[18+] The Devil's Obsession รักร้ายๆ ของนายยมทูต

          -FAKE-
 
          'ความลับ ไม่มีในโลก...ใครๆก็รู้ แต่ว่าความลับ บางทีน่ะ มีไว้บ้างก็ดี ไม่จำเป็นต้องเผยตัวตนให้ทุกคนได้เห็นก็ได้...เพราะถ้าเขารู้กันหมดว่าเรามีอะไรบ้าง เราก็จะกลายเป็นคนที่ไร้สีสัน น่าเบื่อ และไม่น่าค้นหาไปโดยปริยาย...เช่นเดียวกันกับ ยูทากะ...เด็กหนุ่มผู้ที่มีแต่ความลับ และความเฟค...'
 
         ขณะนี้ ยูทากะนั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้องนอนของเขา ตรงหน้ามีสมุดไดอารี่ ปากกา และโคมไฟที่ส่องแสงสว่างให้เขา
           ปลายปากกาสีดำที่กำลังถูกกอบกุมโดยนิ้วมือยาวเรียวของยูทากะ บรรจงเขียนลงไปในกระดาษสมุดไดอารี่ประจำตัวของเขา ด้วยลายมือขยุกขยิก
          
          'ผม คิโยมิทสุ ยูทากะ ทำอาชีพนายแบบและนักแสดง ทุกวันจะมีผู้หญิงส่งภาพหวิวของพวกเธอมาให้ผม ผมไม่ได้ไม่ชอบนะ...ผมชอบ แต่ผมไม่ชอบพร่ำเพรื่อเกินไป...ผมไม่ชอบอะไรที่น่าเบื่อ...ผู้หญิงคนนั้นมันดูไม่น่าค้นหาเอาเสียเลย ผมยอมรับนะว่า ผมเป็นคนนิสัยโหดร้าย ชอบทำเรื่องปวดหัวให้พ่ออยู่ตลอด ผมเจ้าชู้มาก ผมเคยทำผู้หญิงท้อง และมีลูกชายอีก 1 คน...ตอนนี้เขาอยู่ที่เซี่ยงไฮ้...ถ้าผมจำไม่ผิด ผู้หญิงคนนั้น เธอคือแฟนคนแรกของผม ตอนม.ปลาย...เธอชื่อ 'ฮานาโกะ' ผมเคยคิดกับเธอแค่คู่นอน ผมทำอนาคตของเธอพัง เธอถูกไล่ออกจากโรงเรียน ถูกกลั่นแกล้ง ถูกไล่ออกจากบ้าน ตัดขาดกับพ่อแม่ของเธอ เธอต้องเร่ร่อนอยู่ช่วงหนึ่ง จนกว่าเธอได้งานที่เซี่ยงไฮ้ ก็เลยย้ายไปอยู่ที่นั่น...
     ผมจำเป็นต้องแต่งงานกับเธอเพื่อรับผิดชอบการกระทำของตน ซึ่งนั่นทำให้พ่อของผม และคู่หมั้นตัวจริงของผม โกรธผมมาก จนไล่ผมออกจากบ้านไป...ผมเลยต้องไปยึดยาเสพติดเป็นทางออก...แต่โชคดีที่ไม่กี่เดือนต่อมา พ่อผมก็อภัยให้ผม และพาผมกลับมาบ้าน ผมสัญญาว่าผมจะช่วยพี่ไทเกอร์สืบสานธุรกิจของเราต่อ...แต่บังเอิญมีคนติดต่อผมมาทำงานเดินแบบ ผมเลยต้องมาทำด้านนี้แทน...ซึ่งนั่นก็ทำให้พ่อผมไม่พอใจ และต่อว่าผมต่างๆนานา แต่สุดท้าย ผมก็สามารถทำให้ตัวเองเป็นแหล่งรายได้อีกแหล่งของตระกูล...ผมใฝ่ฝันว่า ผมอยากทำให้ครอบครัวของเราขึ้นเป็นตระกูลที่รวยที่สุดในญี่ปุ่น อันดับที่1เลยแหละ...ผมจึงพยายาม...แต่เหมือนไม่มีใครเห็นความดี มีไม่กี่คนเอง...ที่ยังเห็นความดีของผม...ผมไม่สามารถอธิบายได้หรอกนะครับ ว่าพวกเขาเป็นใครบ้าง...แต่หนึ่งในนั้นไม่ใช่คนในครอบครัวผมแน่นอน...พวกเขาเกลียดผมมาก เกลียดจนไม่นับญาติเลยแหละ...ดังนั้น คำว่า คิโยมิทสุ จึงเป็นแค่คำ 4 พยางค์ที่ไว้ประดับบารมีของผมก็เท่านั้นเอง...
 พวกผู้หญิงนั่น เขาไม่รู้เบื้องหลังผมหรอก...ถ้าเขารู้ ผมอาจจะกลายเป็นพระเอกตกกระป๋องก็ได้...
ผมมั่นใจมากว่า ทุกคนไม่ได้รักผมที่เป็นผมหรอก...เขารักที่หน้าตา ความรวยของตระกูล และอาชีพของผมต่างหากล่ะ...ผมคิดว่าเป็นแบบนี้แน่นอน' 
 
ขณะที่เขากำลังเขียน...อยู่ดีๆ น้ำตาเขาก็เอ่อขอบตา จนไหลมาในที่สุด...ผู้ชายเย็นชาอย่างเขากำลังอ่อนแออย่างเห็นได้ชัด...เขาฟุดหน้าลงกับโต๊ะไม้นั้น และปล่อยน้ำตาให้ไหลโดยที่ไม่มีใครเห็น...
     'ก๊อกๆ...' เสียงเคาะประตูดังขึ้นลั่นทั่วทั้งห้อง ยูทากะที่กำลังฟุบอยู่กับโต๊ะเงยหน้าขึ้น มือหนานั้นขยี้ตาที่กำลังแดงก่ำจากการร้องไห้อย่างหนักและตะโกนถามเจ้าของเสียงเคาะประตูนั้น...
     ''ใคร!..."
     "ผมเองครับ...ผู้จัดการส่วนตัวของคุณน่ะ...
     
 
     ภายใต้ความเย็นชาที่แสดงออกมา ใครกี่คนที่จะรู้ว่า จริงๆแล้ว...เขารู้สึกอย่างไร...
  ภายใต้สายตาที่เยือกเย็น...เขาต้องเก็บความรู้สึกเท่าไร...ไม่มีใครรู้กันหรอก...
 มีแต่จะหลงไหลในความเย็นชาและหน้าตา โดยที่ลืมนึกว่า สาเหตุที่เขาเป็นแบบนี้ มันเพราะอะไร...
...
 
FAKE