Because of his love. เพราะรัก...ถึงร้าย
เขียนโดย 
NannyCandy
วันที่ 18 พฤศจิกายน พ.ศ. 2558 เวลา 18.33 น.
แก้ไขเมื่อ 22 เมษายน พ.ศ. 2559 18.33 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
35) THE END
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
โทโมะกระโดดขึ้นมาบนเวทีแล้วเดินดุ่มๆเข้ามาหาฉันที่ค้างเติ่งอ้าปาก พะงาบๆไปเรียบร้อย ขะเขาดูสูงขึ้น โตขึ้น แล้วก็หล่อขึ้น !
เพี้ยะ !
ไวเท่าความคิด ฉันใช้ฝ่ามือฟาดลงไปที่หน้าขาวๆของเขาอย่างแรงเพียงเพราะคิดว่าตนเองอาจจะกำลังฝันและเพ้อเจ้อไปเอง -0-;; เสียงเสียงกระทบเนื้อดังสะนั่นแบบนี้คงจะไม่ได้ฝันสินะ T^T โทโมะร้องซี๊ดแล้วเอามือจับแก้มของตัวเอง
"นี่เธอโกรธมากถึงขนาดต้องลงไม้ลงมือเลยเหรอ T[]T"
"ฉะฉันนึกว่ากำลังฝันไปน่ะ - -;;" โทโมะยิ้มกริ่มพร้อมกับฉวยมือฉันให้ไปแนบตรงตำแหน่งหัวใจของเขา
"หัวใจของฉันเต้นแรงเพราะว่ากำลังดีใจที่ได้พบเธออีกครั้ง"
ฟึบ !
"อย่ามาตลก"
ฉันดึงมือกลับอย่างรวดเร็ว โทโมะนิ่วหน้าอ้อน ๆ แต่ฉันจ้องกลับด้วยสายตาเย็นชาโดยไม่ลืมที่จะเผื่อแผ่ไปให้พวกตัวซี ที่ยืนทำหน้าเจื่อน ๆกันเป็นแถว เหอะ! นี่สรุปว่าฉันตกหลุมแผนบ้าๆที่พวกนี้ช่วยกันกุขึ้นมาสินะ !!! ฉันเม้มริมฝีปากแน่นเมื่อรู้สึกว่าขอบตาเริ่มร้อนผ่าว ความรู้สึกต่างๆถูกตีรุมเร้าเข้ามา
"แก้ว..."
โทโมะเรียกชื่อฉันด้วยน้ำเสียงอ่อยๆและพยายามที่จะเข้ามาจับไหล่ฉันที่เบี่ยงตัวหลบหนี ฉันคิดว่าฉันคงกลั้นเอาไงไม่ไหวอีกแล้วละ เพราะว่าตอนนี้ตัวของฉันกำลังสั่นเอามากๆเลย สั่นไปยันน้ำเสียงที่ฉันเปล่งออกมา
"ตลกมากสินะพวกนาย.. ตลกมากสินะที่ทุกคนรวมหัวกันหลอกฉันได้ ฮึก.. สนุกกันมากละสิ"
"มันไม่ใช่แบบนั้นนะแก้ว ได้โปรดฟังฉันก่อน ฉันยอมรับว่าการประกวดครั้งนี้ถูกจัดฉากขึ้นมา แต่ว่า.."
"ไม่ต้องมาแก้ตัว ! โดยเฉพาะนาย! นายนั้นแหละจะกลับมาทำไม กลับมาทำไม !!!"
ฉันตรงเข้าไปขยุ้มเสื้อของเขาด้วยความโกรธทั้งหมดที่มี ตอนนี้ฉันลืมอายสายตาผู้คนทั้งโรงเรียนไปแล้ว ฉันมันบ้า มัวพร่ำเพ้อพูดแต่คำนั้นก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นสะอึกสะอื้นจนตัวโหยงก่อนจะหมด แรงทรุดตัวลงนั่งโดยมีโทโมะประครองอยู่ตลอด โทโมะดึงฉันเข้าไปกอดเบาๆโดยที่ฉันขืนตัวนิด ๆ พวกเรากอดกันอยู่แบบนั้นสักพัก เมื่อฉันปรับตัวได้จึงเริ่มพูดอีกครั้ง
"นายไม่น่าเลย ไม่น่ากลับมาเลย ฉะฉัน..ฮึก กำลังจะลืมนายได้อยู่แล้วเชียว.."
"เธอไม่มีทางลืมฉันได้ เพราะฉันเองก็ไม่มีวันไหนที่ไม่คิดถึงเธอ"
"!!!"
ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองคนตัวสูงกว่าอย่างตกใจ มะหมายความว่ายังไง ? ดูเหมือนว่าเขาจะอ่านความคิดของฉันออก โทโมะค่อยๆไล่ปลายนิ้วขึ้นไปตามใบหน้าของฉัน
"ได้โปรดฟังฉันอธิบายหน่อยนะแก้ว ฉันขอเวลาแค่ไม่นาน เมื่อฟังจบแล้วเธอจะตัดสินใจยังไงฉันก็จะไม่ค้านเลยสักนิด "
"...."
"ฟังฉันหน่อยได้มั้ย"
"นายก็พูดมาสิ.."
ฉันตอบกลับอย่างแผ่วเบา โทโมะคลี่ยิ้มดีใจเอื้อมมือมากุมมือของฉันเอาไว้ แหม แค่บอกว่ารับฟังหน่อยเดียวนี่ถึงกับลามปามเชี่ยวนะ ! - -^
"พิมพ์ถอนหมั้นฉันแล้ว^^"
"o-O อะ อะไรนะ ???"
"ฉันยังไม่ได้แต่งงาน ^0^;;"
"ไม่ใช่เรื่องนั้น! ฉันหมายถึงว่ามันเกิดอะไรขึ้นต่างหาก -0-"
โทโมะเกาท้ายทอยอย่างเขินๆที่จะเล่า แต่ว่าฉันส่งสายตาคาดคั้นอย่างรู้ไปให้ทำให้เขาค่อยๆคายความลับออกมา
"ก็ ... เรื่องมันเริ่มมาจากตอนที่ฉันกลับไปอยู่อเมริกาช่วงแรกๆน่ะ คือแบบว่าตอนนั้นฉันซึมกะทื่อไร้ชีวิตจิตใจ ใครให้ทำอะไรก็ทำ แต่ความจริงแล้วฉันแอบประชดตาแก่พ่อของฉันเบาๆ ในเมื่อท่านอยากให้ฉันก็จะเป็นหุ่นเชิดฉันก็จะเป็นให้สมใจท่านไง"
นี่ขนาดประชดเบาๆนะ =____=;;
"แต่ความจริงแล้วตอนอยู่ที่นู้นฉันอยู่ไปโดยไร้ซึ้งหัวใจต่างหาก เธอลืมไปแล้วหรือไงว่าหัวใจฉันอยู่ที่เธอ ^__^+"
โทโมะบีบจมูกฉันเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยวจนฉันต้องรีบปัดมือเขาออกแก้เขิน จะบ้าเร้อ มาเขินอะไรตอนนี้อาเมะ มันไม่ใช่เวลาเลยนะ ขรึมสิขรึม ท่องไว ๆ T^T (ความโกรธทั้งหมดหายวับไปทันทีเมื่อเจอคำหวานๆ T_T ยอมรับว่าตอนนี้ฉันใจง่ายไปแล้ววววว โฮๆๆ)
"-0- อย่ามาจับสิ เล่าต่อ ๆ"
"ก็หลังจากนั้นไม่นานอยู่ดีๆพิมพ์ก็มาขอถอนหมั้นน่ะ เขาให้เหตุผลว่า เขาไม่อยากเห็นฉันเป็นแบบนี้อีกแล้ว พิมพ์บอกว่าเขาได้แต่ร่างกายของฉันแต่ไม่เคยได้หัวใจของฉันเลย เขาจึงคิดที่จะปล่อยฉันไป จบมั้ย ?"
"ไม่จบ! ฉันจำได้ว่านายกลับไปเพื่อเตรียมงานแต่งงานไม่ใช่เหรอ ถ้าลองคิดๆดูคงจะยื้อเวลาแต่งไปได้ไม่เกินสามเดือน แต่นี่นายหายไปไหนมาตั้งหนึ่งปี!!!"
โทโมะยิ้มแห้ง ๆ แล้วหลบสายตาฉัน ทำให้ฉันต้องใช้มือจับคางของเขาให้หันมาสบตา
"ตอบมาเดี๋ยวนี้นะ!"
"ไม่เห็นจะต้องโหดเลย T^T เรื่องของเรื่องก็ไม่มีอะไรมากหรอก หลังจากที่พิมพ์ถอนหมั้นแล้วตาแก่น่ะดันมายกข้อเสนออะไรบางอย่างให้ฉันน่ะ สิ"
"ข้อเสนออะไร?"
"ถ้าฉันบริหารบริษัทให้ท่านเป็นเวลาหนึ่งปี ท่านบอกว่าฉันจะสามารถขออะไรจากท่านก็ได้หนึ่งอย่าง"
"อ๋อออ อย่างงี้นี่เอง แล้วนายขออะไรท่านไปหรือยังละ - -"
"ขอไปแล้ว"
ขออะไรไปกันนะ อยากรู้ >_< "แหน่ะๆ ทำหน้าอย่างนี้แสดงว่าอยากรู้ละสิ ถ้าอยากรู้ก็เอียงหูมาแล้วฉันจะบอก"
ฉันทำตามที่โทโมะพูด เขาก้มหน้าลงมากระซิบเบา ๆ ให้ได้ยินกันสองคน ฉันเบิกตากว้างกับประโยคที่เขาบอกฉัน นี่เขากล้าขออะไรน่าอายแบบนั้นไปได้ยังไงกันนะ >///< กรี๊ด ๆ !!! ฉันแสร้งตีหน้าง้ำอย่างเล่นตัวแล้วตอบกลับไปว่า
"อย่าคิดว่าตอนนี้ฉันหายงอนนายแล้วนะ :( "
"-0- อะไรอ่าาา โธ่~ แก้วจ๋าT^T ยอมทำทุกอย่างเลยก็ได้ที่จะทำให้แก้วหายงอนโมะน่ะ T0T"
ฉันหลุดหัวเราะคิกออกมาเมื่อเจอคำพูดนี้เข้าไป ฉันหยิบไมค์ขึ้นมาจ่อปากแล้วไล่สายตามองไปยังผู้ชมทุกคนและรวมไปถึงเหล่า เพื่อนๆตัวแสบที่ต่างพากันชะเง้อชะแง้มองมาที่พวกฉันด้วยสายตาอยากรู้อยาก เห็น ก็ได้.. ถ้าอยากรู้กันมากก็จะให้รู้ ^___^+
ฉันหันกลับมามองสบตาคนข้างตัวที่มองฉันด้วยความงุนงงว่าฉันเอาไมค์ขึ้นมาทำ อะไร แต่ทันทีที่ฉันพูดจบประโยคโทโมะก็ดึงฉันเข้าไปกอดแน่น
"ฉันจะหายโกรธก็ต่อเมื่อนายให้พ่อมาขอฉันจริง ๆ!!! ^0^"
หมับ !!!
"กรี๊ดดดดดดด ฮิ้ววววววว วิ้ดวิ้ว!!!!"
เสียงโห่ร้องดังมาจากผู้ชมอย่างกึกก้อง พวกเราทั้งสองคนกอดกันไปยิ้มกันไปอย่างมีความสุข ทุกคนคงจะสงสัยสินะคะว่าโทโมะขออะไรกับพ่อของเขา
'ฉันขอตาแก่ไปว่า ถ้าฉันทำสำเร็จ ตาแก่จะต้องไปสู่ขอเธอให้ฉันอย่างเป็นทางการ'
_____________________THE END____________________
จบไปแล้วอีกเรื่องทำไมนางเอกยอมง่ายขนาดนี้555
ติดตามเรื่อง
Conquerhearts ปฏิบัติการพิชิตหัวใจ
ด้วยน๊า
OPEN :: 18/11/2558
CLOSE :: 22/04/2559
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
