
 
"ไม่เป็นไรเจ้าป้า สักกำแก้วก็ปิ้กละเจ้า ละนี่อ้ายคำแกได้คนงานมาใหม่หรอคะดูขยันขันแข็ง
เชียว"แก้วพูดพลางมองไปที่ชายคนหนึ่งที่สวมผ้าคลุมปิดหน้าตาตัวเองไว้ทำงานขยันขันแข็งตั้ง
บ่ายแล้วและยังเป็นที่รักของลูกน้องของเธออีกด้วย
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอ คนงานใหม่คนนั้นนี่มากับอ้ายคำตั้งแต่2วันก่อนแล้วเจ้า หันว่าขึ้นมาจากกรุงเทพแถมขยันขัน
แข็งแหมโตย”ป้าสายตอบแทน
 
 
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ะๆ คุณโทโมะพอเถอะครับเดี๋ยวอันนี้ลุงยกเองขึ้นไปหาคุณแก้วเตอะครับ”ลุงคำหัวหน้าคนงาน
รีบพูดเมื่อโทโมะที่เอาผ้าคลุมปิดหน้าและช่วยลุงคำขนเข่งส้มไปกองไว้กับกองที่ยกไปก่อนแล้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
“อะไรกัน มาเป็นคนงานไร่ชั้นแท้ๆแต่ไม่มาทำความรู้จักกับเจ้าของไร่เนี่ยนะ”แก้วเดินไปหาแล้วพูด
 
 
 
 
 
 
 
“ก็เรารู้จักกันแล้วนี่นา ทำไมโทโมะจะต้องแนะนำตัวเองให้แก้วอีกล่ะ”โทโมะตอบแล้วหันไปยิ้มให้
กับแก้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นายมาทำอะไรที่นี่ เป็นหมออยู่กรุงเทพก็ทำหน้าที่หมอสิ มาทำไมกลับไปเลยนะ”แก้วอึ้งที่เห็นโท
โมะก่อนที่จะเดินหนีพร้อมกับไล่โทโมะ
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอ้า ได้ไงล่ะ เราจริงจังกับแก้วนะ และเราก็จะพิสูจน์ให้แก้วเห็นด้วยว่าเราพร้อมที่จะดูแลปกป้อง
แก้วได้”โทโมะตามแก้วมาติดๆแล้วรีบพูด
 
 
 
 
 
 
 
“แต่วิธีบ้าๆแบบนี้มันไม่เวิร์ก ชั้นไม่ได้ชอบนายนะ”แก้วว่า
 
 
 
 
 
 
 
 
“ก็เราชอบแก้วนิ ชอบมาตั้งแต่เรียนและก็ไม่เปลี่ยนแปลงด้วย”โทโมะตกใจที่แก้วเดินหนีก็โพล่ง
ตะโกนออกมาเสียงดังต่อหน้าคนงานในไร่ทุกคน
 
 
 
 
 
 
 
“นี่พูดเสียงดังทำไมเล่า คนอื่นมองกันหมดแล้วนะ”แก้วเหวอปนหน้าแดงจัดก็รีบเอามือปิดปากโท
โมะทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
”ก็เราพูดจริงนี่นาเราชอบแก้ว เรารักแก้ว เราจริงจังกับแก้วจริงๆนะ ลุงๆป้าๆทุกๆคนครับเป็นพยานนะ
ครับว่าผมชอบแก้ว”โทโมะพูดและไม่วายตะโกนต่อยิ่งทำให้แก้วหน้าแดงกว่าเดินแล้วรีบบอกให้โท
โมะหยุด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ลุงคำๆ เกิดเรื่องแล้วนังมะปรางลูกลุงมันโดนงูฉก”ขณะนั้นเองมีคนงานคนหนึ่งวิ่งกระหืดกระหอบ
เข้ามาแล้วรีบบอกกับลุงคำหัวหน้าคนงาน แก้วและลุงคำรีบวิ่งไปที่เกิดเหตุทันที
 
 
 
 
 
 
“ไหนครับคนเจ็บอยู่ไหนครับ”ด้วยสัญชาตญาณของหมอในตัวโทโมะทำให้โทโมะไม่รอช้ารีบวิ่งมา
พร้อมกับกระเป๋าเครื่องมือแพทย์ฉุกเฉินที่พกติดรถเสมอมาก่อนที่จะรีวิ่งไปที่ลูกของลุงหัวหน้าคน
งานแล้วทำการปฐมพยาบาลเบื้องต้นทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“ลุงครับตอนนี้ผมทำการถอนพิษเบื้องต้นออกแล้วนะครับ ลุงช่วยเตรียมรถพาลูกลุงไปที่โรง
พยาบาลที่ใกล้ที่สุดเพื่อดูอาการอีกทีนะครับ”โทโมะพูดก่อนที่จะอาสาอุ้มลูกของลุงคำไปที่รถ
โดยที่ลุงคำเป็นคนขับรถออกมาพร้อมกับแก้วและป้าสายม้านคนสนิทในไร่ทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอ บ่าวน้อยคนนี้เขามาจีบคุณหนูแต้ก้ะเจ้า”ป้าสายที่นั่งรออยู่กับแก้วพูดขึ้น
 
 
 
 
 
 
 
“บ้าน่าป้าสาย โทโมะกับแก้วเราเรียนที่เดียวกันมา ยังไงก็เพื่อนกันน่า”แก้วส่ายหน้าแล้วรีบตอบ
หญิงสูงวัย
 
 
 
 
 
 
 
“แต่ป้าว่าคุณคนนี้เขาดูจริงใจกับคุณหนูแต้หนา ผ่อก่ะ มีตี้ไหนลงทุนมาเป็นคนงานก่อนคุณหนูจะปิ้ก
ขึ้นมาบ่าปอ บ่ามีจ่มสักกำแถมยังช่วยชีวิตลูกคนงานบ่าดายนี่แหม ป้าว่าลองคบกับบ่าวน้อยคนนี้ไปก็
ย่าเสียหายโละคุณหนู”ป้าสายพูดแล้วอมยิ้มชื่นชมโทโมะที่ออกมาจากห้องตรวจพร้อมกับมะปราง
ลูกคนงานโดยที่ลุงคำร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจโผเข้ากอดโทโมะแทนคำขอบคุณโดยที่โทโมะ
เองกอดปลอบลุงคำยกใหญ่
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่รู้ล่ะ แก้วไปจ่ายค่ารักษาพยาบาลดีกว่า ป้าคะยังไงซะเย็นนี้ก็ทำกับข้าวแล้วก็หาห้องนอนเพิ่ม
อีกห้องแล้วกัน เป็นลูกคุณหนุแท้ๆไปนอนเบียดในห้องพักคนงานแบบนั้นเดี๋ยวก็ยุงกัดตาย
พอดี”แก้วที่มองภาพที่โทโมะอ่อนโยนและเอาใจใส่คนในไร่เธอย่างไม่ถือตัวก็ยิ้มก่อนที่จะทำที
เดินไปจ่ายเงินแก้เขิน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“วันนี้ฟางมีอะไรรึเปล่าทำไมสีหน้าไม่สู้ดีเลยจ้ะ”พ้อยท์ที่มาดินเนอร์อาหารเย็นกับแฟนสาวก็ถามขึ้น
เมื่อสังเกตว่าฟางมีสีหน้าไม่สดใสอย่างที่เคยเป็นเท่าไหร่
 
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ เดี๋ยวฟางมานะ ฟางปวดฉี่”ฟางชะงักก่อนที่จะรีบลุกขึ้นแล้วเดินออกมาที่ห้องน้ำ
 
 
 
 
 
 
 
“เป็นไงๆเลิกกันยังๆ”ป๊อปปี้ที่เห็นฟางหลบมาเข้าห้องน้ำก็รีบวิ่งตามมาแล้วถาม เพราะหลังจาก
เหตุการณ์วันนั้นป๊อปปี้และฟางต้องแต่งงานกันจริงๆโดยไม่มีคำปฏิเสธใดๆเพราะถือเป็นคำสั่งเด็ด
ขาดของยายของฟางแล้ว ทำให้พวกเขาทั้งคู่ต้องจำยอมมาบอกเลิกแฟนของตัวเองแทน
 
 
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ย นี่ก็เซ้าซี้จังเลย แถมตามมาอีก ว่าแต่นายเถอะ ดีแต่มาถามคนอื่นแบบนี้แล้วจัดการเรื่องของ
ตัวเองเรียบร้อยแล้วรึไงน่ะ”ฟางย้อนถามป๊อปปี้ต่อบ้างถึงเรื่องพิมกับป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
“เอ่อ ช่วงนี้พ่อพิมเค้าป่วยแล้วพี่กับพ่อเค้าเราสนิทกัน ถ้าเกิดเลิกกันไปแล้วพ่อเค้าอาการทรุดขึ้นมา
ล่ะว่ายังไง”ป๊อปปี้อึกอักก่อนที่จะตอบฟางเสียงอ่อยๆ
 
 
 
 
 
 
 
“อะไรนะนี่ยังไม่กล้าบอกนายไหนว่าเราจะตกลงมาบอกเลิกแฟนของพวกเราไงล่ะไอ้กะล่อน”ฟาง
ได้ยินเช่นนั้นยิ่งหงุดหงิดก่อนที่จะบิดหูป๊อปปี้แล้วบ่นชายหนุ่มไม่หยุด
 
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ย ฟางจ๋าๆอย่าโมโหสิ นี่ในร้านอาหารนะฟางจะทำแบบนี้ได้ไงพี่อายเค้า”ป๊อปปี้ร้องด้วยความ
เจ็บแล้วพยายามบอกฟาง
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ย่ะเจ็บบ้างอายบ้างจะได้จำว่าควรจะรับผิดชอบนี่อะไรของนาย นายเป็นบ้าอะไรจะแต่งงานกันอยู่
แล้วยังไม่รู้จักรับผิดชอบ”ฟางไม่ฟังทั้งบ่นทั้งว่าป๊อปปี้ไม่หยุดโดยไม่ทันสังเกตเลยว่ามีใครคนหนึ่ง
ยืนฟังป๊อปปี้กับฟางตั้งแต่แรก
 
 
 
 
 
 
 
 
“สรุปสุดท้ายยังไงฟางก็ต้องแต่งงานกับป๊อปปี้ไม่มีทางเลี่ยงเลยสินะ”พ้อยท์มองป๊อปปี้กับฟางที่
เถียงกันไปมาแล้วพูดขึ้นทำให้ป๊อปปี้และฟางหันไปมองพ้อยท์ต่างตกใจก่อนที่ฟางะวิ่งไปกอดพ้อ
ยท์แน่น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฮือ พ้อยท์ แม่ฟางเค้าบังคับฟางเลี่ยงไม่ได้ ความจริงแล้วพวกเรา2คนต่างมีแฟนกันทั้งคู่แต่ต้อง
แต่งงานตามความต้องการผู้ใหญ่”ฟางกอดบอกพ้อยท์ทำให้ป๊อปปี้ชะงักเล็กน้อยกับสิ่งที่ฟางบอก
เพราะถึงแม้จะเป็นความจริงแต่ฟางเลือกบอกความจริงพ้อยท์ไม่หมด ชายหนุ่มไม่ทันที่จะคิดอะไร
ต่อเห็นสายตาอาฆาตของฟางที่ทำสายตาดุตัวเองเชิงสั่งว่าห้ามบอกความจริงกับแฟนสาวของเธอ
 
 
 
 
 
 
 
“จริงหรอป๊อปปี้/เอ่อ จริงๆ เรากับฟางถูกแม่บังคับให้แต่งงานทั้งที่เราต่างมีแฟนกันแล้วจะขัดก็ขัดไม่
ได้ด้วย”ป๊อปปี้รีบเออ ออตอบพ้อยท์ไป
 
 
 
 
 
 
 
“งั้นเลิกก็เลิกสิ แต่งงกันไปแล้วเดี๋ยวค่อยหย่า”พ้อยท์มองป๊อปปี้กับฟางแล้วพูดนิ่งๆทำให้ทั้งคู่เหวอ
ทันทีเมื่อเห็นพ้อยท์ไม่มีท่าทีโวยวายอะไร
 
 
 
 
 
 
“นี่พ้อยท์ไม่โกรธฟางเลยหรอ”ฟางเหวอก่อนจะรีบถามแฟนสาว
 
 
 
 
 
 
 
 
“5555 โธ่ฟาง เค้าจะโกรธทำไม ในเมื่อมันคือความต้องการของผู้ใหญ่ และอีกอย่างฟางเองก็ไม่มี
รสนิยมที่จะชอบผู้ชายอยู่แล้วนิแต่งงานไปพ้อยท์มั่นใจแน่นอนว่าฟางจะไม่มีอะไรกับป๊อปปี้”พ้อยท์
พูดทำให้ป๊อปปี้และฟางหันไปสบตากันแล้วนิ่งเงียบไม่ยอมพูดอะไรต่อ
 
 
 
 
 
 
 
"อ้อ ส่วนนายโทรไปนัดแฟนนายเดี๋ยวนี้เลยนะ เพื่อความแฟร์ของชั้นกับฟาง เร็วๆ"พ้อยท์หันขวับไป
สั่งป๊อปปี้ให้โทรหาพิม สักพัก พิมก็มาในร้านอาหารที่ป๊อปปี้เป็นคนนัด ก่อนที่ป๊อปปี้จะแยกพาพิม
ไปคุยที่งียบๆโดยที่พ้อยท์และฟางไม่รอช้ารีบแอบไปดูทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
เพี้ยะ
 
 
 
 
 
พ้อยท์และฟางอึ้งเมื่อเห็นป๊อปปี้ถูกพิมตบหน้าหันก่อนที่จะร้องไห้โฮออกมา
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวก่อนสิ อย่ามีเรื่องกัน”ฟางไม่รอช้ารีบวิ่งเข้าไปห้ามไม่ให้พิมวิ่งหนี
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“น้องคนนี้ อ๋อ นี่ป๊อปพาน้องเค้ามาเตรียมฉลองที่หลังจากป๊อปเลิกกับพิมเลยงั้นหรอ ป๊อปใจร้าย
ที่สุด ฮืออออออ”พิมหันขวับไปมองฟางอย่างไม่พอใจก่อนที่จะร้องไห้ไม่หยุด
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไปกันใหญ่แล้ว ค่ะนี่ฟางแฟนของชั้นเองนะ”พ้อยท์รีบเข้ามาช่วยฟางอธิบายก่อนที่เรื่องจะไปกัน
ใหญ่
 
 
 
 
 
 
“นี่มันเรื่องอะไรพิมงงไปหมดแล้ว”พิมมองฟางและพ้อยท์ที่จับมือกันและป๊อปปี้ที่ยืนอยู่ด้วยความ
สับสน
 
 
 
 
 
 
 
 
“ความจริงแล้วที่เราต้องแต่งงานกันมันเป็นแค่ความต้องการของผู้ใหญ่ทั้ง2ฝ่ายค่ะคุณพิม เอ่อ พอดี
ว่าแม่ของพวกเราเค้าจับคลุมถุงชนน่ะค่ะ พวกเรา2คนเลยปฎิเสธไม่ได้ ฟางกับพี่ป๊อปเลยตกลงกัน
ว่า เราต้องมาตกลงกับคนที่เรารักทั้ง2คน นี่คือพ้อยท์แฟนของฟางค่ะ และพ้อยท์เองก็โอเคแล้วกับ
เรื่องการแต่งงานบังหน้าครั้งนี้ก่อน แต่งไปสักเดือน2เดือนแล้วค่อยหย่ากันค่ะ คุณพิมสบายใจได้
เลยนะคะฟางไม่มีรสนิยมชอบผู้ชายค่ะ”ฟางเห็นป๊อปปี้ไม่ยอมพูดอะไรก็เลยตัดสินใจอธิบายทุก
อย่างให้พิมเข้าใจแทนป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
“เชื่อเถอะนะคุณพิมพวกเราไม่ใช่สาวๆของคุณป๊อปแน่ๆ คุณเองเชือ่ใจแฟนคุณรึเปล่าล่ะคะ”พ้อยท์
รีบช่วยฟางพูดอีกแรง
 
 
 
 
 
 
 
“ค่ะ เรื่องนี้พิมจะยอม เพราะตลอดทั้งชีวิตพิมยอมป๊อปมาหมดแล้ว ทนอีกสักเดือน2เดือนจะเป็น
อะไรไป พิมขอโทษนะคะป๊อป”พิมพูดก่อนที่จะหันไปกอดป๊อปปี้โดยที่ฟางแอบโล่งอกที่ทุกอย่าง
ผ่านไปได้ด้วยดี
 
 
 
 
บอกความจริงแฟนตัวเองไม่หมดแบบนี้มาดูกันว่าจะมีเรื่องวุ่นๆตามมาอีกมั้ย เพราะพระเอกกับนางเอกเรามันคือ ปลาไหลกะล่อนกับเบี้ยนตัวเเสบนี่นา5555 ส่วนโทโมะจะชนะใจแก้วมั้ยต้องติดตามๆ รับรองคู่นี้ก็ไม่ธรรมดาแน่ๆ