Because of his love. เพราะรัก...ถึงร้าย

Kaew said.

 

 

"เฮ้ย ว่าแต่มึงมาได้ไงวะเนี่ย"

 

 

"นั่งเครื่องบินกลับมาน่ะสิ จะให้เหาะกลับมาหรอ มึงนี่ก็ถามแปลก -0-"

 

 

"โว้ยยย ตอบดี ๆ สิวะ อย่ากวนบาทาเดี๋ยวจะโดน -_-^"

 

 

"ฮ่าฮ่าฮ่า เออ ย้ายตามมึงมาส่วนหนึ่ง แต่จริง ๆ แล้วคิดถึงประเทศไทยวะ สาวไทยน่ารัก ^^"

 

 

   ฮาร่าพูดและเหล่ตามองฉันนิดหน่อย ขอบใจย่ะ ! ที่ชมฉันว่าน่ารัก แต่จะดีกว่านี้ถ้าพวกนายไม่กอดคอพากันเดินกระหนุงกระหนิงแล้วทิ้งให้ฉันเดิน ตามต้อย ๆ แบบนี้!!! -^- เจอเพื่อนเป็นไม่ได้เลยนะโทโมะ!

 

 

     ปิ๊งงงง ! เกิดไอเดียที่จะไม่ทำให้ตัวเองเป็นหมาหัวเน่าแล้ว >< คิดได้ดังนั้นฉันก็เดินเข้าไปแทรกและเอามือไปคล้องแขนโทโมะกับฮาร่าคนละด้านแล้วออกแรงลากเดิน

 

 

"นี่ ๆ พวกนายเห็นไอ้นั้นมั้ย >0<" ฉันชี้โบ๊ชี้เบ๊ไปที่เครื่องเล่นน่าหวาดเสียวชนิดหนึ่ง แต่ไม่รู้ว่ามันเรียกว่าอะไรน้าา?โทโมะก็เฉลยด้วยน้ำเสียงตื่น ๆ 

 

 

"ไวกลิ้งนะหรอ 0-0 เฮ้ย ! ไม่เอา ! ปล่อยฉันนะยัยงูพิษษษษษ" โทโมะขืนตัวไว้ไม่ยอมไป แง๊ ๆ แรงเยอะอะ ฉันจะเอาไม่อยู่แล้ววววว

 

 

"ฮาร่า! ช่วยกับลากหน่อยซี่ พลีสสสสสสสสส -.-" ฮาร่าทำสัญณาญมือโอเค และมาออกแรงช่วยลากด้วยอีกคน

 

 

"ม้ายยยยยยยย ปล่อยฉานนนนนนนนนนน T0T!!!!" 

 

 

20 นาทีผ่านไป~

 

 

"อ้วกกกกกกกกกกกกกกก T_T"  

 

 

     โทโมะก้มหน้าก้มตาอ้วกใส่กระถางต้นไม้หน้าดำหน้าแดง ฉันส่งน้ำเปล่าไปให้แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย

 

 

"แหม กลัวความสูงก็ไม่บอกแต่แรก ^0^"

 

 

โทโมะเงยหน้าขึ้นมาส่งสายตาอาฆาตแค้น ฮาร่าหัวเราะรัว ฉันปล่อยระเบิดลงอีกลูก

 

 

"มาทั้งทีฉันยังเล่นไม่จุใจเลย "

 

 

"ฉันไม่เอาแล้วนะ ยัยบ้า !" โทโมะดักคอขึ้นซะก่อน ฉันจึงเปลี่ยนเป้าหมายและส่งสายตาวิ้งส์ ๆ เฮลมี ๆ

 

 

"ฮาร่าาาาา *-* ไปเล่นเป็นเพื่อนฉันน้าาาา"

 

 

"อืม ๆ ไปก็ไป"

 

 

"เย้!งั้นนายนั่งรอที่นี่นะโทโมะ เดี๋ยวฉันมา  ป่ะ ฮาร่า" ฮาร่าเอือมมือมาจูงฉันเดิน ฉันแอบหันไปหาโทโมะที่รอด้วยความเป็นห่วง แต่แว็บหนึ่งกลับเห็นโทโมะ มองฉันกับฮาร่าด้วยสายตาแปลก ๆ  มองแบบนั้นหมายความว่ายังไงนะ ? ฮาร่าพาฉันไปเล่นเครื่องเล่นหลายชิ้นมาก ๆ คงเป็นเพราะพวกเราเข้าขากันได้ดีเลยทำให้สนุกกันสุดเหวี่ยง  

 

 

      วู้ววววว ๆ ><   และ แล้วงานเลี้ยงก็มีวันเลิกลา เมื่อต้องถึงเวลากลับบ้าน ฮาร่าขับรถปอร์โยสีขาวมาส่ง ระหว่างทางนั่งรถกลับทำให้ฉันนึกอะไรขึ้นมาได้

 

 

ชิบ - หาย - แล้ว !

 

 

"อ้ากกกก ฉันลืมพวกตัวซี T0T!" โทโมะซ้ำเติมด้วยน้ำเสียงประชด ยิ่งทำให้ฉันลนลาน 

 

 

"เพิ่งจะมานึกได้เอาป่านนี้น่ะหรอ - -"

 

 

"ทำไงดี T^T พวกมันต้องโกรธฉันแน่ๆเลย"

 

 

"เหอะ! ระหว่างที่เธอกำลังเริงร่าอยู่กับไอ้ฮาร่า ฉันโทรบอกให้แล้ว สำนึกด้วยละ" น้ำเสียงดูครุ่น ๆ แบบแปลก ๆแฮะ -0- ขอบคุณแล้วนั่งเงียบๆดีกว่าเรา V.V

 

 

"ขอบคุณนะ...."

 

 

         ฮาร่ามองผ่านกระจกมายังฉันและอมยิ้มให้น้อย ๆ ก่อนจะเปิดเพลงคลอเบา ๆ ทำลายบรรยากาศ โทโมะที่นั่งคู่กับฮาร่าถอนหายใจออกมาและหลับตาลง .....

 

 

"ฉันเข้าบ้านแล้วนะ ขอบคุณที่มาส่งนะฮาร่า ^^" ฉัันยกมือบ๊ายบายฮาร่าหลังจากลงรถเสร็จ โทโมะนั่งนิ่ง ๆ ไม่หันมามองฉันแม้แต่นิดเดียว โกรธอะไรของเค้านะ - -;

 

 

"แล้วเจอกันอีกนะแก้ว ^^"ฮาร่ายิ้มให้อย่างน่ารัก ฉันพยักหน้าตกลงและเดินเข้าไปในบ้าน  โดยไม่รู้ว่าทั้ง 2 คนพูดอะไรกันอีก  ภายในรถที่บรรยากาศมาคุแปลก ๆ มีเพียงเสียงเพลงคลอเบา ๆ โทโมะถามขึ้นมาทำลายบรรยากาศ  

 

 

"นายคิดยังไงกับแก้ว?" ฮาร่า งงๆ กับคำถามแล้วครุ่นคิดก่อนจะตอบ

 

 

"คิดไงหรอ ... อืมมม น่ารักดีล่ะมั้ง"

 

 

"แล้วชอบมั้ย?" โทโมะยิงคำถามต่อ ฮาร่ายักไหล่ตอบ

 

 

"ชอบสิ ถามแปลก เธอสดใสดีนี่ ใครอยู่ด้วยก็มีความสุข"\โทโมะเงียบลงกับคำตอบ เบือนหน้าหนีออกนอกหน้าต่าง  ฮาร่าสงสัยท่าทีที่แปลกไปแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ก่อนจะนึกเรื่องสำคัญขึ้นได้

 

 

"เออ จริงสิ ฉันได้ข่าวมาว่าพิมพ์กำลังจะมาหาแกเร็วๆนี้"      

 

 

     'พิมพ์ ว่าที่คู่หมั้นทางธุรกิจที่คุณพ่อของเขาหามาให้น่ะหรอ' โทโมะคิดและมองออกนอกหน้าต่างพึมพำในลำคอ

 

 

 "จะต้องมีเรื่องวุ่นวายให้ปวดหัวมากกว่านี้แน่ ๆ"

 

 

_______________________________________________________

อัพแล้วจ้า "พิมพ์" คู่หมั้นของโทโมะมาแล้วววว เม้นกันหน่อยยย^^